ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 18ης Σεπτεμβρίου 2014

Υπόθεση F‑7/13

Luc Radelet

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι υπηρετούντες σε τρίτη χώρα — Άρθρα 5 και 23 του παραρτήματος X του ΚΥΚ — Παραχώρηση κατοικίας εκ μέρους του θεσμικού οργάνου — Παροχή άδειας προς τον υπάλληλο προκειμένου να μισθώσει κατοικία — Αγωγή αποζημιώσεως — Ηθική βλάβη — Παραχώρηση άβολης και ανθυγιεινής κατοικίας — Έλλειψη αποδείξεως»

Αντικείμενο:      Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο L. Radelet ζητεί, κατ’ ουσίαν, αφενός, να ακυρωθεί η απόφαση της 26ης Μαρτίου 2012 με την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε το αίτημά του περί καταβολής χρηματικής ικανοποιήσεως για την ηθική βλάβη την οποία ισχυρίζεται ότι υπέστη λόγω των «δυσχερειών που αντιμετώπισε κατά την εγκατάστασή του στο Antananarivo [(Μαδαγασκάρη)]» και, αφετέρου, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να καταβάλει χρηματική ικανοποίηση για την εν λόγω ηθική βλάβη.

Απόφαση:      Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται. Ο L. Radelet φέρει τα δικαστικά έξοδά του και καταδικάζεται στα έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Περίληψη

1.      Υπαλληλικές προσφυγές — Αγωγή αποζημιώσεως — Αίτημα περί ακυρώσεως της προ της ασκήσεως της προσφυγής αποφάσεως με την οποία είχε απορριφθεί αίτημα περί αποζημιώσεως — Αίτημα που δεν είναι αυτοτελές προς το αίτημα αποζημιώσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

2.      Υπάλληλοι — Εξωσυμβατική ευθύνη των θεσμικών οργάνων — Προϋποθέσεις — Βάρος αποδείξεως — Έγγραφο που δεν εκθέτει τις απόψεις αμφοτέρων των μερών — Δεν έχει αποδεικτική αξία

(Άρθρο 340, εδ. 2, ΣΛΕΕ)

3.      Υπάλληλοι — Καθήκον μέριμνας που υπέχει η Διοίκηση — Αρχή της χρηστής διοικήσεως — Περιεχόμενο — Συνεκτίμηση των συμφερόντων του υπαλλήλου — Όρια

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 24· παράρτημα Χ, άρθρα 5 και 23)

1.      Η απόφαση θεσμικού οργάνου με την οποία απορρίπτεται αίτημα αποζημιώσεως αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της διοικητικής διαδικασίας η οποία προηγείται της αγωγής αποζημιώσεως που ασκείται ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης και, κατά συνέπεια, το αίτημα περί ακυρώσεως μιας τέτοιας αποφάσεως δεν μπορεί να κριθεί αυτοτελώς σε σχέση με το αίτημα αποζημιώσεως. Πράγματι, η πράξη με την οποία η Διοίκηση του θεσμικού οργάνου λαμβάνει θέση κατά το στάδιο της προ της ασκήσεως της προσφυγής διαδικασίας έχει αποκλειστικώς ως αποτέλεσμα να παράσχει στον ζημιωθέντα τη δυνατότητα να ασκήσει αγωγή αποζημιώσεως ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

(βλ. σκέψη 57)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: απόφαση Verheyden κατά Επιτροπής, F‑72/06, EU:F:2009:40, σκέψη 30

2.      Στο πλαίσιο αγωγής αποζημιώσεως ασκηθείσας από υπάλληλο, ο δικαστής της Ένωσης δεν μπορεί να λάβει υπόψη, προκειμένου να αποφανθεί, έγγραφο που δεν εκθέτει τις απόψεις αμφοτέρων των μερών, όπως πραγματογνωμοσύνη παραγγελθείσα από τον ενάγοντα και συνταχθείσα απλώς κατόπιν αιτήματός του.

(βλ. σκέψη 90)

3.      Το καθήκον μέριμνας καθώς και η αρχή της χρηστής διοικήσεως επιβάλλουν ιδίως στην αρμόδια αρχή, όταν αποφαίνεται σχετικά με την κατάσταση ενός μονίμου ή μη μονίμου υπαλλήλου, στο πλαίσιο της ασκήσεως ευρείας εξουσίας εκτιμήσεως, την υποχρέωση να εκτιμά το σύνολο των στοιχείων που ενδέχεται να επηρεάσουν την απόφασή της και να λαμβάνει υπόψη, κατά την εκτίμηση αυτή, όχι μόνον το συμφέρον της υπηρεσίας αλλά και το συμφέρον του ενδιαφερομένου μονίμου ή μη μονίμου υπαλλήλου.

Πάντως, η συνεκτίμηση του προσωπικού συμφέροντος του υπάλληλου αυτού δεν πρέπει να καταλήγει στην επιβολή της υποχρεώσεως στη Διοίκηση να παραβεί τους δικούς της εσωτερικούς κανόνες.

Ως εκ τούτου, δεδομένου ότι οι παραχωρήσεις επιπλώσεως προβλέπονται στο άρθρο 5 του παραρτήματος X του ΚΥΚ, όταν το θεσμικό όργανο παραχωρεί κατοικία στον υπηρετούντα σε τρίτη χώρα υπάλληλο, και όχι στο άρθρο 23 του ίδιου παραρτήματος, όταν επιτρέπεται στον υπάλληλο να μισθώσει κατοικία, η Διοίκηση δεν παραβαίνει το καθήκον μέριμνας που υπέχει ούτε παραβιάζει την αρχή της χρηστής διοικήσεως, μη επιτρέποντάς του να χρησιμοποιεί στην κατοικία την οποία του έχει επιτραπεί να μισθώσει, τα έπιπλα που αγοράσθηκαν, στο πλαίσιο της παραχωρήσεως επιπλώσεως, για κατοικία που παραχωρείται στους υπαλλήλους.

(βλ. σκέψεις 97 και 110 έως 112)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: απόφαση Verheyden κατά Επιτροπής, F‑54/10, EU:F:2011:8, σκέψεις 36 και 37 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία