WYROK SĄDU (ósma izba)
z dnia 8 lutego 2018 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy Vieta – Rzeczywiste używanie znaku towarowego – Decyzja wydana w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności wcześniejszej decyzji – Artykuł 65 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 2017/1001] – Powaga rzeczy osądzonej
W sprawie T‑879/16
Sony Interactive Entertainment Europe Ltd, z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez S. Malynicza, QC,
strona skarżąca,
przeciwko
Urządowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez J. Crespa Carrilla oraz przez D. Walicką, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była
Marpefa, SL, z siedzibą w Barcelonie (Hiszpania),
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 października 2016 r. (sprawa R 1010/2016‑4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku pomiędzy Sony Computer Entertainment Europe Ltd a Marpefą,
SĄD (ósma izba),
w składzie: A.M. Collins (sprawozdawca), prezes, M. Kancheva i J. Passer, sędziowie,
sekretarz: X. Lopez Bancalari, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 14 grudnia 2016 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 28 marca 2017 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 10 listopada 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 3 sierpnia 2000 r. Gedelson, SA dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami, zastąpionym z kolei rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
2 Znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:
3 Towary, dla których dokonano zgłoszenia, należą do klasy 9 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „płyty gramofonowe, urządzenia czyszczące do płyt gramofonowych, głośniki, systemy głośnikowe, wzmacniacze audio, taśmy wideo, taśmy magnetyczne, obudowy głośników, kamery wideo, naświetlone klisze filmowe, płyty kompaktowe, przezrocza, aparaty fotograficzne, komputery, ekrany wideo, urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów, odbiorniki telewizyjne, gramofony”.
4 Zakwestionowany znak towarowy został zarejestrowany w dniu 13 września 2001 r. pod numerem 1790674 dla towarów, o których mowa w pkt 3 powyżej.
5 W dniu 12 grudnia 2002 r. zostało wpisane do rejestru EUIPO przeniesienie zakwestionowanego znaku towarowego na rzecz Marpefa, SL.
6 W dniu 25 lipca 2010 r. rejestrację zakwestionowanego znaku towarowego przedłużono do dnia 3 sierpnia 2020 r.
7 W dniu 14 listopada 2011 r. na podstawie art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 58 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001] skarżąca, Sony Interactive Entertainment Europe Ltd, która wówczas nosiła nazwę Sony Computer Entertainment Europe Ltd, złożyła wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich towarów, dla których znak ten był zarejestrowany. We wniosku tym podniosła, że znak ten nie był rzeczywiście używany w Unii Europejskiej we właściwym okresie pięciu lat i że nie istnieją usprawiedliwione powody nieużywania.
8 W dniu 21 marca 2012 r. w odpowiedzi na wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do zakwestionowanego znaku towarowego Marpefa zapewniła, że zakwestionowany znak towarowy był rzeczywiście używany, przynajmniej w Hiszpanii, w okresie pomiędzy 14 listopada 2006 r. a 13 listopada 2011 r. dla wszystkich towarów, o których mowa w pkt 3 powyżej, i przedstawiła szereg dowodów obejmujących w szczególności określenie „vieta”, a także następujący graficzny unijny znak towarowy (przedstawiony również w kolorze szarym):
9 Decyzją z dnia 23 sierpnia 2013 r. Wydział Unieważnień oddalił wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku dla następujących towarów: „głośniki, systemy głośnikowe, wzmacniacze audio” i „komputery, ekrany wideo, urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów, odbiorniki telewizyjne, gramofony”. Uwzględnił go dla pozostałych towarów objętych zakwestionowanym znakiem towarowym.
10 W dniu 28 października 2013 r. skarżąca wniosła odwołanie do EUIPO mające na celu uchylenie decyzji Wydział Sprzeciwów w zakresie, w jakim oddalono w niej wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku.
11 Decyzją z dnia 2 lipca 2014 r. (zwaną dalej „pierwszą decyzją”) Druga Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie. W istocie uznała ona, że dowody przedstawione przez Marpefę wykazują, że zakwestionowany znak towarowy był rzeczywiście używany w Unii we właściwym okresie w odniesieniu do „głośników, systemów głośnikowych, wzmacniaczy audio” i „komputerów, ekranów wideo, urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów, odbiorników telewizyjnych, gramofonów” należących do klasy 9.
12 W pierwszej decyzji Izba Odwoławcza w pierwszej kolejności wskazała, że właściwy okres dla oceny rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego rozciągał się od dnia 14 listopada 2006 r. do dnia 13 listopada 2011 r. włącznie. W drugiej kolejności stwierdziła ona, że w niniejszym przypadku zostały spełnione wymogi dotyczące miejsca używania. W trzeciej kolejności, co się tyczy długości okresu używania, uznała ona w istocie, że przedstawione przez Marpefę dowody, rozpatrywane łącznie, świadczą o „częstości” i „regularności” używania zakwestionowanego znaku towarowego w Unii, w szczególności w latach 2008–2011. W czwartej kolejności, co się tyczy charakteru używania, stwierdziła ona, że zakwestionowany znak towarowy nie był używany w postaci zmieniającej jego charakter odróżniający w stosunku do postaci, w której został on zarejestrowany. W piątej kolejności uznała ona, że z całościowej oceny dowodów wynika, iż zakwestionowany znak towarowy był używany do oznaczania towarów wymienionych w pkt 11 powyżej. W tym kontekście podniosła ona w szczególności w pkt 46 pierwszej decyzji, iż jest oczywiste, że towary te są „systemami, artykułami i towarami elektronicznymi i audiowizualnymi, które są złożone z »urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów« lub są ich częścią”, i że „mają one wszystkie podobny lub identyczny charakter oraz cel i nie są komplementarne, lecz nierozerwalnie powiązane” i „że należą do »naturalnego pola poszerzenia«”, zdefiniowanego przez Sąd w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r., Reckitt Benckiser (España)/OHIM – Aladin (ALADIN), T‑126/03, EU:T:2005:288. W tym samym pkt 46 dodała ona, że wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” zostało zdefiniowane w sposób wystarczająco „precyzyjny i wąski” dla celów oznaczania towarów, dla których używanie zostało wykazane, i że brak jest jakiegokolwiek ważnego powodu dla dokonywania istotnych podziałów wewnątrz tej kategorii.
13 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 września 2014 r. i zarejestrowanym pod sygnaturą T‑690/14 skarżąca wniosła skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności pierwszej decyzji. Na poparcie skargi skarżąca podniosła trzy zarzuty. Zarzut trzeci dotyczył naruszenia zasady częściowego używania, której dotyczy art. 51 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 58 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001), i był skierowany przeciwko ustaleniom dokonywanym przez Izbę Odwoławczą w pkt 46 pierwszej decyzji. W ramach wspomnianego zarzutu skarżąca podniosła w istocie, że ochrona przyznana zakwestionowanemu znakowi towarowemu w odniesieniu do „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów” stosuje się do znacząco zbyt szerokiej kategorii towarów i że należy ją podzielić na podkategorie. Podczas rozprawy w wyżej wymienionej sprawie skarżąca dodała, że wspomniana kategoria nie jest wyznaczona w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny.
14 Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2015 r., Sony Computer Entertainment Europe/OHIM – Marpefa (Vieta) (T‑690/14, niepublikowanym, EU:T:2015:950), Sąd uwzględnił trzeci zarzut odwołania na tej podstawie w istocie, że wbrew temu, co zostało stwierdzone w pkt 46 pierwszej decyzji, nie można uznać, iż wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” zostało zdefiniowane w sposób wystarczająco „precyzyjny i wąski”. Sąd zauważył, że ponadto EUIPO, wezwane podczas rozprawy do wskazania, co obejmuje to wyrażenie, nie było w stanie udzielić żadnej przekonującej odpowiedzi. Sąd stwierdził również, że wspomniane wyrażenie, pojmowane w jego naturalnym i zwykłym znaczeniu, może obejmować szeroki wachlarz wyposażenia audiowizualnego i elektronicznego, w tym wyposażenie, w odniesieniu do którego Wydział Unieważnień stwierdził brak przedstawienia dowodu rzeczywistego używania. W rezultacie w pkt 69 wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), Sąd uznał, iż należy „stwierdzić nieważność [pierwszej] decyzji […] w zakresie, w jakim przewidziano w niej, że dowód rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego został przedstawiony dla »urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów«, i w konsekwencji oddalono odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień o oddaleniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do wspomnianych urządzeń”.
15 Punkty 1 i 2 sentencji wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), brzmią następująco:
„1) Stwierdza się nieważność [pierwszej] decyzji […] w zakresie, w jakim oddalono w niej odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień o oddaleniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do [zakwestionowanego] znaku towarowego dla »urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów«.
2) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona”.
16 W następstwie wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), decyzją z dnia 6 czerwca 2016 r. prezydium izb odwoławczych EUIPO przekazało sprawę do rozpoznania przez Czwartą Izbę Odwoławczą pod sygnaturą R 1010/2016‑4.
17 Decyzją z dnia 4 października 2016 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie w sprawie R 1010/2016‑4.
18 W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wskazała najpierw, że w następstwie stwierdzenia częściowej nieważności pierwszej decyzji wyrokiem z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanym, EU:T:2015:950), ciąży na niej obowiązek zbadania, czy zakwestionowany znak towarowy był rzeczywiście używany w odniesieniu do „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów” we właściwym okresie (pkt 13 zaskarżonej decyzji). Uściśliła ona, że pierwsza decyzja jest ostateczna w odniesieniu do „głośników, systemów głośnikowych, wzmacniaczy audio, komputerów, ekranów wideo, odbiorników telewizyjnych i gramofonów” i że w rezultacie rzeczywiste używanie zakwestionowanego znaku towarowego dla tych towarów zostało wykazane (pkt 14 zaskarżonej decyzji).
19 Następnie Izba Odwoławcza wyjaśniła, że wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” odnosi się do wszelkich urządzeń mogących odtwarzać jednocześnie dźwięk i obrazy (pkt 15 zaskarżonej decyzji). Uznała ona, że odbiornik telewizyjny jest synonimem konkretnego urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazu i z tego względu odwołanie wniesione do niej przez skarżącą powinno zostać oddalone (pkt 17 zaskarżonej decyzji). Dodała ona, że wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” jest „konkretnym terminem i […] synonimem »odbiorników telewizyjnych«, wystarczająco jasnym i precyzyjnym” i że nie jest ono objęte nagłówkiem klasy 9 (pkt 18 zaskarżonej decyzji).
20 Wreszcie Izba Odwoławcza stwierdziła, że nie ma już znaczenia w niniejszym przypadku ustanowiona w orzecznictwie zasada, przypomniana w pkt 61 wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), zgodnie z którą w przypadku znaku towarowego zarejestrowanego dla kategorii towarów lub usług, która jest na tyle szeroka, aby można było wyróżnić w jej ramach kilka podkategorii mogących występować niezależnie od siebie, dowód rzeczywistego używania znaku towarowego dla części tych towarów lub usług zapewnia ochronę jedynie dla tej lub tych podkategorii, do których należą towary lub usługi, w odniesieniu do których znak towarowy był faktycznie używany (pkt 19 zaskarżonej decyzji).
Żądania stron
21 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,
– obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania.
22 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi,
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
23 Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001). Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady, zgodnie z którą towary i usługi, dla których wnosi się o ochronę wynikającą z unijnego znaku towarowego, powinny być wskazane przez zgłaszającego w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny.
24 Co się tyczy zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009, skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza, wydając zaskarżoną decyzję, nie zastosowała się do sentencji wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), ani rozumowania Sądu, które doprowadziło do tej sentencji.
25 W tym względzie skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż ma swobodę ponownego rozpatrzenia kwestii prawnej i faktycznej dotyczącej tego, czy wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” zostało zdefiniowane w sposób wystarczająco precyzyjny, aby spełnić zasadę częściowego używania, choć Sąd stwierdził przeciwnie w wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanym, EU:T:2015:950). Podnosi ona, że stwierdzenie to stało się ostateczne, jako że nie zakwestionowano go w ramach odwołania od tego wyroku. Uważa, że z tego względu Izba Odwoławcza niesłusznie usiłowała argumentować, iż z uwagi na to, że odbiornik telewizyjny można uznać za przykład urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów, wyrażenie to jest dopuszczalne. Ponadto argument ten nie stanowi zdaniem skarżącej ważnej odpowiedzi względem stwierdzenia Sądu, zgodnie z którym wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” jest zbyt szerokie w świetle zasady częściowego używania. Zasada częściowego używania stosuje się bowiem właśnie dlatego, że jest możliwe wyróżnienie w ramach tego „rodzajowego” wyrażenia podkategorii mogących występować niezależnie od siebie.
26 Skarżąca uważa, że okoliczność, iż Izba Odwoławcza potwierdziła w pkt 19 zaskarżonego wyroku, że określona przez Sąd zasada częściowego używania nie ma już znaczenia w niniejszym przypadku, stanowi inny przykład niezastosowania się do art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009.
27 EUIPO zauważa, iż zaskarżona decyzja wyjaśnia pewne koncepcje, w szczególności okoliczność, że „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” to urządzenia, które wyłącznie lub zasadniczo odtwarzają jednocześnie dźwięk i obrazy, co jego zdaniem wyklucza kamery wideo lub aparaty fotograficzne. Zauważa również, że Izba Odwoławcza uznała, iż wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” jest synonimem wyrażenia „odbiorniki telewizyjne”, czyli towaru, w odniesieniu do którego wykazano rzeczywiste używanie zakwestionowanego znaku towarowego.
28 EUIPO twierdzi, że Izba Odwoławcza zastosowała się do wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), poprzez zbadanie, czy jest możliwe wyróżnienie w ramach kategorii „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” jakiejkolwiek jednolitej podkategorii towarów mogących występować niezależnie od siebie. Izba Odwoławcza nie mogła jednak zidentyfikować takiej podkategorii, jako że wspomniana kategoria obejmowała tylko jeden typ towarów, mianowicie odbiorniki telewizyjne. EUIPO dodaje, że skarżąca także nie zaproponowała podobnej podkategorii.
29 EUIPO dodaje, że „alternatywne wyjaśnienie” znaczenia wyrażenia „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” można by uzyskać poprzez włączenie do kategorii „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów”, poza odbiornikami telewizyjnymi, projektorów kinowych oraz odtwarzaczy DVD i wideo. W jego ocenie jednak te trzy typy towarów nie są wystarczająco zróżnicowane, aby tworzyć spójne kategorie lub podkategorie mogące występować niezależnie od siebie. Innymi słowy, nie jest możliwe przeprowadzenie istotnych podziałów w ramach kategorii „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów”. Z uwagi na powyższe dowód rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do odbiorników telewizyjnych, projektorów kinowych oraz odtwarzaczy DVD i wideo obejmowałby całą wyżej wymienioną kategorię. W tym względzie EUIPO zauważa, że w pkt 41 pierwszej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że rzeczywiste używanie zakwestionowanego znaku towarowego zostało udowodnione w odniesieniu do projektorów i przenośnych odtwarzaczy DVD.
30 Należy zauważyć, że w orzecznictwie zostało już podkreślone znaczenie zasady powagi rzeczy osądzonej zarówno w porządku prawnym Unii, jak i w krajowych porządkach prawnych. Dla zapewnienia stabilności prawa i stosunków prawnych, jak też prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości istotne jest bowiem, aby orzeczenia sądowe, które stały się prawomocne po wyczerpaniu przysługujących środków odwoławczych lub po upływie przewidzianych dla tych środków terminów, były niepodważalne (wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r., Artegodan/Komisja, C‑221/10 P, EU:C:2012:216, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 W tym kontekście orzeczono, że powaga rzeczy osądzonej, po pierwsze, wiąże się wyłącznie z kwestiami faktycznymi i prawnymi, które rzeczywiście lub siłą rzeczy zostały rozstrzygnięte w danym orzeczeniu sądowym, a po drugie, nie tylko wiąże się z sentencją wyroku, ale także rozciąga się na uzasadnienie tego wyroku, stanowiące niezbędne wsparcie jego sentencji, które z tej przyczyny jest względem tej sentencji nierozłączne (zob. wyrok z dnia 19 kwietnia 2012 r., Artegodan/Komisja, C‑221/10 P, EU:C:2012:216, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).
32 Co się tyczy towarów, których dotyczyła pierwsza decyzja, innych niż „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów”, mianowicie „głośników”, „systemów głośnikowych”, „wzmacniaczy audio”, „komputerów” i „ekranów wideo”, „odbiorników telewizyjnych” i „gramofonów”, z wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), wynika, że Sąd potwierdził widniejące w pierwszej decyzji stwierdzenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym w odniesieniu do wspomnianych towarów został przedstawiony dowód rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego. Wniosek ten nie został poza tym w jakikolwiek sposób zakwestionowany w ramach niniejszej sprawy.
33 Co się tyczy „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów”, z pkt 63–68 wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), wynika, że Sąd uznał, że owo wyrażenie odnosi się nie do precyzyjnej i wąskiej kategorii towarów, jak to stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 46 pierwszej decyzji, ale do szerokiej kategorii towarów audiowizualnych i elektronicznych. Z tego względu, odwołując się do orzecznictwa przytoczonego w pkt 61 wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), Sąd stwierdził w pkt 68 tegoż wyroku, że w odniesieniu do tych urządzeń nie został przedstawiony dowód rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego.
34 Wyciągając wnioski z rozważań i ze stwierdzeń, o których mowa w pkt 32 i 33 powyżej, Sąd w pkt 69 wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), i w pkt 1 sentencji tego wyroku orzekł, że należy stwierdzić nieważność pierwszej decyzji w zakresie, w jakim oddalono w niej odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień o oddaleniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów”.
35 Z uwagi na to, że wyrok z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowany, EU:T:2015:950), stał się prawomocny, gdyż nie wniesiono od niego odwołania, należy stwierdzić, iż uzyskał on powagę rzeczy osądzonej. W tym względzie trzeba uściślić, że stwierdzenia dokonane przez Sąd w wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanym, EU:T:2015:950), w odniesieniu do zakresu wyrażenia „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” i braku dowodu rzeczywistego używania zakwestionowanego znaku towarowego dla tych urządzeń (zob. pkt 33 powyżej) były decydujące dla wsparcia pkt 1 sentencji wspomnianego wyroku, w którym stwierdzono częściową nieważność pierwszej decyzji. Z tego względu są one objęte powagą rzeczy osądzonej przysługującą wyrokowi z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanemu, EU:T:2015:950), i należy uznać je za ostatecznie rozstrzygnięte.
36 Ponadto na mocy art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009 na EUIPO spoczywa obowiązek podjęcia niezbędnych środków w celu zastosowania się do wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950).
37 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wyrok stwierdzający nieważność aktu działa ze skutkiem ex tunc i w związku z tym z mocą wsteczną eliminuje ten akt z porządku prawnego [zob. wyrok z dnia 25 marca 2009 r., Kaul/OHIM – Bayer (ARCOL), T‑402/07, EU:T:2009:85, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo].
38 To samo orzecznictwo wskazuje, że aby podporządkować się wyrokowi stwierdzającemu nieważność i zapewnić jego pełne wykonanie, instytucja będąca autorem aktu, którego nieważność została stwierdzona, jest zobowiązana do uwzględnienia nie tylko sentencji wyroku, ale również uzasadnienia prowadzącego do jego wydania, które stanowi nieodzowny element tego wyroku, w tym znaczeniu, że jest niezbędne do określenia dokładnego znaczenia tego, co zostało orzeczone w sentencji. To właśnie uzasadnienie wskazuje bowiem z jednej strony konkretny przepis uznany za niezgodny z prawem, a z drugiej strony przedstawia szczegółowo względy, z powodu których orzeczono w sentencji niezgodność z prawem i które zainteresowana instytucja powinna uwzględnić przy zastąpieniu aktu, którego nieważność została stwierdzona [wyroki: z dnia 13 kwietnia 2011 r., Safariland/OHIM – DEF-TEC Defense Technology (FIRST DEFENSE AEROSOL PEPPER PROJECTOR), T‑262/09, EU:T:2011:171, pkt 41; z dnia 8 czerwca 2017 r., Bundesverband Deutsche Tafel/EUIPO – Tiertafel Deutschland (Tafel), T‑326/16, niepublikowany, EU:T:2017:380, pkt 19].
39 W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza poprawnie wykonała wyrok z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowany, EU:T:2015:950), uznając w pkt 14 zaskarżonej decyzji, że pierwsza decyzja jest ostateczna w odniesieniu do „głośników”, „systemów głośnikowych”, „wzmacniaczy audio”, „komputerów”, „ekranów wideo”, „odbiorników telewizyjnych” oraz „gramofonów” i że rzeczywiste używanie zakwestionowanego znaku towarowego dla tych towarów zostało zatem wykazane.
40 Izba Odwoławcza również poprawnie wykonała wyrok z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowany, EU:T:2015:950), stwierdzając w pkt 13 zaskarżonej decyzji, że w następstwie stwierdzenia przez Sąd częściowej nieważności pierwszej decyzji spoczywa na niej obowiązek wydania nowej decyzji w odniesieniu do „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów”, gdyż odwołanie wniesione do niej przez skarżącą ponownie stało się zawisłe w tym właśnie aspekcie sprawy.
41 Natomiast w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza w sposób oczywisty nie uwzględniła wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), oświadczając – w całkowitej sprzeczności ze stwierdzeniami Sądu, które uzyskały powagę rzeczy osądzonej (zob. pkt 35 powyżej) – że wyrażenie „urządzenia do odtwarzania dźwięku i obrazów” ma jasną oraz precyzyjną treść i obejmuje tylko jeden typ towarów, mianowicie odbiorniki telewizyjne, i wywodząc na tej podstawie, że w odniesieniu do „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów” został przedstawiony dowód rzeczywistego używania. Zatem również w całkowitej sprzeczności z pkt 1 sentencji wyroku z dnia 10 grudnia 2015 r., Vieta (T‑690/14, niepublikowanego, EU:T:2015:950), który to punkt także uzyskał powagę rzeczy osądzonej (zob. pkt 35 powyżej), Czwarta Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie skarżącej od decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 23 sierpnia 2013 r., potwierdzając w ten sposób zasadność oddalenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do „urządzeń do odtwarzania dźwięku i obrazów”, jak to zostało zdecydowane przez Wydział Unieważnień w wyżej wymienionej decyzji, a następnie przez Drugą Izbę Odwoławczą w pierwszej decyzji.
42 Wynika stąd, że należy uwzględnić zarzut pierwszy, dotyczący art. 65 ust. 6 rozporządzenia nr 207/2009.
43 Należy zatem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji bez konieczności badania zarzutu drugiego.
W przedmiocie kosztów
44 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć je kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (ósma izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 4 października 2016 r. (sprawa R 1010/2016‑4) dotyczącej postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku między Sony Computer Entertainment Europe Ltd a Marpefa, SL.
2) EUIPO zostaje obciążone kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 8 lutego 2018 r.
Podpisy