Language of document :

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 12 lipca 2019 r. w sprawie T-762/15, Sony i Sony Electornics/Komisja, wniesione w dniu 20 września 2019 r. przez Sony Corporation i Sony Electronics, Inc

(Sprawa C-697/19 P)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Sony Corporation, Sony Electronics, Inc (zwane dalej „Sony” lub „wnoszącymi odwołanie”) (przedstawiciele: N. Levy i R. Snelders, adwokaci, E.M. Kelly, Solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

uchylenie zaskarżonego wyroku;

uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji;

obciążenie Komisji kosztami, w tym kosztami postępowania w pierwszej instancji.

Ewentualnie, gdyby stan postępowania nie pozwalał Trybunałowi na wydanie orzeczenia, wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszące odwołanie podnoszą cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy: Sąd naruszył prawo, gdy zastąpił swoim uzasadnieniem uzasadnienie decyzji [decyzja Komisji C(2015) 7135 wersja ostateczna w sprawie AT.39639 – Napędy optyczne].

Decyzja ta opiera się na ustaleniu, że wnoszące odwołanie uczestniczyły w „kilku odrębnych naruszeniach”, które można również uznać za jednolite i ciągłe naruszenie. Sąd przyjął, że nie udowodniono wszystkich indywidualnych kontaktów wskazanych w decyzji.

Kontakty, których nie udowodniono, nie mogą stanowić naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE. Sąd potwierdził jednak zawarte w decyzji ustalenie dotyczące jednolitego i ciągłego naruszenia w oparciu o te nieudowodnione kontakty składające się na „zbiór poszlak”, na którym Komisja mogła się oprzeć. Sąd naruszył prawo, zastępując uzasadnienie decyzji swoim własnym uzasadnieniem.

Zarzut drugi: Sąd naruszył prawo, potwierdzając wniosek dotyczący uczestnictwa w jednolitym i ciągłym naruszeniu w zarzucanym okresie w oparciu o jeszcze mniejszą liczbę kontaktów niż liczba wskazana w decyzji.

Sąd niesłusznie orzekł, że Sony uczestniczyła w zarzucanym naruszeniu w sposób ciągły w okresie od dnia 23 sierpnia 2004 r. do dnia 15 września 2006 r., mimo że przyjął, iż Komisja nie wykazała żadnych antykonkurencyjnych kontaktów z udziałem Sony w odniesieniu do okresu wynoszącego około ośmiu miesięcy.

Rozumowanie Sądu jest wewnętrznie niespójne, ponieważ wprawdzie Sąd uznał, że nie udowodniono kontaktów z udziałem Sony w odniesieniu do okresu dłuższego niż sześć miesięcy, lecz stwierdził on też, że kontakty te miały miejsce co „dwa lub trzy miesiące”.

Zarzut trzeci: Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że jednolite i ciągłe naruszenie składało się koniecznie z szeregu odrębnych naruszeń.

Sąd nie stwierdził, że Komisja naruszyła przysługujące Sony prawo do obrony, mimo że Komisja uznała w decyzji, nie podnosząc wcześniej tej kwestii w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, że zarzucane zachowanie stanowiło nie tylko jednolite i ciągłe naruszenie, lecz również kilka odrębnych naruszeń.

Sąd niesłusznie orzekł, że Komisja przedstawiła wystarczające uzasadnienie w zakresie wniosku, że Sony dopuściła się kilku odrębnych naruszeń.

Zarzut czwarty: Sąd naruszył prawo, zasady równego traktowania i proporcjonalności oraz nie przedstawił uzasadnienia, gdy utrzymał w mocy grzywnę nałożoną na Sony w oparciu o te same dochody co dochody, które stanowiły podstawę odrębnej grzywny nałożonej na Lite-On.

Sąd naruszył przewidzianą w wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien zasadę, zgodnie z którą wartość sprzedaży powinna „odzwierciedlać gospodarcze znaczenie naruszenia”, „jak i stopień zaangażowania każdego z uczestniczących w nim przedsiębiorstw”, oraz naruszył zasady równego traktowania i proporcjonalności.

Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie ustosunkował się do argumentu, zgodnie z którym podwójne liczenie zwiększyło gospodarcze znaczenie naruszenia.

Sąd naruszył prawo, oddalając argument wnoszących odwołanie, zgodnie z którym Komisja nie uzasadniła odstąpienia od swojej ustalonej praktyki.

____________