WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(druga izba)

z dnia 4 października 2007 r.

Sprawa F‑32/06

María del Carmen de la Cruz i in.

przeciwko

Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (OSHA)

Służba publiczna – Pracownicy kontraktowi – Zmiana regulaminu pracowniczego urzędników – Dawni pracownicy miejscowi – Ustalenie zaszeregowania i wynagrodzenia w chwili zatrudniania – Równoważność stanowisk – Zasięgnięcie opinii komitetu pracowniczego

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której M. de la Cruz, I. Estrataetxe i S. Grados, a także G. Moral i J.I. Sánchez, pracownicy kontraktowi OSHA, żądają stwierdzenia nieważności decyzji OSHA dokonujących ich zaszeregowania do II grupy funkcyjnej zamiast do III grupy funkcyjnej w oparciu o umowy pracowników kontraktowych z dnia 28 i 29 kwietnia 2005 r., a w konsekwencji ponownego ustalenia ich praw począwszy od dnia 1 maja 2005 r., a także wypłaty odszkodowania wraz z odsetkami za zwłokę.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji OSHA podpisanych w dniu 28 i 29 kwietnia 2005 r. dokonujących zaszeregowania skarżących do II grupy funkcyjnej w oparciu o ich umowy pracowników kontraktowych. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. OSHA pokryje koszty postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Identyczność przedmiotu i podstawy

(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91)

3.      Urzędnicy – Pracownicy kontraktowi – Zatrudnienie – Ocena obowiązków, mogących wchodzić w zakres różnych grup funkcyjnych

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 80 ust. 2)

4.      Urzędnicy – Pracownicy kontraktowi – Zaszeregowanie

(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 4, art. 80 ust. 2)

1.      Wyrażenie zgody na akt niekorzystny nie powoduje, że przestaje on być aktem niekorzystnym. Inne rozwiązanie prowadziłoby do pozbawienia osoby, której on dotyczy, możliwości zaskarżenia aktu, w razie jego niezgodności z prawem, co byłoby sprzeczne z systemem środków odwoławczych ustanowionym przez traktat i regulamin pracowniczy.

(zob. pkt 36)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑587/93 Ortega Urretavizcaya przeciwko Komisji, 11 lipca 1996 r., RecFP str. I‑A‑349, II‑1027, pkt 28

2.      Zasada zgodności między zażaleniem poprzedzającym wniesienie skargi a późniejszą skargą wymaga, pod rygorem niedopuszczalności, by podniesiony przed sądem wspólnotowym zarzut został już podniesiony w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi, tak by organ powołujący był w stanie zapoznać się w sposób wystarczająco precyzyjny z krytyką, jaką zainteresowany formułuje pod adresem zaskarżonej decyzji. Zasadę tę uzasadnia cel postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, jakim jest umożliwienie polubownego rozstrzygnięcia sporów powstałych między urzędnikami i administracją. Organ ten musi więc być jasno poinformowany o zarzutach podnoszonych przez składającego zażalenie, aby możliwe było zaproponowanie mu ewentualnego rozstrzygnięcia polubownego.

Wynika stąd, że w ramach skarg urzędników żądania przedstawione przed sądem wspólnotowym mogą zawierać jedynie zastrzeżenia oparte na tej samej podstawie, na której oparte są zastrzeżenia podniesione w zażaleniu, przy czym zarzuty te mogą zostać rozwinięte przed sądem wspólnotowym przez przedstawienie zarzutów i argumentów niekoniecznie zawartych w zażaleniu, lecz takich, które są z nimi ściśle związane. Ten ostatni wymóg nie musi skutkować związaniem w rygorystyczny i ostateczny sposób ewentualnego postępowania sądowego, w sytuacji gdy wnioski składane podczas tego postępowania nie będą zmieniać ani przesłanek, ani przedmiotu zażalenia.

(zob. pkt 38–42)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 58/75 Sergy przeciwko Komisji, 1 lipca 1976 r., Rec. str. 1139, pkt 33; sprawa 242/85 Geist przeciwko Komisji, 20 maja 1987 r., Rec. str. 2181, pkt 9; sprawa 224/87 Koutchoumoff przeciwko Komisji, 26 stycznia 1989 r., Rec. str. 99, pkt 10; sprawa 133/88 Del Amo Martinem przeciwko Parlamentowi, 14 marca 1989 r., Rec. str. 689, pkt 9, 10; sprawa C‑316/97 P Parlament przeciwko Gaspari, 19 listopada 1998 r., Rec. str. I‑7597, pkt 17

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑57/89 Alexandrakis przeciwko Komisji, 29 marca 1990 r., Rec. str. II‑143, pkt 8; sprawa T‑175/03 Schmitt przeciwko AER, 7 lipca 2004 r., Zb.Orz. str. I‑A‑211, II‑939, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Zważywszy na szeroki zakres uznania, z którego korzystają instytucje lub agencje wykonawcze przy ocenie obowiązków mogących wchodzić w zakres różnych grup funkcyjnych, wymienionych w art. 80 ust. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników, kontrola Sądu w kwestii przestrzegania wymogu dotyczącego rozdziału tych obowiązków między te grupy funkcyjne powinna ograniczyć się do tego, czy organ upoważniony do zawierania umów nie przekroczył rozsądnych granic uznania i nie uczynił w sposób oczywisty błędnego użytku z tego uznania.

(zob. pkt 65)

4.      Administracja dopuszcza się oczywistego błędu w ocenie, jeśli zaszeregowuje do II grupy funkcyjnej pracowników kontraktowych, którym przypisane zostały obowiązki wymagające odpowiedniego poziomu wiedzy fachowej, w szczególności w obszarach takich jak przepisy rachunkowe i finansowe, procedury przetargowe, zarządzanie dokumentami i informacją, czy też informatyka. Obowiązki te obejmują wykonywanie zadań koordynacyjnych, redakcyjnych, zarządzających, nadzorczych, a nawet sporadycznie koncepcyjnych, które wymagają pewnego stopnia niezależności. Obowiązki tego rodzaju wykraczają poza „zadania biurowe i prace sekretarskie” czy nawet „prowadzenie biura” wchodzące w zakres II grupy funkcyjnej. Jeśli nawet niektóre z nich mogą odpowiadać obowiązkom właściwym II grupie funkcyjnej, jako całość mieszczą się w „zadaniach wykonawczych, redakcyjnych” lub „księgowych” czy „innych równoważnych zadaniach” w rozumieniu art. 80 ust. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników, charakteryzujących zadania wchodzące w zakres III grupy funkcyjnej.

Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że sprawozdania z oceny zadań wykonywanych przez tych pracowników dotyczyły okresu, w którym byli oni zatrudnieni jako pracownicy miejscowi, jeśli zadania powierzone im wówczas nie zostały w istotny sposób zmienione po ich zatrudnieniu jako pracowników kontraktowych. Ponadto fakt, że w przeszłości wykonywali oni te zadania jako pracownicy miejscowi, nie może, zgodnie z art. 4 warunków zatrudnienia innych pracowników w wersji obowiązującej od dnia 1 maja 2004 r., stanowić przeszkody dla wykładni i właściwego stosowania art. 80 ust. 2 tych warunków zatrudnienia innych pracowników.

Nie ma również znaczenia okoliczność, że pracownicy ci wykonują swoje zadania pod nadzorem urzędnika lub członka personelu tymczasowego, ponieważ jest to zasada przewidziana w art. 80 ust. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników w odniesieniu do wszystkich pracowników kontraktowych, niezależnie od grupy funkcyjnej, do której zostali przypisani.

(zob. pkt 72–76)