Language of document : ECLI:EU:F:2013:91

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 26 czerwca 2013 r.

Sprawa F‑106/11

BM

przeciwko

Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC)

Służba publiczna – Personel EBC – Postępowanie dyscyplinarne – Kara dyscyplinarna – Nagana na piśmie

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 36.2 Protokołu w sprawie statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, stanowiącego załącznik do traktatu UE i do traktatu FUE, w której BM, członek personelu Europejskiego Banku Centralnego (EBC), żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji zastępcy dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej Zasobów Ludzkich, Budżetu i Organizacji (zwanej dalej „DG ds. Zasobów Ludzkich”) z dnia 15 kwietnia 2011 r. nakładającej na niego karę nagany na piśmie, a po drugie, zapłaty kwoty 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. BM pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Europejski Bank Centralny.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Pracownicy Europejskiego Banku Centralnego – Środki dyscyplinarne – Obowiązek przeprowadzenia dochodzenia przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego – Brak

(warunki zatrudnienia pracowników Europejskiego Banku Centralnego, art. 45; regulamin pracowniczy Europejskiego Banku Centralnego, art. 8.3.2; okólnik administracyjny zarządu Europejskiego Banku Centralnego nr 1/2006)

2.      Urzędnicy – Pracownicy Europejskiego Banku Centralnego – Zwrot nadpłaconych kwot – Powoływanie się na dobrą wiarę przez pracownika, który nie zgłosił świadczeń podobnego rodzaju co unijne świadczenia rodzinne – Niedopuszczalność

(warunki zatrudnienia pracowników Europejskiego Banku Centralnego, art. 21; regulamin pracowniczy Europejskiego Banku Centralnego, art. 0.4.3 i 3.3.2)

3.      Urzędnicy – Pracownicy Europejskiego Banku Centralnego – Środki dyscyplinarne – Sankcja – Zasada proporcjonalności – Pojęcie – Uznanie przysługujące właściwemu organowi – Kontrola sądowa – Granice

(warunki zatrudnienia pracowników Europejskiego Banku Centralnego, art. 45)

1.      Żaden obowiązujący przepis ani w warunkach zatrudnienia pracowników Europejskiego Banku Centralnego czy regulaminie pracowniczym Banku, ani w okólniku administracyjnym zarządu Banku dotyczącym wewnętrznych dochodzeń administracyjnych nie stanowi, by wszczęcie postępowania dyscyplinarnego miało być poprzedzone dochodzeniem administracyjnym w rozumieniu wspomnianego okólnika.

(zob. pkt 31)

2.      Członek personelu Europejskiego Banku Centralnego, który uchybił swoim obowiązkom zawodowym, ponieważ nie zgłosił Bankowi, że pobierał świadczenia podobnego rodzaju co świadczenia rodzinne wypłacane przez Bank, nie może powoływać się na dobrą wiarę w celu uniknięcia kary dyscyplinarnej. W każdym wypadku domniemywa się, że pracownik dochowujący zwykłej staranności zna normy regulujące jego wynagrodzenie.

(zob. pkt 45, 63)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑122/95 Chabert przeciwko Komisji, 1 lutego 1996 r., pkt 32; sprawa T‑312/02 Gussetti przeciwko Komisji, 1 kwietnia 2004 r., pkt 106

3.      Zastosowanie w odniesieniu do pracowników Europejskiego Banku Centralnego w obszarze postępowań dyscyplinarnych zasady proporcjonalności obejmuje dwa aspekty. Po pierwsze, jeśli zostanie wykazane, że okoliczności obciążające pracownika rzeczywiście wystąpiły, to wybór odpowiedniej kary należy do właściwego organu, a sąd Unii nie może poddać tego wyboru krytycznej ocenie, chyba że nałożona kara jest nieproporcjonalna w stosunku do podnoszonych okoliczności obciążających pracownika. Po drugie, określenie wymiaru kary opiera się na dokonanej przez wspomniany organ ogólnej ocenie wszystkich faktów i okoliczności każdego indywidualnego przypadku, ponieważ warunki zatrudnienia pracowników Europejskiego Banku Centralnego nie przewidują w odniesieniu do członków personelu Banku stałego związku pomiędzy wskazanymi w nich karami a różnymi rodzajami uchybień popełnionymi przez pracowników oraz nie wyjaśnia, w jakim zakresie istnienie okoliczności obciążających lub łagodzących wpływa na wybór kary. Tym samym sąd Unii jest właściwy w zakresie badania wszelkich istotnych dla rozpatrywanego przez niego sporu kwestii faktycznych i prawnych, co w przypadku kary dyscyplinarnej oznacza, że jest on w szczególności właściwy do oceny proporcjonalności pomiędzy przewinieniem a karą. W oparciu o te zasady kontrola sądu Unii ogranicza się zatem do oceny, czy nałożona kara nie jest nieproporcjonalna w stosunku do okoliczności zarzucanych członkowi personelu i czy Bank odpowiednio wyważył okoliczności obciążające lub łagodzące.

(zob. pkt 51, 52)

Odesłanie:

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑184/11 P Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 15 maja 2012 r., pkt 85