Sprawa C‑247/14 P

HeidelbergCement AG

przeciwko

Komisji Europejskiej

Odwołanie – Konkurencja – Rynek cementu i produktów pokrewnych – Postępowanie administracyjne – Rozporządzenie (WE) nr 1/2003 – Artykuł 18 ust. 1 i 3 – Decyzja w sprawie żądania informacji – Uzasadnienie – Precyzyjność żądania

Streszczenie – Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 marca 2016 r.

1.        Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające lub wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie – Dopuszczalność

(art. 256 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 58 akapit pierwszy)

2.        Akty instytucji – Uzasadnienie – Obowiązek – Zakres – Ocena obowiązku uzasadnienia w zależności od okoliczności sprawy – Konieczność wyszczególnienia wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych – Brak

(art. 296 TFUE)

3.        Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Żądanie informacji – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

(art. 296 akapit drugi TFUE; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 18 ust. 3)

1.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 15)

2.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 16)

3.        Co się tyczy uzasadnienia decyzji w sprawie żądania informacji na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, przepis ten definiuje zasadnicze jego elementy. Ten szczególny obowiązek uzasadnienia stanowi podstawowy wymóg w celu nie tylko ukazania uzasadnionego charakteru żądania informacji, lecz również aby wskazać przedsiębiorstwom, których dotyczy postępowanie zakres ich obowiązku współpracy respektując równocześnie ich prawo do obrony.

Odnośnie do obowiązku wskazania celu żądania to oznacza on, że Komisja powinna wskazać w żądaniu przedmiot swojego dochodzenia a zatem określić zarzucane naruszenie reguł konkurencji. W tym względzie Komisja nie ma obowiązku przekazania adresatowi decyzji w sprawie żądania informacji wszystkich informacji, jakie posiada na temat domniemanych naruszeń, ani dokonania ścisłej kwalifikacji prawnej tych naruszeń, ma ona jednak obowiązek jasno wskazać podejrzenia, jakie zamierza zweryfikować. Tymczasem skoro niezbędny charakter informacji należy oceniać w odniesieniu do celu wskazanego w żądaniu informacji, cel ten należy wskazać z dostateczną precyzją, w braku czego byłoby niemożliwe ustalenie, czy informacja jest konieczna, a Trybunał nie mógłby wykonywać swojej kontroli.

W tym względzie prawdą jest, że żądanie informacji stanowi środek dochodzenia, który jest ogólnie stosowany na etapie dochodzenia poprzedzającym przedstawienie zarzutów i ma jedynie na celu umożliwienie Komisji zebrania informacji i dokumentacji koniecznych dla weryfikacji rzeczywistości i określonego zakresu stanu faktycznego i prawnego. Ponadto choć uznano odnośnie do decyzji w sprawie kontroli, że o ile Komisja jest zobowiązana wskazać możliwie dokładnie to, co jest poszukiwane i elementy, których powinna dotyczyć kontrola, o tyle nie jest jednak konieczne ujawnienie w decyzji w sprawie kontroli szczegółowo określonego rynku właściwego ani precyzyjnej kwalifikacji prawnej naruszeń lub wskazanie okresu, w jakim popełniono te naruszenia, uzasadniono to stwierdzenie poprzez fakt, że kontrole są przeprowadzane na początku dochodzenia, w momencie kiedy Komisja nie posiada jeszcze dokładnych informacji. Niemniej jednak uzasadnienie zbyt zwięzłe, pobieżne i ogólne oraz pod pewnymi względami niejednoznaczne, nie może spełniać wymogów uzasadnienia określonych w art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 dla usprawiedliwienia żądania informacji, które gdy taki żądanie ma miejsce ponad dwa lata po przeprowadzeniu pierwszych kontroli, podczas gdy Komisja wówczas już skierowała kilka żądań informacji do przedsiębiorstw podejrzanych o udział w naruszeniu i kilka miesięcy po decyzji o wszczęciu postępowania.

(por. pkt 17, 19–21, 24, 37–39)