WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 12 maja 2011 r.
Sprawa F-66/10
AQ
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Urzędnicy – Sprawozdanie z oceny – Postępowanie w sprawie oceny za 2009 r. – Niższa grupa zaszeregowania oceniającego niż osoby podlegającej ocenie – Ocena wyników w pracy w części okresu odniesienia – Brak ustalenia celów dla osoby zajmującej dane stanowisko
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, mającego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której AQ żąda, po pierwsze, stwierdzenia nieważności swojego sprawozdania z oceny za okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia 2008 r., decyzji o przyznaniu dwóch punktów awansu w postępowaniu za 2009 r. oraz decyzji organu powołującego z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie oddalenia jego zażalenia na wspomniane sprawozdanie, po drugie, zasądzenia od Komisji kwoty 25 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i naprawienia szkody finansowej, których twierdzi, że doznał z racji wspomnianych decyzji.
Orzeczenie: Stwierdza się nieważność sprawozdania z oceny skarżącego sporządzonego w ramach postępowania w sprawie oceny i awansu za 2009 r. a także decyzji o przyznaniu mu 2 punktów awansu w ramach tego postępowania. Komisja wypłaci skarżącemu kwotę 2000 EUR. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa całość kosztów postępowania.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Niższa grupa zaszeregowania oceniającego niż osoby podlegającej ocenie – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 43)
2. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Oceniający wykonujący swoje zadania w charakterze pełniącego obowiązki – Dopuszczalność
(regulamin pracowniczy, art. 43)
3. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Sporządzenie – Zmiana miejsca zatrudnienia urzędnika w trakcie okresu objętego oceną
(regulamin pracowniczy, art. 43)
4. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Obowiązek określenia celów do osiągnięcia
(regulamin pracowniczy, art. 43)
5. Urzędnicy – Ocena – Sprawozdanie z oceny – Ustalenie celów do osiągnięcia – Pojęcie
(regulamin pracowniczy, art. 43)
6. Urzędnicy – Skarga – Skarga o odszkodowanie lub zadośćuczynienie – Stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, niezapewniające stosownego zadośćuczynienia krzywdzie
(regulamin pracowniczy, art. 43, 91)
1. Żaden przepis regulaminu pracowniczego ani żadna zasada prawa służby publicznej Unii nie stanowią, że urzędnik może być oceniany jedynie przez urzędnika mającego wyższą grupę zaszeregowania. Wręcz przeciwnie, regulamin pracowniczy nie ustanawia stałej korelacji między daną funkcją a określoną grupą zaszeregowania.
Ponadto okoliczność, że oceniający ma niższą grupę zaszeregowania niż oceniany, nie stanowi o istnieniu konfliktu interesów. Jeżeli bowiem oceniany urzędnik i oceniający nie są kandydatami do awansu do tej samej grupy zaszeregowania, a zatem nie konkurują ze sobą w tym względzie, oceniający nie może w każdym razie usiłować umniejszać osiągnięcia ocenianego urzędnika, skoro szanse oceniającego na awans do wyższej grupy zaszeregowania nie są bezpośrednio powiązane z oceną zawodowej przydatności ocenianego urzędnika.
(zob. pkt 45, 46)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑56/07 P Komisja przeciwko Economidis, 8 lipca 2008 r., pkt 59, 60; sprawa T‑572/08 P Komisja przeciwko Traoré, 18 czerwca 2009 r., pkt 41
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑53/08 Bouillez i in. przeciwko Radzie, 5 maja 2010 r., pkt 80
2. Uniemożliwienie wykonywania zadań oceniającego przez kierownika wydziału z tego tylko powodu, że sprawuje on tę funkcję w charakterze pełniącego obowiązki kierownika byłaby wbrew wymogom ciągłości funkcjonowania służby i dobrej administracji.
(zob. pkt 50)
3. Sprawozdanie z oceny ma przede wszystkim zapewnić administracji jak najpełniejszą okresową informację na temat pełnienia służby przez urzędników. Sprawozdanie nie może rzeczywiście spełniać takiej roli, jeżeli oceniający nie zasięgnie wcześniej opinii przełożonych, pod których kierownictwem zainteresowany pełnił obowiązki w okresie podlegającym ocenie, oraz jeżeli nie będą oni mieli możliwości zgłoszenia ewentualnych uwag. Niezasięgnięcie ich opinii stanowi istotne uchybienie proceduralne mogące zaważyć na ważności sprawozdania.
Ponadto, choć sprawozdanie z oceny powinno dotyczyć całego objętego oceną okresu, to fakt, że oceniający popełnił oczywisty błąd, ograniczając swoją ocenę wydajności ocenianego urzędnika do części okresu odniesienia, może powodować stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej wyłącznie wtedy, gdy nieprawidłowość ta nie została naprawiona przez zatwierdzającego lub oceniającego w postępowaniu odwoławczym, gdyż są oni obaj pełnoprawnymi oceniającymi.
(zob. pkt 59, 61)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑63/89 Latham przeciwko Komisji, 24 stycznia 1991 r., pkt 27; sprawa T‑326/01 Lebedef przeciwko Komisji, 5 listopada 2003 r., pkt 61; sprawa T‑43/04 Fardoom i Reinard przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., pkt 90
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑71/06 Lebedef-Caponi przeciwko Komisji, 25 kwietnia 2007 r., pkt 48; sprawa F‑28/06 Sequeira Wandschneider przeciwko Komisji, 13 grudnia 2007 r., pkt 43, 49
4. Nieprzestrzeganie norm nakazujących ustalenie celów dla urzędnika na początku każdego objętego oceną okresu ma istotny charakter i uzasadnia stwierdzenie nieważności spornego sprawozdania z oceny.
Ustalenie celów stanowi bowiem punkt odniesienia dla oceny wyników pracy urzędnika oraz sporządzenia sprawozdania z oceny. Ponadto ustalenie celów jest tym bardziej niezbędne w odniesieniu do urzędnika, któremu powierzono nowe zadania w innym wydziale, z którym musi się on jak najszybciej zintegrować. W związku z tym instytucja ma obowiązek oficjalnego ustalenia celów dla urzędnika przy zmianie stanowiska w ramach dialogu prowadzonego z jego oceniającym.
(zob. pkt 68, 84, 85)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑193/08 P Skareby przeciwko Komisji, 30 września 2009 r., pkt 71–75
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑42/06 Sundholm przeciwko Komisji, 13 grudnia 2007 r., pkt 39–41; sprawa F‑71/08 N przeciwko Parlamentowi, 10 listopada 2009 r., pkt 54–60
5. Opis stanowiska nie może jako taki być uznany za dokument ustalający cele urzędnika na potrzeby jego oceny, gdyż obie powyższe kategorie dokumentów mają odmienny przedmiot i odmienne cechy. To, że urzędnik zaznajomi się z powierzonymi mu zadaniami, nie oznacza bowiem wcale, że cele odnoszące się do tych zadań zostały należycie ustalone.
Podobnie zaktualizowanie celów urzędnika w informatycznym systemie zarządzania kadrami nie może być równoznaczne z oficjalnym ustaleniem celów, ponieważ dokonanie takiego wpisu w systemie informatycznym nie może zastąpić oficjalnego dialogu między oceniającym a osobą zatrudnioną na danym stanowisku.
Wreszcie samoocena urzędnika nie wykazuje jego znajomości wyznaczonych mu zadań i celów. Za ustalenie celów jest bowiem odpowiedzialny oceniający i w interesie obiektywizmu oceny i równego traktowania urzędników należy zapewnić rozdział między funkcjami oceniającego a ocenianego.
(zob. pkt 88–90)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑214/05 Vounakis przeciwko Komisji, 28 listopada 2007 r., pkt 43; ww. sprawa Skareby przeciwko Komisji, pkt 83
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa N przeciwko Parlamentowi, pkt 57
6. Stwierdzenie nieważności aktu administracji zaskarżonego przez urzędnika samo w sobie stanowi stosowne i co do zasady wystarczające naprawienie każdej krzywdy, jakiej urzędnik mógł doznać.
Nie dotyczy to jednak przypadku niezgodności z prawem polegającej na braku oficjalnego ustalenia celów na potrzeby oceny urzędnika, którego to braku nie można łatwo naprawić. W ramach wykonania wyroku niemożliwe jest bowiem ustalenie urzędnikowi celów wstecz oraz trudno jest zapewnić, by wyniki pracy zainteresowanego mogły zostać ocenione w taki sposób, jak oceniono by je, gdyby cele były ustalone od początku. Tym samym, bez względu na poziom wydajności ustalony w nowym sprawozdaniu z oceny, które będzie musiało zostać sporządzone przez instytucję, wciąż pozostanie wątpliwość co do wyników pracy, którymi mógłby się wykazać urzędnik, gdyby pierwotnie ustalono mu cele. Tymczasem taka wątpliwość stanowi o istnieniu szkody.
(zob. pkt 103, 110)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑60/94 Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 26 stycznia 1995 r., pkt 62; sprawa T‑328/01 Robinson przeciwko Parlamentowi, 21 stycznia 2004 r., pkt 79
Sąd do spraw Służby Publicznej: ww. sprawa Sundholm przeciwko Komisji, pkt 44