WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)
z dnia 15 grudnia 2010 r.
Sprawa F‑67/09
Nicolás Angulo Sánchez
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Urlop okolicznościowy – Poważna choroba wstępnego – Sposób obliczania dni urlopu w przypadku kilku ciężko chorych wstępnych
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której N. Angulo Sánchez żąda stwierdzenia nieważności odmownych decyzji Rady z dni 8 października i 8 grudnia 2008 r. w sprawie urlopu okolicznościowego ze względu na poważną chorobę wstępnego.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność odmownych decyzji Rady Unii Europejskiej z dnia 8 października 2008 r. i z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie wniosków o urlop okolicznościowy, złożonych przez skarżącego. Rada Unii Europejskiej pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Urlop – Urlop okolicznościowy
(regulamin pracowniczy, załącznik V, art. 6)
2. Urzędnicy – Urlop – Urlop okolicznościowy ze względu na poważną chorobę wstępnego
(regulamin pracowniczy, załącznik V, art. 6)
3. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Decyzja o oddaleniu – Zastąpienie uzasadnienia podważanego aktu
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
4. Urzędnicy – Skarga – Zarzuty – Zarzut nieistotny dla sprawy – Zarzut dotyczący sprzeczności z prawem jedynej podstawy zawartej w zaskarżonej decyzji – Decyzja, która może być zgodnie z prawem uzasadniona na innej podstawie
1. Artykuł 6 załącznika V do regulaminu pracowniczego przewiduje, poza poważną chorobą wstępnego, różne inne sytuacje, w których urzędnikowi może zostać przyznany urlop okolicznościowy; mamy tu do czynienia z bardzo różnymi zdarzeniami. Niektóre z tych zdarzeń mogą dotyczyć, w trakcie tego samego roku kalendarzowego, kilkorga dzieci lub kilku wstępnych urzędnika. Co się tyczy w szczególności narodzin lub zgonu dziecka lub zgonu wstępnego, trudno byłoby sobie wyobrazić, w świetle wyjątkowego charakteru tych zdarzeń, by maksymalna liczba dni ustalona w art. 6 załącznika V do regulaminu pracowniczego znajdowała zastosowanie do wszystkich narodzin czy zgonów dzieci lub wstępnych, które mają miejsce w trakcie roku kalendarzowego. W takich wypadkach prawo do urlopu okolicznościowego powstaje w odniesieniu do każdych narodzin dziecka lub każdego zgonu dziecka czy wstępnego. Tymczasem z art. 6 załącznika V do regulaminu pracowniczego nie wynika, by istniała różnica w traktowaniu wymienionych w nim zdarzeń. Należy stąd wywieść, że zamiarem prawodawcy było zastrzeżenie podobnego traktowania względem wszystkich zdarzeń, a więc w wypadku poważnej choroby wstępnego urzędnik może korzystać z dwudniowego urlopu na wstępnego rocznie.
(zob. pkt 38–42, 45)
2. W wypadku, gdy instytucja przyjmuje wewnętrzną wytyczną, która odnosi się do art. 6 tiret piąte załącznika V do regulaminu pracowniczego, przewidującą możliwość uzyskania przez urzędnika przedłużenia urlopu okolicznościowego ze względu na poważną chorobę wstępnego – przy czym możliwość ta podlega dodatkowym warunkom dotyczącym, po pierwsze, istnienia bardzo szczególnej sytuacji rodzinnej, a po drugie, okoliczności, że rozpatrywany wstępny cierpi na chorobę o charakterze chronicznym – to mamy tu do czynienia z powstaniem prawa do urlopu okolicznościowego, które nie ogranicza się do urlopu ze względu na poważna chorobę wstępnego, o którym mowa w art. 6 załącznika V do regulaminu pracowniczego.
Taka wytyczna, która może znajdować zastosowanie wyłącznie w bardziej skomplikowanych sytuacjach niż określone w art. 6 tiret piąte załącznika V do regulaminu pracowniczego, nie jest zatem sprzeczna z tym artykułem.
(zob. pkt 48, 49)
3. O ile w systemie środków prawnych przewidzianych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego administracja może zmienić, w sytuacji wyraźnego oddalenia zażalenia, uzasadnienie, na którego podstawie wydała zakwestionowany akt, o tyle taka zmiana nie może nastąpić, gdy wyraźna decyzja oddalająca zażalenie zostaje wydana po wniesieniu do Sądu do spraw Służby Publicznej skargi na kwestionowany akt.
Administracja nie może bowiem zaradzić całkowitemu brakowi uzasadnienia decyzji poprzez wyjaśnienia udzielone po wniesieniu skargi do sądu, ponieważ umożliwienie administracji naprawienia wady w postaci całkowitego braku uzasadnienia po wniesieniu skargi naruszałoby zasadę równości stron przed sądem, gdyż skarżącemu przysługiwałaby wówczas jedynie replika w celu przedstawienia zarzutów odnośnie do uzasadnienia, z którym zapoznałby się dopiero po wniesieniu skargi. Analogicznie i z tych samych względów, jeśli administracja nie poprzestaje na uzupełnieniu już istniejącej podstawy uzasadnienia, lecz zamierza oprzeć kwestionowany akt na nowej podstawie, powinna bezwzględnie uczynić to przed wniesieniem skargi do sądu.
(zob. pkt 70, 71)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑52/90 Volger przeciwko Parlamentowi, 12 lutego 1992 r., Rec. s. II‑121, pkt 41
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoffowi, 9 grudnia 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑133, II‑B‑1‑807, pkt 55–60; sprawa T‑560/08 P Komisja przeciwko Meierhoferowi, 12 maja 2010 r., Zb.Orz. s. II‑1739, pkt 59
4. Okoliczność, że decyzja oparta na jednej tylko podstawie, która została uznana przez sąd unijny za sprzeczną z prawem, mogłaby zostać zgodnie z prawem uzasadniona inną podstawą, może stanowić przeszkodę w stwierdzeniu nieważności omawianej decyzji jedynie wówczas, gdy administracji nie przysługuje w ogóle zakres uznania i mogłaby ona wyłącznie wydać nową decyzję merytorycznie identyczną z decyzją, której nieważność została stwierdzona.
W tym względzie pozwana instytucja nie może podnosić, w celu stwierdzenia braku zasługującego na ochronę interesu urzędnika w uzyskaniu stwierdzenia nieważności odmownego rozstrzygnięcia administracji w przedmiocie uwzględnienia wniosków o urlop okolicznościowy ze względu na poważną chorobę wstępnego, braku spełnienia przesłanki przewidzianej przez wewnętrzną wytyczną instytucji, czyli braku „bardzo szczególnej sytuacji rodzinnej”, skoro administracji przysługuje w tym celu, zgodnie z samym brzmieniem omawianej przesłanki, bardzo szeroki zakres uznania.
(zob. pkt 75, 76, 78)