WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 30 listopada 2010 r.
Sprawa F‑97/09
Christine Taillard
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Kolejne zwolnienia chorobowe – Opinia niezależnego lekarza – Stwierdzenie zdolności do pracy – Odmowa uznania nowego zaświadczenia lekarskiego sporządzonego w sposób prawidłowy – Brak kontroli lekarskiej – Odliczenie okresu zwolnienia chorobowego od wymiaru corocznego urlopu wypoczynkowego – Niedopuszczalność – Skarga o stwierdzenie nieważności i o zadośćuczynienie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której C. Taillard żąda, między innymi, stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu z dnia 15 stycznia 2009 r. w sprawie nieuznania zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego czterodniową niezdolność do pracy i odliczenia czterech dni nieobecności od wymiaru corocznego urlopu wypoczynkowego, jak również naprawienia rzekomo poniesionej szkody.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2009 r. w sprawie nieuznania zaświadczenia lekarskiego z dnia 5 stycznia 2009 r. i odliczenia nieobecności skarżącej w okresie od dnia 6 stycznia do dnia 9 stycznia 2009 r. od wymiaru corocznego urlopu wypoczynkowego. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Parlament pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 25)
2. Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Wykazanie choroby – Przedstawienie zaświadczenia lekarskiego – Domniemanie usprawiedliwionego charakteru nieobecności
(regulamin pracowniczy, art. 59)
3. Urzędnicy – Zwolnienie chorobowe – Wykazanie choroby – Przedstawienie zaświadczenia lekarskiego – Odmowa uznania mimo braku kontrolnego badania lekarskiego – Niedopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 59 ust. 1, 3)
4. Urzędnicy – Obowiązek wspomagania ciążący na administracji – Wprowadzenie w życie
(regulamin pracowniczy, art. 24)
1. Obowiązek uzasadnienia decyzji niekorzystnej, przewidziany w art. 25 regulaminu pracowniczego, ma na celu umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji oraz zapewnienie zainteresowanej osobie informacji koniecznych do stwierdzenia, czy decyzja jest zasadna lub czy jest obarczona wadą, pozwalającą na podważanie jej zgodności z prawem. Obowiązek ten jest spełniony w sytuacji, gdy akt będący przedmiotem skargi został przyjęty w okolicznościach znanych zainteresowanemu urzędnikowi, pozwalających mu zrozumieć znaczenie środka, jaki został w stosunku do niego podjęty. Dla rozstrzygnięcia, czy wymóg uzasadnienia, o którym mowa w regulaminie pracowniczym, został spełniony, należy uwzględnić nie tylko dokumenty, za pomocą których powiadomiono o decyzji, lecz także okoliczności, w których została ona wydana i podana do wiadomości zainteresowanego. W tym względzie należy przede wszystkim zbadać, czy zainteresowany był już w posiadaniu informacji, na których instytucja oparła swą decyzję.
(zob. pkt 33)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑80/92 Turner przeciwko Komisji, 16 grudnia 1993 r., Rec. s. II‑1465, pkt 62; sprawa T‑20/96 Pascall przeciwko Komisji, 27 listopada 1997 r., RecFP s. I‑A‑361, II‑977, pkt 44; sprawa T‑130/96 Aquilino przeciwko Radzie, 8 lipca 1998 r., RecFP s. I‑A‑351, II‑1017, pkt 45
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑80/08 Wenig przeciwko Komisji, 30 listopada 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑479, II‑A‑1‑2609, pkt 41
2. Zgodnie z art. 59 regulaminu pracowniczego, jeśli urzędnik jest niezdolny do wykonywania swoich obowiązków z powodu choroby lub wypadku, powinien on niezwłocznie powiadomić instytucję, w której jest zatrudniony, o swojej niezdolności do wykonywania obowiązków oraz wskazać swoje miejsce pobytu, a także przedstawić, jeśli jest nieobecny przez okres dłuższy niż trzy dni, zaświadczenie lekarskie usprawiedliwiające jego nieobecność. Administracja może zanegować ważność takiego zaświadczenia lekarskiego i uznać nieobecność danego urzędnika za nieusprawiedliwioną tylko wtedy, gdy wcześniej poddała go kontroli lekarskiej, której wyniki wywołują skutki administracyjne dopiero od daty tej kontroli.
Artykuł 59 regulaminu pracowniczego nie ustanawia bowiem po stronie administracji prawa do odmowy uwzględnienia zaświadczenia lekarskiego, nawet jeśli nie wymienia ono względów medycznych niezdolności do pracy danego urzędnika, przyznaje natomiast administracji możliwość zlecenia przebadania rozpatrywanego urzędnika przez wybranego przez nią lekarza.
(zob. pkt 50, 51)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑18/91 P V. przeciwko Parlamentowi, 19 czerwca 1992 r., Rec. s. I‑3997, pkt 33, 34
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑527/93 O przeciwko Komisji, 26 stycznia 1995 r., RecFP s. I‑A‑9, II‑29, pkt 36; sprawa T‑135/95 Z przeciwko Komisji, 20 listopada 1996 r., RecFP s. I‑A‑519, II‑1413, pkt 32; sprawa T‑29/96 Schoch przeciwko Parlamentowi, 11 lipca 1997, RecFP s. I‑A‑219, II‑635, pkt 38
3. Z art. 59 ust. 3 regulaminu pracowniczego wynika, że nieobecność danego urzędnika wskutek choroby odlicza się od wymiaru jego corocznego urlopu wypoczynkowego tylko wtedy, gdy instytucja uzna zgodnie z procedurą, na warunkach określonych w art. 59 ust. 1, rozpatrywaną nieobecność za nieusprawiedliwioną.
Tym samym niezgodna z prawem jest decyzja odmowna w sprawie uznania zaświadczenia lekarskiego usprawiedliwiającego nieobecność urzędnika, jeśli nie został on poddany kontroli lekarskiej tytułem okresu wskazanego w tym zaświadczeniu, bez względu na to, że jego przypadek był przedmiotem opinii niezależnego lekarza odnoszącej się do okresu bezpośrednio poprzedzającego okres wskazany w zaświadczeniu.
Nawet bowiem jeśli zaświadczenie lekarskie nie stwierdza nowego schorzenia ani pogorszenia stanu chorobowego, w odniesieniu do którego zainteresowany został poddany opinii niezależnego lekarza i uznany za zdolnego do pracy, nie można wykluczyć, że stan zdrowia zainteresowanego różnił się w stosunku do stanu stwierdzonego w opinii niezależnego lekarza i że zainteresowany był niezdolny do pracy przez krótki okres, pomimo że ta niezdolność została spowodowana tym samym schorzeniem co schorzenie badane w niezależnej opinii lub pogorszeniem stanu zdrowia, co podlega wyłącznie ocenie lekarza.
(zob. pkt 48, 53, 57)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑106/05 T przeciwko Komisji, 9 grudnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑419, II‑A‑1‑2315, pkt 116
4. Co do zasady to do zainteresowanego urzędnika należy złożenie wniosku o udzielenie wsparcia, na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego, do instytucji, w której jest zatrudniony. W braku szczególnych okoliczności instytucja nie jest zobowiązana udzielać mu wsparcia z własnej inicjatywy. Tylko takie okoliczności mogą bowiem zobowiązać instytucję do podjęcia – bez uprzedniego wniosku ze strony zainteresowanego, lecz z własnej inicjatywy – określonego działania wspomagającego.
(zob. pkt 65)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 229/84 Sommerlatte przeciwko Komisji, 12 czerwca 1986 r., Rec. s. 1805, pkt 20
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑91/05 Frankin i in. przeciwko Komisji, 31 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑25, II‑A‑1‑83, pkt 23, 24; sprawy połączone F‑124/05 i F‑96/06 A i G przeciwko Komisji, 13 stycznia 2010 r., pkt 217