Language of document : ECLI:EU:F:2013:170

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 5 listopada 2013 r.

Sprawa F‑105/12

Brigitte Knöll

przeciwko

Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)

Służba publiczna – Personel Europolu – Nieprzedłużenie umowy – Odmowa zawarcia umowy na czas nieokreślony – Stwierdzenie nieważności przez Sąd – Wykonanie wyroku Sądu

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której B. Knöll żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 28 listopada 2011 r., na mocy której Europejski Urząd Policji (Europol) przyznał jej kwotę 20 000 EUR celem wykonania wyroku Sądu z dnia 29 czerwca 2010 r. w sprawie F‑44/09 Knöll przeciwko Europolowi (zwanego dalej „wyrokiem z dnia 29 czerwca 2010 r.”).

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 28 listopada 2011 r., na mocy której Europejski Urząd Policji przyznał B. Knöll kwotę 20 000 EUR celem wykonania wyroku Sądu z dnia 29 czerwca 2010 r. w sprawie F‑44/09 Knöll przeciwko Europolowi. Europejski Urząd Policji pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez B. Knöll.

Streszczenie

Skargi urzędników – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Obowiązek podjęcia działań zapewniających wykonanie wyroku – Zasada dobrej administracji – Szczególne trudności – Godziwa rekompensata strat wynikających dla skarżącego z unieważnionego aktu – Przesłanki

(art. 266 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41)

Unormowania dotyczące wykonania wyroków stwierdzających nieważność należy interpretować również, w szczególności w przypadku wyroku z dziedziny służby publicznej, w świetle art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w którym zapisano zasadę dobrej administracji, w zwłaszcza ust. 1 tego artykułu, dotyczącego przysługującego każdemu prawa do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii.

Jedynie gdy wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność jest szczególnie trudne, dana instytucja może wydać dowolną decyzję mogącą stanowić godziwą rekompensatę niekorzystnych skutków wynikających dla zainteresowanych z decyzji, której nieważność stwierdzono, i może w tej sytuacji nawiązać z nimi dialog w celu osiągnięcia porozumienia oferującego godziwą rekompensatę niezgodnego  z prawem postępowania, którego są ofiarami.

Gdy w wyroku sądu Unii stwierdza się nieważność decyzji administracji ze względu na naruszenie prawa do obrony, dana administracja powinna wykazać, że podjęła wszelkie możliwe środki mogące usunąć skutki stwierdzonej przez sąd niezgodności z prawem. Administracja nie może więc poprzestać na twierdzeniu, że nie można już przywrócić w stosunku do ofiary naruszenia tego prawa podstawowego stanu, w którym będzie ona mogła skorzystać ze swego prawa do obrony, zwłaszcza że jest tak z powodu decyzji, które sama administracja podjęła później w tej samej dziedzinie. Dopuszczenie takiego sposobu postępowania całkowicie pozbawiałoby istoty obowiązek zapewnienia przede wszystkim poszanowania prawa do obrony oraz wykonania wyroku stwierdzającego naruszenie tego prawa. Wyłącznie wówczas, gdy z powodów, których nie można przypisywać danemu organowi administracji, obiektywnie trudną, a wręcz niemożliwą rzeczą jest zniesienie skutków naruszenia prawa do obrony, z którego wyciągnięto konsekwencje w wyroku stwierdzającym nieważność, wyrok ten może prowadzić do wypłacenia odszkodowania.

(zob. pkt 39, 40, 51)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑15/05 Andres i in. przeciwko EBC, 24 czerwca 2008 r., pkt 132 i przytoczone tam orzecznictwo