WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba)

z dnia 27 listopada 2008 r.

Sprawa F-35/07

Bettina Klug

przeciwko

Europejskiej Agencji ds. Leków (EMEA)

Służba publiczna – Personel tymczasowy – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Niekorzystne sprawozdanie z oceny – Mobbing

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której B. Klug żąda nakazania Europejskiej Agencji ds. Leków przedłużenia z nią umowy o pracę, zawartej w dniu 7 lutego 2002 r. na okres pięciu lat, obowiązującej od dnia 1 lipca 2002 r., wypłacenia jej zadośćuczynienia w kwocie 200 000 EUR za doznaną krzywdę oraz usunięcia z akt sprawozdania z jej oceny za okres od dnia 31 grudnia 2004 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. i sporządzenia nowego sprawozdania na podstawie orzeczenia Sądu.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Decyzja zawierająca przypomnienie o dacie wygaśnięcia umowy członka personelu tymczasowego, którą należy rozumieć jako decyzję o nieprzedłużeniu umowy

(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2)

2.      Urzędnicy – Personel tymczasowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 47)

3.      Urzędnicy – Obowiązek wspomagania ciążący na administracji – Zakres – Obowiązek rozpatrzenia przez administrację skarg dotyczących mobbingu i poinformowania autora skargi o podjętych w jego sprawie działaniach

(regulamin pracowniczy, art. 24, art. 90 ust. 1; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 11)

1.      Decyzja organu administracji, zawierająca przypomnienie dla członka personelu tymczasowego o dacie wygaśnięcia jego możliwej do przedłużenia umowy o pracę, której to decyzji zainteresowany nie może odczytać inaczej, jak tylko jako odmowy przedłużenia wspomnianej umowy, stanowi akt niekorzystny w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Tego rodzaju decyzja, skutkująca pozbawieniem członka personelu tymczasowego ciągłości stosunku pracy w strukturach instytucji wspólnotowej, jest bowiem ze swej natury aktem mogącym naruszyć bezpośrednio i natychmiastowo interesy tego pracownika poprzez istotną zmianę jego sytuacji prawnej.

(zob. pkt 43)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑160/04 Potamianos przeciwko Komisji, 15 października 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑0000, II‑A‑2‑0000, pkt 23

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 Bianchi przeciwko ETF, 28 czerwca 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A-1-0000, II‑A‑1‑0000, pkt 92–94

2.      W odniesieniu do rozwiązania umowy na czas nieokreślony członka personelu tymczasowego, zgodnie z art. 47 warunków zatrudnienia innych pracowników i z zachowaniem określonego w umowie okresu wypowiedzenia, a także rozwiązania umowy na czas określony członka personelu tymczasowego przed jej wygaśnięciem właściwemu organowi przysługuje szeroki zakres uznania, a kontrola sądu wspólnotowego winna się tym samym ograniczyć, niezależnie od kontroli poszanowania obowiązku uzasadnienia, do sprawdzenia, iż nie występuje oczywisty błąd lub naruszenie prawa, lub też nadużycie władzy. Powyższe odnosi się tym bardziej do sytuacji, gdy chodzi nie o rozwiązanie umowy przed terminem jej wygaśnięcia, lecz o nieprzedłużenie umowy członka personelu tymczasowego zawartej na czas określony, jako że przedłużenie umowy jest jedynie opcjonalne i uzależnione od warunku, by leżało ono w interesie służby.

W tym względzie właściwy organ zobowiązany jest – przy podejmowaniu decyzji w sprawie sytuacji pracownika – uwzględnić wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na jego decyzję, a w szczególności interes danego pracownika. Wynika to bowiem z ciążącego na administracji obowiązku staranności, który odzwierciedla równowagę wzajemnych praw i obowiązków wprowadzonych przez regulamin pracowniczy i, analogicznie, warunki zatrudnienia w stosunkach między organem publicznym a jego pracownikami. Uwzględnienie interesu osobistego zainteresowanego pracownika nie sięga jednak tak dalece, by zabronić właściwemu organowi nieprzedłużenia umowy na czas określony pomimo sprzeciwu pracownika, jeżeli wymaga tego interes służby.

W związku z tym kontrola sądu wspólnotowego winna się ograniczyć do sprawdzenia, czy nie występuje oczywisty błąd w ocenie interesu służby, który mógł uzasadniać brak przedłużenia umowy członka personelu tymczasowego, lub nadużycie władzy, czy też uchybienie obowiązkowi staranności ciążącemu na instytucji wspólnotowej, gdy staje ona wobec konieczności zdecydowania o przedłużeniu umowy wiążącej ją z jednym z pracowników.

(zob. pkt 65–68, 79)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 25/80 De Briey przeciwko Komisji, 26 lutego 1981 r., Rec. s. 637, pkt 7; sprawa C‑298/93 P Klinke przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 29 czerwca 1994 r., Rec. s. I‑3009, pkt 38

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑45/90 Speybrouck przeciwko Parlamentowi, 28 stycznia 1992 r., Rec. s. II‑33, pkt 97, 98; sprawa T‑51/91 Hoyer przeciwko Komisji, 17 marca 1994 r., RecFP s. I‑A‑103, II‑341, pkt 36; sprawa T‑13/95 Kyrpitsis przeciwko KES, 18 kwietnia 1996 r., RecFP s. I‑A‑167, II‑503, pkt 52; sprawa T‑123/95 B przeciwko Parlamentowi, 14 lipca 1997 r., RecFP s. I‑A‑245, II‑697, pkt 70; sprawa T‑223/99 Dejaiffe przeciwko OHIM, 12 grudnia 2000 r., RecFP s. I‑A‑277, II‑1267, pkt 51, 53; sprawa T‑7/01 Pyres przeciwko Komisji, 6 lutego 2003 r., RecFP s. I‑A‑37, II‑239, pkt 50, 51, 64; sprawa T‑258/03 Mausolf przeciwko Europol, 1 marca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑45, II‑189, pkt 49

3.      Obowiązek wspomagania, o którym mowa w art. 24 regulaminu pracowniczego, mającym zastosowanie do członków personelu tymczasowego na podstawie odesłania w art. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników, oznacza, między innymi, powinność rozpatrzenia przez organ administracji skarg w sprawie mobbingu z całą powagą, niezwłocznie i przy zachowaniu poufności oraz poinformowania autora skargi o podjętych w jego sprawie działaniach.

W tym celu wystarczy, że zwracający się do instytucji o ochronę urzędnik lub pracownik złoży zgodnie z art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego wniosek na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, zawierający przynajmniej zaczątek dowodu na prawdziwość ataków, których – jak twierdzi – jest celem. W razie zaistnienia takich przesłanek do danej instytucji należy podjęcie odpowiednich kroków, w szczególności przez wszczęcie dochodzenia, w celu ustalenia we współpracy z autorem skargi faktów leżących u podstaw skargi.

(zob. pkt 73, 74, 76)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 18/78 V. przeciwko Komisji, 14 czerwca 1979 r., Rec. s. 2093, pkt 15; sprawa 224/87 Koutchoumoff przeciwko Komisji, 26 stycznia 1989 r., Rec. s. 99, pkt 15, 16

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑5/92 Tallarico przeciwko Parlamentowi, 21 kwietnia 1993 r., Rec. s. II‑477, pkt 30, 31