ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 7ης Ιουνίου 2016

Υπόθεση F‑108/12

Marco Verile

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Συντάξεις – Άρθρο 11, παράγραφος 2, του παραρτήματος VIII του ΚΥΚ – Μεταφορά στο συνταξιοδοτικό σύστημα της Ένωσης συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων κτηθέντων στο πλαίσιο εθνικού συνταξιοδοτικού συστήματος – Πρόταση αναγνωρίσεως συντάξιμων ετών – Προσφυγή – Ακύρωση – Αίτηση αναιρέσεως – Αναχαρακτηρισμός των αιτημάτων ακυρώσεως της προτάσεως αναγνωρίσεως συντάξιμων ετών – Ερμηνεία των αιτημάτων ακυρώσεως ως σχετικών με την ακύρωση της αποφάσεως περί αναγνωρίσεως συντάξιμων ετών κατόπιν της μεταφοράς συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων – Απόρριψη των αιτημάτων – Αναιρετική απόφαση περιβληθείσα την ισχύ του δεδικασμένου – Κατάργηση της δίκης»

Αντικείμενο:      Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο Marco Verile ζητεί, ιδίως, την ακύρωση της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 9ης Δεκεμβρίου 2011 περί αναγνωρίσεως συντάξιμων ετών κατόπιν της μεταφοράς, δυνάμει του άρθρου 11, παράγραφος 2, του παραρτήματος VIII του τότε ισχύοντος Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων (στο εξής: ΚΥΚ), στο συνταξιοδοτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του κεφαλαίου του αντιστοιχούντος στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα που είχε αποκτήσει ο προσφεύγων στο πλαίσιο του εθνικού του συστήματος, καθώς και, εφόσον παρίσταται αναγκαίο, την ακύρωση της αποφάσεως της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής της Επιτροπής με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένστασή του κατά της εν λόγω αποφάσεως.

Απόφαση:      Καταργείται η δίκη στην υπόθεση F-108/12, Verile κατά Επιτροπής. Ο Marco Verile και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρουν έκαστος τα δικαστικά έξοδά του.

Περίληψη

Προσφυγή ακυρώσεως – Προσφυγή που κατέστη άνευ αντικειμένου κατόπιν αμετάκλητης αποφάσεως του δικαστή της Ένωσης επί άλλης υποθέσεως αφορώσας, κατόπιν αναχαρακτηρισμού του αντικειμένου της προσφυγής, το ίδιο αντικείμενο – Κατάργηση της δίκης

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 85 § 1)

Προσφυγή ακυρώσεως καθίσταται άνευ αντικειμένου και παρέλκει πλέον η απόφανση επ’ αυτής όταν το αντικείμενο αποφάσεως του δικαστή της Ένωσης επί άλλης υποθέσεως έχει καταστεί, κατόπιν αναχαρακτηρισμού του αντικειμένου της προσφυγής στην υπόθεση εκείνη, το ίδιο με αυτό της επίδικης προσφυγής, οι δε διάδικοι είναι οι ίδιοι σε αμφότερες τις υποθέσεις και η προαναφερθείσα απόφαση έχει αποκτήσει ισχύ δεδικασμένου και, συνεπώς, έχει καταστεί αμετάκλητη.

Πράγματι, καθόσον η αρχή του σεβασμού του δεδικασμένου είναι θεμελιώδους σημασίας στην έννομη τάξη της Ένωσης, προς διασφάλιση τόσο της σταθερότητας του δικαίου και των εννόμων σχέσεων όσο και της ορθής απονομής της δικαιοσύνης, επιβάλλεται να μη μπορεί να τεθεί ζήτημα κύρους των δικαστικών αποφάσεων οι οποίες έχουν καταστεί αμετάκλητες, μετά την εξάντληση των προβλεπομένων ενδίκων μέσων ή μετά την εκπνοή των προθεσμιών που τάσσονται για την άσκηση των ενδίκων αυτών μέσων.

(βλ. σκέψεις 36 έως 39)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: απόφαση της 16ης Μαρτίου 2006, Kapferer, C‑234/04, EU:C:2006:178, σκέψη 20 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία