Sprawa T‑219/10

Autogrill España, SA

przeciwko

Komisji Europejskiej

Pomoc państwa – Przepisy o podatku dochodowym od osób prawnych umożliwiające przedsiębiorstwom mającym rezydencję podatkową w Hiszpanii amortyzację wartości firmy wynikającej z nabycia udziałów w przedsiębiorstwach mających rezydencję podatkową za granicą – Decyzja kwalifikująca ten system jako pomoc państwa, uznająca tę pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym i nakazująca jej odzyskanie – Pojęcie pomocy państwa – Selektywny charakter – Określenie kategorii przedsiębiorstw uprzywilejowanych przez dany środek – Brak – Naruszenie art. 87 ust. 1 WE

Streszczenie – wyrok Sądu (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 7 listopada 2014 r.

1.      Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Charakter selektywny środka – Ulga podatkowa – Kryteria oceny

(art. 87 ust. 1 WE)

2.      Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Charakter selektywny środka – Odstępstwo od powszechnego systemu podatkowego – Zróżnicowanie przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej faktycznej i prawnej sytuacji – Zakres ciężaru dowodu

(art. 87 ust. 1 WE)

3.      Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Charakter selektywny środka – Ocena oparta na selektywnym charakterze wprowadzonego sytemu prawnego bez uwzględnienia skutków danego środka – Wyłączenie

(art. 87 ust. 1 WE)

4.      Pomoc przyznawana przez państwa – Pojęcie – Charakter selektywny środka – Odstępstwo od powszechnego systemu podatkowego – Ocena dokonywana poprzez porównanie z innymi przedsiębiorstwami z tego samego państwa członkowskiego, a nie z przedsiębiorstwami z innych państw członkowskich

(art. 87 ust. 1 WE)

5.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji stwierdzająca niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem – Skarga przedsiębiorstwa, które skorzystało z pomocy indywidualnej przyznanej na podstawie tego systemu, którą należy odzyskać – Dopuszczalność – Wpływ braku żądań zmierzających do stwierdzenia nieważności podstawy prawnej decyzji – Brak

(art 230 akapit czwarty WE)

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 33)

2.      Kryterium dotyczące selektywności środka pozwala na odróżnienie pomocy państwa od stosowanych przez państwa członkowskie ogólnych środków polityki podatkowej lub gospodarczej. Do spełnienia warunku selektywności każdorazowo konieczne jest określenie kategorii przedsiębiorstw będących jedynymi podmiotami uprzywilejowanymi w drodze rozpatrywanego środka.

W tym względzie art. 87 ust. 1 WE nakazuje ustalenie, czy w ramach danego systemu prawnego dany przepis krajowy może sprzyjać niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów w porównaniu z innymi, które w świetle celu tego systemu znajdują się w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej. W sytuacji zaś, gdy rozpatrywany środek, nawet jeśli stanowiłby odstępstwo od powszechnego czy też normalnego systemu podatkowego, jest potencjalnie dostępny dla wszystkich przedsiębiorstw, nie można przeprowadzić operacji polegającej na porównaniu – przy przyjęciu za punkt odniesienia celu realizowanego przez ten powszechny czy też normalny system podatkowy – sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej znajdują się przedsiębiorstwa mogące skorzystać z tego środka, z sytuacją przedsiębiorstw, które nie mogą z niego skorzystać. Wynika z tego, że w takim przypadku wniosek o selektywności rozpatrywanego środka nie może opierać się jedynie na stwierdzeniu, iż w jego drodze ustanowione zostało odstępstwo od powszechnego czy też normalnego systemu opodatkowania.

Ponadto to do Komisji należy wykazanie, że dany środek wprowadza rozróżnienia między przedsiębiorstwami, które znajdują się – z punktu widzenia celu tego środka – w porównywalnej sytuacji faktycznej i prawnej.

(por. pkt 34, 43–46)

3.      Fakt, że dany środek podatkowy jest selektywny, ponieważ faworyzuje jedynie pewne grupy przedsiębiorstw, które dokonują określonych inwestycji za granicą, nie pozwala na ustalenie, że środek ten ma selektywny charakter. Artykuł 87 ust. 1 WE wprowadza bowiem rozróżnienie pomiędzy interwencjami państwowymi w zależności od ich skutków. Ocenę tego, czy rozpatrywany środek stanowi pomoc państwa w szczególności ze względu na to, że jest selektywny, należy zatem przeprowadzać na podstawie wywieranych przezeń skutków. W tym względzie przyznanie, że dany środek podatkowy jest selektywny, bez zbadania jego skutków, może doprowadzić do stwierdzenia istnienia selektywności w przypadku wszystkich środków podatkowych, z których korzystanie jest uzależnione od spełnienia pewnych warunków, nawet jeśli będące ich beneficjentami przedsiębiorstwa nie miały żadnej wspólnej pozwalającej odróżnić je od innych przedsiębiorstw cechy szczególnej innej niż ta, iż mogą one spełnić warunki, od których uzależnione jest przyznanie danego środka.

(por. pkt 63–65, 68)

4.      Określony w art. 87 ust. 1 WE warunek dotyczący selektywności może być oceniany jedynie na poziomie jednego państwa członkowskiego i tylko w ramach analizy zróżnicowania traktowania przedsiębiorstw czy towarów pochodzących właśnie z tego jednego państwa.

Zatem pozbawiona znaczenia dla wyników przeprowadzanej analizy kryterium selektywności jest okoliczność, że dany środek sprzyja przedsiębiorstwom opodatkowanym w jednym państwie członkowskim w porównaniu z przedsiębiorstwami opodatkowanymi w innych państwach członkowskich, w szczególności ze względu na to, iż ułatwia on nabywanie przez przedsiębiorstwa mające siedzibę w tym państwie członkowskim udziałów w kapitale spółek mających siedzibę za granicą tego państwa.

(por. pkt 71, 72)

5.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 86–88)