POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)
z dnia 25 lutego 2014 r.
Sprawa F‑155/12
Luis García Domínguez
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Konkurs – Ogłoszenie o konkursie EPSO/AD/215/11 – Nieumieszczenie na liście rezerwy kadrowej – Uzasadnienie decyzji o odrzuceniu kandydatury – Zasada równego traktowania – Konflikt interesów
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której L. García Domínguez żąda stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursu otwartego EPSO/AD/215/11 o nieumieszczeniu go na liście rezerwy kadrowej tego konkursu oraz zasądzenia od Komisji Europejskiej odszkodowania.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej. Luis García Domínguez pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Konkurs – Sposoby przeprowadzenia i treść egzaminów – Uznanie przysługujące komisji konkursowej – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, załącznik III)
2. Urzędnicy – Prawa i obowiązki – Obowiązek niezależności i nieskazitelności – Ryzyko wystąpienia konfliktu interesów w przypadku istnienia stosunków służbowych między członkiem komisji konkursowej a kandydatem – Brak
(regulamin pracowniczy, załącznik III)
3. Urzędnicy – Konkurs – Ocena przydatności kandydatów – Uznanie przysługujące komisji konkursowej – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, załącznik III)
1. Zasada równego traktowania stanowi podstawową zasadę prawa Unii, a w związku z tym komisja konkursowa jest zobowiązana do czuwania nad jej ścisłym przestrzeganiem w odniesieniu do kandydatów w trakcie konkursu. Komisja konkursowa posiada szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie sposobu przeprowadzania i szczegółowej treści egzaminów, jednak sąd Unii powinien sprawować kontrolę w zakresie niezbędnym do zapewnienia równego traktowania kandydatów i obiektywizmu przy ich wyborze dokonywanym przez komisję konkursową.
Z każdym egzaminem co do zasady i nierozerwalnie wiąże się ryzyko nierównego traktowania, zważywszy na siłą rzeczy ograniczoną liczbę pytań, jakie w granicach rozsądku mogą zostać zadane podczas egzaminu na dany temat. Tym samym przyjmuje się, że naruszenie zasady równego traktowania można stwierdzić, tylko gdy komisja konkursowa nie ograniczyła przy wyborze egzaminów ryzyka nierówności szans do takiego poziomu, jaki co do zasady związany jest z każdym egzaminem.
Niemniej w odniesieniu do doboru tematu egzaminu, który mógłby faworyzować niektórych spośród kandydatów, tego rodzaju okoliczność, stanowiąca element ryzyka związanego co do zasady z każdym konkursem, nie daje im na tyle istotnej przewagi, by naruszać zasadę równego traktowania. Jest tak wówczas, gdy temat wybrany zostanie przez komisję konkursową dla wszystkich kandydatów konkursu otwartego dopuszczonych do egzaminów, niezależenie od ich grupy językowej, a wyboru tego dokona się zanim znane są wyniki testów wstępnych, czyli nazwiska kandydatów dopuszczonych do egzaminów w tym konkursie.
(zob. pkt 24, 25, 28, 29)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑100/04 Giannini przeciwko Komisji, 12 marca 2008 r., pkt 132, 133
2. Przy ocenie ryzyka konfliktu interesów istnienie stosunków służbowych między urzędnikiem a osobą trzecią nie może co do zasady oznaczać, że niezależność urzędnika jest ograniczona lub może się taka okazać, gdy urzędnik ma zająć stanowisko w sprawie, w której wspomniana osoba trzecia bierze udział. Ponadto zasada bezstronności komisji konkursowej wymaga, by członek komisji konkursowej wstrzymał się od oceny kandydata, jeśli istnieje bezpośredni związek pomiędzy tym członkiem komisji konkursowej a kandydatem.
W tym względzie z okoliczności, że jeden z członków komisji konkursowej kierował zespołem w jednej z służb instytucji europejskiej, w której startujący w konkursie kandydat był zatrudniony, nie można wywodzić, że ten członek komisji miał bezpośrednie związki z kandydatem.
Ponadto fakt, że startujący w konkursie kandydat pojawia się jako znajomy na profilu na Facebooku jednego z członków komisji konkursowej też nie pokazuje, że łączą ich ze sobą bezpośrednie związki. Fakt, że dwie osoby są znajomymi w tym portalu niekoniecznie oznacza bowiem, że łączą je przyjacielskie stosunki w potocznym znaczeniu tego wyrażenia, a może wynikać tylko z chęci prowadzenia przez te dwie osoby wymiany informacji natury ogólnej lub zawodowej. Ponadto osoba będąca znajomą innej osoby nie musi mieć koniecznie dostępu do wszystkich rozpowszechnianych przez tę drugą informacji, ponieważ dostęp do danych osobowych, którego poszczególni użytkownicy Facebooka chcą udzielić, może być indywidualnie dostosowany.
(zob. pkt 34, 36, 37)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑137/03 Mancini przeciwko Komisji, 3 lutego 2005 r., pkt 33; sprawa T‑157/04 De Bry przeciwko Komisji, 12 lipca 2005 r., pkt 35; ww. sprawa Giannini przeciwko Komisji, pkt 224
3. Oceny, jakich dokonuje komisja konkursowa przy sprawdzaniu wiedzy i umiejętności kandydatów, podobnie jak decyzje, w których komisja konkursowa stwierdza, że kandydat nie przeszedł egzaminu, stanowią wyraz ocen wartościujących. Wpisują się one w szeroki zakres uznania, którym dysponuje komisja konkursowa, i mogą być poddane kontroli sądu Unii wyłącznie w przypadku oczywistego naruszenia przepisów, którym podlegają prace komisji.
W tym względzie to, że odrzucony kandydat twierdzi, iż ocena z jednego egzaminu konkursowego nie jest spójna z wysoką oceną, którą uzyskał na innym egzaminie w tym samym konkursie, nie uprawnia do uznania, że komisja konkursowa popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdyż osiągnięcia kandydata na kolejnych egzaminach mogą się różnić. Ponadto oceniając wiedzę zawodową kandydatów oraz ich umiejętności i motywację, komisja konkursowa powinna opierać się wyłącznie i w sposób autonomiczny na osiągnięciach kandydatów, zgodnie z postanowieniami ogłoszenia o danym konkursie. Tym samym kandydat ten nie może w celu podważenia oceny przyznanej mu z egzaminu powoływać się skutecznie na rozległe uprzednie doświadczenie zawodowe. Wreszcie osobiste przekonanie kandydata również nie może stanowić dowodu na oczywisty błąd w ocenie.
(zob. pkt 58, 59)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑146/99 Teixeira Neves przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 14 lipca 2000 r., pkt 41; sprawa T‑336/02 Christensen przeciwko Komisji, 5 kwietnia 2005 r., pkt 25
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑101/11 Mileva przeciwko Komisji, 13 grudnia 2012 r., pkt 45