WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 15 kwietnia 2010 r.
Sprawa F‑104/08
Angel Angelidis
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Wakat – Wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność decyzji o powołaniu – Nowe ogłoszenie o naborze – Uzasadnione oczekiwania – Zasada ekspektatywy rozwoju kariery urzędników – Równość traktowania – Zasada dobrej administracji – Obowiązek staranności – Oczywisty błąd w ocenie – Nadużycie władzy
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której A. Angelidis żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności ogłoszenia nr 12564 o naborze na stanowisko dyrektora dyrekcji ds. budżetowych w dyrekcji generalnej ds. polityki wewnętrznej Unii Europejskiej Parlamentu, decyzji o powołaniu na to stanowisko pani V. oraz decyzji o odrzuceniu jego kandydatury, jak również decyzji oddalających jego zażalenia na omawiane decyzje; po drugie, zasądzenia od Parlamentu na jego rzecz odszkodowania za rzekomo poniesioną szkodę ze względu na wyżej zaskarżone akty; wreszcie, w każdym razie, przyznania mu „ad personam” grupy zaszeregowania dyrektora.
Orzeczenie: Parlament wypłaci skarżącemu kwotę 1000 EUR. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Parlament pokrywa własne koszty oraz jedną trzecią kosztów skarżącego. Skarżący pokrywa dwie trzecie własnych kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Skarga na decyzję oddalającą zażalenie – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)
2. Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Obowiązek podjęcia działań zapewniających wykonanie wyroku – Zakres
(art. 233 WE)
3. Urzędnicy – Skarga – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Stwierdzenie nieważności decyzji o powołaniu – Obowiązki administracji
(art. 233 WE; regulamin pracowniczy, art. 91)
4. Urzędnicy – Zatrudnienie – Kryteria – Interes służby – Uznanie administracyjne
5. Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Przedmiot – Porównanie osiągnięć kandydatów
(regulamin pracowniczy, art. 29)
6. Urzędnicy – Skarga – Zarzuty – Nadużycie władzy – Pojęcie
1. Żądania stwierdzenia nieważności przedstawione formalnie w odniesieniu do decyzji o oddaleniu zażalenia skutkują zaskarżeniem do Sądu do spraw Służby Publicznej aktu, na który złożone zostało zażalenie, jeżeli żądania te pozbawione są autonomicznej treści.
(zob. pkt 18)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 293/87 Vainker przeciwko Parlamentowi, 17 stycznia 1989 r., Rec. s. 23, pkt 8
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. II‑1173, pkt 43
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑85/08 Notarnicola przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 9 lipca 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑263, II‑A‑1‑1429, pkt 14
2. W przypadku stwierdzenia przez sąd wspólnotowy nieważności aktu przyjętego przez instytucję ta ostatnia jest zobowiązana na podstawie art. 233 WE do podjęcia odpowiednich środków, które zapewnią wykonanie wyroku. W celu zastosowania się do wyroku stwierdzającego nieważność i jego pełnego wykonania instytucja, która wydała unieważniony akt, jest zobowiązana przestrzegać nie tylko sentencji wyroku, lecz również uzasadnienia, które do niej doprowadziło i które stanowi jej niezbędny filar, w tym znaczeniu, że jest ono nieodzowne do określenia dokładnego znaczenia tego, co sąd wspólnotowy orzekł w sentencji. To właśnie bowiem uzasadnienie, po pierwsze, dokładnie określa przepis, który został uznany za niezgodny z prawem, a po drugie, przedstawia dokładne przyczyny stwierdzonej w sentencji niezgodności z prawem, które dana instytucja musi uwzględnić, zastępując unieważniony akt. Jeśli chodzi o skutki stwierdzenia przez sąd wspólnotowy nieważności aktu, to działa ono ex tunc i stąd powoduje usunięcie z mocą wsteczną unieważnionego aktu z porządku prawnego. Pozwana instytucja jest zobowiązana, na podstawie art. 233 WE, podjąć działania konieczne dla wyeliminowania skutków stwierdzonej niezgodności z prawem, co w przypadku aktu, który już został wykonany, oznacza przywrócenie w sytuacji prawnej skarżącego stanu sprzed wydania aktu.
(zob. pkt 35, 36)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑8/99 P Gómez de Enterría y Sanchez przeciwko Parlamentowi, 13 lipca 2000 r., Rec. s. I‑6031, pkt 19, 20
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑47/97 Plug przeciwko Komisji, 27 czerwca 2000 r., RecFP s. I‑A‑119, II‑527, pkt 58; sprawa T‑119/99 Hoyer przeciwko Komisji, 5 grudnia 2002 r., RecFP s. I‑A‑239, II‑1185, pkt 35; sprawa T‑324/02 McAuley przeciwko Radzie, 17 grudnia 2003 r., RecFP s. I‑A‑337, II‑1657, pkt 56; sprawa T‑254/04 Pappas przeciwko Komitetowi Regionów, 29 czerwca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑177, II‑787, pkt 36, 37
3. Nie jest zadaniem sądu wchodzić w kompetencje organu administracyjnego celem ustalenia konkretnych działań, jakie organ powołujący powinien podjąć w danym przypadku. Do organu powołującego należy bowiem, w zakresie korzystania z uznania nadanego mu na podstawie art. 233 WE, dokonanie wyboru spośród różnych możliwych działań w celu pogodzenia interesu służby z koniecznością naprawienia szkody wyrządzonej skarżącemu. Wspomniany organ nie jest zobowiązany do kontynuowania postępowania rekrutacyjnego rozpoczętego na podstawie art. 29 regulaminu pracowniczego. Zasada ta znajduje zastosowanie również w sytuacji, gdy postępowanie rekrutacyjne zostało w części unieważnione wyrokiem sądu wspólnotowego. Z tego wynika, że taki wyrok nie może w żadnym wypadku wpływać na uprawnienia dyskrecjonalne organu powołującego odnośnie do poszerzenia możliwości wyboru w interesie służby poprzez wycofanie pierwotnego ogłoszenia o naborze i odpowiednie otwarcie nowego postępowania w sprawie obsadzenia spornego stanowiska.
(zob. pkt 41, 42)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑38/89 Hochbaum przeciwko Komisji, 14 lutego 1990 r., Rec. s. II‑43, pkt 15; sprawa T‑84/91 Meskens przeciwko Parlamentowi, 8 października 1992 r., Rec. s. II‑2335, pkt 78; sprawa T‑41/95 Moat przeciwko Komisji, 21 czerwca 1996 r., RecFP s. I‑A‑319, II‑939, pkt 38, 39; ww. sprawa Pappas przeciwko Komitetowi Regionów, pkt 44; sprawy połączone T‑432/03 i T‑95/05 Dehon przeciwko Parlamentowi, 17 października 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑209, II‑A‑2‑1077, pkt 49
4. Organ powołujący korzysta z szerokiego zakresu uznania przy ocenie interesu służby, a w szczególności przy określaniu szczegółowych wymogów dotyczących stanowiska do obsadzenia. Kontrola sądu wspólnotowego powinna się ograniczać do zbadania, czy omawiany organ utrzymał się w rozsądnych granicach i czy nie skorzystał ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny.
(zob. pkt 58)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑237/95 Carbajo Ferrero przeciwko Parlamentowi, 12 czerwca 1997 r., RecFP s. I‑A‑141, II‑429, pkt 99
5. Zadaniem ogłoszenia o naborze na stanowisko jest, po pierwsze, możliwie najbardziej dokładne poinformowanie zainteresowanych o charakterze wymogów w celu objęcia stanowiska, a po drugie ustanowienie ram prawnych, w których organ powołujący zamierza dokonać porównania osiągnięć kandydatów i które sam sobie narzuca. Wspomniany organ obchodziłby te ramy i ponadto naruszałby zasadę równego traktowania, gdyby miał przyjąć kandydaturę złożoną po upływie wyznaczonego w tym celu w ogłoszeniu o naborze terminu, w sytuacji, gdy opóźnienia nie można wytłumaczyć przypadkiem losowym lub siłą wyższą.
(zob. pkt 78)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑30/04 Sena przeciwko EASA, 4 maja 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑113, II‑519, pkt 52
6. Wydanie decyzji stanowi nadużycie władzy jedynie, jeśli na podstawie obiektywnych, istotnych i spójnych przesłanek okazuje się, że decyzja została wydana dla osiągnięcia innych celów niż wytyczone przez odpowiednie uregulowanie.
(zob. pkt 89)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 52/86 Banner przeciwko Parlamentowi, 25 lutego 1987 r., Rec. s. 979, pkt 6; sprawa 135/87 Vlachou przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 8 czerwca 1988 r., Rec. s. 2901, pkt 27
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑33/08 V przeciwko Komisji, 21 października 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑403, II‑A‑1‑2159, pkt 250