Το 1985, το Συμβούλιο εξέδωσε ομοφώνως οδηγία με αντικείμενο την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών σε θέματα ευθύνης του παραγωγού για ζημίες που προκαλούνται από ελάττωμα των προϊόντων του. Το καθεστώς αυτό αντικειμενικής ευθύνης λόγω ελαττωματικών προϊόντων έπρεπε να καταργήσει τα εμπόδια στην ενότητα της κοινής αγοράς και τις στρεβλώσεις του ανταγωνισμού που προκύπτουν από τις διαφορές μεταξύ των εθνικών νομοθεσιών.

Το Δικαστήριο καλείται σήμερα να αποφανθεί επί τριών υποθέσεων που θέτουν το ζήτημα της ελευθερίας δράσεως του εθνικού νομοθέτη κατά τη μεταφορά της οδηγίας. Έτσι, η οδηγία αφήνει στα κράτη μέλη περιθώριο εκτιμήσεως για να ρυθμίζουν την ευθύνη λόγω ελαττωματικών προϊόντων ή αυτά δεσμεύονται απολύτως από το εναρμονισμένο καθεστώς αστικής ευθύνης που θεσπίζει η οδηγία;

Το Δικαστήριο επισημαίνει κατ' αρχάς με τις εν λόγω τρεις αποφάσεις ότι η νομική βάση που χρησιμοποιεί το Συμβούλιο δεν προβλέπει καμία δυνατότητα για τα κράτη μέλη να διατηρούν ή να θεσπίζουν διατάξεις παρεκκλίνουσες από τα κοινοτικά μέτρα εναρμονίσεως. Ακολούθως, υπογραμμίζει ότι, λαμβανομένων υπόψη του περιεχομένου και του σκοπού της οδηγίας, αυτή επιβάλλει την πλήρη εναρμόνιση για τα θέματα που ρυθμίζει.

Το είδος αυτό αντικειμενικής ευθύνης επιτρέπει στον ζημιωθέντα, εφόσον αποδείξει τη ζημία, το ελάττωμα του προϊόντος, καθώς και αιτιώδη συνάφεια μεταξύ του εν λόγω ελαττώματος και της ζημίας, να ζητήσει αποζημίωση απευθείας από τον παραγωγό, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη ζημία που προκλήθηκε από ελάττωμα του προϊόντος του. Εντούτοις, η οδηγία ορίζει ότι η υλική ζημία λαμβάνεται υπόψη μόνον εφόσον υπερβαίνει τα 500 ευρώ.
Η Επιτροπή προσέφυγε κατά της Ελληνικής και της Γαλλικής Δημοκρατίας κυρίως διότι αυτές κατήργησαν το εν λόγω όριο των 500 ευρώ στο εθνικό τους δίκαιο.

Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι η οδηγία είναι αποτέλεσμα διαδικασίας πολύπλοκηςσταθμίσεως διαφορετικών συμφερόντων και ότι το όριο αυτό των 500 ευρώ αντιστοιχεί στη βούληση του κοινοτικού νομοθέτη να αποφευχθεί ο υπερβολικός αριθμός δικών από ζημιωθέντες από ελαττωματικά προϊόντα οι οποίοι όμως υφίστανται μικρή μόνον υλική ζημία. Ωστόσο, τα δικαιώματα των ζημιωθέντων δεν αγνοούνται, καίτοι αυτοί δεν μπορούν να ωφεληθούν από τους ευνοϊκότερους κανόνες περί αποδείξεως που θεσπίζει η οδηγία. Συγκεκριμένα, κάτω από το όριο των 500 ευρώ, οι ζημιωθέντες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα συνήθη ένδικα μέσα του δικαίου περί ευθύνης.
Το Δικαστήριο διαπιστώνει την παράβαση της Ελληνικής και της Γαλλικής Δημοκρατίας ως προς το ζήτημα αυτό.

Ομοίως, η Γαλλική νομοθεσία που προβλέπει την ευθύνη του προμηθευτού και του επιτρέπει να προσεπικαλέσει τον παραγωγό ως υπέχοντα θέση εγγυητή, έχει ως αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προσφυγών, τον οποίο προσπαθεί ακριβώς να αποφύγει η οδηγία.

Τέλος, το Δικαστήριο δίνει καταφατική απάντηση στο ερώτημα ισπανικού δικαστηρίου σχετικό κατ' ουσία με το αν η οδηγία πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι τα δικαιώματα που η νομοθεσία κράτους μέλους αναγνωρίζει στους ζημιωθέντες από ελαττωματικό προϊόν μπορούν να περιοριστούν ή να περισταλούν από τη μεταφορά της οδηγίας στην εσωτερική έννομη τάξη του εν λόγω κράτους.

Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο εκτιμά ότι η οδηγία δεν αφήνει στα κράτη μέλη τη δυνατότητα να διατηρούν διαφορετικό γενικό καθεστώς ευθύνης λόγω ελαττωματικών προϊόντων από αυτό που θεσπίζει η οδηγία. Εντούτοις, ο ζημιωθείς διατηρεί το δικαίωμα ασκήσεως προσφυγής στο πλαίσιο της κοινής ευθύνης.

Ανεπίσημο έγγραφο προοριζόμενο για τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, το οποίο δεν δεσμεύει το Δικαστήριο. Διατίθεται στα Γαλλικά, Ελληνικά, Ισπανικά, Αγγλικά και Γερμανικά Για το πλήρες κείμενο της αποφάσεως, μπορείτε να συμβουλευτείτε την ιστοσελίδα μας στην ακόλουθη διεύθυνση Internet www.curia.eu.int  στις 3.00 μ.μ. περίπου σήμερα Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε με την κ. Estella Cigna τηλ. (00 352) 4303-2582 φαξ (00 352) 4303-2674.