WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 6 lipca 2011 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego BETWIN – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Obowiązek uzasadnienia – Równość traktowania – Artykuł 49 WE
W sprawie T‑258/09
i-content Ltd Zweigniederlassung Deutschland, z siedzibą w Berlinie (Niemcy), reprezentowana początkowo przez A. Nordemanna, następnie przez A. Nordemanna oraz T. Boddiena, adwokatów,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki Towarowe i Wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez S. Schäffnera, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 maja 2009 r. (sprawa R 1528/2008‑4), dotyczącą wniosku o rejestrację oznaczenia słownego BETWIN jako wspólnotowego znaku towarowego,
SĄD (trzecia izba),
w składzie: O. Czúcz (sprawozdawca), prezes, I. Labucka i K. O’Higgins, sędziowie,
sekretarz: C. Heeren, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 6 lipca 2009 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 7 października 2009 r.,
po zapoznaniu się z repliką złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 6 stycznia 2010 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 30 listopada 2010 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 20 kwietnia 2008 r. skarżąca, i-content Ltd Zweigniederlassung Deutschland, złożyła w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki Towarowe i Wzory) (OHIM) wniosek o rejestrację oznaczenia słownego BETWIN jako wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)].
2 Usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 35, 38 i 41 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, i dla każdej z tych klas odpowiadają następującemu opisowi:
– klasa 35: „Reklama; usługi zarządzania działalnością; administrowanie działalności handlowej; doradztwo na rzecz przedsiębiorstw; prace biurowe; prognozy i analizy ekonomiczne; badania behawioralne; marketing; marketing bezpośredni; badania rynku; public relations; wyceny handlowe; doradztwo w zakresie organizacji przedsiębiorstw i zarządzania nimi; promocja sprzedaży (Sales Promotion) (dla osób trzecich); sprzedaż ogłoszeń; usługi agencyjne, a mianowicie pośrednictwo przy zawieraniu umów kupna/sprzedaży towarów; systematyzacja danych w informatycznych bazach danych; informacja dotycząca działalności handlowej i przedsiębiorstw; prowadzenie ksiąg rachunkowych; wynajem przestrzeni reklamowej dla mediów; rozpowszechnianie informacji reklamowych; przetwarzanie dokumentów; badania opinii publicznej; edycja tekstów reklamowych; zbieranie i katalogowanie tematycznych artykułów prasowych; edycja tekstu; pośrednictwo w zakresie działalności handlowej dla osób trzecich; wykorzystanie centrów obsługi telefonicznej dla celów sprzedaży; doradztwo i usługi na rzecz klienteli; opracowywanie projektów planów handlowych, organizacyjnych i reklamowych; sponsorowanie w zakresie reklamy; opracowywanie emisji radiowych i telewizyjnych w zakresie organizacji i reklamy; organizacja wystaw w celach ekonomicznych i reklamowych; opracowywanie pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą; opracowywanie systemów komunikacyjnych, sieci przetwarzania danych, baz danych i algorytmów – w szczególności w Internecie i dla celów internetowych – związanych z biznesem i organizacją; (wynajem) materiałów reklamowych; doradztwo (w zakresie zarządzania personelem); analizy ekonomiczne; organizacja licytacji; badania rynkowe; reklamy korespondencyjne; opracowywanie ekspertyz biznesowych; wycena majątku; analiza kosztów; usługi agencji cenowej; usługi doradztwa biznesowego; reklama telewizyjna; informacja biznesowa; badania rynku i marketingowe; planowanie biznesowe; przetwarzanie dokumentów; publikacja informacji reklamowych; informatyczne zarządzenie bazami danych; (przetwarzanie) dokumentów; nadzór biznesowy; zarządzanie plikami informatycznymi; (korzystanie) z agencji importowo‑eksportowych; analizy przedsiębiorstw; zbieranie, opracowywanie i dystrybucja danych ekonomicznych, statystyk, informatycznych baz danych i innych informacji ekonomicznych; analizy rynkowe; wynajem przestrzeni reklamowej; badania rynkowe; wynajem materiałów reklamowych; prezentacja produktów dla celów reklamowych; (usługi) agencji reklamowej; reklama za pomocą ogłoszeń; (organizacja) wystaw i targów w celach ekonomicznych i reklamowych; dystrybucja próbek produktów w celach reklamowych; wynajem dystrybutorów automatycznych; (opracowywanie) prognoz ekonomicznych; tworzenie ogłoszeń dla osób trzecich; reklama internetowa; transkrypcja; usługi zaopatrzeniowe dla osób trzecich (zakup towarów i usług dla innych przedsiębiorstw); usługi modeli i modelek w celach reklamowych i promocyjnych; wyszukiwanie w plikach informatycznych (na rzecz osób trzecich); zbieranie i katalogowanie tematycznych artykułów prasowych; fotokopiowanie; rekrutacja (personelu); selekcja personelu na podstawie testów psychologicznych; organizacja targów w celach handlowych lub reklamowych; tworzenie ogłoszeń na rachunek osób trzecich; fakturowanie; reklama bezpośrednia; (katalogowanie) danych w informatycznych bazach danych; reklama radiowa; fotokopie; prezentacja audiowizualna w celach reklamowych; (reklama w formie) sponsorowanych tekstów; (dystrybucja) materiałów reklamowych (próbek, druków, prospektów, broszur)”;
– klasa 38: „Telekomunikacja; emisja programów radiowych i telewizyjnych, również za pomocą sieci kablowych; zbieranie i dostarczanie informacji; agencje prasowe; tworzenie lub udostępnianie protokołów komunikacyjnych w celu umożliwienia wymiany danych lub transmisji danych między dwoma lub więcej uczestnikami; udostępnienie elektronicznej skrzynki pocztowej; informatyczna transmisja wiadomości i obrazu; zapewnianie dostępu do baz danych w celu pobierania danych i informacji z mediów elektronicznych (Internet); udostępnienie usług poczty elektronicznej; (rozpowszechnianie) emisji radiowych; wykonywanie usług telefonicznych i teletekstu; usługi wideotekstowe; rozpowszechnianie, promowanie i transmisja obrazu, informacji dźwiękowych, graficznych, danych i innych informacji drogą radiową; urządzenia telekomunikacyjne, dla mediów elektronicznych lub Internetu; elektroniczne usługi ogłoszeniowe (telekomunikacyjne); udostępnianie urządzeń telekomunikacyjnych w celu zamawiania towarów i usług za pomocą elektronicznej komunikacji danych; transmisja satelitarna; usługi lokalnej i miejskiej oraz zagranicznej i komórkowej telefonii; rozpowszechnianie emisji telesprzedaży; (informacje dotyczące) telekomunikacji; udostępnianie połączeń telekomunikacyjnych ze światową siecią informatyczną; wysyłanie wiadomości w sieciach informatycznych; korzystanie z sieci w celu transmisji wiadomości, obrazu, tekstu, dźwięku, sygnałów i danych; zbieranie i dostarczanie wiadomości prasowych; zapewnienie dostępu do baz danych; emisja programów w Internecie; odbiór i wysyłanie wiadomości, dokumentów i danych do transmisji elektronicznej; retransmisja rozmów telefonicznych lub wiadomości telekomunikacyjnych; (elektroniczna) transmisja wiadomości; tablice ogłoszeń i elektroniczne tablice wiadomości dotyczących tematów w interesie ogólnym; usługi wideotransmisji; rozpowszechnianie i transmisja informacji w sieciach lub w Internecie; telekonferencje; bezprzewodowa transmisja elektroniczna dźwięku, telekopii, obrazu i informacji; emisja filmów i programów audiowizualnych; rozpowszechnianie i transmisja tekstu, wiadomości, informacji, dźwięku, obrazu i danych; usługi wizjotelefonii; (rozpowszechnianie) emisji radiowych; emisja programów płatnej telewizji; usługi online i transmisje online, a mianowicie transmisje danych dźwiękowych, obrazu i wideo oraz umożliwianie konferencji wizjotelefonicznych i wideokonferencji”;
– klasa 41: „Tłumaczenia; nauczanie; kształcenie; trening; rozrywka; działalność sportowa i kulturalna; organizacja i prowadzenie rozmów, konferencji, kongresów, seminariów, sympozjów, atelier i wszelkiego rodzaju wystaw w celach kulturalnych i oświatowych; imprezy rozrywkowe; tworzenie, organizacja i wystawianie spektakli, gier, loterii, zawodów, balów, losowań, wszelkiego rodzaju konkursów; produkcja filmów; produkcja spektakli, programów radiowych i telewizyjnych; publikacja tekstów i książek; korzystanie z pól golfowych, parków zabaw, wakacyjnych i wypoczynkowych; korzystanie z teatrów, ośrodków sportowych, sal sportowych, stadionów i zakładów organizacji spektakli muzycznych, sportowych i innych form zabawy; wynajem urządzeń i obiektów służących sektorowi edukacji, kształcenia, treningu, rozrywki, sportu lub kultury; publikacja, dystrybucja i edycja pism informacyjnych wszelkiego rodzaju; korzystanie z klubów fitness; sale gier; korzystanie z kasyn; produkcja muzyczna; zapis obrazu i dźwięku; usługi ośrodków sportowych, gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; udostępnianie sprzętu sportowego przeznaczonego do gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; udostępnianie online informacji dotyczących gier, w szczególności gier komputerowych i gier online oraz dodatków informatycznych do gier; organizacja rezerwacji biletów na spektakle i inne imprezy rozrywkowe; usługi reportażowe; usługi sportowe i wypoczynkowe; produkcja i prezentacja programów radiowych i telewizyjnych, filmów, spektakli i transmisja imprez rozrywkowych na żywo; usługi loterii; udostępnianie gier, w których użytkownicy biorą udział przez światową sieć informatyczną lub Internet; usługi parków sportowych; emisja telesprzedaży; programy informacyjne dla radia i telewizji; udostępnianie informacji na temat wypoczynku; informatyczne usługi kształcenia i treningu; korzystanie ze studiów muzycznych, dźwiękowych, filmowych i telewizyjnych; usługi dotyczące klubów zdrowia i fitness; rozrywka kinematograficzna, muzyczna, sportowa, teatralna; organizacja zawodów golfowych; korzystanie z salonów gier; elektroniczna publikacja książek i magazynów online; rezerwacja imprez rozrywkowych; programy informacyjne przeznaczone do transmisji internetowej; sprzedaż bezpośrednia programów telewizyjnych dla wielu kanałów; gry interaktywne, rozrywka i konkursy interaktywne, a także zagadki i elektroniczne gry hazardowe, wszystkie udostępniane w światowej sieci informatycznej lub w Internecie; organizacja i prowadzenie imprez i konkursów w dziedzinach sportowej i kulturalnej; usługi studia telewizyjnego; usługi fotograficzne; korzystanie z sal gier; usługi redakcyjne; udostępnianie informacji dotyczących rozrywki w sieci informatycznej; korzystanie i organizacja klubów; usługi klubów fitness; organizacja przedstawień na żywo; udostępnianie interaktywnych gier informatycznych dla wielu graczy w Internecie i w elektronicznych sieciach telekomunikacyjnych; wynajem nagrań audiowizualnych; organizacja wydarzeń sportowych i udostępnianie w tym celu sprzętu; informacje dotyczące sportu, imprez sportowych i innych aktualnych wydarzeń; gry i konkursy elektroniczne udostępniane w Internecie; usługi reportażu sportowego; korzystanie z, tworzenie i organizacja kasyn, gier hazardowych, gier karcianych, zakładów, zakładów sportowych, gier umiejętnościowych i ogólnie gier; gry oferowane online przez sieć informatyczną; organizacja gier i zawodów; udostępnianie informacji dotyczących gier wideo, gier informatycznych, automatów z grami, ośrodków rozrywki lub parków rozrywki w sieci telekomunikacyjnej lub informatycznej; udostępnianie online informacji na temat rozrywki pochodzących z informatycznej bazy danych lub Internetu; rezerwacja biletów i rezerwacje na imprezy rozrywkowe, sportowe i kulturalne; organizacja wyścigów konnych; korzystanie z kasyn; udostępnianie gier informatycznych online; korzystanie z sal gier z automatami rozrywkowymi i z kasyn, a także z zakładów bukmacherskich i z wszelkiego rodzaju loterii; edycja danych statystycznych”.
3 Decyzją z dnia 10 września 2008 r. ekspert odrzucił wniosek w zakresie wszystkich rozpatrywanych usług na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009].
4 W dniu 22 października 2008 r. skarżąca odwołała się od decyzji eksperta na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009).
5 Decyzją z dnia 4 maja 2009 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołanie z uwagi na to, że oznaczenie słowne BETWIN ma w przypadku wszystkich rozpatrywanych usług charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 oraz że jest ono pozbawione charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.
6 Co się tyczy charakteru opisowego, Izba Odwoławcza podkreśliła, że jej ocena została oparta na znaczeniu, jakie wspomniane oznaczenie słowne ma w języku angielskim, i co za tym idzie – na jego postrzeganiu w angielskojęzycznych regionach Unii. Stwierdziła ona zasadniczo, że oceniany całościowo związek elementów „bet” i „win” wskazuje na możliwość „złożenia zakładu i wygrania” oraz że jest to słowo złożone odpowiadające regułom języka angielskiego, którego a priori oczywiste znaczenie nie zostało w żadnym stopniu zmienione przez pominięcie spójnika „and” (i). Poza tym zdaniem Izby Odwoławczej znaczenie wspomnianego słowa złożonego jest bezpośrednio pojmowalne, ponieważ rozpatrywane oznaczenie słowne w sposób bezpośredni i niewymagający analizy sugeruje odbiorcy końcowemu, którego dotyczą oferty zakładów i gier z nagrodami, że oferowane usługi stwarzają możliwość złożenia zakładu w celu wygrania czegoś (pkt 15–17 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza uznała również, iż miała do czynienia ze związkiem dwóch form słownych, które łącznie zawierają informacje na temat rodzaju i przeznaczenia oznaczonych nimi usług, mogą być zatem traktowane wyłącznie jako mające charakter opisowy (pkt 18 zaskarżonej decyzji). Ponadto odrzuciła ona inną interpretację oznaczenia słownego zgłoszonego do rejestracji, a mianowicie „be twin”, ponieważ „bądź bliźniakiem” jest informacją niemającą znaczenia w kontekście rozpatrywanych usług (pkt 19 zaskarżonej decyzji).
7 Co się tyczy usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym, Izba Odwoławcza w pkt 20 zaskarżonej decyzji stwierdziła, że zasadniczo są to usługi z sektora gier hazardowych i zakładów, których celem jest umożliwienie odbiorcy końcowemu składania zakładów i realizacji wygranej. W pkt 21 zaskarżonej decyzji uznała ona również, że nowoczesny marketing wiąże się na różne sposoby ze sprzedażą i losowymi wygranymi, i przytoczyła między innymi przykłady kanałów telewizyjnych i ofert internetowych wprowadzających elementy gier hazardowych i zakładów w celu promocji sprzedaży, a także kanałów emitujących telesprzedaż. Izba Odwoławcza zauważyła ponadto w pkt 22 zaskarżonej decyzji, że sektor zakładów i gier konkursowych stał się sektorem o dużych obrotach, w ramach którego nie wszystkie oferty można kwalifikować jako poważne. Dodatkowo z pkt 23 zaskarżonej decyzji wynika, że zdaniem Izby Odwoławczej do usług objętych zgłoszeniem zaliczane są usługi pod względem technicznym niezbędne dla realizacji i sprzedaży zakładów i gier konkursowych, w odniesieniu do których zgłoszony znak towarowy również ma charakter opisowy, gdyż umożliwiają one spełnienie warunków technicznych prowadzenia zakładów i gier konkursowych, oraz że wspomniane warunki mogą poza tym stanowić zasadniczy element imprez obejmujących gry i rozrywkę, w tym przykładowo w ramach emisji telewizyjnych. W odniesieniu do usług należących do klasy 35 Izba Odwoławcza w pkt 24 zaskarżonej decyzji uznała między innymi, że przedmiotem tych usług są dane handlowe i statystyczne, niezbędne z punktu widzenia tego, co oferują zakłady, do określenia ryzyka, czyli relacji między szansą na wygraną, która stanowi przedmiot losowania, i ewentualnością, że dojdzie do zdarzenia, którego dotyczy zakład. Jeżeli chodzi o inne usługi, a w szczególności te, które należą do klasy 35, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 25 zaskarżonej decyzji, że bardzo ogólnie wiążą się one z promocją sprzedaży i że zważywszy, iż zgłoszenie dotyczyło rozpatrywanych usług w sposób bardzo ogólny, jego odrzucenie powinno zostać utrzymane w mocy w odniesieniu do ogółu tych usług; Izba Odwoławcza uznała też, że wszystkie usługi są ze sobą nierozerwalnie związane.
8 Izba Odwoławcza w pkt 26 zaskarżonej decyzji uznała poza tym, iż w postępowaniu przed nią skarżąca nie powoływała się już na ewentualnie porównywalne zarejestrowane znaki towarowe, i dodała, że w każdym razie ekspert miał prawo wziąć je pod uwagę bez przyznania im wiążących skutków.
9 Co się tyczy art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, Izba Odwoławcza w pkt 27 zaskarżonej decyzji uznała, że jako oznaczenie opisowe, którego znaczenie jest w stanie pojąć każdy – choćby nie posiadał wiedzy specjalistycznej, i w sposób niewymagający analizy – oznaczenie słowne, o którego rejestrację wniesiono, jest również pozbawione charakteru odróżniającego. Uznała ona ponadto, że oznaczenie to zawiera w sobie jedynie ogólną zachętę do uczestnictwa w określonych zakładach lub grach czy też do uzyskania korzyści ekonomicznych w formie wygranych, nie wskazując na ewentualny związek z określonym usługodawcą, i że w efekcie jest ono pozbawione charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.
Żądania stron
10 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, a także decyzji eksperta;
– obciążenie OHIM kosztami postępowania.
11 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
12 Na rozprawie, w odpowiedzi na jedno z pytań Sądu, skarżąca uściśliła, iż wycofuje pierwsze ze swoich żądań w zakresie dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji eksperta.
Co do prawa
13 Na poparcie skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty dotyczące, odpowiednio, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, naruszenia art. 83 wspomnianego rozporządzenia w związku z zasadą równego traktowania, a także art. 6 i 14 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej „europejską konwencją praw człowieka”), oraz naruszenia art. 49 WE.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009
Argumenty stron
14 Skarżąca utrzymuje, iż Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy. Podnosi ona, że wspomniany znak jest wymysłem leksykalnym niemającym jako całość charakteru opisowego i nietypowym pod względem struktury, gdyż składanka dwóch czasowników ma w języku angielskim charakter nietypowy. Jej zdaniem nie jest możliwe znalezienie przykładów dodania czasownika lub rzeczownika po słowie „bet”, tak by tworzyło ono słowo złożone. Ponadto według skarżącej zgłoszony znak towarowy nie składa się z zestawienia słów dokonanego w sposób typowy dla języka angielskiego, takiego jak składanka słów „bet” (zakładać się, zakład) i „win” (wygrać, wygrana).
15 Zdaniem skarżącej twierdzenie, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy, nie może znajdować oparcia w okoliczności, iż dziedzina zakładów i gier pieniężnych bardzo się w międzyczasie rozwinęła.
16 Skarżąca podnosi poza tym, że Izba Odwoławcza nie przeprowadziła właściwej analizy w przedmiocie jej argumentu, zgodnie z którym zgłoszony znak towarowy można również interpretować jako składankę słów „be” i „twin”, jak w przypadku programu beTwin, oraz że kierowała się błędnym założeniem, iż przeciętny odbiorca zawsze wyszukuje w pierwszej kolejności znaczeń opisowych znaku towarowego.
17 Wreszcie skarżąca zauważa posiłkowo, że argument dotyczący ewentualnego charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego jest zasadny co najwyżej w przypadku usług związanych bezpośrednio z prowadzeniem zakładów i gier pieniężnych.
18 OHIM nie zgadza się z argumentami skarżącej i twierdzi, że termin „betwin” ma charakter opisowy.
19 W odniesieniu przede wszystkim do usług stanowiących przedmiot zgłoszenia OHIM zauważa, że oznaczenie słowne BETWIN ma charakter opisowy w stosunku do usług z sektora gier hazardowych, a także w stosunku do usług objętych zgłoszeniem znaku towarowego, które pod względem technicznym są niezbędne dla realizacji oraz sprzedaży zakładów i gier konkursowych. OHIM uściśla, że wszystkie objęte zgłoszeniem usługi należące do klas 35, 38 i 41 są nierozerwalnie związane i że istnieje co najmniej ścisły i nierozerwalny związek między tymi usługami a zakładami sportowymi i innymi zakładami, grami hazardowymi, loteriami, grami konkursowymi lub innymi, a nawet że rzeczone usługi prowadzą bezpośrednio do realizacji wspomnianych zakładów, gier i loterii.
Ocena Sądu
20 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 nie są rejestrowane „znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług”. Zgodnie z ustępem 2 tego samego artykułu „[u]stęp 1 stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Wspólnoty”.
21 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 uniemożliwia zarezerwowanie opisanych w nim oznaczeń lub wskazówek dla jednego przedsiębiorstwa poprzez dokonanie ich rejestracji jako znaków towarowych. Zadaniem tego przepisu jest ochrona leżącego w interesie ogółu celu, jakim jest zapewnienie, by tego rodzaju oznaczenia lub wskazówki mogły być swobodnie używane przez wszystkich [zob. wyroki Sądu: z dnia 20 listopada 2007 r. w sprawie T‑458/05 Tegometall International przeciwko OHIM – Wuppermann (TEK), Zb.Orz. s. II‑4721, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie T‑304/06 Reber przeciwko OHIM – Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli (Mozart), Zb.Orz. s. II‑1927, pkt 86].
22 Znaki towarowe, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, są uważane za niemogące pełnić podstawowej funkcji znaku towarowego, która polega na wskazywaniu pochodzenia handlowego towaru lub usługi, aby w ten sposób umożliwić konsumentowi nabywającemu towar lub usługę oznaczoną danym znakiem towarowym dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru, jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru, jeśli było ono negatywne [zob. wyrok Sądu z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie T‑348/02 Quick przeciwko OHIM (Quick), Rec. s. II‑5071, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. w pkt 21 wyrok w sprawie Mozart, pkt 87; zob. również podobnie wyrok Trybunału z dnia 23 października 2003 r. w sprawie C‑191/01 P OHIM przeciwko Wrigley, Rec. s. I‑12447, pkt 30].
23 Oznaczenia i wskazówki, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, to takie, które w normalnym z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców użyciu mogą służyć oznaczeniu – bądź bezpośrednio, bądź przez wspomnienie jednej z ich charakterystycznych cech – towaru lub usługi, dla których wniesiono o rejestrację [wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2005 r. w sprawie T‑19/04 Metso Paper Automation przeciwko OHIM (PAPERLAB), Zb.Orz. s. II‑2383, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. w pkt 21 wyrok w sprawie Mozart, pkt 88].
24 Z powyższych rozważań wynika, że aby oznaczenie zostało objęte zakazem przewidzianym we wspomnianym przepisie, musi ono wykazywać wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi towarami lub usługami, który to związek może pozwolić właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów lub usług lub jednej z ich właściwości (zob. ww. w pkt 23 wyrok w sprawie PAPERLAB, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 Należy także przypomnieć, że ocenę opisowego charakteru oznaczenia przeprowadzić można wyłącznie poprzez odniesienie, po pierwsze, do sposobu jego odbioru przez właściwy krąg odbiorców, a po drugie, do danych towarów lub usług [zob. wyrok Sądu z dnia 7 czerwca 2005 r. w sprawie T‑316/03 Münchener Rückversicherungs‑Gesellschaft przeciwko OHIM (MunichFinancialServices), Zb.Orz. s. II‑1951, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo].
26 Co się tyczy odbiorców, w odniesieniu do których należy dokonać oceny bezwzględnych podstaw odmowy rozpatrywanego zgłoszenia, zgodnie ze wskazaniem Izby Odwoławczej są nimi zasadniczo przeciętni konsumenci, czego skarżąca nie kwestionuje. Ponadto z uwagi na fakt, że oznaczenie słowne BETWIN składa się ze słów angielskich, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, iż ma ono charakter opisowy, w szczególności z punktu widzenia odbiorców anglojęzycznych.
27 Należy więc zbadać, czy dla wspomnianego kręgu odbiorców istnieje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek między rozpatrywanym oznaczeniem słownym a usługami, w odniesieniu do których wniesiono o dokonanie rejestracji.
28 Co się tyczy rozpatrywanych usług, z pkt 2 powyżej wynika, iż należą one do klas 35, 38 i 41. Strony słusznie zgadzają się co do tego, że klasy te obejmują, po pierwsze, usługi mające za przedmiot oferowanie zakładów lub gier pieniężnych, a po drugie, usługi, które nie mają bezpośredniego związku z tym sektorem. W odniesieniu do tych ostatnich usług skarżąca utrzymuje posiłkowo, iż nie można w każdym razie uznać, że zgłoszony znak towarowy ma w tym przypadku charakter opisowy. Sąd uważa, że należy najpierw zbadać kwestię zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie pierwszej kategorii usług, których przedmiotem jest oferowanie zakładów lub gier pieniężnych.
– W przedmiocie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do usług mających za przedmiot oferowanie zakładów lub gier pieniężnych
29 Należy przypomnieć, że aby znak towarowy utworzony z neologizmu lub słowo powstałe w wyniku połączenia elementów uznać za opisowe w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, nie wystarczy ustalić, że każdy z tych elementów może mieć charakter opisowy. Taki charakter należy ustalić także w odniesieniu do neologizmu lub samego słowa [ww. w pkt 23 wyrok w sprawie PAPERLAB, pkt 26; wyroki Sądu: z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie T‑207/06 Europig przeciwko OHIM (EUROPIG), Zb.Orz. s. II‑1961, pkt 28; z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie T‑343/07 allsafe Jungfalk przeciwko OHIM (ALLSAFE), niepublikowany w Zbiorze, pkt 22].
30 Znak towarowy utworzony z neologizmu lub słowa złożonego z elementów, z których każdy opisuje właściwości towarów i usług objętych wnioskiem o rejestrację, sam opisuje te towary i usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, chyba że istnieje dostrzegalna różnica pomiędzy neologizmem lub słowem a zwykłą sumą jego elementów składowych. Ma to miejsce, w przypadku gdy z powodu nietypowego charakteru połączenia neologizm lub słowo wywołuje – w stosunku do wspomnianych towarów i usług – wrażenie wystarczająco odbiegające od wrażenia wywołanego przez zwykłe połączenie wskazówek, jakich dostarczają elementy składowe, z takim skutkiem, że jest ono czymś więcej, aniżeli tylko sumą tych elementów. W tym względzie przydatna jest również analiza spornego słowa pod kątem odpowiednich reguł leksykalnych i gramatycznych (zob. ww. w pkt 29 wyrok w sprawie ALLSAFE, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 Co się tyczy postrzegania zgłoszonego znaku towarowego przez właściwy w niniejszym przypadku krąg odbiorców, jak stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 16 zaskarżonej decyzji, zgadzając się z analizą przeprowadzoną przez eksperta, zgłoszony znak towarowy składa się z dwóch angielskich słów: „bet” (zakładać się, zakład) oraz „win” (wygrać, wygrana). Są to słowa powszechnie występujące w języku angielskim, czego ponadto skarżąca nie kwestionuje.
32 Co się tyczy połączenia tych dwóch słów, Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 16 i 17 zaskarżonej decyzji, że połączenie to, postrzegane całościowo, wskazuje na możliwość „złożenia zakładu i wygrania”. Według niej wspomniane połączenie jest bezpośrednio pojmowalne dla właściwego kręgu odbiorców, a ponadto istnieje ścisły związek między znaczeniami tych dwóch słów: trzeba złożyć zakład, żeby wygrać, a żeby wygrać, należy najpierw zalicytować. Należy zgodzić się z taką konkluzją. Jak zauważyła bowiem Izba Odwoławcza, pominięcie spójnika „and” nie zmienia niczego w ewidentnym znaczeniu terminu złożonego „betwin”. W istocie, bez względu na to, czy termin ów interpretować jako połączenie dwóch rzeczowników, dwóch bezokoliczników czy dwóch czasowników w trybie rozkazującym, nie jest on połączeniem nietypowym lub arbitralnym, którego znaczenie odbiega od znaczenia zwykłego połączenia jego elementów składowych.
33 W odniesieniu do rozpatrywanych usług Izba Odwoławcza podaje jako przykłady w pkt 20 zaskarżonej decyzji usługi odpowiadające następującemu opisowi: „opracowywanie pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych; opracowywanie, organizacja i prowadzenie gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, wszelkiego rodzaju konkursów; sale gier; korzystanie z kasyn; usługi ośrodków sportowych, gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; udostępnianie sprzętu sportowego przeznaczonego do gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; korzystanie z sal gier; udostępnianie interaktywnych gier informatycznych; prowadzenie i organizacja kasyn, gier hazardowych, gier karcianych, zakładów, zakładów sportowych, gier umiejętnościowych; automaty z grami; korzystanie z kasyn, korzystanie z sal gier; korzystanie z zakładów bukmacherskich i z wszelkiego rodzaju loterii” (zwane dalej „usługami wymienionymi w pkt 20 zaskarżonej decyzji”).
34 Jeżeli chodzi o trzy klasy usług objętych zgłoszeniem znaku towarowego i cytowanych w pkt 2 powyżej, a mianowicie klasy 35, 38 i 41, należy zauważyć, że lista usług należących do klasy 35 obejmuje usługi „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą”, do których – z uwagi na okoliczność, że są one niemalże identyczne z usługami wymienionymi w pkt 20 zaskarżonej decyzji – znajdują zastosowanie argumenty Izby Odwoławczej przedstawione w tymże pkt 20, nawet jeżeli w zaskarżonej decyzji nie zostało to wyraźnie wskazane. Co się tyczy klasy 38, żadna z usług w niej wymienionych nie odpowiada usługom wymienionym w pkt 20 zaskarżonej decyzji. W odniesieniu do usług należących do klasy 41 należy zauważyć, że są to po części usługi wymienione w pkt 20 zaskarżonej decyzji (zob. pkt 33 powyżej).
35 Należy zauważyć, że w odniesieniu do usług z sektora zakładów i gier pieniężnych omówionych w dwóch poprzednich punktach Izba Odwoławcza słusznie uznała w pkt 20 zaskarżonej decyzji, iż celem tych usług jest umożliwienie odbiorcy końcowemu składania zakładów i realizacji wygranej. Jeśli chodzi o te usługi, zawarte w pkt 32 powyżej stwierdzenie, zgodnie z którym nie istnieje dostrzegalna różnica między neologizmem „betwin” a zwykłą sumą jego elementów składowych, znajduje w pełni zastosowanie. Jak bowiem zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 18 zaskarżonej decyzji, terminy „bet” i „win” łącznie zawierają jasną informację na temat pochodzenia rozpatrywanych usług i okoliczności ich używania, co prowadzi do tego, że mają one względem tych usług charakter opisowy. Podobnie, co się tyczy usług o takim charakterze, termin złożony „betwin” będzie się wiązał dla właściwego kręgu odbiorców z możliwością złożenia zakładu i wygrania.
36 Żaden z przedstawionych przez skarżącą argumentów nie podważa tej konkluzji.
37 Wbrew twierdzeniom skarżącej okoliczność, że połączenie dwóch czasowników ma w języku angielskim charakter nietypowy i że w słowniku nie występują połączenia słowa „bet” z innymi słowami, nie sprawia, że w niniejszym przypadku połączenie słów „bet” i „win” będzie miało dla właściwego kręgu odbiorców natychmiastowo dostrzegalne znaczenie ani że rzeczone połączenie może stwarzać trudności w jego rozumieniu. Zważywszy bowiem na ścisłą zależność między znaczeniami tych dwóch słów, pominięcie spójnika „i” albo znaku „&” nie będzie stanowić przeszkody w zrozumieniu, iż oferowane usługi stwarzają temu kręgowi odbiorców możliwość złożenia zakładu w celu wygrania. W każdym razie, jak zauważyła Izba Odwoławcza w pkt 15 zaskarżonej decyzji, okoliczność, iż mamy do czynienia z połączeniem słów zapisanym jako jedno słowo, bez myślnika albo spacji, nie ma decydującego znaczenia, podobnie jak okoliczność, że jest to słowo, którego nie można odnaleźć w słowniku [zob. podobnie i analogicznie wyrok Sądu z dnia 26 października 2000 r. w sprawie T‑345/99 Harbinger przeciwko OHIM (TRUSTEDLINK), Rec. s. II‑3525, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
38 Co się tyczy argumentu skarżącej, zgodnie z którym charakter opisowy zgłoszonego znaku towarowego nie może znajdować oparcia w okoliczności, że dziedzina zakładów i gier pieniężnych bardzo się w międzyczasie rozwinęła, należy zauważyć, iż chociaż Izba Odwoławcza rzeczywiście odnotowała w pkt 22 zaskarżonej decyzji, że rozpatrywany sektor generuje wysokie obroty i wiąże się z problemami prawnymi dotyczącymi ochrony konsumenta, nie wyciągnęła ona jednak z tego żadnych konsekwencji w kontekście oceny charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w stosunku do usług należących do sektora zakładów i gier pieniężnych.
39 Co się tyczy argumentu, że istnieje program zwany beTwin i że zgłoszony znak towarowy może zatem być przez właściwy krąg odbiorców interpretowany jako połączenie słów „be” i „twin”, należy przypomnieć, iż jak zauważa OHIM, oznaczenie słowne powinno spotkać się z odmową rejestracji na podstawie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, jeżeli przynajmniej w jednym ze swych możliwych znaczeń opisuje właściwości rozpatrywanych towarów lub usług (ww. w pkt 22 wyrok Trybunału w sprawie OHIM przeciwko Wrigley, pkt 32; wyrok Trybunału z dnia 12 lutego 2004 r. w sprawie C‑265/00 Campina Melkunie, Rec. s. I‑1699, pkt 38). Również z uwagi na okoliczność, że należy odłożyć na bok kwestię szczególnego zapisu nazwy wspomnianego programu beTwin w ramach zgłoszenia słownego znaku towarowego, który może być zapisywany na różne sposoby, z cytowanego orzecznictwa wynika, iż rzeczywiste i konkretne używanie w specyficznej dziedzinie rozpatrywanego słowa złożonego nie wyklucza, że w przypadku usług mających bezpośredni związek z sektorem zakładów i gier słowo „betwin” może być rozumiane jako odwołanie do możliwości złożenia zakładu i uzyskania wygranej.
40 Z powyższego wynika, że należy zgodzić się z wnioskiem Izby Odwoławczej, zgodnie z którym zgłoszony znak towarowy BETWIN ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, gdyż usługi mają za przedmiot oferowanie zakładów lub gier pieniężnych.
– W przedmiocie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do usług niemających za przedmiot oferowania zakładów lub gier pieniężnych
41 W pkt 25 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że z nazw rozpatrywanych usług wynika, iż są one ze sobą nierozerwalnie związane. Ponadto według Izby Odwoławczej nie jest możliwe – w oparciu o bardzo długą listę usług należących do klas 35, 38 i 41 – określenie usług niemających żadnego związku z zakładami i grami konkursowymi oraz takich, które z rzeczonymi zakładami i grami konkursowymi mają jedynie przypadkowy związek.
42 W tym względzie Trybunał orzekł już, po pierwsze, że badanie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji musi dotyczyć każdego z towarów lub każdej z usług, dla których wniesiono o rejestrację znaku towarowego, a po drugie, że decyzja OHIM o odmowie rejestracji znaku towarowego co do zasady musi być uzasadniona w odniesieniu do każdego z tych towarów lub do każdej z tych usług (zob. postanowienie Trybunału z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie C‑282/09 P CFCMCEE przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑2395, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo).
43 W przypadku gdy ta sama podstawa odmowy rejestracji podnoszona jest wobec całej kategorii lub grupy towarów lub usług, OHIM może ograniczyć się do ogólnego uzasadnienia dotyczącego wszystkich rozpatrywanych towarów lub usług (zob. analogicznie wyrok z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie C‑239/05 BVBA Management, Training en Consultancy, Zb.Orz. s. I‑1455, pkt 37).
44 Ta kompetencja nie może jednak naruszać podstawowego wymogu, aby wszelkie decyzje odmawiające możliwości skorzystania z uprawnienia uznanego przez prawo Unii mogły podlegać kontroli sądowej mającej na celu zapewnienie skutecznej ochrony tego prawa, która to kontrola musi w związku z tym dotyczyć zgodności z prawem uzasadnienia decyzji o odmowie (zob. ww. w pkt 42 postanowienie w sprawie CFCMCEE przeciwko OHIM, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
45 Należy w tym względzie przypomnieć, że możliwość przedstawienia przez izbę odwoławczą ogólnego uzasadnienia dotyczącego danej grupy towarów lub usług może obejmować jedynie te towary i usługi, między którymi istnieje związek wystarczająco bezpośredni i konkretny, by tworzyły one na tyle jednorodną kategorię, że przedstawiony ogół rozważań dotyczących okoliczności stanu faktycznego i prawnego stanowiących uzasadnienie danej decyzji będzie z jednej strony pozwalał na właściwe wyjaśnienie toku rozumowania izby odwoławczej w odniesieniu do każdego towaru i każdej usługi należących do tej kategorii, a z drugiej strony będzie odnosił się bez zróżnicowania do każdego z rozpatrywanych towarów lub każdej z rozpatrywanych usług [zob. wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie T‑118/06 Zuffa przeciwko OHIM (ULTIMATE FIGHTING CHAMPIONSHIP), Zb.Orz. s. II‑841, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo]. W szczególności sama okoliczność, że rozpatrywane towary lub usługi należą do tej samej klasy w rozumieniu porozumienia nicejskiego, nie jest wystarczająca dla ustalenia, iż mamy do czynienia z taką jednorodną kategorią, ponieważ często klasy te zawierają bardzo różnorodne towary lub usługi, między którymi nie zawsze występuje wystarczająco bezpośredni i konkretny związek (ww. w pkt 42 postanowienie w sprawie CFCMCEE przeciwko OHIM, pkt 40).
46 Ponadto brak uzasadnienia lub niedostateczne uzasadnienie, które zalicza się do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych w rozumieniu art. 253 WE, stanowi zarzut o charakterze bezwzględnie wiążącym, który powinien zostać rozpoznany z urzędu [zob. wyrok Sądu z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawie T‑389/03 Dainichiseika Colour & Chemicals Mfg. przeciwko OHIM – Pelikan (Wizerunek pelikana), niepublikowany w Zbiorze, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo].
47 W niniejszym przypadku należy na wstępie uściślić, że z orzecznictwa przytoczonego w poprzednim punkcie wynika, iż przedstawiony przez OHIM podczas rozprawy argument, zgodnie z którym zarzut braku uzasadnienia lub niedostatecznego uzasadnienia zaskarżonej decyzji został podniesiony po upływie przewidzianego terminu, musi zostać oddalony.
48 Ponadto, odpowiadając na zadane podczas rozprawy pytanie Sądu – mające na celu sprecyzowanie przez OHIM kwestii, do jakich klas usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym odnoszą się względy uzasadnienia przedstawione w pkt 20 i nast. zaskarżonej decyzji – OHIM stwierdził, iż pkt 20–22 tejże decyzji dotyczą usług należących do klas 38 i 41 oraz że poczynając od pkt 24, rozważania Izby Odwoławczej dotyczą klasy 35. OHIM przypomniał również, że orzecznictwo zezwala na kategoryzację usług i że w związku z tym nie należy wszystkich usług wymienionych w zgłoszeniu interpretować w sposób literalny.
49 Należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja zawiera mało wskazówek pozwalających na powiązanie poszczególnych przyczyn odmowy z wymienionymi w pkt 2 powyżej bardzo licznymi usługami objętymi zgłoszonym znakiem towarowym i należącymi do klas 35, 38 i 41 oraz że uważna lektura wspomnianej decyzji nie pozwala na potwierdzenie analizy OHIM przytoczonej w poprzednim punkcie.
50 Należy najpierw zauważyć, że jak stwierdzono między innymi w pkt 34 powyżej, część usług należących z jednej strony do klasy 35 i z drugiej strony do klasy 41 można wyraźnie powiązać ze względami przedstawionymi w pkt 20 zaskarżonej decyzji.
51 Dodatkowo w pierwszej kolejności usługi należące do klasy 35 obejmują usługi związane z dziedziną reklamy sensu largo. Jednakże oprócz usług wymienionych w pkt 34 powyżej wspomniana klasa 35 obejmuje również szereg usług, które chociaż należą do sektora reklamy sensu largo, są bardzo różnorodne, gdyż mamy w tym względzie do czynienia z tak odmiennymi usługami, jak na przykład „doradztwo na rzecz przedsiębiorstw”, „prowadzenie ksiąg rachunkowych”, „analizy ekonomiczne”, „(korzystanie z) agencji importowo-eksportowych”, „wynajem materiałów reklamowych”, „reklama w formie ogłoszeń”, „wynajem dystrybutorów automatycznych”, „rekrutacja (personelu)”, „selekcja personelu na podstawie testów psychologicznych” czy też „katalogowanie danych w informatycznych bazach danych”.
52 Uzasadnienie zawarte w pkt 21 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym co do zasady nowoczesny marketing obejmuje różne sposoby sprzedaży i szanse na losową wygraną, nie dostarcza perspektywy analitycznej pozwalającej na uporządkowanie wszystkich rozpatrywanych usług jako należących do jednorodnej kategorii.
53 W odniesieniu do stwierdzenia zawartego w pkt 24 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym rzeczona klasa 35 obejmuje usługi mające za przedmiot dane handlowe i statystyczne niezbędne do proponowania zakładów, należy uznać, że stwierdzenie to jest bardzo ogólnikowe i znajduje zastosowanie co najwyżej do części usług należących do wspomnianej klasy. Ponadto ustalenie, do jakich usług należących do klasy 35 znajduje zastosowanie rzeczony argument, nie należy do zadań Sądu.
54 Podobnie w pkt 25 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zbadała pewne usługi, a w szczególności te należące do klasy 35. Ustaliła ona, że dotyczą one w sposób bardzo ogólny promocji sprzedaży „w formie z jednej strony promocji sprzedaży samych zakładów sportowych, a z drugiej strony celowego wykorzystania zakładów sportowych dla poprawy sprzedaży innych towarów i usług”. Jako przykłady zostały wymienione usługi reklamowe, usługi zarządzania działalnością, administrowanie działalności handlowej, zbieranie artykułów prasowych i pośrednictwo. Takie uzasadnienie również nie wystarcza, aby stwierdzić, iż różnorodne usługi należące do klasy 35, o których mowa w pkt 51 powyżej, tworzą na tyle jednorodną kategorię, że można w ich przypadku zastosować ogólne uzasadnienie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego.
55 W pkt 25 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza dodała, że z uwagi na to, iż zgłoszenie dotyczyło rozpatrywanych usług w sposób bardzo ogólny, jego odrzucenie musiało zostać utrzymane w mocy w odniesieniu do ogółu tych usług. W tym względzie powołuje się ona na pkt 33 wyroku z dnia 7 czerwca 2001 r. w sprawie T‑359/99 DKV przeciwko OHIM (EuroHealth), Rec. s. II‑1645, w którym Sąd uznał, że ponieważ skarżąca zgłosiła oznaczenie rozpatrywane w tamtej sprawie w odniesieniu do ogółu usług należących do kategorii „ubezpieczenia”, nie czyniąc rozróżnienia, należało utrzymać w mocy dotyczące ogółu tych usług ustalenia dokonane przez Izbę Odwoławczą. Jednakże przypadek klasy opisanej w sposób ogólnikowy w zgłoszeniu znaku towarowego jako „ubezpieczenia i usługi finansowe” nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, w której przedstawiony został bardzo zróżnicowany wykaz usług.
56 W drugiej kolejności, co się tyczy usług należących do klasy 38, dotyczących sektora telekomunikacji, należy zauważyć, że chociaż obejmują one również tak różne usługi, jak emisja programów radiowych i telewizyjnych – także za pomocą sieci kablowych – agencje prasowe, usługi telekonferencyjne, transmisje satelitarne, usługi telefonii i rozpowszechnianie emisji telesprzedaży, można je jednak traktować jako należące do jednorodnej kategorii usług dla celów ogólnego uzasadnienia.
57 Chociaż klasa 38 nie została w sposób wyraźny wymieniona, argumentacja przedstawiona w pkt 23 zaskarżonej decyzji jednoznacznie dotyczy tej kategorii usług. Izba Odwoławcza stwierdza w rzeczonym punkcie, że zgłoszenia obejmują usługi niezbędne pod względem technicznym dla realizacji i sprzedaży zakładów i gier konkursowych, a mianowicie emisję programów telewizyjnych, w szczególności kanałów płatnej telewizji, Internet, programy komputerowe i odpowiednie gry informatyczne. Ponadto zdaniem Izby Odwoławczej takie zakłady i gry konkursowe mogą być podstawowymi elementami będącymi wyrazem gier i rozrywki, w tym w ramach emisji telewizyjnych. Zostało tam również uściślone, iż emisji wydarzeń sportowych w telewizji często towarzyszą informacje dotyczące kwot zakładów prywatnych usługodawców.
58 Okoliczność, że pod względem technicznym realizacja i sprzedaż zakładów i gier konkursowych wymaga różnych typów usług telekomunikacyjnych oraz że takie zakłady i gry mogą być podstawowymi elementami telewizyjnych imprez obejmujących gry i rozrywkę, nie stanowi wystarczająco bezpośredniego i konkretnego związku między zgłoszonym znakiem towarowym BETWIN, w odniesieniu do którego zostało ustalone, że wskazuje on na możliwość złożenia zakładu i zdobycia wygranej, a rzeczonymi usługami, które co prawda mogą służyć jako narzędzie techniczne w sektorze gier i zakładów, ale jako takie nie mają za przedmiot realizacji zakładów czy też dążenia w ten sposób do wygranej. Dodatkowo, co się tyczy uwagi zawartej w pkt 21 zaskarżonej decyzji dotyczącej usług marketingowych, przykładu kanałów telewizyjnych i ofert umieszczonych w Internecie obejmujących elementy gier hazardowych i zakładów w celu promocji sprzedaży, a także kanałów telesprzedaży odwołujących się do elementów losowych związanych z zakładami w celu zwiększania sprzedaży, w braku jakiegokolwiek konkretnego odniesienia się w tym punkcie do klasy 38 Sąd nie ma możliwości ustalenia, czy argumentacja ta miała na celu stwierdzenie, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w odniesieniu do usług należących do rzeczonej klasy, co prowadzi do tego, że również w tym względzie należy stwierdzić braki w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
59 Należy więc uznać, że Izba Odwoławcza nie wykazała w sposób zgodny z wymogami prawa, iż zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w odniesieniu do usług należących do klasy 38, co wiąże się z tym, że należy uwzględnić zarzut dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 w zakresie obejmującym te usługi.
60 W trzeciej kolejności, co się tyczy klasy 41, należy stwierdzić, że w zaskarżonej decyzji jest o niej mowa jedynie w ramach ustaleń dotyczących charakteru opisowego zawartych w jej pkt 25 (zob. pkt 41 powyżej). Jak zostało podkreślone w pkt 34 powyżej, część usług należących do tej klasy wyraźnie odnosi się do sektora gier i zakładów. Wspomniana klasa obejmuje również określone usługi związane z dziedziną informatyki i telekomunikacji, a także z dziedziną sportu. Dodatkowo usługi należące do klasy 41 dotyczą szeregu różnorodnych usług, takich jak tłumaczenia, nauczanie, kształcenie, organizacja i prowadzenie rozmów, konferencji, kongresów, seminariów, sympozjów, atelier i wszelkiego rodzaju wystaw w celach kulturalnych i oświatowych, publikacja tekstów i książek, usługi fotograficzne, usługi dotyczące klubów zdrowia i fitness.
61 Chociaż określone względy zaskarżonej decyzji należy interpretować jako stosujące się do określonych usług należących do klasy 41, a w szczególności do tych, które związane są z dziedziną informatyki i telekomunikacji, a także z dziedziną sportu, z uwagi na różnorodność usług należących do wspomnianej klasy oraz na brak wyraźnej dyskusji na ich temat w zaskarżonej decyzji należałoby w odniesieniu do usług należących do klasy 41, innych niż usługi wyraźnie wymienione w pkt 20 zaskarżonej decyzji, podnieść z urzędu zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 46 powyżej okoliczność, że Izba Odwoławcza nie uzasadniła w sposób wymagany prawem rzeczonej decyzji, wskazując, co powinna była uczynić Izba, iż sprawa dotyczyła jednorodnej kategorii usług, w stosunku do której mogła ona sporządzić ogólne uzasadnienie w zakresie posiadania przez zgłoszony znak towarowy charakteru opisowego w odniesieniu do tych usług.
62 Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, iż zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w odniesieniu do usług wymienionych w pkt 20 zaskarżonej decyzji, a także do usług dotyczących „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą”, należących do klasy 35. W zakresie dotyczącym usług należących do klasy 38 należy jednak uwzględnić zarzut pierwszy; zachodzi też potrzeba stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji również w oparciu o podniesiony z urzędu brak uzasadnienia w odniesieniu do pozostałych usług należących do klasy 35, a także do usług należących do klasy 41, innych niż usługi wyraźnie wymienione w pkt 20 zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
Argumenty stron
63 Skarżąca utrzymuje, że zgłoszony znak towarowy BETWIN ma charakter opisowy w stopniu wymaganym do rejestracji, ponieważ zarówno przeciętny konsument, jak i wyspecjalizowany krąg odbiorców dostrzeże w nim – ze względu na jego nietypową i nadzwyczajną formę – wskazanie pochodzenia. Pomocniczo skarżąca podnosi, iż w każdym razie właściwy krąg odbiorców będzie w zgłoszonym znaku towarowym dostrzegał charakter odróżniający, przybierający postać wskazówki pochodzenia w odniesieniu do usług niemających związku z zakładami i grami pieniężnymi, takich jak usługi telekomunikacyjne.
64 OHIM uważa, że ponieważ rozpatrywane oznaczenie ma charakter opisowy, jest ono w efekcie pozbawione charakteru odróżniającego. OHIM podważa argument, zgodnie z którym zgłoszony znak towarowy BETWIN ma charakter opisowy w wymaganym stopniu. Zdaniem OHIM znak ten zawiera w sobie jedynie ogólną zachętę do uczestnictwa w określonych zakładach lub grach i nie może służyć odróżnianiu usług skarżącej od usług oferowanych przez inne przedsiębiorstwa.
Ocena Sądu
65 W przypadku usług, w odniesieniu do których charakter opisowy zgłoszonego znaku towarowego został stwierdzony w ramach analizy zarzutu pierwszego –w szczególności usług wymienionych w pkt 20 zaskarżonej decyzji, a także usług dotyczących „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą”, należących do klasy 35 – nie ma potrzeby zbadania zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wystarcza bowiem, że jedna z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji wymienionych w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 znajdzie swe zastosowanie, aby oznaczenie nie mogło być zarejestrowane jako wspólnotowy znak towarowy [wyrok Sądu z dnia 2 kwietnia 2008 r. w sprawie T‑181/07 Eurocopter przeciwko OHIM (STEADYCONTROL), niepublikowane w Zbiorze, pkt 56].
66 Co się tyczy pozostałych usług, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 nie rejestruje się „znaków pozbawionych charakteru odróżniającego”.
67 Pojęcie interesu ogólnego chronionego przez art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 pokrywa się z podstawową funkcją znaku towarowego, jaką jest zagwarantowanie konsumentowi czy końcowemu odbiorcy, że towar lub usługa oznaczona danym znakiem towarowym pochodzi z określonego przedsiębiorstwa, co umożliwia konsumentowi – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienie tego towaru lub usługi od towarów i usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie C‑304/06 P Eurohypo przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑3297, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo). Tak więc w rozumieniu tego przepisu charakter odróżniający ma znak towarowy pozwalający na identyfikację towaru lub usługi, w odniesieniu do których wniesiono o rejestrację jako pochodzących z określonego przedsiębiorstwa, i w efekcie na odróżnienie takiego towaru lub usługi od towarów i usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (wyrok Trybunału z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawach połączonych C‑456/01 P i C‑457/01 P Henkel przeciwko OHIM, Rec. s. I‑5089, pkt 34).
68 Wreszcie charakter odróżniający należy badać z jednej strony w kontekście towarów i usług, w odniesieniu do których wniesiono o rejestrację, a z drugiej strony w kontekście postrzegania tej kwestii przez właściwy krąg odbiorców, który jest właściwie poinformowany, dostatecznie uważny i rozsądny [zob. wyrok Sądu z dnia 10 października 2008 r. w sprawach połączonych od T‑387/06 do T‑390/06 Inter‑IKEA przeciwko OHIM (Wizerunek palety), niepublikowany w Zbiorze, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo].
69 W niniejszym przypadku zawarte w zaskarżonej decyzji uzasadnienie braku posiadania przez zgłoszony znak towarowy charakteru odróżniającego jest bardzo zwięzłe. Izba Odwoławcza ograniczyła się bowiem do wskazania w pkt 27 zaskarżonej decyzji, że z jednej strony jako oznaczenie opisowe, „którego znaczenie jest w stanie pojąć każdy, choćby nie posiadał wiedzy specjalistycznej i w sposób niewymagający analizy”, zgłoszony znak towarowy, który pozbawiony jest również charakteru odróżniającego, nie mógł na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 być dopuszczony do rejestracji. Izba Odwoławcza wskazała ponadto, że słowo „betwin” zawiera w sobie jedynie ogólną zachętę do uczestnictwa w określonych zakładach lub grach, czy też do uzyskania korzyści ekonomicznych w formie wygranych, nie wskazując na ewentualny związek z określonym usługodawcą, i że z tego powodu rozpatrywane oznaczenie nie pozwala, by właściwy konsument postrzegał je jako wskazówkę określonego pochodzenia handlowego usług mających związek z możliwościami złożenia zakładu i wygranej oraz jako indywidualne oznaczenie określonego przedsiębiorstwa z tego sektora.
70 W tych okolicznościach w odniesieniu do usług innych niż te, które są bezpośrednio związane z sektorem zakładów i gier konkursowych i które zostały wymienione w pkt 65 powyżej, należy z urzędu podnieść brak uzasadnienia – zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 46 powyżej. Nie da się bowiem zrozumieć, w jaki sposób ogólne uzasadnienie omówione w poprzednim punkcie mogłoby znajdować zastosowanie do wszystkich innych różnorodnych usług objętych zgłoszeniem znaku towarowego, wśród których figurują również pewne usługi niemające żadnego związku z zakładami i dążeniem do uzyskania korzyści. Również w tym zakresie należy zatem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 83 rozporządzenia nr 207/2009, a także zasady równego traktowania i art. 6 i 14 konwencji o ochronie praw człowieka
Argumenty stron
71 Skarżąca podnosi, że podmiot dokonujący zgłoszenia znaku towarowego ma prawo do równego traktowania w postępowaniach przed OHIM na podstawie art. 83 rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym zasady proceduralne uznane powszechnie w państwach członkowskich uzupełniają przepisy proceduralne zawarte w rzeczonym rozporządzeniu, oraz na podstawie zasady równego traktowania i art. 6 i 14 konwencji o ochronie praw człowieka, dotyczących, odpowiednio, prawa do sprawiedliwego procesu i zakazu wszelkiej dyskryminacji. Na tej podstawie skarżącej powinno było przysługiwać prawo do domagania się, by analiza i rejestracja dokonywane przez OHIM były spójne, w celu uniknięcia niesprawiedliwości i umożliwienia, aby wszystkie podmioty zgłaszające miały równe szanse rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w porównywalnych przypadkach. Przyznając, że decyzje izb odwoławczych należą do zakresu kompetencji ograniczonych oraz że zasada równego traktowania musi być stosowana zgodnie z prawem, skarżąca uważa, iż może domagać się, by organy OHIM w każdym przypadku stosowały te same kryteria oraz by ich analiza nie była w jej przypadku bardziej restrykcyjna niż w przypadku innych podmiotów zgłaszających.
72 Ponadto postępowanie w sprawie unieważnienia nie pozwala na zadośćuczynienie pierwotnemu brakowi równości wynikającemu z nierównego traktowania porównywalnych znaków towarowych z uwagi na surowe przesłanki zastosowania tego postępowania oraz związane z nim koszty.
73 Skarżąca podaje wiele przykładów porównywalnych wspólnotowych znaków towarowych, które organy OHIM powinny były wziąć pod uwagę w ramach zasady badania okoliczności faktycznych z urzędu. Obejmują one w szczególności słowne znaki towarowe w postaci nowego słowa stworzonego na podstawie słowa „bet” i innego terminu opisowego. Niektóre spośród tych znaków zostały zarejestrowane w odniesieniu do usług mających bezpośredni związek z zakładami i wygranymi: słowne wspólnotowe znaki towarowe BETFAIR (nr 003161205 i nr 003580255), MYBET (nr 00437885), BETMAX (nr 004272159), ULTIMATEBET (nr 004685681), YOUBET.COM (nr 001499185), BETLINK (nr 001738525), MEGA‑BET (nr 004103644), MULTI‑BET (nr 004104766), BET UNITED (nr 004173472), BETWAY (nr 004832325), BET‑AT‑HOME (nr 003844073) oraz GAMEBOOKERS (nr 005829056). W odniesieniu do argumentu OHIM, zgodnie z którym skarżąca nie podniosła wspomnianych wspólnotowych znaków towarowych w postępowaniu przed nim, skarżąca twierdzi, że zgodnie z art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 OHIM ma obowiązek badania okoliczności faktycznych z urzędu.
74 Skarżąca twierdzi wreszcie, że zgodnie z orzecznictwem władze krajowe właściwe w sprawach rejestracji znaków towarowych mają obowiązek wzięcia pod uwagę swoich wcześniejszych decyzji podjętych w przedmiocie zgłoszeń podobnych znaków towarowych, a obowiązek ten stosuje się analogicznie wobec OHIM. W tym względzie skarżąca powołuje się na postanowienie Trybunału z dnia 12 lutego 2009 r. w sprawach połączonych C‑39/08 i C‑43/08 Bild digital i ZVS, niepublikowanego w Zbiorze.
75 OHIM nie zgadza się z argumentami skarżącej.
Ocena Sądu
76 Z pkt 26 zaskarżonej decyzji wynika, że w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą skarżąca nie powoływała się już na rejestracje znaków towarowych, które jej zdaniem były podobne i na które powołała się w postępowaniu przed ekspertem. Niemniej w rzeczonym punkcie Izba Odwoławcza uznała, iż ekspert miał prawo wziąć pod uwagę wspomniane wcześniej zarejestrowane znaki towarowe bez przyznania im wiążących skutków.
77 Należy zgodzić się z tą analizą. Z orzecznictwa wynika bowiem, że wydawanie przez izby odwoławcze na mocy rozporządzenia nr 207/2009 decyzji dotyczących rejestracji oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego wchodzi w zakres kompetencji ograniczonych, a nie uprawnień dyskrecjonalnych, czego – co więcej – skarżąca nie podważa. Tak więc zgodność z prawem wspomnianych decyzji powinna być oceniana wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej izb odwoławczych [wyrok Sądu z dnia 27 lutego 2002 r. w sprawie T‑106/00 Streamserve przeciwko OHIM (STREAMSERVE), Rec. s. II‑723, pkt 66].
78 Zgodnie z orzecznictwem istnieją bowiem dwie hipotezy. Jeżeli izba odwoławcza, uznając we wcześniejszej sprawie zdolność rejestracyjną oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, dokonała prawidłowego zastosowania właściwych przepisów rozporządzenia nr 207/2009, a w późniejszej sprawie, porównywalnej z wcześniejszą, wydała odmienną decyzję, to sąd wspólnotowy stwierdza nieważność tej ostatniej decyzji z uwagi na naruszenie właściwych przepisów rozporządzenia nr 207/2009. W ramach tej pierwszej hipotezy zarzut oparty na naruszeniu zasady niedyskryminacji jest zatem bezskuteczny (ww. w pkt 77 wyrok w sprawie STREAMSERVE, pkt 67).
79 Natomiast gdy izba odwoławcza, uznając we wcześniejszej sprawie zdolność rejestracyjną oznaczenia jako wspólnotowego znaku towarowego, naruszyła prawo i w późniejszej sprawie, porównywalnej z wcześniejszą, wydała decyzję odmienną, to na poparcie żądania o stwierdzenie nieważności tej ostatniej decyzji nie można skutecznie powołać się na pierwszą decyzję. W istocie z orzecznictwa Trybunału wynika, że przestrzeganie zasady równości traktowania należy pogodzić z przestrzeganiem zasady zgodności z prawem, zgodnie z którą nikt nie może na swoją korzyść powoływać się na błąd popełniony na korzyść innej osoby (zob. podobnie wyroki Trybunału: z dnia 9 października 1984 r. w sprawie 188/83 Witte przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 3465, pkt 15; z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 134/84 Williams przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. 2225, pkt 14). W konsekwencji w ramach tej drugiej hipotezy zarzut oparty na naruszeniu zasady niedyskryminacji jest również bezskuteczny [ww. w pkt 77 wyrok Sądu w sprawie STREAMSERVE, pkt 67; wyrok Sądu z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie T‑43/05 Camper przeciwko OHIM – JC (BROTHERS by CAMPER), niepublikowany w Zbiorze, pkt 94, 95; ww. w pkt 21 wyrok w sprawie Mozart, pkt 65–69].
80 Jak wynika z analizy zarzutu pierwszego, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy nie mógł zostać zarejestrowany, gdyż miał charakter opisowy w odniesieniu do usług mających za przedmiot oferowanie zakładów lub gier pieniężnych.
81 Ponadto, zgodnie z art. 76 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009, eksperci OHIM – a w postępowaniu odwoławczym izby odwoławcze OHIM – obowiązani są zbadać stan faktyczny z urzędu, aby stwierdzić, czy wymienione w art. 7 tego rozporządzenia podstawy odmowy rejestracji dotyczą zgłoszonego znaku towarowego. Jednakże ze względu na wspomniane w pkt 77 powyżej kompetencje ograniczone i na przywołaną w pkt 79 powyżej zasadę zgodności z prawem badanie takie musi skupiać się na przesłankach zastosowania art. 7 rozporządzenia nr 207/2009 i nie można z tego wywnioskować, iż organy OHIM są związane warunkami rejestracji wcześniejszych znaków towarowych.
82 Co się tyczy argumentów skarżącej odsyłających do przywołanego w pkt 74 powyżej postanowienia w sprawie Bild digital i ZVS, należy zauważyć, że w pkt 17 tego postanowienia Trybunał stwierdził, iż władze krajowe właściwe w sprawach rejestracji muszą przy rozpatrywaniu zgłoszenia – w zakresie, w jakim posiadają w tym względzie informację – brać pod uwagę decyzje wydane już w odniesieniu do podobnych zgłoszeń i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie. Chociaż można z tego wywnioskować, że rozważania te stosuje się analogicznie do analizy dokonywanej przez organy OHIM na podstawie rozporządzenia nr 207/2009, Trybunał uściślił również, że dany organ nie może w żadnym wypadku być związany decyzjami dotyczącymi podobnych zgłoszeń. Ponadto w pkt 18 wspomnianego postanowienia przypomniał on, że zasada równości traktowania musi pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem legalności. W tych okolicznościach orzecznictwo to nie podważa analizy dokonanej w pkt 77–81 powyżej.
83 Poza tym w odniesieniu do wyroku Trybunału z dnia 9 września 2010 r. w sprawie C‑265/09 P OHIM przeciwko Borco‑Marken‑Import Matthiesen, Zb.Orz. s. I‑8265, na który powołała się skarżąca podczas rozprawy i z którego wywnioskowała ona, iż OHIM ma obowiązek zbadania z urzędu wcześniej zarejestrowanych znaków towarowych, należy zauważyć, że w pkt 45 rzeczonego wyroku, do którego odesłała skarżąca, Trybunał przypomniał, iż rozpatrywanie zgłoszeń nie może być ograniczone do minimum, tylko powinno być dokładne i kompletne, tak aby uniknąć nieprawidłowego rejestrowania znaków towarowych oraz zagwarantować, w imię pewności prawa i dobrej administracji, że nie będą rejestrowane znaki, których używaniu można by się skutecznie sprzeciwić w sądzie. Jednakże poza tym, że wspomniany wyrok nie dotyczy kwestii wzięcia pod uwagę ewentualnych wcześniej zarejestrowanych znaków towarowych, Trybunał przypomniał w nim również, iż analiza OHIM musi być dokonywana w zgodzie z przestrzeganiem legalności. Zatem również to orzecznictwo nie podważa analizy przeprowadzonej w pkt 77–81 powyżej.
84 Wreszcie, z uwagi na ograniczone kompetencje organów OHIM i zasadę zgodności z prawem, a także ze względu na brak potrzeby wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności – w ramach niniejszego sporu – zarzutu dotyczącego naruszenia artykułu konwencji o ochronie praw człowieka, należy podkreślić, że jest wykluczone, aby w braku konkretnych argumentów dotyczących błędów proceduralnych popełnionych w postępowaniu przed organami OHIM na niekorzyść skarżącej sama w sobie okoliczność, iż znaki towarowe, które miałyby być porównywalne, zostały wcześniej zarejestrowane, mogła stanowić naruszenie prawa skarżącej do sprawiedliwego procesu. Z tych samych powodów okoliczności związane z postępowaniem w sprawie unieważnienia nie mają w tym względzie znaczenia.
85 Z powyższego wynika, że należy oddalić zarzut trzeci
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 49 WE
Argumenty stron
86 Skarżąca utrzymuje, że wydana przez OHIM odmowa rejestracji rozpatrywanego oznaczenia słownego – w zakresie, w jakim pozwoliła ona konkurentom skarżącej na odróżnianie ich usług za pomocą porównywalnego znaku towarowego i na wykluczenie używania tych znaków towarowych przez podmioty trzecie – skutkuje zakłóceniem konkurencji, ogranicza swobodę przepływu usług oraz stanowi przeszkodę dla jej działalności zawodowej.
87 OHIM nie zgadza się z argumentami skarżącej.
Ocena Sądu
88 Zgodnie z orzecznictwem prawo znaków towarowych stanowi zasadniczy element systemu niezakłóconej konkurencji, którego wprowadzenie i zachowanie jest jednym z celów traktatu (zob. wyrok Trybunału z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie C‑104/01 Libertel, Rec. s. I‑3793, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo).
89 Poza tym zarejestrowany znak towarowy przyznaje właścicielowi wyłączne prawo w stosunku do określonych towarów i usług, umożliwiające mu monopolizację zarejestrowanego oznaczenia jako znaku towarowego bez ograniczenia czasowego, ale możliwość zarejestrowania znaku towarowego może podlegać ograniczeniom ze względu na interes publiczny (zob. podobnie ww. w pkt 88 wyrok w sprawie Libertel, pkt 49, 50).
90 Tak więc, jak przypomniano w pkt 21 powyżej, interes ogólny chroniony przez art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 wymaga, aby oznaczenia i wskazówki opisowe dotyczące kategorii towarów lub usług, w odniesieniu do których wniesiono konieczność rejestracji, mogły być swobodnie używane przez wszystkich. Co się tyczy interesu ogólnego, stanowiącego podstawę dla art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, jak przypomniano w pkt 67 powyżej, obejmuje on z jednej strony konieczność nieograniczania w nieuzasadniony sposób dostępności oznaczenia, o którego rejestrację wniesiono, na rzecz innych podmiotów oferujących towary lub usługi porównywalne do towarów lub usług wskazanych w zgłoszeniu, i z drugiej strony konieczność zagwarantowania konsumentowi czy końcowemu odbiorcy, że towary lub usługi wskazane w zgłoszeniu pochodzą z określonego przedsiębiorstwa, co umożliwia mu – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienie tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C‑329/02 P SAT.1 przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑8317, pkt 23, 26, 27 i przytoczone tam orzecznictwo; ww. w pkt 67 wyrok Trybunału w sprawie Eurohypo przeciwko OHIM, pkt 59, 62).
91 Wynika z tego, że decyzji izby odwoławczej – takiej jak decyzja wydana w niniejszym przypadku w odniesieniu do usług mających za przedmiot oferowanie zakładów i gier pieniężnych, w której na podstawie przepisów art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 słusznie stwierdzono, że oznaczenie nie może zostać zarejestrowane jako wspólnotowy znak towarowy – nie można uznać za stanowiącą przeszkodę dla wolnej konkurencji ani dla swobodnego świadczenia usług w rozumieniu art. 49 WE, czy też dla działalności zawodowej podmiotu, który dokonał zgłoszenia znaku towarowego. Jak bowiem podczas rozprawy słusznie zauważył OHIM, rola jego organów, obejmująca zbadanie, czy zgłoszenie znaku towarowego jest zgodne z przepisami dotyczącymi rejestracji wspólnotowych znaków towarowych, służy raczej zagwarantowaniu niezakłóconej konkurencji niż jej ograniczaniu.
92 W tych okolicznościach zarzut czwarty należy oddalić.
93 Ze wszystkich powyższych rozważań wynika, że należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w odniesieniu do usług innych niż te, które zostały wymienione w pkt 20 zaskarżonej decyzji, oraz usług dotyczących „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą”, należących do klasy 35.
W przedmiocie kosztów
94 Zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron Sąd może postanowić, że koszty zostaną podzielone albo że każda ze stron poniesie swoje własne koszty. W niniejszym przypadku żądanie skarżącej zostało uwzględnione jedynie w zakresie części rozpatrywanych usług, należy zatem postanowić, że każda ze stron pokryje własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki Towarowe i Wzory) (OHIM) z dnia 4 maja 2009 r. (sprawa R 1528/2008‑4) w zakresie obejmującym usługi inne niż usługi dotyczące „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów; opracowywania, organizacji i prowadzenia gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, wszelkiego rodzaju konkursów; sal gier; korzystania z kasyn; usług ośrodków sportowych, gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; udostępniania sprzętu sportowego przeznaczonego do gier, zakładów i loterii, w tym w Internecie; korzystania z sal gier; udostępniania interaktywnych gier informatycznych; prowadzenia i organizacji kasyn, gier hazardowych, gier karcianych, zakładów, zakładów sportowych, gier umiejętnościowych, automatów z grami; korzystania z kasyn, korzystania z sal gier; korzystania z zakładów bukmacherskich i z wszelkiego rodzaju loterii”, należące do klasy 41 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., zrewidowanego i zmienionego, oraz usługi dotyczące „opracowywania pomysłów w zakresie imprez, gier, loterii, zawodów, balów, gier losowych, konkursów związanych z biznesem, organizacją i reklamą”, należące do klasy 35 tego porozumienia.
2) Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 lipca 2011 r.
Podpisy
Spis treści
Okoliczności powstania sporu
Żądania stron
Co do prawa
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009
Argumenty stron
Ocena Sądu
– W przedmiocie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do usług mających za przedmiot oferowanie zakładów lub gier pieniężnych
– W przedmiocie charakteru opisowego zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do usług niemających za przedmiot oferowania zakładów lub gier pieniężnych
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
Argumenty stron
Ocena Sądu
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 83 rozporządzenia nr 207/2009, a także zasady równego traktowania i art. 6 i 14 konwencji o ochronie praw człowieka
Argumenty stron
Ocena Sądu
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 49 WE
Argumenty stron
Ocena Sądu
W przedmiocie kosztów