WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)
z dnia 25 czerwca 2015 r.
Sprawa F‑55/14
EE
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Żądania stwierdzenia nieważności – Procedura przedłużenia umowy – Artykuł 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej – Prawo do bycia wysłuchanym – Naruszenie – Skarga o zadośćuczynienie – Krzywda
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której EE żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej w sprawie nieprzedłużenia z nim umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego oraz stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej zażalenie, jak również zasądzenia od Komisji na jego rzecz kwoty 20 000 EUR tytułem odszkodowania.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Europejskiej o nieprzedłużeniu z EE umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, przekazanej ustnie w dniu 14 października 2013 r., potwierdzonej pismem z dnia 31 października 2013 r. i uzasadnionej pismem z dnia 13 grudnia 2013 r. Zasądza się od Komisji Europejskiej na rzecz EE zapłatę kwoty 10 000 EUR. Komisja Europejska pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez EE.
Streszczenie
1. Skargi urzędników – Akt niekorzystny – Pojęcie – Decyzja w sprawie nieprzedłużenia umowy – Decyzja odrębna od umowy – Włączenie
(regulamin pracowniczy, art. 25, art. 90 ust. 1)
2. Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zatrudnienie – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Wydanie decyzji bez wcześniejszego umożliwienia zainteresowanemu przedstawienia swoich uwag – Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym
[Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. a); warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 47]
1. Decyzja odmowna w sprawie przedłużenia umowy na czas określony jest aktem niekorzystnym w rozumieniu art. 25 regulaminu pracowniczego, jeżeli jest odrębna od rozpatrywanej umowy, a z takim przypadkiem mamy do czynienia, w szczególności jeżeli opiera się ona na nowych okolicznościach lub jeżeli stanowi zajęcie stanowiska przez administrację w następstwie wniosku złożonego przez zainteresowanego pracownika w odniesieniu do zapisanej w umowie możliwości jej przedłużenia.
(zob. pkt 25)
Odesłanie
Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok z dnia 23 listopada 2010 r., Gheysens/Rada, F‑8/10, EU:F:2010:151, pkt 64
2. Poszanowanie prawa do obrony, a konkretniej prawa do bycia wysłuchanym w przedmiocie okoliczności mogących obciążać urzędnika celem wydania niekorzystnej dla niego decyzji, stanowi istotny wymóg proceduralny, którego naruszenie może zostać zbadane z urzędu.
W tym względzie decyzja w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego wpływa niekorzystnie na sytuację zainteresowanego pracownika, ponieważ może skutkować pozbawieniem go możliwości kontynuowania stosunku pracy. Tymczasem prawo do obrony, w brzmieniu ustanowionym obecnie w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który to przepis ma powszechne zastosowania, obejmuje, choć jego zakres jest szerszy, przewidziane w art. 41 ust. 2 lit. a) proceduralne prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację.
Ponadto, w szczególności w odniesieniu do warunków pozwalających na wprowadzenie ograniczeń do prawa podstawowego, wystarczy stwierdzić, że gdyby zainteresowany został należycie wysłuchany, to organ upoważniony do zawierania umów o pracę byłby w stanie uzyskać więcej informacji do zbadania, czy decyzja w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę mogła być związana z sytuacją zainteresowanego w miejscu pracy i do lepszego zrozumienia warunków, w których wykonywał on swoją pracę. Nie można więc wykluczyć, że wnioski omawianego organu odnośnie do nieprzedłużenia umowy o pracę z zainteresowanym mogłyby być inne, gdyby był on w stanie skutecznie przedstawić swój punkt widzenia.
(zob. pkt 35, 37, 40)
Odesłanie
Trybunał, wyroki: z dnia 21 grudnia 2011 r., Francja/People’s Mojahedin Organization of Iran, C‑27/09 P, EU:C:2011:853, pkt 65; z dnia 22 listopada 2012 r., M., C‑277/11, EU:C:2012:744, pkt 81–83; z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja/Kadi, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, EU:C:2013:518, pkt 98, 99
Sąd Unii Europejskiej, wyrok z dnia 11 września 2013 r., L/Parlament, T‑317/10 P, EU:T:2013:413, pkt 81
Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: z dnia 11 września 2008 r., Bui Van/Komisja, F‑51/07, EU:F:2008:112, pkt 77; z dnia 17 września 2014 r., Wahlström/Frontex, F‑117/13, EU:F:2014:215, pkt 27