Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundessozialgericht (Niemcy) w dniu 16 stycznia 2019 r. – ZP / Bundesagentur für Arbeit
(Sprawa C-29/19)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Bundessozialgericht
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: ZP
Strona pozwana: Bundesagentur für Arbeit
Pytania prejudycjalne
Czy art. 62 ust. 1 rozporządzenia (WE) 883/20041 w związku z art. 62 ust. 2 rozporządzenia (WE) 883/2004 należy interpretować w ten sposób, że w wypadku bezrobocia pracownika właściwa instytucja państwa członkowskiego zamieszkania powinna ustalić wysokość świadczeń na podstawie wysokości „wynagrodzenia”, które dana osoba „otrzymywała” w okresie ostatniego zatrudnienia na terytorium działania tej instytucji, również wtedy, gdy zgodnie z przepisami krajowymi mającymi zastosowanie do właściwej instytucji przy obliczaniu wysokości zasiłku dla bezrobotnych nie można uwzględnić tego wynagrodzenia ze względu na niewystarczającą długość jego pobierania, a zamiast tego przewidziano fikcyjne wyliczenie wysokości świadczeń?
Czy art. 62 ust. 1 rozporządzenia (WE) 883/2004 w związku z art. 62 ust. 2 rozporządzenia (WE) 883/2004 należy interpretować w ten sposób, że w wypadku bezrobocia pracownika właściwa instytucja państwa członkowskiego zamieszkania powinna ustalić wysokość świadczeń na podstawie wysokości „wynagrodzenia”, które dana osoba „otrzymywała” w okresie ostatniego zatrudnienia na terytorium działania tej instytucji, również wtedy, gdy zgodnie z przepisami krajowymi mającymi zastosowanie do właściwej instytucji przy obliczaniu wysokości zasiłku dla bezrobotnych nie można włączyć tego wynagrodzenia do okresu odniesienia jako podstawy wyliczenia wysokości świadczeń ze względu na nierozliczenie go w terminie, a zamiast tego przewidziano fikcyjne wyliczenie świadczeń?
____________
1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego; Dz.U. 2004, L 166, s. 1.