WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 19 lutego 2013 r.
Sprawa F‑17/11
BB
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której BB żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji organu Komisji Europejskiej upoważnionego do zawierania umów o pracę (zwanego dalej „organem upoważnionym do zawierania umów”) o nieprzedłużeniu jej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, decyzji wynikającej w sposób dorozumiany z pisma z dnia 28 kwietnia 2010 r. i z powiadomienia drogą ustną w dniu 7 maja 2010 r., oraz decyzji oddalającej zażalenie, a także, po drugie, odszkodowania za spowodowaną tym szkodę i zadośćuczynienia za poniesioną w związku z tym krzywdę.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty i zostaje obciążona jedną trzecią kosztów poniesionych przez BB. BB pokrywa dwie trzecie swoich kosztów.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 85 ust. 1)
2. Urzędnicy – Personel kontraktowy – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Zasada dobrej administracji – Zakres – Kontrola sądowa – Granice
3. Postępowanie sądowe – Koszty – Obciążenie – Branie pod uwagę względów słuszności – Obciążenie strony wygrywającej sprawę częścią kosztów postępowania
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 87 § 1, art. 88)
1. Członkowi personelu tymczasowego mającemu umowę na czas określony co do zasady nie przysługuje roszczenie o przedłużenie umowy, które stanowi jedynie możliwość uzależnioną od warunku, że takie przedłużenie będzie zgodne z interesem służby.
W przeciwieństwie bowiem do urzędników, których pewność zatrudnienia jest gwarantowana regulaminem pracowniczym, członkowie personelu tymczasowego podlegają odrębnemu systemowi, którego podstawą jest umowa o pracę zawierana z daną instytucją. Z art. 85 ust. 1 warunków zatrudnienia innych pracowników wynika, że czas trwania stosunku pracy zawartego między instytucją a członkiem personelu tymczasowego, o którym mowa w art. 3a wspomnianych warunków, zatrudnionym na czas określony podlega właśnie warunkom ustanowionym w umowie zawartej między stronami.
Choć administracji przysługuje szeroki zakres uznania w odniesieniu do możliwości przedłużenia umowy, to gdy do Sądu zostanie wniesiona skarga o stwierdzenie nieważności aktu wydanego w ramach takich uprawnień dyskrecjonalnych, wciąż sprawuje on kontrolę zgodności z prawem, która przejawia się w wielu aspektach. Kontrola sądu Unii w odniesieniu do decyzji w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę członka personelu kontraktowego, która to decyzja stanowi akt niekorzystny, winna się ograniczyć do sprawdzenia, czy nie występuje oczywisty błąd w ocenie interesu służby, który mógł uzasadniać tę decyzję, oraz nadużycie władzy, czy też uchybienie obowiązkowi staranności ciążącemu na administracji, gdy staje ona wobec konieczności zdecydowania o przedłużeniu umowy wiążącej ją z jednym z pracowników.
Sąd powinien więc w ramach podniesionych przez stronę skarżącą zarzutów sprawdzić, czy administracja nie popełniła oczywistego błędu przy ocenie okoliczności, które przyjęła za podstawę do wydania kwestionowanej decyzji. Zaś w sytuacji gdy administracji przysługuje szeroki zakres uznania, wykazanie, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego mogący uzasadniać stwierdzenie nieważności wydanej na podstawie tej oceny decyzji, wymaga, by dowody, których dostarczenie należy do strony skarżącej, były wystarczające, by zaprzeczyć wiarygodności oceny dokonanej przez administrację.
(zob. pkt 57–60)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑380/94 AIUFFASS i AKT przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., pkt 59; sprawy połączone T‑330/00 i T‑114/01 Cocchi i Hainz przeciwko Komisji, 17 października 2002 r., pkt 82; sprawa T‑7/01 Pyres przeciwko Komisji, 6 lutego 2003 r., pkt 64; sprawa T‑289/03 BUPA i in. przeciwko Komisji, 12 lutego 2008 r., pkt 221
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑35/07 Klug przeciwko EMEA, 27 listopada 2008 r., pkt 68; sprawa F‑8/10 Gheysens przeciwko Radzie, 23 listopada 2010 r., pkt 75; sprawy połączone F‑72/09 i F‑17/10 Daake przeciwko OHIM, 15 kwietnia 2011 r., pkt 41; sprawa F‑105/11 Davids przeciwko Komisji, 13 czerwca 2012 r., pkt 36; sprawa F‑63/11 Macchia przeciwko Komisji, 13 czerwca 2012 r., pkt 47, 49, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑368/12 P
2. Obowiązek staranności, jak również zasada dobrej administracji wymagają w szczególności, by przy podejmowaniu decyzji w sprawie sytuacji urzędnika lub pracownika właściwy organ, nawet korzystając z szerokiego zakresu uznania, brał pod uwagę wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, przy czym powinien mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika lub pracownika. Zważywszy jednak na szeroki zakres uznania przysługujący instytucjom przy ocenie interesu służby, kontrola Sądu powinna ograniczyć się do tego, czy dana instytucja utrzymała się w rozsądnych granicach i nie skorzystała z uznania w sposób oczywiście błędny.
(zob. pkt 61)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Macchia przeciwko Komisji, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo
3. Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Jednakże na podstawie art. 88 wspomnianego regulaminu strona, nawet wygrywająca, może zostać obciążona w części lub w całości kosztami postępowania, jeżeli jest to uzasadnione jej postawą, również przed wniesieniem skargi; odnosi się to w szczególności do kosztów, które w rezultacie jej działania, niemającego uzasadnionego powodu lub podjętego w złej wierze, poniosła druga strona.
Niemniej jednak stosowanie art. 88 wspomnianego regulaminu nie jest ograniczone wyłącznie do przypadków, w których administracja naraża stronę skarżącą na koszty nieuzasadnione lub wynikające ze złej wiary. I tak instytucja, strona wygrywająca, musi zostać zobowiązana do pokrycia części kosztów poniesionych przez stronę skarżącą, jeżeli jej uporczywość w podnoszeniu zarzutu niedopuszczalności skargi opartego na nieaktualnej już od kilku lat linii orzeczniczej, bez próby nawet uzasadnienia powodów, które skłoniły ją do pominięcia nowego orzecznictwa Trybunału, zmusiły Sąd do zadecydowania, po pierwsze, o konieczności przeprowadzenia drugiej wymiany pism procesowych, a po drugie, o wezwaniu stron na rozprawę w celu zapoznania się z ich stanowiskiem w temacie wspomnianego orzecznictwa, co w sposób konieczny naraziło stronę skarżącą na dodatkowe koszty reprezentacji, których można było uniknąć.
(zob. pkt 85, 87, 88)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Daake przeciwko OHIM