Language of document : ECLI:EU:T:2018:884

WYROK SĄDU (dziewiąta izba)

z dnia 6 grudnia 2018 r.(*)

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego V – Wcześniejsze graficzne międzynarodowe znaki towarowe V – Dowód na istnienie, ważność oraz zakres ochrony wcześniejszego znaku towarowego – Zasada 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 2868/95 [obecnie art. 7 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625]

W sprawie T‑848/16

Deichmann SE, z siedzibą w Essen (Niemcy), reprezentowana przez adwokat C. Onken,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez A. Söder i D. Hanfa, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Vans, Inc., z siedzibą w Cypress, Kalifornia (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez adwokata M. Hirscha,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 20 września 2016 r. (sprawa R 2129/2015‑4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Deichmann a Vans,

SĄD (dziewiąta izba),

w składzie: S. Gervasoni (sprawozdawca), prezes, K. Kowalik-Bańczyk i C. Mac Eochaidh, sędziowie,

sekretarz: R. Ukelyte, administrator,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 1 grudnia 2016 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 2 lutego 2017 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 9 lutego 2017 r.,

uwzględniając postanowienie z dnia 12 maja 2017 r. o połączeniu spraw T‑848/16 i T‑817/16 do celów ustnego etapu postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 16 maja 2018 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 17 października 2011 r. interwenient, Vans, Inc., dokonał w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).

2        Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, jest następujące oznaczenie graficzne:

Image not found

3        Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 18 i 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

4        W dniu 21 lutego 2012 r. skarżąca, Deichmann SE, wniosła na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 46 rozporządzenia 2017/1001) sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego.

5        Sprzeciw opierał się na następujących wcześniejszych znakach towarowych:

–        przedstawionej poniżej rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nr 937 479 z dnia 10 sierpnia 2007 r. dla towarów należących do klas 18, 25 i 28:

Image not found

–        przedstawionej poniżej rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nr 937 526 z dnia 10 sierpnia 2007 r. dla towarów należących do klas 18, 25 i 28:

Image not found

–        przedstawionej poniżej rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nr 937 528 z dnia 13 sierpnia 2007 r. dla towarów należących do klas 18, 25 i 28:

Image not found

6        W uzasadnieniu sprzeciwu została powołana podstawa odmowy rejestracji określona w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001].

7        W dniu 28 września 2015 r. Wydział Sprzeciwów EUIPO oddalił sprzeciw, stwierdzając, po pierwsze, że w przypadku znaków towarowych nr 937 479 i nr 937 526 nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, a po drugie, że ochrona znaku towarowego nr 937 528 nie została wykazana w stopniu wymaganym prawem.

8        W dniu 21 października 2015 r. skarżąca wniosła odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów, uważając, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

9        Decyzją z dnia 20 września 2016 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła odwołanie skarżącej bez rozpatrzenia kwestii istnienia podnoszonego przez tę ostatnią prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

10      Po pierwsze, Izba Odwoławcza potwierdziła decyzję Wydziału Sprzeciwów w odniesieniu do braku dowodu na okoliczność ochrony rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nr 937 528 (pkt 11 zaskarżonej decyzji).

11      Po drugie, opierając się na zasadzie 19 ust. 1–3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1995, L 303, s. 1 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 17, t. 1, s. 189) [obecnie art. 7 ust. 1–4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1)], Izba Odwoławcza uznała, że odwołanie nie było zasadne w zakresie dotyczącym ochrony rejestracji międzynarodowych nr 937 479 i nr 937 526.

12      Izba Odwoławcza stwierdziła, że jej zadaniem było zbadanie z urzędu wymaganego przez zasadę 19 rozporządzenia nr 2868/95 dowodu na okoliczność ochrony praw wcześniejszych, bez konieczności wystąpienia o to przez którąkolwiek ze stron (pkt 12 zaskarżonej decyzji). Uznała ona, że wymogi ustanowione w zasadzie 19 rozporządzenia nr 2868/95 stanowią nie przesłanki dopuszczalności sprzeciwu, ale przesłanki dotyczące badania tego sprzeciwu co do istoty, a w związku z tym EUIPO nie miało obowiązku zasygnalizowania wnoszącej sprzeciw braków w przedkładanych dokumentach i wzywania konkretnie do przedstawienia innych określonych dowodów (pkt 13 zaskarżonej decyzji).

13      Izba Odwoławcza uznała, że co się tyczy rejestracji międzynarodowej, której ochrona rozciąga się na Unię Europejską, dowód istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszego znaku towarowego powinien zostać przedstawiony, na podstawie zasady 19 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2018/625), w postaci urzędowych dokumentów pochodzących od właściwego urzędu, który dokonał rejestracji znaku, przekazanych w języku postępowania lub z załączonym tłumaczeniem, zgodnie z zasadą 19 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95 (pkt 14 zaskarżonej decyzji).

14      Izba Odwoławcza stwierdziła, że zgodnie z art. 152 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 190 rozporządzenia 2017/1001) rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską jest publikowana przez EUIPO jedynie w taki sposób, by opublikowane zostały określone dane bibliograficzne, przedstawienie znaku oraz numery klas (pkt 16 zaskarżonej decyzji).

15      Izba Odwoławcza uznała, że na podstawie zasady 19 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2868/95 w celu wykazania ochrony rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską skarżąca powinna była przedstawić wyciąg z rejestru Biura Międzynarodowego wraz z tłumaczeniem na język postępowania (pkt 17 zaskarżonej decyzji). Izba Odwoławcza wskazała, że przedstawiając wyciąg z bazy danych TMview, zarządzanej nie przez Światową Organizację Własności Intelektualnej (WIPO), a przez EUIPO, oraz tłumaczenie na język postępowania wykazu towarów, skarżąca nie dostarczyła dowodu na istnienie, ważność i zakres ochrony swych praw wcześniejszych (pkt 18 zaskarżonej decyzji).

16      Izba Odwoławcza dodała, że Wydział Sprzeciwów powinien był oddalić sprzeciw już z uwagi na brak uzasadnienia, ponieważ dowody dotyczące rejestracji międzynarodowych nr 937 479 i nr 937 526 nie zostały przedstawione w wyznaczonym terminie (pkt 19 zaskarżonej decyzji).

 Przebieg postępowania i żądania stron

17      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

18      EUIPO wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

19      Interwenient wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

20      Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

21      W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła postanowienia art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 189 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) oraz postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95 [obecnie art. 7 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 2018/625], ponieważ stwierdziła, że skarżąca powinna była przedstawić dowód na okoliczność ochrony rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską nr 937 479 i nr 937 526.

22      W ramach zarzutu drugiego skarżąca wywodzi, że Izba Odwoławcza naruszyła postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 [obecnie art. 7 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia 2018/625] oraz zasady 19 ust. 3 tego rozporządzenia, jak również postanowienia zasady 20 wspomnianego rozporządzenia (obecnie art. 8 ust. 1–4 i 7–9 rozporządzenia 2018/625), ponieważ stwierdziła, że skarżąca nie przedstawiła dowodu na okoliczność ochrony swoich wcześniejszych znaków towarowych nr 937 479 i nr 937 526 i na tej podstawie oddaliła sprzeciw jako bezzasadny.

23      W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, tytułem ewentualnym, że nawet gdyby założyć, że wyciągi z bazy danych TMview nie spełniają wymogów zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95, Izba Odwoławcza naruszyła zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa, dobrej administracji, równego traktowania oraz braku mocy wstecznej, zwłaszcza w świetle praktyki decyzyjnej EUIPO oraz treści wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego

24      Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła postanowienia art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 oraz postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95, ponieważ stwierdziła, iż skarżąca powinna była przedstawić dowód na okoliczność ochrony rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską nr 937 479 i nr 937 526.

25      Skarżąca podnosi, że na podstawie art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 rejestracje międzynarodowe wskazujące Unię Europejską wywierają te same skutki co unijne znaki towarowe, a w konsekwencji te dwie kategorie znaków towarowych powinny być traktowane jednolicie. Jako że w przypadku sprzeciwu opartego na unijnym znaku towarowym dowiedzenie ochrony wcześniejszego znaku towarowego na podstawie zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95 nie jest konieczne, to należy wyjść z tego samego założenia w odniesieniu do rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską. Jej zdaniem jest tak, tym bardziej że przepisy rozporządzenia nr 207/2009 mają pierwszeństwo przed przepisami rozporządzenia wykonawczego nr 2868/95.

26      Skarżąca podnosi ponadto, że przedstawienie dowodu dotyczącego praw wcześniejszych jest zbędne w przypadku rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską, co różni je od znaków krajowych i rejestracji międzynarodowych wskazujących jedynie niektóre z państw członkowskich Unii. EUIPO dysponuje bowiem informacjami, które mogą potwierdzić istnienie, ważność oraz zakres ochrony rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską, zważywszy, że informacje te są między innymi publikowane w jego własnej bazie danych CTM-Online (obecnie eSearch plus) na podstawie art. 152 rozporządzenia nr 207/2009. Przedstawienie dodatkowych dokumentów w celu uzasadnienia sprzeciwu jest zatem zbyteczne, chyba że istnieje potrzeba przedstawienia tłumaczenia wykazu towarów i usług na język postępowania, które to tłumaczenie zostało przedstawione w niniejszej sprawie.

27      EUIPO uważa, że kwestia konieczności dowiedzenia istnienia, ważności i zakresu ochrony rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską nie musi być rozstrzygana w niniejszej sprawie, ponieważ drugi z podnoszonych przez skarżącą zarzutów jest zasadny.

28      Interwenient kwestionuje argumentację skarżącej.

29      Tytułem wstępu należy przypomnieć właściwe przepisy rozporządzenia nr 207/2009 stosujące się do rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską oraz właściwe przepisy rozporządzenia nr 2868/95.

30      Zgodnie z art. 145 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 182 rozporządzenia 2017/1001), zawartego w sekcji 1 tytułu XIII, zatytułowanego „Międzynarodowa rejestracja znaków”:

„Jeżeli niniejszy tytuł nie stanowi inaczej, niniejsze rozporządzenie i rozporządzenia wykonawcze do niego mają zastosowanie do międzynarodowych rejestracji na mocy Protokołu odnoszącego się do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, przyjętego w Madrycie dnia 27 czerwca 1989 r. (zwanych dalej odpowiednio »międzynarodowymi rejestracjami« i »protokołem madryckim«), opartych na zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego lub na wspólnotowym znaku towarowym i do rejestracji znaków w międzynarodowym rejestrze prowadzonym przez Biuro Międzynarodowe Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (zwanych dalej odpowiednio »międzynarodowymi rejestracjami« i »Biurem Międzynarodowym«) wskazujących Wspólnotę Europejską”.

31      Zgodnie z art. 151 rozporządzenia nr 207/2009:

„1.      Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską ma ten sam skutek co zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego od dnia jej rejestracji w zastosowaniu art. 3 ust. 4 protokołu madryckiego lub od dnia późniejszego wskazania Wspólnoty Europejskiej w zastosowaniu art. 3b ust. 2 protokołu madryckiego.

2.      Jeżeli nie notyfikowano odmowy w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 protokołu madryckiego lub jeżeli wszelkie odmowy zostały wycofane, od dnia określonego w ust. 1 rejestracja międzynarodowa znaku wskazującego Wspólnotę Europejską ma ten sam skutek co rejestracja znaku jako wspólnotowy znak towarowy.

3.      Do celów stosowania art. 9 ust. 3 publikacja danych szczegółowych rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską w zastosowaniu art. 152 ust. 1 zastępuje publikację zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, a publikacja w zastosowaniu art. 152 ust. 2 zastępuje publikację rejestracji wspólnotowego znaku towarowego”.

32      W myśl zasady 20 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 (obecnie art. 8 ust. 1 i 7 rozporządzenia 2018/625), jeżeli do upływu terminu, o którym mowa w zasadzie 19 ust. 1, strona wnosząca sprzeciw nie przedstawi dowodu na istnienie, ważność i zakres ochrony jej wcześniejszego znaku lub wcześniejszego prawa, jak również swojego uprawnienia do wniesienia sprzeciwu, sprzeciw jest oddalany jako bezzasadny.

33      Zasada 19 rozporządzenia nr 2868/95 stanowi:

„1.      Urząd daje stronie wnoszącej sprzeciw możliwość przedstawienia faktów, dowodów i argumentów na poparcie sprzeciwu lub uzupełnienia faktów, dowodów i argumentów, które zostały już przedstawione zgodnie z zasadą 15 ust. 3, w określonym przez Urząd terminie co najmniej dwóch miesięcy od dnia uznanego za datę wszczęcia postępowania w sprawie sprzeciwu zgodnie z zasadą 18 ust. 1.

2.      W okresie, o którym mowa w ust. 1, strona wnosząca sprzeciw przedkłada ponadto dowód istnienia, ważności i zakresu ochrony jej wcześniejszego znaku lub wcześniejszego prawa oraz dowód jej uprawnienia do wniesienia tego sprzeciwu. W szczególności strona wnosząca sprzeciw przedstawia następujące dowody:

a)      jeśli sprzeciw opiera się na znaku towarowym niebędącym wspólnotowym znakiem towarowym, dowód jego zgłoszenia lub rejestracji, poprzez przedłożenie następujących dokumentów:

(i)      […];

(ii)      jeśli znak towarowy jest zarejestrowany, kopia odpowiedniego świadectwa rejestracyjnego oraz, w odpowiednim przypadku, najnowsze świadectwo przedłużenia rejestracji wskazujące, iż okres ochrony znaku towarowego jest dłuższy niż okres, o którym mowa w ust. 1, wraz ze wszelkim przedłużeniem tego okresu lub równoważne dokumenty wydane przez urząd, który zarejestrował dany znak towarowy [w którym dokonano zgłoszenia danego znaku towarowego];

[…].

3.      Informacje i dowody, o których mowa w ust. 1 i 2, przedstawia się w języku postępowania lub z załączonym tłumaczeniem. Tłumaczenie przedkłada się w terminie ustalonym dla składania dokumentu oryginalnego”.

34      Z postanowień zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95, które znajdują zastosowanie do rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską na podstawie art. 145 rozporządzenia nr 207/2009, wynika, że wnoszący sprzeciw jest zobowiązany przedstawić dowód zgłoszenia lub rejestracji wcześniejszego znaku towarowego, jeżeli sprzeciw opiera się na znaku niebędącym unijnym znakiem towarowym. Konieczność przedstawienia takiego dowodu dotyczy zatem także rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską, które to rejestracje nie stanowią unijnych znaków towarowych.

35      Okoliczność, że art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 stanowi, iż rejestracja międzynarodowa znaku towarowego wskazująca Unię Europejską wywołuje, począwszy od daty wskazanej w art. 151 ust. 1 tego rozporządzenia, te same skutki co rejestracja znaku w charakterze unijnego znaku towarowego, pozostaje bez znaczenia dla konieczności przedstawienia przez wnoszącego sprzeciw dowodu dotyczącego wcześniejszej rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską na podstawie zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95. Zasada 19 rozporządzenia nr 2868/95, przewidująca wymóg przedstawienia dowodu dotyczącego wcześniejszego znaku towarowego, stanowi bowiem przepis, który odnosi się do możliwości sprzeciwienia się przez właściciela wcześniejszego znaku towarowego, w tym rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską, rejestracji unijnego znaku towarowego, a nie przepis mający związek ze skutkami wywoływanymi przez unijny znak towarowy, które to skutki zostały zdefiniowane w art. 9–14 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 9–17 rozporządzenia 2017/1001), zawartych w sekcji 2, zatytułowanej „Skutki unijnego znaku towarowego”, tytułu II rozporządzenia nr 207/2009.

36      Tak więc zasada 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 w zakresie, w jakim przewiduje, że wnoszący sprzeciw powinien przedstawić dowody na ochronę rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską, nie stoi w sprzeczności z postanowieniami art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, które ze swej strony nie dotyczą zasad postępowania w sprawie sprzeciwu wobec rejestracji unijnego znaku towarowego.

37      W celu wykazania, że Izba Odwoławcza naruszyła postanowienia art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 oraz postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95, skarżąca nie może skutecznie podnosić, że w przypadku rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską przedstawienie dowodu dotyczącego wcześniejszych znaków towarowych nie jest konieczne, ponieważ EUIPO, z uwagi na publikowanie w bazie danych CTM-Online (obecnie eSearch plus) określonych w art. 152 rozporządzenia nr 207/2009 informacji dotyczących rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską, dysponuje informacjami mogącymi potwierdzić istnienie, ważność i zakres ochrony rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską.

38      Nawet gdyby bowiem założyć, że EUIPO dysponuje informacjami na temat ochrony rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską, z wyraźnego brzmienia zasady 19 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95, które – jak wskazano powyżej – nie stoi w sprzeczności z postanowieniami art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, wynika, że to do samego wnoszącego sprzeciw należy przedstawienie dowodu dotyczącego ochrony jego prawa wcześniejszego.

39      W konsekwencji Izba Odwoławcza nie naruszyła postanowień art. 151 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 oraz postanowień zasady 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95, gdy stwierdziła, iż skarżąca powinna była przedstawić dowód na okoliczność ochrony rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską nr 937 479 i nr 937 526.

40      Zarzut pierwszy należy zatem oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego

41      Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza naruszyła zasadę 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii), zasadę 19 ust. 3 oraz zasadę 20 rozporządzenia nr 2868/95, ponieważ stwierdziła, iż nie przedstawiła ona dowodu dotyczącego ochrony wcześniejszych znaków towarowych nr 937 479 i nr 937 526.

42      Skarżąca podnosi, że dostarczenie wyciągu z bazy danych TMview stanowi środek dowodowy zgodny z wymogami zasady 19 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95. Twierdzi ona, że informacje zamieszczone w bazie danych TMview pochodzą ze współpracujących ze sobą urzędów ds. znaków towarowych, w tym WIPO, oraz że wyciągi z tej bazy danych zawierają wszystkie istotne informacje do celów dowiedzenia ochrony wcześniejszej rejestracji wskazującej Unię Europejską. Dodaje ona, że ważność wyciągów z bazy danych TMview jest uznawana w utrwalonej praktyce administracyjnej EUIPO wspomnianej w jego wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw.

43      Skarżąca wywodzi, że w niniejszym wypadku dostarczyła wyciągi z bazy danych TMview, a także tłumaczenie na język postępowania wykazu towarów i usług, zgodnie z zasadą 19 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95, jak również, że w konsekwencji Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, iż nie przedstawiła ona dowodu na ochronę jej wcześniejszych międzynarodowych znaków towarowych nr 937 479 i nr 937 526.

44      EUIPO uważa, że zarzut ten jest zasadny.

45      Interwenient twierdzi, że zarzut należy oddalić, ponieważ baza danych TMview jest prowadzona przez EUIPO, a nie przez WIPO, jedyny organ właściwy w zakresie rejestracji międzynarodowych znaków towarowych. Przedstawienie wyciągów z tej bazy danych jako dowodu dotyczącego wcześniejszego międzynarodowego znaku towarowego jest zatem jego zdaniem sprzeczne z postanowieniami zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95.

46      Zdaniem interwenienta wytyczne dotyczące rozpatrywania spraw przez EUIPO, które dopuszczają wyciągi z bazy danych TMview jako dowód istnienia i ważności praw wcześniejszych, nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie. Po pierwsze, wytyczne dotyczące rozpatrywania spraw przez EUIPO zostały wydane dwa lata po upływie terminu, w którym skarżąca była zobowiązana udokumentować swoje prawa wcześniejsze. Po drugie, owe wytyczne są pozbawione charakteru wiążącego i nie są zgodne z przepisami rozporządzeń nr 207/2009 i nr 2868/95. Powyższe rozporządzenia mają pierwszeństwo przed wytycznymi dotyczącymi rozpatrywania spraw przez EUIPO i powinny być stosowane przez izby odwoławcze, które dysponują ograniczoną swobodą, gdy wydają decyzje dotyczące rejestracji oznaczenia jako unijnego znaku towarowego.

47      W pierwszej kolejności należy poddać analizie argument skarżącej dotyczący tego, że wytyczne dotyczące rozpatrywania spraw przez EUIPO dopuszczają przedstawienie wyciągów z bazy danych TMview.

48      W tym względzie na poparcie zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że wytyczne dotyczące rozpatrywania spraw przez EUIPO precyzują, w zakresie dotyczącym zasady 19 ust. 2 rozporządzenia nr 2868/95, że do celów wykazania ważności wcześniejszych rejestracji znaków towarowych niebędących unijnymi znakami towarowymi wnoszący sprzeciw może przedstawić w odniesieniu do wcześniejszych rejestracji wskazujących Unię wyciągi z bazy danych TMview.

49      W brzmieniu z dnia 23 marca 2016 r., przedstawionym w załączeniu do skargi, owe wytyczne wskazują w pkt 4.2.3.2 części C „Sprzeciw”, dział 1 „Kwestie proceduralne”, że w przypadku rejestracji międzynarodowych EUIPO akceptuje między innymi wyciągi z bazy danych TMview, o ile zawierają one potrzebne informacje.

50      Zasadność zarzutu podnoszonego przez skarżącą należy jednak zbadać wyłącznie z punktu widzenia właściwych przepisów rozporządzeń nr 207/2009 i nr 2868/95, a nie wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO.

51      Decyzje dotyczące rejestracji oznaczenia jako unijnego znaku towarowego wydawane przez izby odwoławcze na podstawie rozporządzenia nr 207/2009 stanowią bowiem decyzje związane i nie należą do zakresu wykonywania uprawnień dyskrecjonalnych, wobec czego zgodność z prawem decyzji tych izb odwoławczych powinna być oceniana wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii (zob. podobnie wyroki: z dnia 15 września 2005 r., BioID/OHIM, C‑37/03 P, EU:C:2005:547, pkt 47; z dnia 12 stycznia 2006 r., Deutsche SiSi-Werke/OHIM, C‑173/04 P, EU:C:2006:20, pkt 48; z dnia 19 stycznia 2012 r., OHIM/Nike International, C‑53/11 P, EU:C:2012:27, pkt 57).

52      Wytyczne dotyczące rozpatrywania spraw przez EUIPO nie stanowią w kontekście wykładni przepisów prawa Unii wiążących aktów prawnych (wyrok z dnia 19 grudnia 2012 r., Leno Merken, C‑149/11, EU:C:2012:816, pkt 48). Postanowienia wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO nie mogą jako takie ani przeważać nad przepisami rozporządzeń nr 207/2009 i nr 2868/95, ani nawet wpływać na ich wykładnię dokonywaną przez sąd Unii. Przeciwnie, owe wytyczne powinny być interpretowane w zgodzie z przepisami rozporządzeń nr 207/2009 i nr 2868/95 [wyroki: z dnia 27 czerwca 2012 r., Interkobo/OHIM – XXXLutz Marken (my baby), T‑523/10, EU:T:2012:326, pkt 29].

53      W konsekwencji postanowienia wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO, na które powołuje się skarżąca, nie mogą przeważać nad postanowieniami zasady 19 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 2868/95 regulującymi przedstawienie przez wnoszącego sprzeciw dowodu na ochronę wcześniejszych znaków towarowych, ani nawet wpływać na dokonywaną przez Sąd wykładnię tych przepisów.

54      Argumentacja, w ramach której skarżąca przywołuje treść wytycznych dotyczących rozpatrywania spraw przez EUIPO w celu wykazania naruszenia przepisów rozporządzenia nr 2868/95, musi zatem zostać oddalona jako bezskuteczna.

55      W drugiej kolejności postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 zezwalają wnoszącemu sprzeciw na przedstawienie nie tylko kopii odpowiedniego świadectwa rejestracyjnego i, w stosownym przypadku, najnowszego świadectwa przedłużenia rejestracji, ale także wszelkiego równoważnego dokumentu wydanego przez urząd, w którym dany znak został zgłoszony.

56      W przeszłości zostało już orzeczone, że przedstawienie dokumentu, który został wydany przez właściwy organ i zawiera te same informacje co informacje widniejące w świadectwie rejestracyjnym, spełnia wymóg ustanowiony w zasadzie 19 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 2868/95 [wyrok z dnia 5 lutego 2016 r., Kicktipp/OHIM – Italiana Calzature (kicktipp), T‑135/14, EU:T:2016:69, pkt 63].

57      Należy ponadto podkreślić, że przepisy te nie wykluczają możliwości przedstawienia dokumentów pochodzących z bazy danych takiej jak baza danych właściwego urzędu krajowego [zob. podobnie wyrok z dnia 24 października 2014 r., Grau Ferrer/OHIM – Rubio Ferrer (Bugui va), T‑543/12, niepublikowany, EU:T:2014:911, pkt 25, 26].

58      Wskazując, że dane dokumenty są „wydane przez urząd, który zarejestrował dany znak [w którym dokonano zgłoszenia danego znaku towarowego]”, zasada 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 wyklucza możliwość przedstawienia wyciągów z bazy danych dającej dostęp do dokumentów niewydanych przez urząd, w którym dokonano zgłoszenia znaku towarowego. W świetle powyższego wyciągi z bazy danych CTM-Online EUIPO nie stanowią dowodów na ochronę rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską, ponieważ EUIPO, które nie jest organem właściwym w zakresie rejestracji międzynarodowych znaków towarowych, nie stanowi urzędu, w którym dokonano zgłoszenia znaku [zob. podobnie wyrok z dnia 26 listopada 2014 r., Aldi Einkauf/OHIM – Alifoods (Alifoods), T‑240/13, EU:T:2014:994, pkt 27, 28].

59      Natomiast jakkolwiek postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 wymagają dokumentów „wydanych” przez właściwy urząd, to nie stoją one na przeszkodzie temu, by dostęp do dokumentów wydanych przez właściwy organ został uzyskany za pośrednictwem systemu informatycznego zarządzanego przez EUIPO, a jednocześnie tworzonego z udziałem właściwego urzędu, który przekazuje i aktualizuje stosowne informacje.

60      Z akt sprawy, a w szczególności z wyjaśnień przedstawionych przez EUIPO w jego pismach procesowych i na rozprawie wynika, że baza danych TMview jest narzędziem informatycznym zarządzanym przez EUIPO, które jest tworzone z udziałem innych urzędów ds. znaków towarowych, między innymi WIPO. Narzędzie to gromadzi zgłoszenia i rejestracje znaków towarowych dokonywane we współpracujących ze sobą urzędach ds. znaków towarowych i pozwala uzyskać do nich dostęp. Informacje są dostarczane przez urzędy ds. znaków towarowych, które przechowują ich treść i są odpowiedzialne za ich codzienną aktualizację. Baza danych TMview pozwala na zapoznanie się z informacjami dotyczącymi znaków towarowych zarejestrowanych przez urzędy ds. znaków towarowych biorące udział w tworzeniu tej bazy danych widniejącymi w ich odpowiednich rejestrach znaków towarowych. Wyciąg z bazy danych TMview stanowi odzwierciedlenie stanu rejestru właściwego organu w momencie zapoznawania się z tą bazą danych przez użytkownika.

61      Mając na uwadze przedstawione w pkt 60 powyżej cechy bazy danych TMview, wyciąg z tej bazy danych stanowi w wypadku rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię dokument równoważny z kopią świadectwa rejestracyjnego i, w odpowiednim przypadku, najnowszego świadectwa przedłużenia wydaną przez WIPO w rozumieniu postanowień zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95, pod warunkiem że przedstawiony przez wnoszącego sprzeciw wyciąg zawiera wszystkie potrzebne informacje. Kiedy powyższy warunek jest spełniony, wyciąg z bazy danych TMview jest równoważny, jak to słusznie podnoszą skarżąca i EUIPO, z wyciągiem z bazy danych Romarin WIPO lub z kopią świadectwa dokonania rejestracji w tej organizacji.

62      Podnoszona przez interwenienta okoliczność, że baza danych TMview jest zarządzana przez EUIPO, nie podważa tego wniosku, ponieważ WIPO, które jest organem właściwym w zakresie rejestracji międzynarodowych znaków towarowych, przyczynia się do funkcjonowania tej bazy danych poprzez dostarczanie i codzienne aktualizowanie danych dotyczących międzynarodowych znaków towarowych.

63      Wreszcie bezzasadne jest twierdzenie interwenienta, że wyrok z dnia 26 listopada 2014 r., Alifoods (T‑240/13, EU:T:2014:994), stoi na przeszkodzie wykorzystywaniu bazy danych TMview do celów wykazania ochrony wcześniejszego międzynarodowego znaku towarowego.

64      W wyroku z dnia 26 listopada 2014 r., Alifoods (T‑240/13, EU:T:2014:994), Sąd orzekł, że ponieważ EUIPO nie jest właściwe do zarządzania rejestracjami międzynarodowymi i nie jest urzędem, w którym dokonano zgłoszenia znaku w rozumieniu zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95, przedstawiony przez skarżącą dokument, a mianowicie wyciąg z bazy danych CTM-Online EUIPO, nie stanowił w rozumieniu tego przepisu dowodu na istnienie, ważność oraz zakres ochrony międzynarodowego znaku towarowego.

65      Sąd wyjaśnił dodatkowo, że powyższa ocena znajduje potwierdzenie w celowościowej wykładni znajdującego zastosowanie uregulowania. Na podstawie art. 152 rozporządzenia nr 207/2009 dokonywana przez EUIPO publikacja dotycząca międzynarodowej rejestracji wskazującej Unię Europejską zawiera bowiem jedynie niektóre dane, w tym przedstawienie znaku i numery klas oznaczanych towarów lub usług, jednak nie zawiera wykazu tych towarów lub usług. Ów wykaz nie jest tłumaczony przez EUIPO, a zatem jest dostępny wyłącznie w trzech językach, w jakich WIPO opublikowało rejestrację międzynarodową, a mianowicie w językach angielskim, hiszpańskim i francuskim. Wynika stąd, że gdyby taka opublikowana przez EUIPO informacja została uznana za wystarczającą jako dowód na istnienie, ważność i zakres ochrony danego znaku towarowego, to z punktu widzenia prawa prowadziłoby to do braku pewności i równości (zob. podobnie wyrok z dnia 26 listopada 2014 r., Alifoods, T‑240/13, EU:T:2014:994, pkt 29–31).

66      Tymczasem zawartych w wyroku z dnia 26 listopada 2014 r., Alifoods (T‑240/13, EU:T:2014:994), rozważań Sądu na temat wyciągów z bazy danych CTM-Online nie można odnieść do bazy danych TMview.

67      Funkcjonowanie bazy danych TMview jest zapewniane przez udział urzędów ds. znaków towarowych takich jak WIPO, które dbają o codzienną aktualizację informacji, skutkiem czego owe informacje wiernie odzwierciedlają ich rejestry znaków.

68      Ponadto informacje zawarte w bazie danych TMview nie ograniczają się jedynie do informacji dotyczących rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską, których opublikowanie jest przewidziane postanowieniami art. 152 rozporządzenia nr 207/2009. Wspomniana baza danych, z której można pobierać wyciągi, zawiera wszystkie istotne informacje do celów dowiedzenia ochrony wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu zasady 19 rozporządzenia nr 2868/95, w tym także wykaz oznaczanych towarów lub usług.

69      W przypadku gdy wykaz towarów lub usług widoczny na wyciągu z bazy danych TMview nie jest dostępny w języku postępowania w sprawie sprzeciwu, wnoszący sprzeciw powinien załączyć do tego wykazu jego tłumaczenie na język postępowania, zgodnie z postanowieniami zasady 19 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95. Jeżeli ten warunek jest spełniony, możliwość dostarczenia dowodu na okoliczność rejestracji międzynarodowej wskazującej Unię Europejską poprzez przedstawienie wyciągów z bazy danych TMview nie stwarza pod względem prawnym ani braku pewności, ani braku równości.

70      Z powyższego wynika, że przedstawienie wyciągu z bazy danych TMview, z zastrzeżeniem, że wyciąg ten zawiera wszystkie potrzebne informacje, a w szczególności wykaz oznaczanych towarów lub usług, stanowi w przypadku rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską dokument równoważny ze świadectwem rejestracyjnym wydanym przez WIPO w rozumieniu postanowień zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95.

71      W trzeciej kolejności z zawartych w aktach sprawy dokumentów wynika, że w niniejszej sprawie skarżąca przedstawiła, w terminie przewidzianym w zasadzie 19 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95, wyciągi z bazy danych TMview dotyczące wcześniejszych rejestracji międzynarodowych wskazujących Unię Europejską nr 937 479 i nr 937 526. Bezsporne jest, co zresztą interwenient potwierdził podczas rozprawy, że owe wyciągi zawierały wszystkie istotne informacje dotyczące istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszych znaków towarowych, a w szczególności wykaz oznaczanych tymi znakami towarów. Ów wykaz towarów, do którego załączono, zgodnie z zasadą 19 ust. 3 rozporządzenia nr 2868/95, jego tłumaczenie na język postępowania w sprawie sprzeciwu, czyli na niemiecki, został przedstawiony w terminie wyznaczonym do złożenia oryginalnego dokumentu.

72      W związku z tym skarżąca dowiodła – zgodnie z wymogami zasady 20 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95 i jak to przyznaje ponadto EUIPO – istnienia, ważności i zakresu ochrony swoich wcześniejszych międzynarodowych znaków towarowych nr 937 479 i nr 937 526 przed upływem terminu przewidzianego w zasadzie 19 ust. 1 rozporządzenia nr 2868/95.

73      W tych okolicznościach skarżąca ma podstawy, by twierdzić, że Izba Odwoławcza naruszyła postanowienia zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii), zasady 19 ust. 3, a także zasady 20 rozporządzenia nr 2868/95, ponieważ stwierdziła, że nie przedstawiła ona przed upływem terminu przewidzianego w zasadzie 19 ust. 1 tego rozporządzenia dowodu dotyczącego ochrony jej wcześniejszych znaków towarowych nr 937 479 i 937 526, i na tej podstawie oddaliła jej sprzeciw jako bezzasadny.

74      Należy zatem uwzględnić wysunięty przez skarżącą zarzut drugi.

75      Ponieważ zarzut drugi jest zasadny, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez konieczności badania podniesionego tytułem ewentualnym zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa, dobrej administracji, równego traktowania i braku mocy wstecznej.

 W przedmiocie kosztów

76      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

77      Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, a także zważywszy, że stwierdzona została nieważność zaskarżonej decyzji, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – postanowić, że pokrywa ono własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.

78      Interwenient, którego żądania nie zostały uwzględnione, pokrywa własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (dziewiąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 20 września 2016 r. (sprawa R 2129/20154).

2)      EUIPO pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Deichmann SE.

3)      Vans., Inc. pokrywa własne koszty.

Gervasoni

Kowalik-Bańczyk

Mac Eochaidh

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 6 grudnia 2018 r.

Podpisy


*      Język postępowania: niemiecki.