Skarga wniesiona w dniu 26 października 2020 r. – Rzeczpospolita Polska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-555/20)
Język postępowania: polski
Strony
Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)
Strony pozwane: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz art. 9 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1057 z dnia 15 lipca 2020 r. ustanawiającej przepisy szczególne w odniesieniu do dyrektywy 96/71/WE i dyrektywy 2014/67/UE dotyczące delegowania kierowców w sektorze transportu drogowego oraz zmieniającej dyrektywę 2006/22/WE w odniesieniu do wymogów w zakresie egzekwowania przepisów oraz rozporządzenie (UE) nr 1024/20121 ;
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Tytułem ewentualnym, na wypadek uznania przez Trybunał Sprawiedliwości, że zaskarżone przepisy dyrektywy 2020/1057 nie mogą zostać oddzielone od reszty tej dyrektywy bez zmiany jej istoty, Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności tej dyrektywy w całości.
Zarzuty i główne argumenty
Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3, 4, 6 i 7 oraz art. 9 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1057 z dnia 15 lipca 2020 r. ustanawiającej przepisy szczególne w odniesieniu do dyrektywy 96/71/WE i dyrektywy 2014/67/UE dotyczące delegowania kierowców w sektorze transportu drogowego oraz zmieniającej dyrektywę 2006/22/WE w odniesieniu do wymogów w zakresie egzekwowania przepisów oraz rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (Dz. Urz. UE L 249 z 31.7.2020, str. 49), a także o obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Tytułem ewentualnym, na wypadek uznania przez Trybunał Sprawiedliwości, że zaskarżone przepisy dyrektywy (UE) 2020/1057 nie mogą zostać oddzielone od reszty tej dyrektywy bez zmiany jej istoty, Rzeczpospolita Polska wnosi o stwierdzenie nieważności dyrektywy (UE) 2020/1057 w całości.
Rzeczpospolita Polska podnosi przeciwko przepisom art. 1 ust. 3, 4, 6 i 7 dyrektywy (UE) 2020/1057 następujące zarzuty:
1) zarzut naruszenia zasady proporcjonalności (art. 5 ust 4 TUE), poprzez ustalenie nieodpowiednich kryteriów zastosowania przepisów dyrektywy 96/71/WE i dyrektywy 2014/67/UE do przewozów transportowych;
2) zarzut naruszenia art. 91 ust. 2 TFUE, poprzez przyjęcie środków bez uwzględnienia ich wpływu na jakość życia i poziom zatrudnienia w pewnych regionach, jak również na funkcjonowanie infrastruktury transportowej;
3) zarzut naruszenia art. 94 TFUE poprzez przyjęcie środków bez uwzględnienia sytuacji ekonomicznej przewoźników;
4) zarzut naruszenia art. 11 TFUE i art. 37 Karty praw podstawowych UE poprzez nieuwzględnienie wymogów ochrony środowiska.
Z kolei przeciwko przepisowi art. 9 ust. 1 dyrektywy (UE) 2020/1057 Rzeczpospolita Polska podnosi zarzuty naruszenia zasady proporcjonalności (art. 5 ust 4 TUE), zasady pewności prawa i art. 94 TFUE poprzez określenie zbyt krótkiego okresu implementacji tej dyrektywy.
Rzeczpospolita Polska twierdzi w szczególności, że skarżone przepisy naruszają zasadę proporcjonalności. Ze względu na przyjęcie nieodpowiednich kryteriów decydujących o tym, do których kierowców znajdą zastosowanie przepisy dyrektyw 96/71/WE i 2014/67/UE, na przewoźników nałożone zostały nadmierne obciążenia, które wywrą negatywny wpływ nie tylko na sytuację poszczególnych przedsiębiorców, rynek usług transportowych, ale również na środowisko. Negatywne skutki skarżonych przepisów odczują w szczególności przedsiębiorcy z państw położonych poza centrum Unii Europejskiej. Jednocześnie przyjęte rozwiązania nie znajdują obiektywnego uzasadnienia w świetle sytuacji kierowców. Nie odzwierciedlają one również specyficznego charakteru regulowanych usług.
____________
1 Dz. U. 2020, L 249, s 49.