WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 25 listopada 2009 r.
Sprawa F‑1/09
Françoise Putterie‑De‑Beukelaer
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Procedura akredytacji – Ocena zdolności do pełnienia określonych funkcji
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której F. Putterie‑De‑Beukelaer żąda po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 30 września 2008 r. oddalającej jej zażalenie na decyzję organu powołującego z dnia 27 marca 2008 r. w sprawie niedopuszczenia jej kandydatury do procedury akredytacji w postępowaniu za 2007 r., a po drugie, stwierdzenia nieważności tej ostatniej decyzji.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżąca zostaje obciążona kosztami.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Skarga na decyzję oddalającą zażalenie – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Procedura akredytacji – Zażalenie kandydata niedopuszczonego do postępowania akredytacyjnego – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 43; załącznik XIII, art. 10)
3. Urzędnicy – Procedura akredytacji – Przepisy wykonawcze w ramach Komisji – Kryteria dopuszczenia – Zdolności do pełnienia funkcji na szczeblu „asystenta administracyjnego”
(regulamin pracowniczy, załącznik XIII, art. 10 ust. 3)
4. Urzędnicy – Mobbing – Pojęcie – Sprawozdanie z przebiegu kariery zawierające niekorzystne oceny i uwagi, które są całkowicie zasadne – Wyłączenie
(regulamin pracowniczy, art. 12a)
1. Jeśli poza stwierdzeniem nieważności spornej decyzji urzędnik żąda również stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej zażalenie, to te ostatnie żądania są jako takie pozbawione swej autonomicznej treści i pokrywają się w rzeczywistości z żądaniami skierowanymi przeciwko spornej decyzji. Jednakże, nawet jeśli skargę tego urzędnika należy analizować jako mającą na celu stwierdzenie nieważności spornej decyzji, to ta okoliczność nie stoi na przeszkodzie podniesieniu żądań skierowanych wyłącznie przeciwko decyzji oddalającej zażalenie. W przeciwnym bowiem razie urzędnik, który uważa, że organ powołujący nie zajął należycie uzasadnionego stanowiska wobec jego zażalenia, zostałby pozbawiony możliwości podniesienia tego przed sądem wspólnotowym, chociaż w gruncie rzeczy decyzja oddalająca zażalenie jest decyzją, w świetle której powinien on być w stanie ocenić zasadność stanowiska zajętego przez administrację w stosunku do niego oraz szanse powodzenia w razie wniesienia skargi.
(zob. pkt 32, 42)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, 17 stycznia 1989 r., Rec. s. 23, pkt 8
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑330/03 Liakoura przeciwko Radzie, 10 czerwca 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑191, II‑859, pkt 13
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑34/07 Skareby przeciwko Komisji, 15 grudnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑0000, II‑A‑1‑0000, pkt 27, odwołanie w toku przed Sądem Pierwszej Instancji, sprawa T‑91/09 P
2. Decyzja stwierdzająca niedopuszczenie urzędnika do postępowania akredytacyjnego na podstawie art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego może nie zawierać uzasadnienia. Tak jak bowiem w przypadku decyzji wydawanych w zakresie awansowania organ powołujący nie jest zobowiązany uzasadniać decyzji względem kandydatów niedopuszczonych do postępowania akredytacyjnego, lecz wyłącznie decyzje oddalające zażalenia złożone na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego przez tych kandydatów, ponieważ domniemywa się, że uzasadnienie tych decyzji pokrywa się z uzasadnieniem decyzji, na które złożono zażalenia, w ten sposób, że badanie uzasadnień jednych i drugich są ze sobą tożsame. Ten obowiązek uzasadnienia rozciąga się, tak w zakresie akredytacji, jak i awansu, wyłącznie na badanie przesłanek prawnych, jakim regulamin pracowniczy i przepisy wykonawcze do niego poddają prawidłowość kwestionowanej decyzji.
(zob. pkt 43, 44, 51)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑115/92 P Parlament przeciwko Volger, 9 grudnia 1993 r., Rec. s. I‑6549, pkt 22; sprawa 188/73 Grassi przeciwko Radzie, 30 października 1974 r., Rec. s. 1099, pkt 11–14
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑142/95 Delvaux przeciwko Komisji, 18 grudnia 1997 r., RecFP s. I‑A‑477, II‑1247, pkt 84; sprawa T‑230/99 McAuley przeciwko Radzie, 14 czerwca 2001 r., RecFP s. I‑A‑127, II‑583, pkt 51; sprawa T‑131/00 Schochaert przeciwko Radzie, 12 lipca 2001 r., RecFP s. I‑A‑161, II‑743, pkt 19
3. Trzeci warunek, jakiemu podlega akredytacja urzędników Komisji, zgodnie z art. 5 ust. 1 decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie sposobów wykonywania procedury akredytacji, dotyczący zdolności do pełnienia funkcji szczebla „asystenta administracyjnego”, nie narusza w żaden sposób przepisów regulaminu pracowniczego regulujących procedurę akredytacji. Omawiana decyzja uściśla bowiem jedynie w tym względzie zakres warunku dotyczącego „osiągnięć”, o którym mowa w art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Ponadto z tego ostatniego przepisu wynika jednoznacznie, że chociaż osiągnięcia stanowią jeden z warunków wymaganych do tego, by urzędnik został akredytowany, to wyłącznie wypełnianie obowiązków w sposób satysfakcjonujący przełożonych pozwala urzędnikowi na uzyskanie decyzji o akredytacji.
Ponadto art. 5 ust. 1 decyzji z dnia 29 listopada 2006 r. powinien, pomimo swego brzmienia, być interpretowany jako dotyczący wyłącznie obowiązków odpowiadających obowiązkom wykonywanym, przed utworzeniem asystenckiej grupy funkcyjnej, przez urzędników kategorii B, przemianowanej na kategorię B* począwszy od dnia 1 maja 2004 r. Poza tym w braku ścisłej definicji pojęcia „zdolności” do pełnienia obowiązków na poziomie byłego B* należy przyjąć definicję, która uzależnia wykazanie zdolności do pełnienia określonych funkcji nie tylko od faktycznego wykonywania co najmniej niektórych zadań na poziomie byłego B*, lecz również od sposobu, w jaki kandydat do akredytacji wykonuje swoje obowiązki. Takie pojmowanie pojęcia „zdolności do pełnienia określonych funkcji” jest w pełni zgodne z celami, jakie prawodawca wspólnotowy realizuje w drodze procedury akredytacji. Akredytacja pozwala bowiem urzędnikom, którzy z niej skorzystają, na uzyskanie korzystniejszych perspektyw kariery zawodowej, ponieważ mogą oni przystępować do procedur awansu, które byłyby dla nich inaczej niedostępne, a z czasem obejmować odpowiedzialne stanowiska i uzyskiwać wynagrodzenie porównywalne niekiedy z wynagrodzeniem urzędników należących do grupy funkcyjnej administratorów. Jest zatem normalne, że „uwolnienie progów” możliwości awansu urzędników należących do byłych kategorii C i D, na jakie pozwala akredytacja, opiera się po części na sposobie pełnienia służby przez zainteresowanych, a nie zależy wyłącznie od charakteru powierzonych im zadań.
(zob. pkt 59, 62, 64–67)
4. Okoliczność, że sprawozdanie z przebiegu kariery urzędnika zawiera niekorzystne oceny i uwagi, w sytuacji gdy wydają się one całkowicie zasadne w świetle dostępnych dowodów, na których one się opierają, nie może sama w sobie być uważana za wskazówkę istnienia mobbingu.
(zob. pkt 84)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑73/05 Magone przeciwko Komisji, 16 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑107, II‑A‑2‑85, pkt 29, 79