ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 18ης Ιουνίου 2015

Υπόθεση F‑79/14

EG

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Αποδοχές – Επίδομα στέγης – Προϋποθέσεις χορηγήσεως – Ζεύγος προσώπων του ιδίου φύλου – Καταχωρισθείσα μη έγγαμη σχέση συμβίωσης του βελγικού δικαίου – Άρθρο 1, παράγραφος 2, στοιχείο γ΄, σημείο iv, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ – Δυνατότητα τελέσεως γάμου σε κράτος μέλος – Αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων λόγω γενετήσιου προσανατολισμού – Αποζημίωση εγκαταστάσεως»

Αντικείμενο:      Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο EG ζητεί, κατ’ ουσίαν, την ακύρωση της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την οποία το τελευταίο αρνήθηκε να του χορηγήσει το επίδομα στέγης και περιόρισε την αποζημίωση εγκαταστάσεως σε ποσό ίσο με τον βασικό μισθό ενός μηνός.

Απόφαση:      Η προσφυγή απορρίπτεται. Ο EG φέρει τα δικαστικά του έξοδα και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Αποδοχές – Οικογενειακά επιδόματα – Επίδομα στέγης – Προϋποθέσεις χορηγήσεως –Υπάλληλος που έχει καταχωρισθεί ως σύντροφος σταθερής μη έγγαμης σχέσης σύμβασης – Απουσία δυνατότητας τελέσεως γάμου – Υποχρέωση ελέγχου του συγκεκριμένου και πραγματικού χαρακτήρα της δυνατότητας αυτής

(Άρθρο 19 § 1 ΣΛΕΕ· Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρθρα 7 και 21 § 1· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, παράρτημα VII, άρθρο 1 § 2, στοιχείο γ΄, σημείο iv)

H επέκταση του δικαιώματος επιδόματος στέγης στους υπαλλήλους οι οποίοι έχουν καταχωρισθεί ως σύντροφοι σταθερής μη έγγαμης σχέσης συμβίωσης, συμπεριλαμβανομένων των προσώπων του ιδίου φύλου, και οι οποίοι δεν δύνανται νομίμως να τελέσουν γάμο σε ένα κράτος μέλος ανταποκρίνεται στη φροντίδα του νομοθέτη να μεριμνά για την εφαρμογή της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων, την οποία κατοχυρώνει το άρθρο 19, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και να επιδιώκει, με τον τρόπο αυτό, την ανάπτυξη μιας πολιτικής προσωπικού που να αποσκοπεί στην εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλους, ανεξαρτήτως γενετήσιου προσανατολισμού ή οικογενειακής κατάστασης του ενδιαφερομένου, πράγμα που ανταποκρίνεται και στην απαγόρευση κάθε διακρίσεως λόγω γενετήσιου προσανατολισμού, που προβλέπεται στο άρθρο 21, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξάλλου, η επέκταση του δικαιώματος επιδόματος στέγης στους υπαλλήλους οι οποίοι έχουν καταχωρισθεί ως σύντροφοι σταθερής μη έγγαμης σχέσης συμβίωσης, συμπεριλαμβανομένων των προσώπων του ιδίου φύλου, οι οποίοι δεν δύνανται νομίμως να τελέσουν γάμο, εκφράζει την απαίτηση προστασίας των υπαλλήλων από την επέμβαση της Διοικήσεως στην άσκηση του δικαιώματός τους σε σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, όπως αυτό αναγνωρίζεται από το άρθρο 7 του Χάρτη και το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Συναφώς, τόσο από το γράμμα του άρθρου 1, παράγραφος 2, στοιχείο γ΄, σημείο iv, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ όσο και από τον σκοπό αυτού συνάγεται, επομένως, ότι η εν λόγω διάταξη, όχι μόνο δεν δημιουργεί διάκριση μεταξύ των υπαλλήλων λόγω γενετήσιου προσανατολισμού, αλλά αντίθετα επιτρέπει τη χορήγηση του επιδόματος στέγης σε κάθε υπάλληλο που έχει καταχωρισθεί ως σύντροφος σταθερής μη έγγαμης σχέσης συμβίωσης, ανεξαρτήτως του γενετήσιου προσανατολισμού του.

Πράγματι, κατ’ εφαρμογήν της εν λόγω διατάξεως, υπάλληλος που έχει καταχωρισθεί ως σύντροφος σταθερής μη έγγαμης σχέσης συμβίωσης ετερόφυλου ζεύγους υπόκειται στον ίδιο όρο, οφείλει δηλαδή να αποδείξει ότι δεν δύναται νομίμως να τελέσει γάμο σε κράτος μέλος, προκειμένου να δικαιούται το επίδομα στέγης.

Η Διοίκηση οφείλει να ερμηνεύει την προαναφερθείσα διάταξη κατά τρόπον ώστε το δικαίωμα χορηγήσεως επιδόματος στέγης να μην παραμένει θεωρητικό ή πλασματικό, αλλά [να αποδεικνύεται] συγκεκριμένο και πραγματικό, φθάνοντας μέχρι του σημείου να λάβει υπόψη νόμο κράτους που δεν εφαρμοζόταν επί των ζητημάτων τελέσεως του γάμου αλλά που συνδεόταν στενά με τη συγκεκριμένη κατάσταση λόγω της ιθαγένειας των ενδιαφερομένων.

Εντούτοις, από το γράμμα του άρθρου 1, παράγραφος 2, στοιχείο γ΄, σημείο iv, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ, συνάγεται ότι, στην περίπτωση υπαλλήλου που έχει καταχωρισθεί ως σύντροφος σταθερής μη έγγαμης σχέσης συμβίωσης, το γεγονός ότι το ζεύγος δεν δύναται νομίμως να τελέσει γάμο στο κράτος μέλος όπου υπηρετεί ο υπάλληλος δεν αρκεί προκειμένου να αποδειχθεί ότι το εν λόγω ζεύγος δεν δύναται να τελέσει γάμο και ότι επομένως στον εν λόγω υπάλληλο πρέπει να χορηγηθεί το επίδομα στέγης.

(βλ. σκέψεις 48 έως 50, 81 και 82)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: αποφάσεις της 14ης Οκτωβρίου 2010, W κατά Επιτροπής, F‑86/09, EU:F:2010:125, σκέψεις 42, 43 και 45, και της 6ης Μαΐου 2014, Forget κατά Επιτροπής, F‑153/12, EU:F:2014:61, σκέψη 26