POSTANOWIENIE PREZESA
SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

z dnia 10 września 2010 r.

Sprawa F‑62/10 R

Jürgen Esders

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania – Przeniesienie z urzędu – Zasady rotacji urzędników w przedstawicielstwach Komisji – Pilny charakter – Brak

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 278 TFUE i art. 157 EWEA, jak również art. 279 TFUE, mającego zastosowanie do traktatu EWEA na podstawie art. 106a, w której J. Esders, urzędnik dyrekcji generalnej ds. komunikacji Komisji na stanowisku w przedstawicielstwie w Niemczech, żąda zawieszenia wykonania decyzji z dnia 27 lipca 2010 r. w sprawie jego przeniesienia z urzędu do siedziby Komisji z dniem 1 września 2010 r.

Orzeczenie:      Złożony przez skarżącego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Streszczenie

1.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – „Fumus boni iuris” – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów

(art. 278 TFUE, 279 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 39, załącznik I, art. 7 ust.  1; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)

2.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Zawieszenie wykonania decyzji w sprawie przeniesienia z urzędu do siedziby urzędnika zatrudnionego wcześniej w przedstawicielstwie Komisji w innym państwie członkowskim – Przesłanki zastosowania

(art. 278 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)

1.      Zgodnie z przepisami art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej we wnioskach dotyczących środków tymczasowych należy wskazać w szczególności okoliczności niecierpiące zwłoki, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania wnioskowanego środka (fumus boni iuris).

Przesłanki pilności i fumus boni iuris mają charakter kumulatywny, dlatego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy oddalić, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona. W razie potrzeby sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zestawia również ze sobą wagę poszczególnych wchodzących w grę interesów. Sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny w ramach tej całościowej analizy i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.

(zob. pkt 41–43)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, wrzesień 1999 r., RecFP s. I‑A‑155, II‑811, pkt 18; sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., RecFP s. I‑A‑171, II‑783, pkt 12, 13

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑93, pkt 20, 22

2.      Celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych nie jest zagwarantowanie naprawienia szkody, lecz zapewnienie pełnej skuteczności wyroku co do istoty sprawy. Aby cel ten został osiągnięty, żądane środki muszą mieć charakter niecierpiących zwłoki w tym znaczeniu, że zastosowanie tych środków i wywarcie przez nie skutku przed ogłoszeniem wyroku w postępowaniu głównym jest niezbędne dla uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Ponadto do strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych należy wykazanie, że nie może oczekiwać na rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu głównym bez poniesienia szkody tego rodzaju.

Stwierdzenie dokonane przez lekarza czy lekarzy samo w sobie nie może wystarczyć, by dowieść, że w braku zawieszenia wykonania decyzji w sprawie przeniesienia z urzędu urzędnika wcześniej zatrudnionego w przedstawicielstwie Komisji w innym państwie członkowskim do siedziby tej instytucji urzędnik ten poniesie poważną i nieodwracalną szkodę. Wydający zaświadczenia lekarskie mogli bowiem poznać wyłącznie punkt widzenia skarżącego, a nie wykazano – ani nawet nie twierdzono – że mogli posiadać wszystkie niezbędne informacje i dokumentację, aby mieć wystarczający obraz rozpatrywanego kontekstu zawodowego.

(zob. pkt 45, 47)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑65/99 P(R) Willeme przeciwko Komisji, 25 marca 1999 r., Rec. s. I‑1857, pkt 62

Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, pkt 25; sprawa T‑320/02 R Esch‑Leonhardt i in. przeciwko EBC, 19 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A‑325, II‑1555, pkt 27

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑41/10 R Bermejo Garde przeciwko EKES, 14 lipca 2010 r., pkt 55