WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

z dnia 9 marca 2010 r.

Sprawa F-33/09

Aglika Tzvetanova

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Personel tymczasowy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki określone w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Zwykłe miejsce zamieszkania przed podjęciem służby – Pobyt w miejscu zatrudnienia w charakterze studenta w okresie odniesienia – Staże poza miejscem zatrudnienia w okresie odniesienia – Uwzględnienie rzeczywistego zamieszkiwania

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której A. Tzvetanova, nazwisko panieńskie Sabeva, żąda stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji w sprawie przyznania jej dodatku zagranicznego, o którym mowa w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, która to decyzja wynika z karty zawierającej ustalenie praw indywidualnych skarżącej, sporządzonej w dniu 10 lipca 2008 r. przez biuro administracji i rozliczania uprawnień indywidualnych.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność odmownej decyzji Komisji z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie przyznania skarżącej dodatku zagranicznego, o którym mowa w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego. Komisja zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

Streszczenie

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Warunki przyznania

(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 4 ust. 1 lit. a))

Nawet jeśli wyrażenia „posiada[ć] miejsce stałego zamieszkania” lub „prowadzi[ć] swoj[ą] główn[ą] działalnoś[ć] zawodow[ą]” zostały użyte w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego, to przepis ten należy interpretować w ten sposób, że za najważniejsze kryterium, jeżeli chodzi o przyznanie dodatku zagranicznego, przyjmuje się w nim zwykłe miejsce zamieszkania (a nie miejsce zameldowania czy zwykłego pobytu) urzędnika przed rozpoczęciem pełnienia przez niego służby. Zwykłym miejscem zamieszkania jest miejsce, w którym zainteresowany ustanowił, z zamiarem nadania mu trwałego charakteru, stały lub zwykły ośrodek swoich interesów życiowych.

Wpis do ewidencji ludności danej miejscowości jest okolicznością czysto formalną, która nie pozwala na ustalenie faktu rzeczywistego zamieszkiwania zainteresowanego w tej miejscowości. Podobnie, pozbawione są ciężaru dowodowego zaświadczenia, które odzwierciedlają związki zainteresowanego z danym państwem lub nawet wymieniają adres w tym państwie, jak na przykład zaświadczenia dotyczące korzystania z praw obywatelskich czy rejestracji samochodu i uiszczania związanych z tym podatków i opłat, gdy władze czy też osoby fizyczne lub prawne wydające te zaświadczenia nie zweryfikowały, jakie jest rzeczywiste miejsce zamieszkania zainteresowanego.

O ile zasadniczo okoliczność pobytu w państwie, celem między innymi ukończenia studiów i odbycia praktyk zawodowych, które z definicji są tymczasowe i uzupełniające wykształcenie danej osoby, nie oznacza z góry po stronie tej ostatniej zamiaru przeniesienia ośrodka swych życiowych interesów do tego państwa, o tyle jednak nie jest wykluczone, że taki pobyt stanowi zwykłe zamieszkiwanie w tym państwie, jeśli w połączeniu z innymi istotnymi okolicznościami wskazuje na istnienie trwałych związków społecznych i zawodowych danej osoby z rozpatrywanym państwem. Jeśli wśród tych innych „istotnych okoliczności” znajduje się okoliczność, że student w dalszym ciągu w sposób prawie nieprzerwany przebywał w państwie, w którym studiował, po zakończeniu studiów i nawet po okresie odniesienia, studia same w sobie nie pozwalają zakładać pewnego zamiaru przeniesienia stałego ośrodka życiowych interesów do państwa studiów, lecz raczej co najwyżej jeszcze niepewną tego perspektywę.

Urzędnik traci prawo do dodatku zagranicznego wyłącznie wtedy, gdy posiadał zwykłe miejsce zamieszkania lub prowadził główną działalność zawodową przez cały okres odniesienia w miejscu zatrudnienia.

(zob. pkt 39, 43, 45, 46, 48, 57)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 201/88 Atala-Palmerini przeciwko Komisji, 10 października 1989 r., Rec. s. 3109, pkt 10

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑18/91 Costacurta Gelabert przeciwko Komisji, 8 kwietnia 1992 r., Rec. s. II‑1655, pkt 42; sprawa T‑72/94 Diamantaras przeciwko Komisji, 14 grudnia 1995 r., RecFP s. I‑A‑285, II‑865, pkt 48; sprawa T‑317/99 Lemaître przeciwko Komisji, 27 września 2000 r., RecFP s. I‑A‑191, II‑867, pkt 51; sprawa T‑60/00 Liaskou przeciwko Radzie, 3 maja 2001 r., RecFP s. I‑A‑107, II‑489, pkt 52, 55, 56; sprawy połączone T‑124/01 i T‑320/01 Del Vaglio przeciwko Komisji, 4 czerwca 2003 r., RecFP s. I‑A‑157, II‑767, pkt 85; sprawa T‑299/02 Dedeu i Fontcuberta przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑303, II‑1377, pkt 66; sprawa T‑416/04 Kontouli przeciwko Radzie, 27 września 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑181, II‑A‑2‑897, pkt 90, 105, 106; sprawa T‑473/04 Asturias Cuerno przeciwko Komisji, 19 czerwca 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑139, II‑A‑2‑963, pkt 73, 74 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑134/06 Bordini przeciwko Komisji, 8 kwietnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑87, II‑A‑1‑435, pkt 74, 76, 77