Language of document : ECLI:EU:F:2013:99

ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(μονομελές)

της 27ης Ιουνίου 2013

Υπόθεση F‑87/07 DEP

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Διαδικασία — Καθορισμός των δικαστικών εξόδων»

Αντικείμενο:      Αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων που δύνανται να αναζητηθούν κατά το άρθρο 92 του Κανονισμού Διαδικασίας, με την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης, δυνάμει του άρθρου 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, να καθορίσει τα δικαστικά έξοδα στην υπόθεση F‑87/07, Marcuccio κατά Επιτροπής.

Απόφαση:      Τα δυνάμενα να αναζητηθούν έξοδα που ο L. Marcuccio καλείται να αποδώσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της υποθέσεως F‑87/07, Marcuccio κατά Επιτροπής, ανέρχονται σε συνολικό ποσό 2 620 ευρώ.

Περίληψη

1.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός — Υποβολή της αιτήσεως — Κοινοποίηση στον δικηγόρο που εκπροσώπησε τον αντίδικο στην κύρια δίκη — Επιτρέπεται — Προϋπόθεση

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 19, εδ. 3· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 92 § 1)

2.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός — Υποβολή της αιτήσεως — Υποχρέωση προσκομίσεως δικαιολογητικών προς στήριξη της αιτήσεως κατά το στάδιο της επικοινωνίας που προηγείται της υποβολής — Δεν υφίσταται

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 92 § 1)

3.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός — Έξοδα δυνάμενα να αναζητηθούν — Αναγκαία έξοδα στα οποία υπεβλήθησαν οι διάδικοι — Αμοιβή καταβληθείσα εκ μέρους θεσμικού οργάνου στον δικηγόρο του — Εμπίπτει

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 19, εδ. 1, και παράρτημα I, άρθρο 7 § 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

4.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός — Στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη — Έξοδα δικηγόρων συναφή με εργασία πραγματοποιηθείσα προ της υποβολής της υποθέσεως στην κρίση του δικαστή της Ένωσης — Περιλαμβάνονται

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

5.      Ένδικη διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Έξοδα δυνάμενα να αναζητηθούν — Δαπάνες πραγματοποιηθείσες στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων — Κατάργηση της δίκης

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρα 86, 91 και 92)

1.      Ο κανόνας του άρθρου 19, τρίτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου, κατά τον οποίο στο πλαίσιο των διαφορών που άγονται ενώπιον του δικαστή της Ένωσης οι διάδικοι πρέπει να εκπροσωπούνται από δικηγόρο, δεν ισχύει μόνο για τις κύριες δίκες επί υπαλληλικών διαφορών, αλλά και για τις παρεπόμενες διαδικασίες, όπως η αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων.

Υπό τις συνθήκες αυτές δεν δύναται να προσάπτεται στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης η εκ μέρους του διαβίβαση αιτήσεως καθορισμού των δικαστικών εξόδων σε δικηγόρο διαδίκου, οσάκις ο δικηγόρος αυτός εκπροσώπησε τον συγκεκριμένο διάδικο στην κύρια δίκη. Δεδομένου ότι ο εν λόγω διάδικος είχε τη δυνατότητα να υποβάλει τις παρατηρήσεις του κατά το άρθρο 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, η αρχή της εκατέρωθεν ακροάσεως τηρήθηκε πλήρως.

(βλ. σκέψεις 17 και 18)

2.      Προκειμένου περί αμφισβητήσεως σχετικής με τα δικαστικά έξοδα κατά την έννοια του άρθρου 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, καμία διάταξη του εν λόγω κανονισμού διαδικασίας δεν υποχρεώνει έναν διάδικο να τεκμηριώνει τις αξιώσεις του κατά το στάδιο της επικοινωνίας που προηγείται της υποβολής αιτήσεως καθορισμού των δικαστικών εξόδων.

(βλ. σκέψη 28)

3.      Από το άρθρο 91, στοιχείο β΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης προκύπτει ότι τα δυνάμενα να αναζητηθούν δικαστικά έξοδα περιορίζονται, αφενός, σε εκείνα στα οποία οι διάδικοι υπεβλήθησαν για τις ανάγκες της διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης και, αφετέρου, σε εκείνα τα οποία υπήρξαν απολύτως αναγκαία για τον σκοπό αυτό.

Συναφώς, όπως προκύπτει από το άρθρο 19, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου, το οποίο, δυνάμει του άρθρου 7, παράγραφος 1, του παραρτήματος I του εν λόγω Οργανισμού, τυγχάνει εφαρμογής επί του Δικαστηρίου Δημοσίας Διοίκησης, τα θεσμικά όργανα της Ένωσης δύνανται να προσφεύγουν στη συνδρομή δικηγόρου. Η δικηγορική αμοιβή εμπίπτει, επομένως, στην έννοια των δικαστικών εξόδων που πραγματοποιήθηκαν για τις ανάγκες της διαδικασίας, χωρίς να υποχρεούται το θεσμικό όργανο να αποδείξει ότι η συνδρομή του δικηγόρου δικαιολογείτο αντικειμενικώς.

Συνεπώς, μολονότι η εκ μέρους θεσμικού οργάνου προσφυγή στις υπηρεσίες εξωτερικού δικηγόρου δεν ασκεί επιρροή επί της φύσεως των δικαστικών εξόδων ως δυναμένων να αναζητηθούν, εξόδων των οποίων η απόδοση δεν μπορεί κατ’ αρχήν να αποκλεισθεί, αυτή δύναται να έχει αντίκτυπο επί του καθορισμού του ποσού των εξόδων στα οποία υπεβλήθησαν οι διάδικοι λόγω της διαδικασίας ανακτήσεως in fine.

(βλ. σκέψεις 35 και 36)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 23 Μαρτίου 2012, T‑498/09 P-DEP, Kerstens κατά Επιτροπής, σκέψη 13· 28 Μαΐου 2013, T‑278/07 P-DEP, Marcuccio κατά Επιτροπής, σκέψη 14

ΔΔΔΕΕ: 26 Απριλίου 2010, F‑7/08 DEP, Schönberger κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 23

4.      Ο δικαστής της Ένωσης δεν είναι αρμόδιος να καθορίζει τις αμοιβές που οι διάδικοι οφείλουν στους δικηγόρους τους, αλλά είναι αρμόδιος να προσδιορίζει το ποσό μέχρι του οποίου οι αμοιβές αυτές μπορούν να αναζητηθούν από τον καταδικασθέντα στα δικαστικά έξοδα διάδικο. Αποφαινόμενος επί της αιτήσεως καθορισμού των δικαστικών εξόδων, ο δικαστής της Ένωσης δεν υποχρεούται να λάβει υπόψη του τον εθνικό πίνακα δικηγορικών αμοιβών ούτε ενδεχόμενη σχετική συμφωνία μεταξύ του διαδίκου και των εκπροσώπων ή συμβούλων του.

Εξάλλου, ελλείψει διατάξεων περί τιμολογήσεως στο δίκαιο της Ένωσης, ο δικαστής οφείλει να εκτιμά ελεύθερα τα στοιχεία της υποθέσεως, λαμβάνοντας υπόψη το αντικείμενο και τη φύση της διαφοράς, τη σημασία της από πλευράς δικαίου της Ένωσης, καθώς και τις δυσχέρειες της υποθέσεως, τον όγκο της εργασίας που απαιτήθηκε από τους εκπροσώπους ή συμβούλους στο πλαίσιο της ένδικης διαδικασίας και τα οικονομικά συμφέροντα που η διαφορά αντιπροσώπευε για τους διαδίκους.

Τέλος, δεν χωρεί υπολογισμός του ποσού της αποδοτέας αμοιβής του δικηγόρου του οικείου οργάνου άνευ συνεκτιμήσεως της εργασίας που πραγματοποιήθηκε ενδοϋπηρεσιακώς, πριν ακόμη επιληφθεί το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης. Συγκεκριμένα, εφόσον το παραδεκτό προσφυγής προϋποθέτει την υποβολή διοικητικής ενστάσεως και την απόρριψή της εκ μέρους της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής, οι υπηρεσίες του θεσμικού οργάνου κατ’ αρχήν εμπλέκονται στην εξέταση των διαφορών πριν ακόμη αυτές αχθούν ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης.

(βλ. σκέψεις 37 έως 39)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 10 Νοεμβρίου 2009, F‑14/08 DEP, X κατά Κοινοβουλίου, σκέψη 22· Schönberger κατά Κοινοβουλίου, προπαρατεθείσα, σκέψη 24· 27 Σεπτεμβρίου 2011, F‑55/08 DEP, De Nicola κατά ΕΤΕπ, σκέψη 41

5.      Εν αντιθέσει προς το άρθρο 86 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, το οποίο ορίζει ότι το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης αποφαίνεται επί των εξόδων με την απόφαση ή τη διάταξη που περατώνει τη δίκη, το άρθρο 92 του εν λόγω κανονισμού, το οποίο προβλέπει τη διαδικασία αμφισβητήσεως των δικαστικών εξόδων, δεν περιέχει ανάλογη διάταξη. Συγκεκριμένα, αν, στο πλαίσιο της εξετάσεως προσφυγής ασκηθείσας δυνάμει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας περί του καθορισμού των δικαστικών εξόδων στην κύρια δίκη, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης αποφαινόταν επί των αμφισβητούμενων εξόδων και, χωριστά, επί των νέων εξόδων που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της διαδικασίας αμφισβητήσεως των εξόδων, θα μπορούσε σε μεταγενέστερο στάδιο να υποβληθεί στην κρίση του εκ νέου ζήτημα αμφισβητήσεως των νέων εξόδων.

Εντούτοις, κατά τον καθορισμό των αποδοτέων εξόδων, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης οφείλει να λαμβάνει υπόψη όλες τις περιστάσεις της υποθέσεως έως τον χρόνο εκδόσεως της διατάξεως περί καθορισμού των δικαστικών εξόδων. Το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δύναται επίσης να καθορίσει το ποσό των δαπανών που συνδέονται με τη διαδικασία καθορισμού των εξόδων και οι οποίες ήταν αναγκαίες κατά την έννοια του άρθρου 91 του Κανονισμού Διαδικασίας προκειμένου να αποφύγει την εκ νέου υποβολή στην κρίση του αμφισβητήσεως των νέων δικαστικών εξόδων.

(βλ. σκέψεις 48 και 49)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: Schönberger κατά Κοινοβουλίου, προπαρατεθείσα, σκέψη 45· 22 Μαρτίου 2012, F‑5/08 DEP, Brune κατά Επιτροπής, σκέψη 41