WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)
z dnia 23 października 2013 r.
Sprawa F‑93/12
Luigi D’Agostino
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Artykuł 3a WZIP – Nieprzedłużenie umowy – Obowiązek staranności – Interes służby – Kompletne i szczegółowe zbadanie we wszystkich jednostkach organizacyjnych możliwości zatrudnienia odpowiadającego określonemu w umowie zakresowi zadań
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której L. D’Agostino żąda w istocie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie nieprzedłużenia z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego oraz odszkodowania lub zadośćuczynienia za wynikające z niej uszczerbek na karierze zawodowej, krzywdę i uszczerbek na zdrowiu, a po drugie, zadośćuczynienia za krzywdę doznaną z racji niezgodności z prawem jego sprawozdania z oceny za 2010 r.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie nieprzedłużenia umowy z L. D’Agostinem. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez L. D’Agostina. Luigi D’Agostino pokrywa dwie trzecie własnych kosztów.
Streszczenie
1. Skargi urzędników – Skarga – Termin – Kolejno składane zażalenia
(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2, art. 91 ust. 3)
2. Urzędnicy – Obowiązek wspomagania ciążący na administracji – Zakres stosowania – Utrwalenie wynikającej z umowy sytuacji pracownika – Wyłączenie
(regulamin pracowniczy, art. 12a, 24; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 87)
3. Urzędnicy – Personel kontraktowy – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Uwzględnienie interesu danego pracownika – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 24; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 11)
4. Skargi urzędników – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego – Możliwość wydania przez organ administracji nowej decyzji zgodnej z wyrokiem – Oddalenie wniosku o naprawienie szkody majątkowej wynikającej z decyzji, której nieważność stwierdzono
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
1. Dwa kolejne zażalenia złożone w określonym w regulaminie pracowniczym terminie na tę samą decyzję są dopuszczalne i mogą stanowić początek biegu terminów do wniesienia skargi do sądu. W takiej sytuacji do celów obliczania terminu do wniesienia skargi do sądu należy przyjąć, że termin ten rozpoczyna bieg w dniu otrzymania decyzji, w której organ administracji określił swoje stanowisko co do całokształtu argumentów podniesionych przez skarżącego w terminie do złożenia zażalenia. Jeżeli w terminie do złożenia zażalenia skarżący wniósł drugie zażalenie, które ma taki sam zakres jak pierwsze, a zwłaszcza nie zawiera nowych żądań, zarzutów ani dowodów, decyzję w sprawie oddalenia drugiego z zażaleń należy uznać za akt wyłącznie potwierdzający oddalenie pierwszego zażalenia, a więc termin do wniesienia skargi biegnie od dnia pierwszej decyzji oddalającej. Jeżeli natomiast drugie zażalenie zawiera nowe elementy w stosunku do pierwszego, należy uznać, że decyzja w sprawie oddalenia drugiego z zażaleń stanowi nową decyzję, wydaną po ponownym zbadaniu decyzji w sprawie oddalenia pierwszego zażalenia w świetle drugiego z nich.
(zob. pkt 29, 30)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑44/97 Ghignone i in. przeciwko Radzie, 8 listopada 2000 r., pkt 39, 41; sprawa T‑66/05 Sack przeciwko Komisji, 11 grudnia 2007 r., pkt 41
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑58/07 Collotte przeciwko Komisji, 11 grudnia 2008 r., pkt 32
2. Skutkiem przepisów art. 12a regulaminu pracowniczego, które zakazują jakichkolwiek przejawów mobbingu i mają zastosowanie do członków personelu kontraktowego na podstawie art. 87 warunków zatrudnienia innych pracowników, nie może być uniemożliwienie instytucji zakończenia, w oparciu o zasadny powód związany z interesem służby i niemający nic wspólnego z jakimkolwiek czynem stanowiącym mobbing, stosunku umownego z tego tylko powodu, że tego rodzaju decyzja o braku kontynuacji stosunku pracy mogłaby być ze szkodą, w szczególności z finansowego lub psychologicznego punktu widzenia, dla interesu pracownika. Podobnie o ile członkowie personelu kontraktowego mogą powoływać się na przepisy art. 24, aby żądać od zatrudniającej ich instytucji ochrony przed mobbingiem, którego mogą być ofiarą, o tyle nie mogą skutecznie się na nie powoływać, aby z tytułu wspomagania żądać utrwalenia swojej wynikającej z umowy sytuacji, gdyż tego rodzaju przepis nie powstał w żadnym razie w takim celu.
(zob. pkt 52)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑71/10 Cantisani przeciwko Komisji, 5 czerwca 2012 r., pkt 78 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Obowiązek staranności wymaga w szczególności, by podejmując decyzję w sprawie sytuacji urzędnika lub pracownika, nawet korzystając z szerokiego zakresu uznania, właściwy organ brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące przesądzać o tej decyzji, przy czym powinien mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika lub pracownika.
O ile przy takiej ocenie interesu służby nie jest rolą sądu Unii kontrolowanie decyzji w sprawie polityki personalnej, którą zamierza obrać instytucja w celu wypełniania powierzonych jej zadań, o tyle w słuszny sposób może on, gdy wniesiony do niego zostanie wniosek o stwierdzenie nieważności odmowy przedłużenia umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, sprawdzić, czy powody, które administracja przyjęła za podstawę decyzji, nie mogą podważać podstawowych kryteriów i warunków ustalonych przez prawodawcę w regulaminie pracowniczym i warunkach zatrudnienia innych pracowników, a zmierzających w szczególności do zagwarantowania personelowi kontraktowemu, by, w odpowiednim przypadku po określonym upływie czasu, przysługiwał mu pewien stopień ciągłości zatrudnienia.
(zob. pkt 56)
Odesłanie:
Trybunał: sprawy połączone 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, 28 maja 1980 r., pkt 22; sprawa 125/80 Arning przeciwko Komisji, 29 października 1981 r., pkt 19
Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑112/96 i T‑115/96 Séché przeciwko Komisji, 6 lipca 1999 r., pkt 147–149; sprawa T‑14/03 Di Marzio przeciwko Komisji, 2 marca 2004 r., pkt 99, 100
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑63/11 Macchia przeciwko Komisji, 13 czerwca 2012 r., pkt 60, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑368/12 P
4. Sąd do spraw Służby Publicznej nie może zasądzić od pozwanej instytucji odszkodowania tytułem naprawienia szkody majątkowej poniesionej przez skarżącego z racji nieprzedłużenia z nim umowy, gdy nieważność zaskarżonej decyzji stwierdza się ze względu na to, że organ upoważniony do zawierania umów nie przeprowadził, w świetle ciążącego na nim obowiązku staranności, pełnego i szczegółowego badania okoliczności faktycznych względem interesu służby. W takiej sytuacji nie można w każdym wypadku wykluczyć, że wspomniany organ uzna, iż może ponownie przyjąć decyzję o nieprzedłużeniu umowy ze skarżącym po ponownym, kompletnym i szczegółowym zbadaniu sytuacji dotyczącej zatrudnienia skarżącego w świetle potrzeb służby i jego umiejętności zawodowych.
(zob. pkt 77–79)