Language of document : ECLI:EU:C:2010:116

WYROK TRYBUNAŁU (druga izba)

z dnia 4 marca 2010 r.(*)

Odwołanie – Urzędnicy – Laureaci konkursów wewnętrznych zmiany kategorii w ramach dawnego regulaminu pracowniczego – Wejście w życie nowego regulaminu pracowniczego – Przepisy przejściowe w zakresie zaszeregowania do grupy – Zarzut niezgodności z prawem – Prawa nabyte – Uzasadnione oczekiwania – Równość traktowania – Zasada dobrej administracji i obowiązek staranności

W sprawie C‑496/08 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości, wniesione w dniu 17 listopada 2008 r.,

Pilar Angé Serrano, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkała w Luksemburgu (Luksemburg),

Jean-Marie Bras, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkały w Luksemburgu (Luksemburg),

Adolfo Orcajo Teresa, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkały w Brukseli (Belgia),

Dominiek Decoutere, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkały w Luksemburgu (Luksemburg),

Armin Hau, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkały w Luksemburgu (Luksemburg),

Francisco Javier Solana Ramos, urzędnik Parlamentu Europejskiego, zamieszkały w Brukseli (Belgia),

reprezentowani przez adwokata E. Boigelota,

strona skarżąca,

w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:

Parlament Europejski, reprezentowany przez L.G. Knudsen oraz K. Zejdovą, działające w charakterze pełnomocników,

strona pozwana w pierwszej instancji,

Rada Unii Europejskiej, reprezentowana przez M. Bauera oraz K. Zieleśkiewicz, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (druga izba),

w składzie: J.C. Bonichot, prezes czwartej izby, pełniący obowiązki prezesa drugiej izby, C. Toader (sprawozdawca), C.W.A. Timmermans, K. Schiemann i L. Bay Larsen, sędziowie,

rzecznik generalny: E. Sharpston,

sekretarz: R. Grass,

uwzględniając procedurę pisemną,

podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,

wydaje następujący

Wyrok

1        W swoim odwołaniu P. Angé Serrano, J.M. Bras, A. Orcajo Teresa, D. Decoutere, A. Hau i F.J. Solana Ramos wnoszą o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 18 września 2008 r. w sprawie T‑47/05 Angé Serrano i in. przeciwko Parlamentowi, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), na podstawie którego Sąd oddalił skargę na decyzje o zmianie zaszeregowania każdego z nich do grupy (zwane dalej „spornymi decyzjami”) wydane po wejściu w życie rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 124, s. 1).

I –  Ramy prawne

A –  Właściwe postanowienia regulaminu pracowniczego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r.

2        Artykuł 45 ust. 2 akapit pierwszy Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. (zwanego dalej „dawnym regulaminem pracowniczym”), stanowił:

„Urzędnik może zostać przeniesiony z jednej kategorii lub kategorii specjalnej do innej lub awansowany do innej kategorii wyłącznie na podstawie konkursu.

[…]”.

B –  Właściwe postanowienia regulaminu pracowniczego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r.

3        Rozporządzenie nr 723/2004, które weszło w życie w dniu 1 maja 2004 r., zmieniło dawny regulamin pracowniczy.

4        Artykuł 5 regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. (zwanego dalej „nowym regulaminem pracowniczym” lub „regulaminem pracowniczym”), stanowi w ust. 1 i 2:

„1. Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się zgodnie z charakterem i ważnością zadań, które się z nimi wiążą, do grupy funkcyjnej administratorów […] oraz grupy funkcyjnej asystentów […].

2. […] Grupa funkcyjna AST obejmuje jedenaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania wykonawcze, techniczne i biurowe”.

5        Artykuł 6 ust. 1 i 2 nowego regulaminu pracowniczego przewiduje:

„1. Wykaz stanowisk, załączony do części budżetu dotyczącej każdej instytucji, wskazuje liczbę stanowisk każdej grupy zaszeregowania i grupy funkcyjnej.

2. Aby zapewnić równorzędność [pomiędzy średnim rozwojem kariery zawodowej w strukturze obowiązującej przed dniem 1 maja 2004 r. (zwanej dalej »starą strukturą kariery«)] oraz od dnia 1 maja 2004 r. (zwaną dalej »nową strukturą [kariery]«) i bez uszczerbku dla zasady awansowania opartej na przesłankach ustanowionych w art. 45 regulaminu pracowniczego, wykaz stanowisk zapewnia, że dla każdej instytucji liczba stanowisk wakujących [dla każdej grupy zatrudnienia] […] odpowiada w dniu 1 stycznia każdego roku liczbie urzędników zatrudnionych na stanowiskach [w niższej grupie zaszeregowania] z 1 stycznia roku poprzedzającego, pomnożonej przez wskaźniki określone dla [tej grupy] w załączniku I punkt B. Wskaźniki te mają zastosowanie, począwszy od dnia 1 maja 2004 r. przeciętnie w okresie pięcioletnim.

[...]”.

6        Nowy regulamin pracowniczy przewiduje system przejściowy, opisany w załączniku XIII. Względy, które uzasadniały wprowadzenie tego systemu przejściowego, zostały wyłożone w motywie 37 rozporządzenia nr 723/2004, stanowiącym:

„Należy opracować przepisy w sprawie uregulowań przejściowych celem umożliwienia stopniowego stosowania nowych zasad i środków przy jednoczesnym poszanowaniu praw nabytych [personelu] w ramach systemu wspólnotowego przed wejściem w życie niniejszych zmian regulaminu pracowniczego, przy uwzględnieniu uzasadnionych oczekiwań [personelu]”.

7        Artykuł 1 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego stanowi:

„1. Na okres od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. art. 5 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego otrzymuje brzmienie:

»1.      Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się, zgodnie z charakterem i znaczeniem obowiązków, których dotyczą, do czterech kategorii A*, B*, C* i D*, w kolejności malejącej.

2.      Kategoria A* obejmuje dwanaście grup zaszeregowania, kategoria B* obejmuje dziewięć grup zaszeregowania, kategoria C* obejmuje siedem grup zaszeregowania, a kategoria D* obejmuje pięć grup zaszeregowania«.

2. Wszelkie odniesienie do daty naboru dotyczy daty rozpoczęcia służby”.

8        Artykuł 2 ust. 1 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego przewiduje:

„1. Z dniem 1 maja 2004 r. oraz z zastrzeżeniem art. 8 niniejszego załącznika grupy zaszeregowania urzędnika o jednym ze statusów administracyjnych określonych w art. 35 regulaminu pracowniczego otrzymują brzmienie:

Poprzednia grupa zaszeregowania

Nowa (pośrednia) grupa zaszeregowania

Poprzednia grupa zaszeregowania

Nowa (pośrednia) grupa zaszeregowania

Poprzednia grupa zaszeregowania

Nowa (pośrednia) grupa zaszeregowania

Poprzednia grupa zaszeregowania

Nowa (pośrednia) grupa zaszeregowania

A 1

A*16

      

A 2

A*15

      

A 3/LA 3

A*14

      

A 4/LA 4

A*12

      

A 5/LA 5

A*11

      

A 6/LA 6

A*10

B 1

B*10

    

A 7/LA 7

A*8

B 2

B*8

    

A 8/LA 8

A*7

B 3

B*7

C 1

C*6

  
  

B 4

B*6

C 2

C*5

  
  

B 5

B*5

C 3

C*4

D 1

D*4

    

C 4

C*3

D 2

D*3

    

C 5

C*2

D 3

D*2

      

D 4

D*1


[…]”.

9        Artykuł 8 ust. 1 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego przewiduje:

„1. Z mocą od 1 maja 2006 r. grupy zaszeregowania wprowadzone na mocy art. 2 ust. 1 otrzymują następujące brzmienie:

Poprzednia (pośrednia) grupa zaszeregowania

Nowa grupa zaszeregowania

Poprzednia (pośrednia) grupa zaszeregowania

Nowa grupa zaszeregowania

A*16

AD16

  

A*15

AD 15

  

A*14

AD 14

  

A*13

AD 13

  

A*12

AD 12

  

A*11

AD 11

B*11

AST 11

A*10

AD 10

B*10

AST 10

A*9

AD 9

B*9

AST 9

A*8

AD 8

B*8

AST 8

A*7

AD 7

B*7 / C*7

AST 7

A*6

AD 6

B*6 / C*6

AST 6

A*5

AD 5

B*5 / C*5 / D*5

AST 5

  

B*4 / C*4 / D*4

AST 4

  

B*3 / C*3 / D*3

AST 3

  

C*2 / D*2

AST 2

  

C*1 / D*1

AST 1


[…]”.

10      Artykuł 10 ust. 1–3 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego stanowi:

„1. Urzędnicy pełniący służbę przed 1 maja 2004 r. w kategorii C lub D są kierowani z 1 maja 2006 r. na ścieżkę kariery umożliwiającą awans:

a)      [w] byłej kategorii C do grupy zaszeregowania AST 7;

b)      [w] byłej kategorii D do grupy zaszeregowania AST 5.

2. W przypadku tych urzędników, począwszy od 1 maja 2004 r. oraz w drodze odstępstwa od załącznika I [pkt] B do regulaminu pracowniczego, wartości procentowe określone w art. 6 ust. 2 regulaminu pracowniczego ustala się następująco:

Ścieżka kariery C

Grupa zaszeregowania

Od dnia 1.5.2004 r. do

Po 30.4.2010 r.

 

30.4.2005 r.

30.4.2006 r.

30.4.2007 r.

30.4.2008 r.

30.4.2009 r.

30.4.2010 r.

 

C*/AST 7

C*/AST 6

5%

5%

5%

10%

15%

20%

20%

C*/AST 5

22%

22%

22%

22%

22%

22%

22%

C*/AST 4

22%

22%

22%

22%

22%

22%

22%

C*/AST 3

25%

25%

25%

25%

25%

25%

25%

C*/AST 2

25%

25%

25%

25%

25%

25%

25%

C*/AST 1

25%

25%

25%

25%

25%

25%

25%


Ścieżka kariery D

Grupa zaszeregowania

Od dnia 1.5.2004 r. do

Po 30.4.2010 r.

 

30.4.2005 r.

30.4.2006 r.

30.4.2007 r.

30.4.2008 r.

30.4.2009 r.

30.4.2010 r.

 

D*/AST 5

D*/AST 4

5%

5%

5%

10%

10%

10%

10%

D*/AST 3

22%

22%

22%

22%

22%

22%

22%

D*/AST 2

22%

22%

22%

22%

22%

22%

22%

D*/AST 1


3. Urzędnicy, do których stosuje się ust. 1, są członkami asystenckiej grupy funkcyjnej bez ograniczeń, jeżeli pomyślnie przejdą otwarty konkurs lub zostaną do niej zaliczeni w wyniku procedury akredytacji […]”.

II –  Okoliczności powstania sporu wynikające z zaskarżonego wyroku

11      Wnoszący odwołanie są urzędnikami Parlamentu Europejskiego.

12      Z pkt 23 zaskarżonego wyroku wynika, że pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego pomyślnie przeszli konkurs wewnętrzny zmiany kategorii. I tak, P. Angé Serrano zmieniła grupę zaszeregowania z C 1 na B 5; J.M. Bras zmienił grupę zaszeregowania z D 1 na C 5; D. Decoutere zmienił grupę zaszeregowania z C 3 na B 5; A. Hau, członek personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania C 1, zmienił grupę na B 4; A. Orcajo Teresa zmienił grupę zaszeregowania z D 1 na C 5 i wreszcie F.J. Solana Ramos zmienił grupę zaszeregowania z C 1 na B 5. Wszyscy ci urzędnicy zostali zaszeregowani do nowej grupy przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego.

13      Sporne decyzje w formie nieopatrzonych datą pism dyrektora generalnego ds. personelu Parlamentu dotarły do wnoszących odwołanie w pierwszym tygodniu maja 2004 r. i podawały im do wiadomości przejściową grupę zaszeregowania z mocą od dnia 1 maja 2004 r. Na podstawie tych decyzji grupa zaszeregowania B 5 P. Angé Serrano została przemianowana na B*5; grupa zaszeregowania C 5 J.M. Brasa została przemianowana na C*2; grupa zaszeregowania B 5 D. Decoutere’a została przemianowana na B*5; grupa zaszeregowania B 4 A. Haua została przemianowana na B*6; grupa zaszeregowania C 4 A. Orcaja Teresy została przemianowana na C*3, a grupa zaszeregowania B 4 F.J. Solany Ramosa została przemianowana na B*6.

14      Wspomniane pośrednie grupy zaszeregowania wnoszących odwołanie zostały przemianowane po raz drugi ze skutkiem od dnia 1 maja 2006 r., czyli z końcem okresu przejściowego wprowadzonego na podstawie art. 8 ust. 1 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego. I tak pośrednia grupa zaszeregowania B*5 P. Angé Serrano została przemianowana na AST 5; pośrednia grupa zaszeregowania C*2 J.M. Brasa została przemianowana na AST 2; pośrednia grupa zaszeregowania B*5 D. Decoutere’a została przemianowana na AST 5; pośrednia grupa zaszeregowania B*6 A. Haua została przemianowana na AST 6; pośrednia grupa zaszeregowania C*3 A. Orcaja Teresy została przemianowana na AST 3, a pośrednia grupa zaszeregowania B*6 F.J. Solany Ramosa została przemianowana na AST 6.

15      Każdy z wnoszących odwołanie złożył w okresie od dnia 13 maja do dnia 30 lipca 2004 r. zażalenie na sporne decyzje w zakresie ustalającym ich zaszeregowanie do grupy pośredniej od dnia 1 maja 2004 r. Zażalenia te zostały oddalone decyzjami zakomunikowanymi każdemu z nich w okresie pomiędzy 27 października a 25 listopada 2004 r.

III –  Postępowanie przed Sądem

16      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 stycznia 2005 r. wnoszący odwołanie wnieśli skargę mającą na celu, po pierwsze, stwierdzenie nieważności spornych decyzji oraz wszystkich aktów po nich następujących lub z nimi związanych, nawet wydanych po wniesieniu skargi, i po drugie, zasądzenie od Parlamentu odszkodowania, oszacowanego ex æquo et bono na 60 000 EUR dla każdego wnoszącego odwołanie, z zastrzeżeniem zmiany tej kwoty w trakcie postępowania.

17      Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2005 r. Prezesa trzeciej izby Sądu, Rada Unii Europejskiej została dopuszczona do sprawy w charakterze interwenienta na poparcie żądań Parlamentu.

18      W trakcie postępowania przed Sądem biuro Parlamentu zatwierdziło decyzją z dnia 13 lutego 2006 r. propozycję sekretarza generalnego dotyczącą w szczególności zmiany zaszeregowania urzędników, którzy zmienili kategorię pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, lecz którzy w dniu 1 maja 2004 r. w dalszym ciągu otrzymywali wynagrodzenie podstawowe w dawnej kategorii. W następstwie tej decyzji w dniu 20 marca 2006 r. wydane zostały decyzje indywidualne dotyczące P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresy, na podstawie których P. Angé Serrano została zaszeregowana do pośredniej grupy zaszeregowania B*6, J.M. Bras do pośredniej grupy zaszeregowania C*4, A. Orcajo Teresa do pośredniej grupy zaszeregowania C*4, ze skutkiem względem tych wszystkich urzędników od dnia 1 maja 2004 r.

IV –  Zaskarżony wyrok

A –  W przedmiocie dopuszczalności

19      Parlament w swojej odpowiedzi na skargę przed Sądem podniósł kilka zarzutów niedopuszczalności dotyczących między innymi interesu prawnego niektórych wnoszących odwołanie.

1.     W przedmiocie interesu prawnego D. Decoutere’a

20      Parlament utrzymuje, że gdyby D. Decoutere nie zmienił w 2002 r. kategorii C na B w wyniku pomyślnego przejścia konkursu wewnętrznego zmiany kategorii, jego kariera zawodowa rozwijałaby się w ten sposób: jego grupa zaszeregowania C 3 zostałaby przemianowana na C*4 w dniu 1 maja 2004 r., a ta z kolei zostałaby przemianowana na AST 4 w dniu 1 maja 2006 r. Wynika z tego, że gdyby D. Decoutere nie skorzystał ze zmiany kategorii, to jego grupa zaszeregowania w dniu 1 maja 2006 r. byłaby niższa od grupy, do której zaszeregowany jest obecnie, czyli AST 5. Z tego względu nie posiada on żadnego interesu w zaskarżeniu spornej decyzji o swoim zaszeregowaniu.

21      Sąd odrzucił ten zarzut, twierdząc, że zmiana kategorii D. Decoutere’a wynikająca z bycia laureatem konkursu nie została odzwierciedlona w jego zaszeregowaniu do grupy tymczasowej B*5, a następnie do grupy AST 5 w dniu 1 maja 2006 r. Dowodem na to jest fakt, że D. Decoutere, w następstwie przejścia do kategorii B, uzyskując wyższą grupę zaszeregowania od urzędników w grupie C 1, którzy nie byli laureatami konkursu zmiany kategorii, znalazł się z dniem 1 maja 2006 r. w grupie niższej od grupy tych urzędników, którzy zostali zaszeregowani do grupy AST 6, podczas gdy on do AST 5.

2.     W przedmiocie interesu A. Haua

22      Parlament podnosił, że A. Hau nie ma interesu prawnego, ponieważ nie zmienił kategorii C na kategorię B na podstawie art. 45 ust. 2 dawnego regulaminu pracowniczego, skoro przed zatrudnieniem w charakterze urzędnika kategorii B w następstwie pomyślnego przejścia konkursu był członkiem personelu tymczasowego kategorii C.

23      Sąd oddalił ten zarzut, orzekając, że nawet jeśli prawdą jest, że A. Hau był członkiem personelu tymczasowego w grupie C 1, gdy został laureatem konkursu zmiany kategorii C na kategorię B, Parlament dopuścił członków personelu tymczasowego do konkursów wewnętrznych zmiany kategorii. W rezultacie A. Hau mógł uczestniczyć w takim konkursie na równych zasadach z urzędnikami kategorii C. Tym samym, Sąd uznał, że konkurs ten spowodował, że A. Hau awansował w drabinie hierarchii, zmieniając kategorię C na B, na takiej samej zasadzie jak urzędnicy, którzy byli laureatami tego konkursu i zmienili kategorię C na B. Sąd stwierdził zatem, że pomyślne przejście konkursu zmiany kategorii nie pozwoliło A. Hauowi na zaszeregowanie do wyższej grupy w stosunku do urzędników byłej kategorii C, niebędących laureatami takiego konkursu.

3.     Co do bezprzedmiotowości wniosku o stwierdzenie nieważności spornych decyzji odnośnie do P. Angé Serrano, J.M.Brasa i A. Orcaja Teresy

24      Parlament utrzymywał, że wniosek o stwierdzenie nieważności spornych decyzji odnośnie do P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresy stał się w odniesieniu do nich bezprzedmiotowy, ponieważ decyzje te zostały unieważnione i zastąpione decyzjami indywidualnymi wydanymi w dniu 20 marca 2006 r. w trakcie toczącego się przed Sądem postępowania. Na podstawie tych ostatnich decyzji wnoszący odwołanie zostali zaszeregowani ze skutkiem wstecznym do żądanej przez nich grupy.

25      Sąd zauważył, że prawdą jest, że decyzje z dnia 20 marca 2006 r. nie w pełni czyniły zadość zarzutom trzech omawianych wnoszących odwołanie dotyczącym spornych decyzji wydanych w odniesieniu do nich, ponieważ nie ustalały zaszeregowania do wyższej grupy, w jakiej znaleźliby się skarżący pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego w porównaniu z urzędnikami, którzy nie byli laureatami konkursu wewnętrznego zmiany kategorii pod rządami tego regulaminu.

26      Sąd uwzględnił jednak zarzut podniesiony przez Parlament. Orzekł, że decyzje z dnia 20 marca 2006 r., chociaż wyraźnie nie wycofują spornych decyzji, to zastępują ich skutki względem trzech rozpatrywanych wnoszących odwołanie, ponieważ stosują się z mocą wsteczną od dnia 1 maja 2004 r. Sporne decyzje dotyczące tych trzech wnoszących odwołanie przestały tym samym istnieć w dotyczącym ich zakresie od chwili zastąpienia decyzjami z dnia 20 marca 2006 r.

27      W rezultacie zdaniem Sądu, cel wniosku o stwierdzenie nieważności, czyli usunięcie spornych decyzji, został osiągnięty, jeśli chodzi o trzech omawianych wnoszących odwołanie, poprzez wydanie i stosowanie ze skutkiem wstecznym decyzji indywidualnych z dnia 20 marca 2006 r. Ponadto Sąd wziął pod uwagę to, że wnoszący odwołanie przyznali podczas rozprawy, że Sąd nie musi wypowiadać się w przedmiocie spornych decyzji dotyczących P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresy.

B –  Co do istoty

1.     W przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności

28      W uzasadnieniu wniosku o stwierdzenie nieważności spornych decyzji wnoszący odwołanie podnoszą zarzuty dotyczące, po pierwsze, niezgodności z prawem art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego, po drugie, naruszenia przez Parlament zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, a wreszcie po trzecie, naruszenia art. 6, 45 i 45a oraz załącznika XIII do regulaminu pracowniczego i naruszenia zasady awansu opartego na osiągnięciach oraz oczywistego błędu w ocenie, którego dopuścił się Parlament.

29      W trosce o uproszczenie przypomnieć należy tylko ocenę dokonaną przez Sąd, która została podważona w ramach tego odwołania.

30      W uzasadnieniu zarzutu niezgodności z prawem art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego wnoszący odwołanie poodnoszą naruszenie zasady praw nabytych, zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz naruszenie zasady równego traktowania. Wnoszący odwołanie utrzymują zasadniczo, że przepisy przejściowe przewidziane w załączniku XIII do nowego regulaminu pracowniczego nie pozwoliły zaradzić ich problemowi, czyli obniżeniu grupy zaszeregowania, co jakoby nastąpiło w ich karierze, ani ochronić praw nabytych do zaszeregowania do wyższej grupy niż ta, do której byli zaszeregowani urzędnicy, niebędący laureatami konkursu wewnętrznego zmiany kategorii pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego.

31      Jeśli chodzi o prawa nabyte, Sąd przypomniał, że urzędnik może się powoływać na prawo nabyte tylko wtedy, gdy zdarzenie powodujące powstanie tego prawa nastąpiło pod rządami określonego regulaminu pracowniczego, poprzedzającego zmianę przepisów regulaminu pracowniczego (wyrok Trybunału z dnia 19 marca 1975 r. w sprawie 28/74 Gillet przeciwko Komisji, Rec. s. 463, pkt 5). Sąd przypomniał, że w systemie wspólnotowej służby publicznej, w którym hierarchia wśród urzędników podlega zmianom, zaszeregowanie do wyższej grupy nabyte przez niektórych urzędników w stosunku do innych w danym momencie ich kariery nie stanowi prawa nabytego, które powinno być chronione przez przepisy regulaminu pracowniczego, takie jak obowiązujące po dniu 1 maja 2004 r.

32      Jednak zdaniem Sądu, urzędnicy będący laureatami konkursu wewnętrznego zmiany kategorii przed tą datą mają prawo oczekiwać, że regulamin pracowniczy zaoferuje im lepsze perspektywy kariery niż perspektywy oferowane urzędnikom niebędącym laureatami takiego konkursu pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, i takie perspektywy stanowią ich prawa nabyte, które powinny być chronione przez nowy regulamin pracowniczy. W tym przypadku z kryteriów zaszeregowania przewidzianych w art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego niekoniecznie wynika, że perspektywy kariery urzędników będących laureatami takiego konkursu nie były lepsze niż perspektywy, jakie mogli mieć urzędnicy, którzy przeszli taki konkurs z wynikiem negatywnym. Wprost przeciwnie, załącznik XIII do nowego regulaminu pracowniczego, a w szczególności jego art. 10 zawiera postanowienia, które dokonują rozróżnienia wśród urzędników w zależności od kategorii, do jakiej należeli przed dniem 1 maja 2004 r., przewidując możliwości rozwoju kariery różniące się w zależności od kategorii, do jakiej należeli pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego.

33      Co się tyczy naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, Sąd potwierdził, że urzędnik nie może powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w celu podważenia zgodności z prawem nowego przepisu prawnego, w dziedzinie, w której prawodawcy przysługuje szeroki zakres uznania (wyrok Sądu z dnia 11 lutego 2003 r. w sprawie T‑30/02 Leonhardt przeciwko Parlamentowi, RecFP s. I‑A-41, II‑265, pkt 55). Tak jest w przypadku zmiany systemu karier urzędniczych oraz przyjęcia przepisów przejściowych towarzyszących tej zmianie, w tym zasad zaszeregowania do grupy zawartych w art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego.

34      Co się tyczy zarzutu dotyczącego naruszenia zasady pewności prawa, Sąd stwierdził, że z pism procesowych wnoszących odwołanie nie wynika, w jaki sposób ta zasada miałaby zostać naruszona w art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego, i że w każdym razie zarzut ten jest w sposób oczywisty bezzasadny, skoro urzędnicy nie mają prawa do zachowania w mocy przepisów regulaminu pracowniczego, które obowiązywały w chwili ich zatrudnienia (ww. wyrok w sprawie Leonhardt przeciwko Parlamentowi, pkt 55).

35      W uzasadnieniu zarzutu dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania, wnoszący odwołanie podnoszą, że w związku z nowym zaszeregowaniem do grupy urzędnicy należący do niższej kategorii od kategorii wnoszących odwołanie znaleźli się w dniu 1 maja 2006 r. w grupie wyższej lub równej z ich grupą. Ponadto D. Decoutere został zaszeregowany inaczej niż urzędnicy będący laureatami tego samego konkursu.

36      Sąd potwierdził w tym względzie, że nie stanowi naruszenia zasady równego traktowania zaszeregowanie urzędników będących laureatami konkursu wewnętrznego zmiany kategorii przed dniem 1 maja 2004 r. do grupy niższej lub równej z grupą urzędników, którzy ponieśli porażkę w tym konkursie. Zważywszy bowiem na radykalną zmianę systemu karier, porównanie rangi hierarchicznej urzędników przed tą datą i po niej nie jest samo w sobie decydujące dla ustalenia naruszenia zasady równego traktowania przez art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego. W każdym razie, laureaci konkursu zmiany kategorii nabyli, dzięki przepisom, których niezgodność z prawem podnoszą, lepsze perspektywy rozwoju kariery.

37      Ponadto, co do drugiej części tego zarzutu, czyli sytuacji D. Decoutere’a, który twierdzi, że niesłusznie został odmiennie potraktowany w stosunku do innych laureatów tego samego konkursu, Sąd stwierdził, że inni kandydaci zostali zatrudnieni w charakterze urzędników pod rządami nowego regulaminu pracowniczego, a tym samym D. Decoutere i ci inni urzędnicy znajdowali się w odmiennych sytuacjach prawnych.

2.     W przedmiocie wniosku o odszkodowanie

38      W uzasadnieniu wniosku o odszkodowanie wnoszący odwołanie potwierdzili, że w następstwie ewentualnego stwierdzenia nieważności spornych decyzji odszkodowanie za poniesioną jakoby szkodę i zadośćuczynienie za krzywdę dokona się przez zwrot wszystkich kwot, jakie otrzymaliby, gdyby zostali zaszeregowani do grupy faktycznie odpowiadającej ich obowiązkom.

39      Sąd oddzielnie zbadał wniosek P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresy, a następnie D. Decoutere’a, A. Haua i F.J. Solany Ramosa.

40      Jeśli chodzi o pierwszą grupę urzędników, Sąd stwierdził, że niezależnie od rzekomej niezgodności z prawem spornych decyzji dotyczących tych urzędników, w przedmiocie której się nie wypowiedział, brakowało co najmniej jednego innego warunku powstania odpowiedzialności. Co do rzekomej szkody uznał, że zmiana zaszeregowania, która miała miejsce dzięki decyzjom wydanym w trakcie postępowania sądowego, nie pociągnęła za sobą podwyżki wynagrodzenia pobieranego w pośrednich grupach zaszeregowania i że w tych okolicznościach wnoszący odwołanie nie wykazali istnienia szkody. Ponadto odnośnie do rzekomej krzywdy, Sąd zauważył, że wydając sporne decyzje, Parlament zastosował jedynie względem tych wnoszących odwołanie art. 2 ust. 1 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego i że w tych okolicznościach zasada dobrej administracji i obowiązek staranności nie zostały naruszone. Sąd podkreślił wreszcie, że Parlament, wydając i stosując ze skutkiem wstecznym decyzje z dnia 20 marca 2006 r., umożliwił wnoszącym odwołanie dostęp do wyższych grup zaszeregowania niż te, w jakich byli zaszeregowani na podstawie spornych decyzji.

41      Co do drugiej grupy wnoszących odwołanie, Sąd potwierdził, że w tym przypadku istnieje ścisły związek między wnioskiem o stwierdzenie nieważności a wnioskiem o odszkodowanie mającym na celu naprawienie szkody i krzywdy doznanych ze względu na zaszeregowanie pośrednie. Ponieważ zarzuty podnoszone na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności zostały odrzucone, to w rezultacie Parlament nie działał niezgodnie z prawem w sposób mogący powodować powstanie odpowiedzialności Wspólnoty Europejskiej względem trzech wnoszących odwołanie.

V –  Żądania stron przed Trybunałem

42      Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:

–        stwierdzenie dopuszczalności i zasadności odwołania i co za tym idzie:

–        jeśli chodzi o P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresę – uchylenie zaskarżonego wyroku, po pierwsze, w części dotyczącej umorzenia postępowania w stosunku do nich w zakresie pierwszego żądania i po drugie, w części dotyczącej oddalenia wniosku o odszkodowanie;

–        jeśli chodzi o D. Decoutere’a, A. Haua i F.J. Solanę Ramosa – uchylenie pkt 2 i 4 sentencji zaskarżonego wyroku, dotyczących oddalenia ich żądań i obciążających ich własnymi kosztami postępowania i odnoszących się do tych punktów części uzasadnienia.

43      Wnoszący odwołanie żądają również, by Trybunał sam rozstrzygnął spór i uwzględnił ich żądania, przedstawione w ramach postępowania w sprawie T‑47/05:

–        stwierdzenia nieważności decyzji ustalających grupę zaszeregowania skarżących po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego;

–        zasądzenia od Parlamentu Europejskiego na rzecz każdego z wnoszących odwołanie odszkodowania w wysokości ustalonej w sposób ex æquo et bono na 60 000 EUR,

–        a w każdym razie, obciążenia strony pozwanej kosztami postępowania.

44      Wnoszą wreszcie o obciążenie, w każdym razie, strony pozwanej kosztami postępowania w obu instancjach.

45      W odpowiedzi na odwołanie Parlament wniósł również odwołanie wzajemne. Żąda on:

–        stwierdzenia, że odwołanie wzajemne jest dopuszczalne i zasadne, a w rezultacie – uchylenie zaskarżonego wyroku w części oddalającej żądania stwierdzenia niedopuszczalności skarg D. Decoutere’a i A. Haua;

–        oddalenia odwołania jako bezzasadnego w pozostałej części, i

–        obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania w niniejszej instancji.

46      Rada wnosi do Trybunału o:

–        oddalenie odwołania jako bezzasadnego oraz

–        obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania.

VI –  W przedmiocie odwołań

47      W odwołaniu głównym wnoszący odwołanie podnoszą dwie oddzielne grupy zarzutów. Pierwsza grupa dotyczy oceny dokonanej przez Sąd w przedmiocie dopuszczalności i zasadności wniosków P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresy. Druga grupa dotyczy oceny dokonanej przez Sąd w przedmiocie dopuszczalności i zasadności wniosków D. Decoutere’a, A. Haua i F.J. Solany Ramosa.

48      W odwołaniu wzajemnym Parlament podważa część zaskarżonego wyroku dotyczącą oddalenia podniesionego przez niego w pierwszej instancji zarzutu niedopuszczalności skargi odnośnie do braku interesu prawnego D. Decoutere’a i A. Haua.

A –  W przedmiocie części zaskarżonego wyroku dotyczącej P. Angé Serrano oraz J.M. Brasa i A. Orcaja Teresy

1.     W przedmiocie części zaskarżonego wyroku dotyczącej umorzenia wniosku o stwierdzenie nieważności

a)     Argumentacja stron

49      Wnoszący odwołanie podnoszą dwa zarzuty dotyczące odpowiednio błędu co do prawa, którego dopuścił się Sąd, oraz niewystarczającego i wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

50      Podnoszą, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w sprawach podobnych do rozpatrywanych w niniejszym przypadku, czyli zastąpienia zaskarżonego aktu w trakcie postępowania, zachowanie interesu prawnego skarżącego może wynikać z ryzyka powtórzenia się rzekomo niezgodnego z prawem działania instytucji wspólnotowej. W tym względzie wnoszący odwołanie powołują się w szczególności na wyroki: z dnia 24 czerwca 1986 r. w sprawie 53/85 AKZO Chemie i AKZO Chemie UK przeciwko Komisji, Rec. s. 1965, pkt 21; z dnia 26 kwietnia 1988 r. w sprawie 207/86 Apesco przeciwko Komisji, Rec. s. 2151, pkt 16. Według nich zachowanie interesu prawnego skarżącego może wynikać również z jego interesu w naprawieniu szkód spowodowanych już nieobowiązującą decyzją. W tym względzie powołują się w szczególności na wyroki: z dnia 5 marca 1980 r. w sprawie 76/79 Könecke Fleischwarenfabrik przeciwko Komisji, Rec. s. 665, pkt 9; z dnia 31 marca 1998 r. w sprawach połączonych C‑68/94 i C‑30/95 Francja i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑1375, pkt 74; a także z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie C‑362/05 P Wunenburger przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑4333, pkt 42).

51      Podkreślają ponadto, że w niniejszym przypadku decyzje o zmianie zaszeregowania wydane w trakcie postępowania przed Sądem nie w pełni czyniły zadość zarzutom podnoszonym w pierwszej instancji, w szczególności odnośnie do niezgodności z prawem art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego, i utrzymywały naruszenie części ich praw ze względu na brak przestrzegania zasad równego traktowania, praw nabytych i pewności prawa. Nie tylko bowiem te decyzje nie wycofały formalnie i wyraźnie spornych decyzji dotyczących wnoszących odwołanie, ale nie ustalały również zaszeregowania do wyższej grupy, do której ci wnoszący odwołanie byliby zaszeregowani pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego i co stracili przez zastosowanie spornych decyzji.

52      Parlament odpowiada, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału przywołanym przez wnoszących odwołanie, przedmiot skargi, jak i interes prawny muszą istnieć, pod rygorem umorzenia postępowania, w trakcie całego postępowania, a skarga powinna w efekcie móc doprowadzić do poprawy sytuacji skarżącego (ww. wyrok w sprawie Wunenburger przeciwko Komisji, pkt 42). Tak nie jest w niniejszym przypadku. Po pierwsze, nowe decyzje miały bowiem ten sam przedmiot co sporne decyzje, które zostały nimi zastąpione ex tunc, a po drugie, Sąd mógł jedynie stwierdzić nieważność pierwszych decyzji, nie może natomiast zastąpić ich, zajmując miejsce instytucji. Ponadto nie istniało żadne ryzyko powtórzenia się rzekomo niezgodnego z prawem działania, ponieważ nowe decyzje zmieniły system zaszeregowania.

53      Parlament podkreśla oprócz tego, że jak wynika z zaskarżonego wyroku, w trakcie rozprawy omawiani wnoszący odwołanie przyznali, że nie mają już interesu prawnego w tym, by Sąd wypowiedział się w przedmiocie dotyczących ich spornych decyzji. Wnoszący odwołanie nie przeformułowali również swoich żądań podczas postępowania przed Sądem celem podważenia decyzji z dnia 20 marca 2006 r., zastępujących sporne decyzje.

54      Wreszcie co do konsekwencji umorzenia postępowania w przedmiocie wniosku o odszkodowanie, Parlament uważa, że Sąd postanowił zbadać, niezależnie od oceny niezgodności z prawem spornych decyzji, istnienie dwóch innych kumulatywnych warunków powstania odpowiedzialności Wspólnot Europejskich i mógł stwierdzić, że w każdym razie wnoszący odwołanie nie wykazali istnienia szkody i krzywdy.

b)     Ocena Trybunału

55      Z pkt 90 zaskarżonego wyroku, który w tym kontekście nie był podważony w odwołaniu, wynika, że należy uznać, że wnoszący odwołanie, wyrażając swoją zgodę na okoliczność, że Sąd nie musi wypowiadać się w przedmiocie ich wniosku o stwierdzenie nieważności, odstąpili od swoich żądań. Ponieważ tym samym do Sądu nie wnoszono już tej części żądań, mógł on jedynie przyjąć do wiadomości oświadczenie dokonane podczas rozprawy. Ponadto, jak zauważył Parlament w swojej obronie, wnoszący odwołanie nawet nie przeformułowali swoich żądań przed Sądem poprzez zakwestionowanie decyzji z dnia 20 marca 2006 r. Omawiani wnoszący odwołanie zdecydowali się natomiast na wniesienie skargi na te decyzje do Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej.

56      Ponieważ to stwierdzenie samo w sobie wystarcza do uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sądu w tym zakresie, ten zarzut odwołania należy uznać za bezzasadny.

2.     W przedmiocie oddalenia wniosku o odszkodowanie

a)     Argumentacja stron

57      W uzasadnieniu zarzutu dotyczącego oddalenia przez Sąd wniosku o odszkodowanie, P. Angé Serrano, J.M. Bras i A. Orcajo Teresa podnoszą braki w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odnośnie do krzywdy, jakiej ich zdaniem doznali. Według nich części zarzutu przedstawione w skardze tytułem wniosku o odszkodowanie były w tym względzie szersze niż badane przez Sąd w zaskarżonym wyroku i dotyczyły również stanu niepewności, w jakim się znajdowali, ze wszelkimi tego następstwami odnośnie do kariery zawodowej oraz życia zawodowego i rodzinnego. Tymczasem nader skrócona dokonana przez Sąd ocena tej części żądań nie uwzględniała nowych okoliczności szkody dotyczących wydania nowych decyzji o zaszeregowaniu. Zastąpienie w trakcie postępowania spornych decyzji innymi decyzjami w żadnym razie nie stanowiło odpowiedniego i wystarczającego zadośćuczynienia za krzywdy trzech wnoszących odwołanie, ponieważ pozostali oni w stanie niepokoju i niepewności, co do przebiegu swojej kariery zawodowej.

58      Parlament zauważył, że wnoszący odwołanie nie dokonują rozróżnienia pomiędzy rzekomo poniesioną szkodą, spowodowaną spornymi decyzjami a szkodą, która ich zdaniem utrzymuje się w związku z ich zaszeregowaniem na podstawie decyzji zastępujących sporne decyzje. W niniejszym przypadku nawet przy założeniu utrzymywania się szkody, niemożliwe byłoby dla Sądu zbadanie takiej szkody, nie zbadawszy co do istoty nowych decyzji o zaszeregowaniu trzech wnoszących odwołanie. W każdym razie zdaniem Parlamentu, w następstwie tych decyzji o zmianie zaszeregowania, wnoszący odwołanie odczuli postęp w karierze zawodowej.

b)     Ocena Trybunału

59      W pkt 168 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał na wstępie, że w ramach wniosku o odszkodowanie złożonego przez urzędnika, powstanie odpowiedzialności Wspólnoty zakłada łączne spełnienie przesłanek dotyczących bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom wspólnotowym, rzeczywistego wystąpienia szkody i istnienia związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem instytucji a podnoszoną szkodą. W pkt 169 tego wyroku przypomniał również, że konieczność łącznego spełnienia tych przesłanek powstania odpowiedzialności Wspólnoty oznacza, że jeżeli którakolwiek z nich nie zostanie spełniona, odpowiedzialność Wspólnoty nie powstaje.

60      Odnośnie do krzywdy podnoszonej przez P. Angé Serrano, J.M. Brasa i A. Orcaja Teresę, ze względu na rzekome naruszenie przez Parlament zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, Sąd orzekł między innymi w pkt 175 zaskarżonego wyroku, że Parlament, ograniczając się do oparcia spornych decyzji na przepisach regulaminu pracowniczego, nie naruszył tej zasady i tego obowiązku, zanim uznał, że podnoszona bezprawność zachowania jako leżąca u podstaw rzekomo doznanej krzywdy nie została tym samym w tym przypadku wykazana.

61      Sąd zatem wystarczająco uzasadnił prawo oddalenia wniosku o zadośćuczynienie za krzywdę. Samo bowiem stwierdzenie przez Sąd, że podnoszona bezprawność zachowania nie została wystarczająco wykazana, czyli brak jednej z trzech kumulatywnych przesłanek przypomnianych w pkt 169 zaskarżonego wyroku, powoduje oddalenie tego wniosku. Tym samym na Sądzie nie spoczywał obowiązek szerszego uzasadniania przed wydaniem rozstrzygnięcia poprzez dokonanie dodatkowo ustaleń w przedmiocie istnienia rzekomej krzywdy.

62      Tym samym ten zarzut odwołania należy uznać za bezzasadny.

B –  W przedmiocie części zaskarżonego wyroku dotyczącego D. Decoutere’a, A. Haua i F.J. Solany Ramosa

1.     W przedmiocie dopuszczalności skargi D. Decoutere’a i A. Haua

a)     Argumentacja stron

63      W swoim odwołaniu wzajemnym Parlament przypomina, że D. Decoutere został zaszeregowany do grupy B po pomyślnym przejściu konkursu zmiany kategorii i że tym samym ten wnoszący odwołanie znajdował się w sytuacji identycznej z sytuacją wszystkich urzędników zaszeregowanych do grupy B pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego w dniu wejścia w życie nowego regulaminu pracowniczego. Parlament podkreśla, że w przeciwieństwie do tego, co stwierdził Sąd, urzędnik ten przed konkursem wewnętrznym zmiany kategorii był zaszeregowany do grupy C 3, a po pomyślnym przejściu tego konkursu do grupy B 5, następnie B*5 i wreszcie AST 5. W rezultacie tej ścieżki awansowania obecnie zaszeregowany jest do grupy AST 7. Wnoszący odwołanie zmienił zatem grupę zaszeregowania, pod rządami nowego regulaminu pracowniczego, z uwzględnieniem swojego zaszeregowania do grupy B, a nie C dawnego regulaminu pracowniczego. Parlament podnosi zasadniczo, że po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego, kariera D. Decoutere’a rozwijała się tak samo jak kariera urzędników należących do grupy B dawnego regulaminu pracowniczego, a więc ten wnoszący odwołanie nie był dyskryminowany w porównaniu z tymi urzędnikami.

64      Co do A. Haua, Parlament podnosi, że Sąd niewłaściwie stwierdził, że znajdował się on w takiej samej sytuacji jak inni wnoszący odwołanie. W chwili udziału w konkursie był on bowiem członkiem personelu tymczasowego, i dzięki pomyślnemu przejściu tego konkursu nie zmienił kategorii, lecz skorzystał ze zmiany statusu z członka personelu tymczasowego na urzędnika. Sąd niewłaściwie zakwalifikował sytuację A. Haua, ponieważ w następstwie pomyślnego przejścia konkursu zmiany kategorii ten wnoszący odwołanie skorzystał nie z awansu w ramach grup zaszeregowania, lecz ze zmiany swojej sytuacji na gruncie regulaminu pracowniczego.

65      Wnoszący odwołanie utrzymują, że Parlament ogranicza się do powtórzenia argumentów przedstawionych już w pierwszej instancji i podważenia ustaleń faktycznych. Zarzut powinien być uznany za niedopuszczalny. Co do istoty uważają uzasadnienia zaskarżonego wyroku w przedmiocie oddalenia zarzutu niedopuszczalności za właściwe.

b)     Ocena Trybunału

66      Jeśli chodzi o D. Decoutere’a, należy podnieść, że w pkt 68–70 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony w pierwszej instancji przez Parlament, stwierdzając interes prawny tego wnoszącego odwołanie. Sąd podkreślił, że D. Decoutere zmienił grupę zaszeregowani z C 3 na B 5 i w dniu 1 maja 2006 r. znalazł się w niższej grupie zaszeregowania niż urzędnicy zaszeregowani do grupy C 1, którzy nie przeszli pomyślnie konkursu zmiany kategorii pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego.

67      W tym względzie należy stwierdzić, że Sąd nie dopuścił się błędu, stwierdzając w pkt 68–70 zaskarżonego wyroku, że część zarzutu, jaką D. Decoutere przedstawił w pierwszej instancji, dotyczy okoliczności jego zaszeregowania, ustalonego według zasad nowego regulaminu pracowniczego, które nie odzwierciedla zmiany kategorii wynikającej z pomyślnego przejścia konkursu, i że w rezultacie ta część zarzutu dotyczy rzekomego nieuwzględnienia pozytywnego wyniku konkursu w świetle zaszeregowania współpracowników wnoszącego odwołanie, którzy należeli do tej samej kategorii pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego i którzy nie przeszli pomyślnie tego samego konkursu.

68      Jak orzekł Sąd, D. Decoutere zasadniczo zakwestionował pogorszenie, rzekomo spowodowane przejściowymi zasadami zaszeregowania załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego, relacji hierarchicznych istniejących pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego.

69      Z tego wynika, że w zakresie, w jakim sporna decyzja dotycząca D. Decoutere’a nie satysfakcjonuje go w odniesieniu do tej części zarzutu, Sąd słusznie oddalił zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Parlament.

70      Tym samym ten zarzut odwołania wzajemnego nie jest zasadny.

71      Sąd potwierdził w odniesieniu do A. Haua, że ten wnoszący odwołanie uczestniczył jako członek personelu tymczasowego w konkursie zmiany kategorii na równych zasadach z urzędnikami i w następstwie dotyczącej go spornej decyzji nie został zaszeregowany do grupy wyższej od grupy urzędników byłej kategorii C, którzy nie przeszli pomyślnie takiego konkursu. Miał zatem interes prawny.

72      W tym względzie należy podnieść, że argumenty Parlamentu w przedmiocie dopuszczalności skargi A. Haua nie dotyczą interesu prawnego wnoszącego odwołanie, i w rezultacie dopuszczalności jego skargi, lecz jej zasadności, a w szczególności prawa wnoszącego odwołanie do innego traktowania w ramach rozwoju kariery w związku z pomyślnym przejściem konkursu zmiany kategorii niż traktowanie urzędników zaszeregowanych do grupy C przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego. Te argumenty nie podważają zatem dopuszczalności skargi, którą wniósł A. Hau.

73      Tym samym Sąd słusznie orzekł, że skarga A. Haua była dopuszczalna.

74      Z powyższego wynika, że zarzuty odwołania wzajemnego należy odrzucić i że to odwołanie wzajemne należy oddalić w całości.

2.     W przedmiocie oddalenia zarzutu niezgodności z prawem art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego

a)     W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia praw nabytych

i)     Argumentacja stron

75      Wnoszący odwołanie podnoszą, że w przeciwieństwie do tego, co stwierdził Sąd w niewystarczającym uzasadnieniu, uchylenie wcześniejszego zaszeregowania do grupy w nowym regulaminie pracowniczym stanowi naruszenie praw nabytych. Ich powołanie do wyższej grupy jest podobne bowiem do awansu mającego miejsce przed wejściem w życie reformy regulaminu pracowniczego. Wnoszący odwołanie kwestionują również ocenę Sądu zawartą w pkt 113–118 zaskarżonego wyroku, dotyczącą rzekomo lepszych perspektyw kariery zawodowej w porównaniu z innymi urzędnikami, którzy nie przeszli pomyślnie takiego konkursu. Utrzymują jeszcze, że w odróżnieniu od sytuacji wnoszących odwołanie w sprawie rozpatrywanej w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C‑443/07 P Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowanym w Zbiorze, którzy nie byli urzędnikami w chwili wejścia w życie nowego regulaminu pracowniczego i nie mieli roszczenia o powołanie na urzędników, wnoszący odwołanie w niniejszej sprawie byli już urzędnikami i laureatami wewnętrznego konkursu zmiany kategorii, co stanowi zdarzenie powodujące powstanie prawa nabytego do wyższej grupy.

76      W tym względzie Parlament podkreśla, że kariera wnoszących odwołanie postępowała, nawet po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego, szybciej niż ich współpracowników, którzy nie przeszli pomyślnie takich wewnętrznych konkursów zmiany kategorii. Tym samym wejście w życie nowego regulaminu pracowniczego w żaden sposób nie naruszyło ich praw.

77      Rada podnosi, że sytuacja prawna i faktyczna grupy urzędników, nieokreślona w odniesieniu do sytuacji innej grupy urzędników w sposób absolutny, nie przedstawia wystarczająco trwałego i ostatecznego charakteru, aby mogła być zakwalifikowana jako prawo nabyte. Ponadto hierarchia wśród urzędników była zawsze przedmiotem modyfikacji, a perspektywy kariery były zawsze przedmiotem pewnego ryzyka. Dlatego właśnie w tej dziedzinie nie można opierać się na prawach nabytych. Rada uważa tym samym, że Sąd, przyznając wnoszącym odwołanie prawo nabyte do rozwoju kariery, doszedł do błędnego wniosku. Sytuacja tych ostatnich była w czasie reformy regulaminu pracowniczego mgliście określona i nie mogła stanowić prawa ograniczającego szeroki zakres uznania prawodawcy, uznanego przez Trybunał w ww. wyroku w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji.

ii)  Ocena Trybunału

78      W pkt 107 zaskarżonego wyroku, Sąd orzekł w szczególności, że zaszeregowanie do wyższej grupy nabyte przez niektórych urzędników w porównaniu z innymi w danym momencie ich kariery, nie stanowi prawa nabytego, które powinno być chronione na podstawie nowego regulaminu pracowniczego.

79      W pkt 109 zaskarżonego wyroku stwierdził on ponadto, że przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego D. Decoutere, A. Hau i F.J. Solana Ramos awansowali, po pomyślnym przejściu konkursów zmiany kategorii w karierze zawodowej. W ten sposób zostali zaszeregowani do wyższej grupy niż urzędnicy, którzy nie przeszli pomyślnie takich konkursów wewnętrznych zmiany kategorii.

80      Na tej podstawie Sąd orzekł w pkt 110 zaskarżonego wyroku, że lepsze perspektywy kariery nabyte przez wnoszących odwołanie pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego w stosunku do urzędników, niebędących laureatami takich samych konkursów stanowiły prawa nabyte, które powinny być chronione na podstawie nowego regulaminu pracowniczego.

81      Stwierdził następnie w pkt 114–117 zaskarżonego wyroku, że dzięki zasadom awansu określonym w art. 10 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego prawodawca przewidział mechanizmy rozróżnienia ścieżki kariery urzędników według kategorii, do jakiej należeli pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego. Sąd uznał, że te zasady pozwoliły na zagwarantowanie przestrzegania wspomnianych praw nabytych.

82      W tym kontekście należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału więź prawna między urzędnikami i administracją ma charakter wynikający ze stosunku powołania, a nie ze stosunku umownego. Wynika z tego, że prawa i obowiązki urzędników mogą zostać w każdej chwili zmodyfikowane przez prawodawcę, o ile przestrzegane są wymogi płynące z prawa wspólnotowego (ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 60 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      Zasadą jest, że akty prawne zmieniające przepis prawny, jak rozporządzenia zmieniające regulamin pracowniczy, stosuje się, z zastrzeżeniem wyjątków, do przyszłych skutków takich sytuacji prawnych, które powstały pod rządami dawnego przepisu (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 1999 r. w sprawie C‑60/98 Butterfly Music, Rec. s. I‑3939, pkt 24; ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 61).

84      Inaczej jest jedynie w przypadku sytuacji prawnych, które powstały i w pełni zrealizowały się pod rządami dawnego przepisu, przyznającego prawa nabyte (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 kwietnia 1970 r. w sprawie 68/69 Brock, Rec. s. 171, pkt 7; z dnia 5 grudnia 1973 r. w sprawie 143/73 SOPAD, Rec. s. 1433, pkt 8; z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 270/84 Licata przeciwko KSE, Rec. s. 2305, pkt 31; ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 62). Prawo jest uważane za nabyte, gdy okoliczność powodująca jego powstanie zaistnieje przed zmianą przepisów (ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 63).

85      W niniejszym przypadku należy stwierdzić, że wnoszący odwołanie, którzy awansowali w ramach kariery dzięki pomyślnemu przejściu konkursu wewnętrznego, nabyli prawo do przestrzegania tak dokonanego awansu pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego. Jednak w przeciwieństwie do tego, co podnoszą, takie prawo oznacza jedynie, że stosuje się do nich takie samo traktowanie na podstawie regulaminu pracowniczego, w szczególności odnośnie do awansu w karierze, jak do innych urzędników w nowej grupie zaszeregowania, do której oni dołączyli.

86      Szeroki zakres uznania, z jakiego korzysta prawodawca, aby dokonać koniecznych zmian w regulaminie pracowniczym, w okolicznościach przypomnianych w pkt 82 i 83 niniejszego wyroku, a w szczególności aby zmienić strukturę grup zaszeregowania urzędników, nie może upoważnić go do dokonywania zmian, które byłyby w szczególności bez związku z tą koniecznością lub które nie uwzględniałyby kwalifikacji, które te grupy mają odzwierciedlać. Prawodawca jednak nie może być zobowiązany do ścisłego zachowania stosunku, który istniał kiedyś pomiędzy tymi grupami zaszeregowani przed zmianą regulaminu pracowniczego.

87      Tym samym wnoszący odwołanie nie mogą skutecznie powoływać się na rzekome prawa nabyte do zaszeregowania do wyższej grupy uzyskane pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, aby podnosić, że art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego są niezgodne z prawem.

88      W tych okolicznościach, skoro prawodawca – jak stwierdził Sąd w pkt 114 zaskarżonego wyroku – przyjął w nowym regulaminie pracowniczym przepisy, które dokonują rozróżnienia w rozwoju kariery tych urzędników, uwzględniając kategorię, do jakiej przynależeli pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, wnoszący odwołanie bezzasadnie podnoszą, że Sąd, który wystarczająco uzasadnił swą ocenę, dopuścił się błędu co do prawa, gdy oddalił ich zarzut dotyczący naruszenia praw nabytych.

b)     W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

i)     Argumentacja stron

89      Co się tyczy naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, wnoszący odwołanie uważają, że Sąd niesłusznie i w drodze niewystarczającego uzasadnienia uznał, że nie mogli mieć uzasadnionych oczekiwań utrzymania istniejącej sytuacji w braku praw nabytych. Zakres tych dwóch zasad jest odrębny, ponieważ źródło zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań jest odmienne od nabycia takich praw. Ponadto w odróżnieniu od skarżących w ww. wyroku w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, wnoszący odwołanie w niniejszym przypadku oparli swe oczekiwania co do rozwoju kariery na pomyślnym przejściu konkursu zmiany kategorii, a tym samym na sytuacji nabytej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego. Przyznanie, że prawodawca może nie uwzględnić takiego oczekiwania, prowadziłoby do usytuowania go poza zasadą ogólną dotyczącą przestrzegania ochrony uzasadnionych oczekiwań.

90      W tym względzie Rada podnosi, że perspektywa rozwoju kariery wnoszących odwołanie nie stanowi sytuacji wystarczająco stabilnej, aby można ją było uznać za nabytą. Przypomina ponadto, że zgodnie z tezami ww. wyroku w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, jednostki nie mogą powoływać się na tę zasadę celem podważenia zgodności z prawem nowego przepisu w dziedzinie wspólnotowej służby publicznej.

ii)  Ocena Trybunału

91      W pkt 121 zaskarżonego wyroku, w uzasadnieniu przypomnianym w pkt 34 niniejszego wyroku, Sąd orzekł, że wnoszący odwołanie nie mogą powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań celem podważenia zgodności z prawem przepisu regulaminu pracowniczego.

92      Taka ocena, która została wystarczająco uzasadniona, zakresu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań nie jest dotknięta błędem co do prawa.

93      Jednostki bowiem nie mogą powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, sprzeciwiając się zastosowaniu nowego przepisu regulaminu pracowniczego, w szczególności w dziedzinie, w której jak w tym przypadku prawodawcy przysługuje szeroki zakres uznania (wyrok z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie C‑284/94 Hiszpania przeciwko Radzie, Rec. s. I‑7309, pkt 43; a także ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 91).

94      Z tego wynika, że argumenty wnoszących odwołanie dotyczące naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań nie są zasadne.

c)     W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania

i)     Argumentacja stron

95      Według wnoszących odwołanie, Sąd podtrzymał błędną wykładnię zasady równego traktowania, uznając, że przy założeniu nawet że sporne decyzje miały niekorzystne skutki dla ich kariery w stosunku do współpracowników, którzy nie przeszli pomyślnie konkursu wewnętrznego zmiany kategorii, nie można mówić o naruszeniu tej zasady. Sąd przyznał w ten sposób w drodze niewystarczającego uzasadnienia, że sytuacje odmienne mogą być traktowane identycznie. Ponadto błędnie stwierdził, że rozpatrywane przepisy przejściowe mogą odpowiadać wymogom przestrzegania tej zasady.

96      Co się tyczy sytuacji D. Decoutere’a, Sąd niesłusznie nie skrytykował okoliczności, że w oparciu w szczególności o art. 2 ust. 1, art. 4 i 5 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego, był on traktowany odmiennie w stosunku do urzędników, będących laureatami tego samego konkursu i znajdujących się tym samym w tej samej sytuacji prawnej co on.

97      Parlament i Rada odpowiadają, że Sąd słusznie stwierdził, że system karier został radykalnie zmieniony nowym regulaminem pracowniczym, lecz że przewiduje on korzyści dla urzędników, którzy byli zaszeregowani do wyższej grupy przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego. Rada podkreśla ponadto, że zaszeregowanie w nowym systemie hierarchicznym nie jest samo w sobie decydujące dla oceny, czy prawodawca uwzględnił różnice w perspektywach kariery między urzędnikami, którzy pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego zostali laureatami konkursu zmiany kategorii, a tymi, którzy nimi nie byli.

98      Co się tyczy sytuacji D. Decoutere’a, Parlament i Rada podkreślają, że wykładnia rozpatrywanych przepisów dokonana przez Sąd została potwierdzona w ww. wyroku w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, w którym Trybunał orzekł, że nie można uznać, by urzędnicy zatrudnieni w różnych datach znajdowali się w takiej samej sytuacji prawnej.

ii)  Ocena Trybunału

99      Jak wynika z orzecznictwa Trybunału, naruszenie zasady równego traktowania, mającej zastosowanie do prawa wspólnotowej służby publicznej, następuje w przypadku, gdy dwie kategorie osób, których sytuacja faktyczna i prawna nie przedstawia zasadniczych różnic, są traktowane odmiennie w ramach procedury naboru i zatrudnienia i gdy takie odmienne traktowanie nie jest obiektywnie uzasadnione (zob. wyrok z dnia 11 stycznia 2001 r. w sprawie C‑459/98 P Martínez del Peral Cagigal przeciwko Komisji, Rec. s. I‑135, pkt 50; a także ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 76).

100    Zasadą jest, iż ustanawiając przepisy mające zastosowanie w szczególności w dziedzinie wspólnotowej służby publicznej, prawodawca jest zobowiązany do poszanowania ogólnej zasady równego traktowania (ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 78).

101    Z orzecznictwa – jak Sąd słusznie przypomniał w pkt 142 zaskarżonego wyroku – również wynika, że naruszenie zasady równego traktowania następuje w sytuacji, gdy dwie odmienne sytuacje traktowane są identycznie (zob. wyrok z dnia 11 września 2007 r. w sprawie C‑227/04 P Lindorfer przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑6767, pkt 63).

102    W tym zakresie Sąd stwierdził w pkt 145 zaskarżonego wyroku, że wnoszący odwołanie będący laureatami konkursu wewnętrznego zmiany kategorii pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego nie znajdują się w takiej samej sytuacji prawnej i faktycznej jak urzędnicy niebędący laureatami takiego konkursu. Orzekł ponadto w pkt 146 i 147 zaskarżonego wyroku, że pierwsi z nich nabyli, zgodnie z przepisami regulaminu pracowniczego, lepsze perspektywy rozwoju kariery niż ci drudzy, co zostało uwzględnione w przepisach przejściowych załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego.

103    Przeciwnie do tego, co podnoszą wnoszący odwołanie, taka ocena, której uzasadnienie przypomniane w pkt 37 niniejszego wyroku jest wystarczające, nie jest dotknięta błędem co do prawa.

104    Należy bowiem stwierdzić, że wnoszący odwołanie ograniczają się do podniesienia, że rozpatrywany system przejściowy nie obejmuje postanowień dotyczących w szczególności kategorii urzędników będących laureatami konkursu pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego i że w każdym razie lepsze perspektywy kariery, z jakich korzystają w ramach nowego regulaminu pracowniczego, nie są zasadnicze i pewne.

105    Tymczasem taka argumentacja nie może wykazać, że ten nowy regulamin pracowniczy narusza względem tych urzędników zasadę równego traktowania. Jak wynika bowiem z pkt 86 niniejszego wyroku, skoro prawodawca wspólnotowy, przyjmując nowy regulamin pracowniczy, przemodelował cały system wówczas obowiązujących karier, nie mógł być zobowiązany do dokładnie identycznego odtworzenia hierarchii grup zaszeregowania dawnego regulaminu pracowniczego, w przeciwnym razie naruszone zostałoby jego prawo do dokonywania takich zmian w regulaminie pracowniczym. W tym kontekście porównanie rang hierarchicznych sprzed reformy regulaminu pracowniczego i po niej nie jest samo w sobie decydujące dla oceny zgodności nowego regulaminu pracowniczego z zasadą równego traktowania.

106    Nowy regulamin pracowniczy, w przeciwieństwie do tego, co podnoszą wnoszący odwołanie, dokonuje rozróżnienia pomiędzy karierą urzędników należących pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego do różnych grup zaszeregowania w hierarchii i zapewnia laureatom konkursu zmiany kategorii odmienne perspektywy kariery od perspektyw urzędników, którzy nie przeszli pomyślnie tego samego konkursu. W szczególności system przejściowy, między innymi, w art. 10 ust. 1 i 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego zapewnia – poprzez zasadę blokowania rozwoju kariery i zasadę ustalania odsetka awansów w zakresie różnych grup zaszeregowania – lepsze perspektywy kariery urzędnikom mającym wyższe grupy zaszeregowania pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, a tym samym urzędnikom, którzy awansowali w ramach grup zaszeregowania wskutek pomyślnego przejścia konkursu zmiany kategorii.

107    Co się tyczy D. Decoutere’a, Sąd uznał w pkt 152–155 zaskarżonego wyroku, że nie znajdował się on w identycznej sytuacji prawnej co inny urzędnik, który był laureatem tego samego konkursu, lecz został zatrudniony w charakterze urzędnika pod rządami nowego regulaminu pracowniczego. D. Decoutere został bowiem zatrudniony i zaszeregowany do nowej grupy po konkursie, pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego. Sąd nie dopuścił się wobec tego błędu co do prawa i uzasadnił zaskarżony wyrok w sposób wystarczający.

108    Dwaj urzędnicy, którzy zostali zaszeregowani do wyższej grupy pod rządami różnych przepisów regulaminu pracowniczego, znajdują się bowiem z tego względu w odmiennych sytuacjach (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 79 i 80).

109    Z powyższego wynika, że wnoszący odwołanie bezzasadnie podnoszą, że Sąd niesłusznie oddalił zarzut niezgodności z prawem art. 2 i 8 załącznika XIII do nowego regulaminu pracowniczego i że wyrok nie został wystarczająco uzasadniony.

3.     W przedmiocie oddalenia wniosku o odszkodowanie

110    Ponieważ wnoszący odwołanie odsyłają w swojej argumentacji dotyczącej części zaskarżonego wyroku odnoszącej się do tego zarzutu niezgodności z prawem celem zakwestionowania również pkt 177–180 zaskarżonego wyroku dotyczącego wniosku o odszkodowanie, również ten zarzut odwołania głównego należy uznać za bezzasadny.

111    Ponieważ żaden z zarzutów podniesionych przez wnoszących odwołanie nie jest zasadny, odwołanie można tylko oddalić.

VII –  W przedmiocie kosztów

112    Zgodnie z art. 122 akapit pierwszy regulaminu, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

113    Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu Trybunału, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 118 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 69 § 3 regulaminu w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań oraz w przypadkach szczególnych Trybunał może postanowić, że koszty zostaną podzielone albo że każda ze stron pokryje swoje własne koszty. Ponieważ żądania wnoszących odwołanie i Parlamentu Europejskiego zostały uwzględnione tylko częściowo, każda ze stron ponosi swoje koszty postępowania.

114    Zgodnie z art. 69 § 4 regulaminu Trybunału, również mającym zastosowanie na podstawie art. 118 tego regulaminu, instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Tym samym należy obciążyć Radę jej własnymi kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje:

1)      Odwołanie główne zostaje oddalone.

2)      Odwołanie wzajemne zostaje oddalone.

3)      P. Angé Serrano, J.M. Bras, A. Orcajo Teresa, D. Decoutere, A. Hau i F.J. Solana Ramos, Parlament Europejski oraz Rada Unii Europejskiej pokryją każdy własne koszty postępowania.

Podpisy


* Język postępowania: francuski.