Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 13ης Ιουνίου 2017 [αίτηση του Curtea de Apel Alba Iulia (Ρουμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] – Eugenia Florescu κ.λπ. κατά Casa Judeţeană de Pensii Sibiu κ.λπ.
(Υπόθεση C-258/14) 1
(Προδικαστική παραπομπή – Άρθρο 143 ΣΛΕΕ – Δυσχέρειες στο ισοζύγιο πληρωμών κράτους μέλους – Χρηματοδοτική συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Μνημόνιο συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του δικαιούχου κράτους μέλους – Κοινωνική πολιτική – Αρχή της ίσης μεταχειρίσεως – Εθνική νομοθεσία η οποία απαγορεύει τη σώρευση συντάξεως του δημόσιου τομέα με εισοδήματα από την άσκηση μισθωτών δραστηριοτήτων σε δημόσιο φορέα – Διαφορετική μεταχείριση των προσώπων που διορίζονται για συνταγματικώς ορισμένη θητεία και των τακτικών δικαστών)
Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική
Αιτούν δικαστήριο
Curtea de Apel Alba Iulia
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Eugenia Florescu, Ioan Poiană, Cosmina Diaconu (υπό την ιδιότητα της κληρονόμου του Mircea Bădilă), Anca Vidrighin (υπό την ιδιότητα της κληρονόμου του Mircea Bădilă), Eugenia Elena Bădilă (υπό την ιδιότητα της κληρονόμου του Mircea Bădilă)
κατά
Casa Judeţeană de Pensii Sibiu, Casa Națională de Pensii și alte Drepturi de Asigurări Sociale, Ministerul Muncii, Familiei și Protecției Sociale, Statul român, Ministerul Finanțelor Publice
Διατακτικό
Το μνημόνιο συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ρουμανίας, που συνήφθη στο Βουκουρέστι και στις Βρυξέλλες στις 23 Ιουνίου 2009, πρέπει να θεωρηθεί πράξη θεσμικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά την έννοια του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, η οποία είναι δυνατόν να υποβληθεί στην ερμηνεία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το μνημόνιο συμφωνίας μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ρουμανίας, που συνήφθη στο Βουκουρέστι και στις Βρυξέλλες στις 23 Ιουνίου 2009, έχει την έννοια ότι δεν επιβάλλει τη θέσπιση εθνικής νομοθεσίας, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία απαγορεύει τη σώρευση της καθαρής συντάξεως του δημόσιου τομέα με τα εισοδήματα από δραστηριότητες που ασκούνται σε δημόσιους φορείς, όταν το ύψος της συντάξεως αυτής υπερβαίνει το ύψος του μέσου ακαθάριστου εθνικού μισθού βάσει του οποίου καταρτίστηκε ο κρατικός προϋπολογισμός για την κοινωνική ασφάλιση.
Το άρθρο 6 ΣΕΕ και το άρθρο 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία απαγορεύει τη σώρευση της καθαρής συντάξεως του δημόσιου τομέα με εισοδήματα από δραστηριότητες που ασκούνται σε δημόσιους φορείς, όταν η σύνταξη αυτή υπερβαίνει ορισμένο ύψος.
Το άρθρο 2, παράγραφος 2, στοιχείο β΄, της οδηγίας 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία, έχει την έννοια ότι η διάταξη αυτή δεν έχει εφαρμογή επί της ερμηνείας εθνικής νομοθεσίας, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, σύμφωνα με την οποία η προβλεπόμενη σ’ αυτήν απαγόρευση σωρεύσεως της καθαρής συντάξεως με εισοδήματα από δραστηριότητες που ασκούνται σε δημόσιους φορείς, όταν το ύψος της συντάξεως αυτής υπερβαίνει το ύψος του μέσου ακαθάριστου εθνικού μισθού βάσει του οποίου καταρτίστηκε ο κρατικός προϋπολογισμός για την κοινωνική ασφάλιση, ισχύει για τους τακτικούς δικαστές και όχι για πρόσωπα που διορίζονται με θητεία προβλεπόμενη από το εθνικό Σύνταγμα.
____________
1 ΕΕ C 292 της 1.9.2014.