Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 17 stycznia 2019 r. w sprawie T-348/16, OP, Aristotelio Panepistimio Thessalonikis / ERCEA, wniesione w dniu 2 kwietnia 2019 r. przez Agencję Wykonawczą Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (ERCEA)
(Sprawa C-280/19 P)
Język postępowania: grecki
Strony
Wnosząca odwołanie: Agencja Wykonawcza Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (ERCEA) (przedstawiciele: Francesca Sgritta i Miguel Pesquera Alonso, pełnomocnicy, Evangelos Kourakis, dikigoros)
Druga strona postępowania: Aristotelio Panepistimio Thessalonikis
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne i zasadne, i w związku z tym uchylenie wyroku w części, w której Sąd orzekł: 1) że kwota 184 157,00 EUR z tytułu kosztów personelu zalicza się do kosztów kwalifikowalnych oraz 2) że koszty pośrednie, odpowiadające wspomnianym wyżej kosztom personelu w wysokości 36 831,40 EUR, są kwalifikowalne;
ponowne zbadanie co do istoty sprawy T-348/16 OP1 i oddalenie skargi Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis wniesionej w sprawie T-348/16 w odniesieniu do wierzytelności 184 157,00 EUR, powiększonej o kwotę 36 831,40 EUR;
obciążenie Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis własnymi kosztami postępowania oraz kosztami ERCEA związanymi z niniejszym postępowaniem oraz postępowaniem przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie niniejszej skargi w odniesieniu do żądania uchylenia wyroku ERCEA podnosi cztery główne zarzuty:
1. Zarzut pierwszy dotyczący następujących uchybień Sądu:
i. Sąd orzekł z naruszeniem przepisów prawa Unii leżących w interesie publicznym, w szczególności przepisów dotyczących siódmego ramowego programu badań, przepisów, które regulują ten program (na przykład rozporządzenie [WE] nr 1906/2006), i rozporządzenia finansowego (zwanych dalej „uregulowaniami”);
ii. Sąd orzekł z naruszeniem norm interpretacyjnych, popełniając oczywisty i nieakceptowalny błąd w wykładni umowy o udzielenie dotacji nr 211166, która to wykładnia jest ponadto niezgodna z wyżej wymienionymi uregulowaniami i z tego względu sprzeczna z prawem;
iii. posiłkowo, Sąd przeinaczył jasny sens istotnych postanowień umowy o udzielenie dotacji i tym samym przedstawione dowody;
iv. Sąd nie wyjaśnił powodów, dla których: 1) nadzór nie jest wymagany w przypadku telepracy bądź 2) wszystkie formy telepracy spełniają z definicji warunek nadzoru, tak że środki dodatkowe nie są konieczne (zakładając, że nadzór jest wymagany także w przypadku telepracy).
2. Zarzut drugi odwołania dotyczy okoliczności, że Sąd – mimo iż prawidłowo ustalił warunki prawne dopuszczalności wierzytelności – uznał, że sporna wierzytelność jest zgodna z prawem, ponieważ tylko jeden z warunków (to jest warunek związany z rzeczywistymi godzinami pracy) został spełniony, gdyż (w jego opinii) nie został on zakwestionowany przez ERCEA. Wobec tego Sąd dopuścił się następujących uchybień:
i. orzekł z naruszeniem uregulowań;
ii. naruszył normy prawne dotyczące umów;
iii. naruszył spoczywający na nim obowiązek uzasadniania wyroków w wystarczający sposób, przy założeniu, że nie zaniechał dokonania oceny pozostałych warunków (i że uczynił to świadomie);
iv. w każdym wypadku – i mając na uwadze, że nie zaniechał dokonania oceny pozostałych warunków i de facto ocenił je w sposób dorozumiany – naruszył normy dotyczące ciężaru dowodu.
3. Zarzut trzeci odwołania dotyczy okoliczności, że Sąd przyjął, iż umowa o dzieło między Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis i badaczami zezwalała na telepracę, dopuszczając się tym samym następujących uchybień:
i. naruszył normy dotyczące wykładni umów, przyjmując oczywiście błędną i niedopuszczalną wykładnię w odniesieniu do umów o dzieło;
ii. przeinaczył istotne dowody;
iii. wydał wyrok z niewystarczającym i wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniem w odniesieniu do ważnych kwestii tej sprawy.
4. Zarzut czwarty odwołania dotyczy następujących uchybień Sądu:
i. Sąd nie ocenił zwyczajowej praktyki Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis w odniesieniu do telepracy i posłużył się przedmiotem swojej oceny (to jest umową o dzieło, o której mowa) jako podstawą odniesienia do wydania orzeczenia. W konsekwencji przedstawione przezeń uzasadnienie nie było wystarczające, gdyż było ono oczywiście bezzasadne;
ii. posiłkowo, Sąd naruszył zasady dotyczące ciężaru dowodu i prawidłowego uzasadniania wyroków, jako że w ogóle nie ocenił, jaka była zwyczajowa praktyka Aristoteleio Panepistimio Thessalonikis w odniesieniu do telepracy zatrudnianych przez tę agencję osób, i nie przedstawił żadnych szczegółów w tym zakresie.
____________
1 EU:T:2019:14.