WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)
z dnia 20 czerwca 2012 r.(*)
Służba publiczna – Konkurs otwarty – Decyzja komisji konkursowej o niedopuszczeniu do etapu oceny zintegrowanej – Środki odwoławcze – Skarga do sądu wniesiona bez oczekiwania na decyzję w przedmiocie zażalenia administracyjnego – Dopuszczalność – Szczegółowe warunki dopuszczenia do konkursu – Wymagane doświadczenie zawodowe
W sprawie F‑66/11
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,
Alma Yael Cristina, zamieszkała w Brukseli (Belgia), reprezentowana przez adwokatów S. Rodriguesa, A. Blot oraz Ch. Bernarda‑Glanza,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej początkowo przez B. Eggers oraz P. Pecha, a następnie przez B. Eggers, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba),
w składzie: S. Van Raepenbusch, prezes, R. Barents i K. Bradley (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: X. Lopez Bancalari, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 29 lutego 2012 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 12 lipca 2011 r., A.Y. Cristina wniosła niniejszą skargę, w której wnosi, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu ogólnego EPSO/AST/111/10 o niedopuszczeniu jej do etapu oceny zintegrowanej w tym konkursie, a po drugie, o nakazanie Komisji Europejskiej naprawienia szkody, jaką poniosła na skutek tej decyzji.
Ramy prawne
2 Artykuł 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) stanowi:
„Każda osoba, wobec której zastosowanie znajduje niniejszy regulamin pracowniczy, może złożyć organowi powołującemu zażalenie na akt, z którym wiążą się niekorzystne dla niej skutki; dotyczy to zarówno przypadku wydania decyzji przez organ powołujący, jak i niezastosowania środka przewidzianego przez niniejszy regulamin pracowniczy. Zażalenie powinno zostać złożone w terminie trzech miesięcy […]”.
3 Artykuł 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego ma następujące brzmienie:
„Skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest jedynie dopuszczalna w przypadkach, gdy:
– do organu złożono wcześniej zażalenie zgodnie z art. 90 ust. 2, z zachowaniem terminu tam przewidzianego, oraz
– zażalenie zostało rozstrzygnięte odmownie w drodze wyraźnej lub dorozumianej decyzji”.
4 Artykuł 2 załącznika III do regulaminu pracowniczego dotyczącego procedury konkursowej, o której mowa w art. 29 regulaminu pracowniczego, stanowi:
„Kandydaci wypełniają formularz opracowany przez organ powołujący.
Mogą być oni zobowiązani do przedstawienia dodatkowych dokumentów lub informacji”.
5 W dniu 17 listopada 2010 r. Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) opublikował w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenie o konkursie otwartym EPSO/AST/111/10 w celu stworzenia listy kandydatów, spośród których mogą być rekrutowani asystenci w stopniu zaszeregowania AST 1 w dziedzinie obsługi sekretariatu (Dz.U. C 312 A, s. 1, zwane dalej „ogłoszeniem o konkursie”).
6 Tytuł II ogłoszenia o konkursie, zatytułowany „Zakres obowiązków”, miał następujące brzmienie:
„Charakter i poziom zakresu obowiązków polegają na wykonywaniu zadań takich jak:
– organizowanie i koordynowanie spotkań, w tym przygotowywanie dokumentacji i dokumentów roboczych,
– odbieranie, filtrowanie i obsługiwanie połączeń telefonicznych, obsługa korespondencji i przekazywanie rozmówcom telefonicznym informacji o charakterze ogólnym,
– zarządzanie skrzynkami poczty elektronicznej i funkcjonalnymi skrzynkami poczty elektronicznej,
– prowadzenie kalendarza, nadzorowanie terminarza, czuwanie nad przestrzeganiem terminów,
– zapewnianie ogólnego wsparcia administracyjnego, w szczególności w zarządzaniu dokumentami (przyjmowanie, obsługa, monitorowanie i segregowanie dokumentów oraz poczty),
– przygotowywanie delegacji służbowych i prowadzenie związanych z nimi spraw; zarządzanie nieobecnościami,
– prezentacja i weryfikowanie dokumentów (układ strony, formatowanie, tabele),
– redagowanie (na szczeblu sekretariatu) projektów pism, listów, sprawozdań,
– pozostałe różnorodne sekretarskie prace administracyjne związane z zarządzaniem dokumentacją i wyszukiwaniem informacji, wymagające w szczególności wykorzystania technologii informacyjnej,
– w służbach tłumaczeniowych: przyjmowanie, zarządzanie i obsługa zleceń tłumaczenia, a w szczególności przygotowanie, obsługa i finalizacja dokumentów, głównie za pomocą oprogramowania do tłumaczeń, uzupełnianie i aktualizowanie pamięci tłumaczeniowej, jak również prace związane z maszynopisaniem, układem strony i formatowaniem.
[…]”.
7 Szczegółowe warunki dopuszczenia do konkursu, określone w pkt 2 tytułu III ogłoszenia o konkursie, stanowiły w odniesieniu do dyplomu, że kandydaci powinni posiadać wykształcenie wyższe potwierdzone dyplomem ukończenia studiów na kierunku bezpośrednio związanym z zakresem obowiązków [pkt III.2.1 lit. a)] lub wykształcenie średnie, potwierdzone świadectwem uprawniającym do podjęcia studiów wyższych, oraz przynajmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe bezpośrednio związane z zakresem obowiązków [pkt III.2.1 lit. b)].
8 W tytule IV pkt 1 ogłoszenia o konkursie wskazano, że do udziału w testach wstępnych zostaną zaproszeni wyłącznie kandydaci, którzy w zgłoszeniu elektronicznym zadeklarują, iż spełniają ogólne i szczegółowe warunki wymienione w tytule III ogłoszenia o konkursie.
9 W tytule V pkt 1 ogłoszenia o konkursie wskazano, że do etapu oceny zintegrowanej zostaną zaproszeni kandydaci, którzy nie tylko uzyskają najlepsze wyniki w testach wstępnych oraz minimalną liczbę punktów wymaganą w tych testach, lecz również spełniają, w świetle oświadczenia składanego przy zgłoszeniu elektronicznym, ogólne i szczegółowe warunki dopuszczenia do udziału w konkursie wymienione w tytule III ogłoszenia o konkursie.
10 W tym samym przepisie wskazano, że dopuszczenie do etapu oceny zintegrowanej zostanie potwierdzone z zastrzeżeniem późniejszej weryfikacji dokumentów poświadczających załączonych do dokumentacji każdego kandydata.
11 W tytule VII pkt 2 ogłoszenia o konkursie wskazano, że kandydaci dopuszczeni do etapu oceny zintegrowanej zostaną poproszeni o przekazanie pełnej dokumentacji kandydatury (podpisane zgłoszenie elektroniczne wraz z dokumentami poświadczającymi).
12 W ogłoszeniu o konkursie znalazła się również, umieszczona w ramce i zapisana wytłuszczoną czcionką, następująca uwaga wstępna:
„Przed zgłoszeniem kandydatury należy dokładnie zapoznać się z przewodnikiem [dotyczącym konkursów otwartych] opublikowanym w Dzienniku Urzędowym […] C 184 A z dnia 8 lipca 2010 r., a także na stronie internetowej EPSO.
Przewodnik ten, stanowiący integralną część ogłoszenia o konkursie, pomaga kandydatom zrozumieć zasady dotyczące procedury konkursowej i składania zgłoszenia”.
13 Przewodnik dotyczący konkursów otwartych w wersji obowiązującej w okresie zaistnienia okoliczności faktycznych sporu (Dz.U. 2010, C 184 A, s. 1, zwany dalej „przewodnikiem dla kandydatów”) stanowi w pkt 6.3, zatytułowanym „Środki prawne”:
„Na wszystkich etapach procedury konkursowej, jeśli kandydat uważa, że EPSO lub komisja konkursowa nie działały w sposób sprawiedliwy i nie przestrzegały:
– przepisów regulujących przebieg konkursu lub
– przepisów ogłoszenia o konkursie,
a działania te naruszyły jego prawa, może skorzystać z następujących środków:
– kandydat ma prawo złożyć zażalenie na mocy art. 90 ust. 2 regulaminu […]
pocztą na następujący adres:
Office européen de sélection du personnel (EPSO)
[…]
lub za pośrednictwem formularza do kontaktu na stronie internetowej EPSO.
W przedmiocie pisma należy wskazać:
– numer konkursu,
– numer kandydata,
– że pismo dotyczy zażalenia, zamieszczając wzmiankę »réclamation article 90, paragraphe 2«, »complaint article 90 §2«, »Beschwerde Artikel 90, Absatz 2« (do wyboru),
– jakiego etapu […] konkursu dotyczy pismo.
Informuje się kandydatów, że komisje konkursowe dysponują szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi.
Bezcelowe jest składanie zażalenia wobec decyzji komisji konkursowej, które są podejmowane w pełni niezależnie i nie mogą być zmieniane przez dyrektora EPSO. Szerokie uprawnienia dyskrecjonalne komisji konkursowych podlegają kontroli jedynie w przypadku oczywistego naruszenia zasad rządzących pracami komisji konkursowej. W takim przypadku decyzje komisji konkursowej można zaskarżyć bezpośrednio przed sądami Unii Europejskiej bez konieczności wniesienia uprzednio zaskarżenia w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
– kandydat ma prawo wnieść, na mocy art. 270 [TFUE] oraz art. 91 regulaminu pracowniczego, skargę do:
Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej
[…]
Zwraca się uwagę kandydatów na fakt, że skargi dotyczące błędu podczas oceniania, czy kandydat spełnia warunki ogólne dopuszczenia do konkursu, które nie wchodzą w zakres kompetencji komisji konkursowej, nie są dopuszczalne przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jeśli wcześniej nie zostało złożone zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, zgodnie z zasadami opisanymi w tym punkcie.
Informacje o zasadach wnoszenia skarg można znaleźć na stronie [internetowej] Sądu do spraw Służby Publicznej […].
Terminy […] przewidziane w przypadkach obu tych procedur rozpoczynają swój bieg z dniem powiadomienia o decyzji uznanej przez kandydata za krzywdzącą”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
14 W dniu 18 listopada 2010 r., wypełniając właściwy formularz elektroniczny, skarżąca zgłosiła się do udziału w konkursie otwartym EPSO/AST/111/10 (zwanym dalej „konkursem”).
15 W dniu 17 marca 2011 r. EPSO poinformowało skarżącą, że ta pomyślnie przeszła testy wstępne.
16 Niemniej pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. EPSO poinformowało skarżącą, że w świetle przeprowadzonej analizy formularza zgłoszeniowego komisja konkursowa podjęła decyzję o niedopuszczeniu skarżącej do etapu oceny zintegrowanej, uznając, że skarżąca nie spełnia szczegółowych warunków udziału w konkursie.
17 W dwóch wiadomościach e‑mail, wysłanych, odpowiednio, w dniach 7 i 8 kwietnia 2011 r., skarżąca zakwestionowała wykluczenie jej z konkursu.
18 EPSO odpowiedziało w piśmie z dnia 6 czerwca 2011 r., wskazując, że komisja konkursowa ponownie przeanalizowała dokumentację skarżącej, lecz podtrzymała decyzję o niedopuszczeniu jej do etapu oceny zintegrowanej. Zdaniem komisji konkursowej posiadany przez skarżącą dyplom nie odpowiada w rzeczywistości dziedzinie konkursu, więc skarżąca powinna była posiadać co najmniej trzy lata doświadczenia zawodowego bezpośrednio związanego z zakresem obowiązków na stanowiskach do obsadzenia. Tymczasem ponieważ w formularzu zgłoszeniowym skarżąca nie zamieściła żadnej wzmianki dotyczącej doświadczenia zawodowego w charakterze asystentki, komisja konkursowa nie mogła uznać, że skarżąca spełniła wymóg doświadczenia zawodowego.
19 Wiadomością e‑mail z dnia 9 czerwca 2011 r. skarżąca odpowiedziała EPSO, że pismo z dnia 6 czerwca 2011 r. nie dostarczyło jej żadnej przydatnej odpowiedzi, i uznawszy, że spełnia wszystkie wymagane kryteria, zwróciła się o dopuszczenie jej do dalszych egzaminów konkursowych. Ta wiadomość e‑mail pozostała bez odpowiedzi.
20 W dniu 11 lipca 2011 r. skarżąca wniosła tytułem „zabezpieczającym”, na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, zażalenie na decyzję komisji konkursowej o niedopuszczeniu jej do etapu oceny zintegrowanej, a następnego dnia, to jest w dniu 12 lipca 2011 r., skierowała sprawę do Sądu.
21 Na rozprawie skarżąca poinformowała Sąd, że w dniu 11 października 2011 r. organ powołujący oddalił zażalenie, zaś skarżąca nie wniosła skargi na tę decyzję.
Żądania stron i postępowanie
22 Skarżąca wnosi do Sądu o:
1) tytułem żądania głównego:
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 7 kwietnia 2011 r. odmawiającej skarżącej prawa do uczestniczenia w etapie oceny zintegrowanej konkursu;
– w konsekwencji – orzeczenie, że należy ponownie włączyć skarżącą w proces naboru wszczęty w drodze tego konkursu, w razie potrzeby poprzez ponowne przeprowadzenie etapu oceny zintegrowanej;
2) tytułem żądania subsydiarnego, na wypadek nieuwzględnienia żądania głównego, zasądzenie od strony pozwanej kwoty tymczasowo ex aequo et bono oszacowanej na 20 000 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej – z ustawowymi odsetkami za zwłokę od daty zapadnięcia wyroku w niniejszej sprawie;
3) w każdym razie zasądzenie od strony pozwanej kwoty tymczasowo ex aequo et bono oszacowanej na 20 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę – z ustawowymi odsetkami za zwłokę od daty zapadnięcia wyroku w niniejszej sprawie;
4) obciążenie Komisji kosztami postępowania.
23 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
24 Pismami sekretariatu z dnia 21 października 2011 r. i 30 stycznia 2012 r. Sąd poprosił strony o udzielenie odpowiedzi w ramach środków organizacji postępowania. Strony zastosowały się do tych żądań w wyznaczonym terminie.
25 Postanowieniem przewodniczącego trzeciej izby Sądu z dnia 26 stycznia 2012 r. do celów procedury ustnej niniejsza sprawa została połączona ze sprawą F‑83/11 Cristina przeciwko Komisji.
W przedmiocie przedmiotu sporu i dopuszczalności drugiej części żądania głównego
26 Po pierwsze, jako iż skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności początkowej decyzji komisji konkursowej, doręczonej jej pismem EPSO z dnia 7 kwietnia 2011 r., należy stwierdzić, mając na względzie utrwalone orzecznictwo, że niekorzystna dla skarżącej jest wyłącznie decyzja komisji konkursowej o niedopuszczeniu do etapu oceny zintegrowanej, podjęta po ponownej analizie, doręczona przez EPSO pismem z dnia 6 czerwca 2011 r. (zob. w szczególności wyrok Sądu z dnia 4 lutego 2010 r. w sprawie F‑15/08 Wiame przeciwko Komisji, pkt 20), i dlatego też należy uznać, że skarżąca kieruje żądanie stwierdzenia nieważności przeciwko tej ostatniej decyzji (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
27 Po drugie, Sąd uznaje, że w drugiej części żądania głównego skarżąca wnosi w istocie o ponowne włączenie jej przez organ administracji w proces naboru wszczęty w drodze konkursu.
28 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii w ramach sprawowanej przez siebie kontroli zgodności z prawem nie jest właściwy do kierowania nakazów do instytucji lub do ich zastępowania (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2005 r. w sprawie T‑336/02 Christensen przeciwko Komisji, pkt 17; wyrok Sądu z dnia 23 listopada 2010 r. w sprawie F‑50/08 Bartha przeciwko Komisji, pkt 50).
29 Tę część żądania należy więc oddalić jako niedopuszczalną.
W przedmiocie dopuszczalności skargi
Argumenty stron
30 W odpowiedzi na skargę Komisja przyznaje wprost, że „kandydaci biorący udział w konkursach, jeżeli kwestionują decyzję komisji [konkursowej], mogą bez konieczności wcześniejszego zażalenia skierować sprawę [do sądu Unii]”. Komisja uważa jednak, że skarga w niniejszej sprawie jest oczywiście niedopuszczalna, ponieważ zgodnie z art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie została poprzedzona rozstrzygnięciem złożonego zażalenia w drodze odmownej, wyraźnej lub dorozumianej, decyzji.
31 Komisja zauważa, że choć prawdą jest, iż kandydat może zaskarżyć decyzję komisji konkursowej bezpośrednio do sądu, to jednak zgodnie z orzecznictwem, gdy zostało złożone zażalenie, wówczas na podstawie z art. 91 regulaminu pracowniczego termin do złożenia skargi biegnie od dnia doręczenia decyzji będącej odpowiedzią na zażalenie, a dopuszczalność wniesionej następnie skargi do sądu zależy od spełnienia przez zainteresowanego wszystkich wymogów proceduralnych związanych ze środkiem, jakim jest uprzednie zażalenie.
32 Według Komisji jednym z owych wymogów proceduralnych jest obowiązek zaczekania na zakończenie postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, zanim zainteresowany będzie mógł wnieść skargę do sądu.
33 Dlatego Komisja uważa, że skoro skarżąca wniosła zażalenie na decyzję komisji konkursowej o niedopuszczeniu jej do etapu oceny zintegrowanej, to przed wniesieniem niniejszej skargi powinna była zaczekać na odpowiedź organu powołującego.
34 Komisja utrzymuje wreszcie, że uznanie skargi do Sądu na decyzję komisji konkursowej za dopuszczalną w trakcie trwania postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, służącego między innymi osiągnięciu rozwiązania ugodowego, byłoby niezgodne z zasadą pewności prawa i zasadą dobrej administracji.
35 Podczas rozprawy, odnosząc się do podniesionej przez Komisję przeszkody procesowej dotyczącej niedopuszczalności żądania, skarżąca przypomniała, że w wyroku z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie T‑133/89 Burban przeciwko Parlamentowi Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich uznał za dopuszczalną skargę wniesioną w okolicznościach zasadniczo identycznych jak okoliczności niniejszej sprawy.
Ocena Sądu
36 Zgodnie z art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest dopuszczalna jedynie w przypadku, gdy do organu powołującego złożono wcześniej zażalenie, a zażalenie to zostało rozstrzygnięte odmownie w drodze wyraźnej lub dorozumianej decyzji.
37 Niemniej, jak to wynika z utrwalonego orzecznictwa, tryb odwołania na drodze administracyjnej jest pozbawiony sensu, jeżeli zarzuty skierowane są przeciwko decyzjom komisji konkursowej, ponieważ organ powołujący nie ma możliwości zmiany tych decyzji (zob. wyroki Trybunału: z dnia 16 marca 1978 r. w sprawie 7/77 Ritter von Wüllerstorff und Urbair przeciwko Komisji, pkt 7; z dnia 14 lipca 1983 r. w sprawie 144/82 Detti przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 16; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 stycznia 2002 r. w sprawie T‑386/00 Gonçalves przeciwko Parlamentowi, pkt 34). W tych okolicznościach środki prawne, które można podjąć względem decyzji komisji konkursowej, polegają zasadniczo na bezpośrednim wszczęciu postępowania przed sądem Unii Europejskiej bez wcześniejszego zażalenia (zwanym dalej „skierowaniem sprawy bezpośrednio do sądu”, zob. ww. wyrok w sprawie Bartha przeciwko Komisji, pkt 25).
38 Wynika z tego, że jeżeli odrzucony kandydat kwestionuje decyzję komisji konkursowej, w żadnym wypadku nie ma potrzeby, by uprzednio wniósł zażalenie na decyzję, którą kwestionuje, a tym bardziej zażalenie „zabezpieczające”, tak jak to uczyniła skarżąca w niniejszej sprawie.
39 Jednak ani z regulaminu pracowniczego, ani z orzecznictwa nie wynika, że biorący udział w konkursie kandydat, który mimo to wniósł do organu powołującego zażalenie na decyzję komisji tego konkursu, nie może skierować sprawy do sądu, nie czekając na wydanie przez organ powołujący decyzji w przedmiocie zażalenia.
40 Przeciwnie, sąd Unii już wcześniej wyraźnie uznał, że w sytuacji, gdy kandydat biorący udział w konkursie zwraca się drogą zażalenia administracyjnego do organu powołującego, takie działanie, bez względu na jego znaczenie prawne, nie może w konsekwencji pozbawiać kandydata przysługującego mu prawa do wniesienia sprawy bezpośrednio do sądu (wyrok Sądu z dnia 30 listopada 1978 r. w sprawach połączonych 4/78, 19/78 i 28/78 Salerno i in. przeciwko Komisji, pkt 10; ww. wyrok w sprawie Burban przeciwko Parlamentowi, pkt 17).
41 Dlatego też, jeżeli kandydat biorący udział w konkursie decyduje się na bezpośrednie skierowanie sprawy do Sądu, Sąd musi określić, czy skarga została wniesiona w terminie trzech miesięcy i dziesięciu dni od doręczenia skarżącemu niekorzystnej dla niego decyzji (zob. ww. wyrok w sprawie Burban przeciwko Parlamentowi, pkt 18).
42 Natomiast dopuszczalność takiej skargi przed sądem nie może być uzależniona od warunku wyczerpania postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, o którym mowa w art. 91 regulaminu pracowniczego, jako że warunek ten znajduje zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do skarg, wobec których odwołanie administracyjne jest obowiązkowe. Rozwiązanie zaproponowane przez Komisję równałoby się poddaniu skierowania sprawy bezpośrednio do sądu dodatkowemu warunkowi dopuszczalności, który w rzeczywistości znajduje zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy wniesienie skargi do sądu powinno być poprzedzone złożeniem zażalenia.
43 Wnioskowi temu nie przeczy pkt 6.3 przewodnika dla kandydatów, w którym wskazano, że kandydaci mogą zakwestionować decyzję komisji konkursowej w drodze administracyjnej oraz poprzez wniesienie skargi do sądu, nie zaznaczając nigdzie, aby wniesienie zażalenia wykluczało możliwość skierowania sprawy bezpośrednio do sądu.
44 Sąd stwierdza także, że ani orzecznictwo przywołane przez Komisję w jej pismach, które zostanie omówione w dalszej części niniejszego wyroku, ani argumenty przedstawione przez nią w trakcie rozprawy nie podważają tego wniosku.
45 Z pewnością prawdą jest, tak jak podnosi Komisja, że zgodnie z obszernym orzecznictwem w dziedzinie sporów dotyczących decyzji komisji konkursowych, jeżeli skarżący skorzystał, po pierwsze, z możliwości wcześniejszego zwrócenia się do organu administracji drogą zażalenia, dopuszczalność wniesionej następnie skargi do sądu zależy od spełnienia przez zainteresowanego wszelkich wymogów proceduralnych związanych ze środkiem, jakim jest uprzednie zażalenie (wyrok Sądu z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie F‑73/06 Van Neyghem przeciwko Komisji, pkt 37), i po drugie, jeżeli zażalenie zostało złożone przeciwko decyzji komisji konkursowej, termin do złożenia skargi biegnie, zgodnie z art. 91 regulaminu pracowniczego, od dnia doręczenia decyzji będącej odpowiedzią na zażalenie (ww. wyrok w sprawie Detti przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 17; wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 27 czerwca 1991 r. w sprawie T‑156/89 Valverde Mordt przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 90; z dnia 16 września 1998 r. w sprawie T‑215/97 Jouhki przeciwko Komisji, pkt 22; z dnia 31 maja 2005 r. w sprawie T‑294/03 Gibault przeciwko Komisji, pkt 22; postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 listopada 2005 r. w sprawie T‑41/04 Pérez‑Díaz przeciwko Komisji, pkt 32; wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 czerwca 2006 r. w sprawie T‑156/03 Pérez‑Díaz przeciwko Komisji, pkt 26; wyrok Sądu z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie F‑4/08 Hambura przeciwko Parlamentowi, pkt 24; ww. wyrok w sprawie Bartha przeciwko Komisji, pkt 26).
46 Niemniej należy stwierdzić, że wszystkie te wyroki, z jednym wyjątkiem, dotyczyły dopuszczalności skarg wniesionych po oddaleniu zażalenia i po upłynięciu terminu do skierowania sprawy bezpośrednio do sądu. Chodzi więc o orzecznictwo, które dotyczy warunku dopuszczalności właściwego skargom wniesionym zgodnie z procedurą wskazaną w art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
47 Co się tyczy ww. wyroku w sprawie Pérez‑Díaz przeciwko Komisji, Sąd Pierwszej Instancji uznał, że zażalenie i skarga miały inny przedmiot. Zażalenie zmierzało bowiem do podważenia decyzji Komisji o zorganizowaniu nowego egzaminu ustnego na skutek wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 24 września 2002 r. w sprawie T‑102/01 Pérez‑Díaz przeciwko Komisji, którym stwierdzono nieważność decyzji komisji konkursowej o wykluczeniu skarżącego z listy rezerwy kadrowej, podczas gdy w skardze do sądu kwestionowano nową decyzję komisji konkursowej o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście rezerwy kadrowej po ponownym przeprowadzeniu egzaminu ustnego. Wynika z tego, że w omawianej sprawie Sąd Pierwszej Instancji nie miał potrzeby orzekania, iż skarga o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, wniesiona, zanim postępowanie administracyjne poprzedzające wniesienie skargi, wszczęte przeciwko kwestionowanemu aktowi, w tym przypadku decyzji Komisji o zorganizowaniu nowego egzaminu ustnego, zostanie zamknięte w drodze oddalenia zażalenia, jest przedwczesna, ponieważ Sąd Pierwszej Instancji ograniczył się do stwierdzenia, że nie można uznać, iż wniesiona do sądu skarga była poprzedzona zażaleniem w drodze administracyjnej (ww. wyrok w sprawie Pérez‑Díaz przeciwko Komisji, pkt 27, 34).
48 W konsekwencji orzecznictwo przywołane w pkt 45 i 47 niniejszego wyroku, dotyczące okoliczności faktycznych i prawnych, które znacząco różnią się od okoliczności niniejszej sprawy, nie może zostać uznane za mające znaczenie dla tej sprawy.
49 Komisja twierdzi między innymi, że niniejszą skargę należy uznać za niedopuszczalną ze względów pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości.
50 Jednakże, w pierwszej kolejności, spełnienie wymogu pewności prawa nie uzasadnia zastosowania wobec bezpośredniego skierowania sprawy do sądu warunku dopuszczalności niewłaściwego dla tego rodzaju skarg, ponieważ takie działanie może pozbawić odrzuconych kandydatów przysługującego im prawa do zaskarżenia decyzji komisji konkursowej bezpośrednio do sądu. Należy poza tym stwierdzić, że kiedy kandydat biorący udział w konkursie poprzedza zażaleniem wniesienie skargi bezpośrednio do sądu, to w sytuacji gdy uzyska korzystną decyzję w przedmiocie zażalenia przed wydaniem przez Sąd orzeczenia w przedmiocie skargi, traci on interes prawny, zaś wniesiona przez niego skarga staje się bezprzedmiotowa. Natomiast jeżeli decyzja nie jest dla niego korzystna, skarżącemu w każdym razie przysługuje prawo uzyskania orzeczenia Sądu w celu rozstrzygnięcia sporu z organem administracji.
51 Co się tyczy przestrzegania zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, Sąd stoi na stanowisku, że najlepszym sposobem realizowania tej zasady jest rozpoznanie zawisłej przed nim skargi bezpośredniej bez zajmowania się niepewnymi losami zażalenia, które nie było do niego skierowane.
52 Wreszcie przedstawione przez Komisję podczas rozprawy argumenty na poparcie zarzutu niedopuszczalności dotyczącego przedwczesnego charakteru niniejszej skargi także nie mogą zostać uwzględnione.
53 Komisja wskazuje bowiem w pierwszej kolejności, że rozstrzygnięcie przyjęte w ww. wyroku w sprawie Burban przeciwko Parlamentowi przestało być aktualne z uwagi na późniejsze orzecznictwo. Tymczasem, jak Sąd wyjaśnił w pkt 45–48 niniejszego wyroku, orzecznictwo, na które powołuje się Komisja, nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy, ponieważ dotyczy skarg wniesionych w następstwie zażalenia, podczas gdy, przeciwnie, ww. wyroki w sprawach połączonych Salerno i in. przeciwko Komisji i w sprawie Burban przeciwko Parlamentowi zapadły w kontekście faktycznym zasadniczo identycznym z kontekstem niniejszej sprawy.
54 Komisja wskazuje w drugiej kolejności, że w ww. wyroku sprawie Burban przeciwko Parlamentowi skarżący wybrał „ostatecznie” drogę skierowania sprawy bezpośrednio do sądu (ww. wyrok w sprawie Burban przeciwko Parlamentowi, pkt 18), podczas gdy w niniejszej sprawie skarżąca chciała wykorzystać jednocześnie oba środki odwoławcze. Taka argumentacja nie uwzględnia okoliczności, że w niniejszej sprawie skarżąca, podobnie jak skarżący w ww. sprawach połączonych Salerno i in. przeciwko Komisji oraz w ww. sprawie Burban przeciwko Parlamentowi, skorzystała z możliwości wniesienia sprawy bezpośrednio do sądu, wprawdzie bez oczekiwania na decyzję organu administracji w przedmiocie swego zażalenia, lecz w terminie trzech miesięcy i dziesięciu dni, licząc od dnia doręczenia jej decyzji komisji konkursowej.
55 W trzeciej kolejności, aby odróżnić niniejszą sprawę od ww. sprawy Burban przeciwko Parlamentowi, Komisja zwróciła uwagę, że w niniejszym przypadku, składając zażalenie, skarżąca była reprezentowana przez adwokatów. Taki argument pozbawiony jest jednak znaczenia, ponieważ okoliczność, że przy przygotowaniu zażalenia skarżąca korzystała z pomocy adwokatów, nie ma żadnego wpływu na jej prawo skierowania sprawy bezpośrednio do Sądu.
56 Komisja wskazała w czwartej kolejności, że proces naboru i selekcji uległ głębokim zmianom pod względem stopnia jego złożoności, w szczególności w odniesieniu do możliwości uzyskania przez odrzuconego kandydata informacji dotyczących decyzji komisji konkursowej i ich ewentualnego zaskarżenia. Komisja nie wykazała jednak znaczenia tych twierdzeń faktycznych dla dopuszczalności skargi do sądu, która i tak została wniesiona po wyczerpaniu wszystkich szczególnych środków odwoławczych przysługujących kandydatom biorącym udział w konkursach.
57 Wreszcie w piątej kolejności, zarówno w swoich pismach, jak i podczas rozprawy Komisja podnosiła, że w wielu przypadkach decyzja w przedmiocie zażalenia stanowi odpowiedź „satysfakcjonującą” odrzuconych kandydatów, na co wskazuje liczba skarg kierowanych do Sądu – znacznie mniejsza niż liczba zażaleń na decyzje komisji konkursowych, które rozpatruje Komisja.
58 Tymczasem Sąd stwierdza, po pierwsze, że takie twierdzenia Komisji nie są poparte żadnymi dowodami. Po drugie, nawet gdyby twierdzenia te były zgodne z prawdą, to Komisja przyznała, że komisja konkursowa przychyla się do zmiany początkowego stanowiska o niedopuszczeniu kandydata do udziału w konkursie jedynie w bardzo rzadkich przypadkach. Po trzecie, przewodnik dla kandydatów wyraźnie wskazuje w pkt 6.3, dotyczącym środków odwoławczych, że „[b]ezcelowe jest składanie zażalenia wobec decyzji komisji konkursowej, które są podejmowane w pełni niezależnie i nie mogą być zmieniane przez dyrektora EPSO”. Po czwarte, nawet gdyby wykazano słuszność twierdzeń Komisji, to nie wzruszają one utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym przewidziane w art. 91 regulaminu pracowniczego wcześniejsze obowiązkowe zażalenie dotyczy jedynie decyzji, które organ powołujący może zmienić, ani nie zmieniają faktu, że organ powołujący nie może zmienić decyzji komisji konkursowej. Po piąte, argument Komisji jest wewnętrznie sprzeczny, ponieważ niedopuszczalność skargi wniesionej przed upłynięciem terminu udzielenia odpowiedzi na uprzednie zażalenie zniechęcałaby odrzuconych kandydatów do składania takich zażaleń, podczas gdy zdaniem samej Komisji przynajmniej w niektórych przypadkach takie zażalenia mogą przynieść rozwiązanie satysfakcjonujące odrzuconych kandydatów.
59 W świetle całości powyższych rozważań należy więc ustalić, czy w niniejszej sprawie skierowanie sprawy bezpośrednio do Sądu odbyło się w terminie trzech miesięcy i dziesięciu dni od doręczenia niekorzystnej dla skarżącej decyzji (zob. ww. wyrok w sprawie Burban przeciwko Parlamentowi, pkt 17).
60 Z akt sprawy wynika w tym zakresie, że skarżąca otrzymała zaskarżoną decyzję w dniu 6 czerwca 2011 r., zaś skarga została wniesiona w dniu 12 lipca tego samego roku.
61 W związku z powyższym należy stwierdzić, że skarga nie jest przedwczesna.
Co do istoty
W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności
62 Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji skarżąca podnosi dwa zarzuty, dotyczące, odpowiednio, oczywistego błędu w ocenie komisji konkursowej i naruszenia zasady dobrej administracji oraz obowiązku staranności.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego oczywistego błędu w ocenie komisji konkursowej
– Argumenty stron
63 Skarżąca twierdzi, że komisja konkursowa popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie uwzględniając zawartych w formularzu zgłoszeniowym oświadczeń dotyczących odbytych studiów i doświadczenia zawodowego skarżącej.
64 Zdaniem skarżącej komisja konkursowa, na podstawie oświadczeń znajdujących się w formularzu zgłoszeniowym, powinna była w szczególności zwrócić się do skarżącej o przedstawienie dokumentów potwierdzających wykształcenie i kwalifikacje zawodowe i upewnić się, że dyplom i doświadczenie zawodowe skarżącej są istotne pod kątem zakresu obowiązków wskazanych w ogłoszeniu o konkursie.
65 Komisja odpowiada, że w rubryce formularza zgłoszeniowego zatytułowanej „Doświadczenie zawodowe” skarżąca wskazała doświadczenie zawodowe wynoszące 2 miesiące i 17 dni. Jako że przy dokonywaniu oceny doświadczenia zawodowego skarżącej komisja konkursowa miała podstawy do uwzględnienia jedynie tego okresu, bez konieczności uzyskania od skarżącej bardziej szczegółowych informacji w tym zakresie, komisja konkursowa uznała, nie popełniając tym samym oczywistego błędu w ocenie, że takie doświadczenie zawodowe nie jest wystarczające do spełnienia warunku co najmniej trzech lat doświadczenia zawodowego.
66 Z tych względów Komisja uznaje, że pierwszy zarzut należy oddalić jako oczywiście bezzasadny.
– Ocena Sądu
67 Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem komisja konkursowa jest zobowiązana zbadać dla każdego przypadku oddzielnie, czy doświadczenie zawodowe, na które powołuje się dany kandydat, odpowiada wykształceniu wymaganemu w ogłoszeniu o konkursie. Komisji konkursowej przysługują w tym zakresie uprawnienia dyskrecjonalne, w ramach przepisów regulaminu pracowniczego dotyczących procedury konkursowej, odnośnie do oceny zarówno charakteru oraz czasu trwania wcześniejszego doświadczenia zawodowego kandydatów, jak i większego bądź mniejszego związku, jaki może ono mieć z obowiązkami na stanowisku do obsadzenia (wyroki Sądu Pierwszej Instancji: z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie T‑145/02 Petrich przeciwko Komisji, pkt 37; z dnia 31 stycznia 2006 r. w sprawie T‑293/03 Giulietti przeciwko Komisji, pkt 65, 66).
68 Tym samym w ramach kontroli zgodności z prawem Sąd do spraw Służby Publicznej powinien ograniczyć się do sprawdzenia, czy nie popełniono oczywistego błędu przy wykonywaniu tego uprawnienia (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 listopada 2000 r. w sprawie T‑214/99 Carrasco Benítez przeciwko Komisji, pkt 71; wyrok Sądu z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie F‑40/09 Časta przeciwko Komisji, pkt 58).
69 W dotychczasowym orzecznictwie wyjaśniono już ponadto, że aby ocenić, czy spełnione są warunki dopuszczenia do konkursu, komisja konkursowa może jedynie wziąć pod uwagę informacje podane w zgłoszeniach kandydatów i w dokumentach, które powinni przedstawić na potwierdzenie tego doświadczenia (ww. wyrok w sprawie Časta przeciwko Komisji, pkt 67 i przytoczone tam orzecznictwo).
70 W zaskarżonej decyzji komisja konkursowa uznała, iż jako że posiadany przez skarżącą dyplom ukończenia prawa i ekonomii Unii Europejskiej nie pozostaje w bezpośrednim związku z dziedziną konkursu, a mianowicie obsługą sekretariatu, to zgodnie z art. III.2.1 lit. b) ogłoszenia o konkursie skarżąca powinna była posiadać co najmniej trzy lata doświadczenia zawodowego jako sekretarka. Ponieważ jednak skarżąca nie umieściła w formularzu zgłoszeniowym żadnej szczegółowej informacji odnośnie do doświadczenia zawodowego, z wyjątkiem wskazania jego trwania (2 miesiące i 17 dni), komisja konkursowa uznała, że wymóg doświadczenia zawodowego nie został spełniony, i z tego względu odmówiła skarżącej dopuszczenia do udziału w konkursie.
71 Skarżąca wskazała podczas rozprawy, że nie kwestionuje, iż posiadany przez nią dyplom nie pozostaje w bezpośrednim związku z zakresem obowiązków wskazanym w ogłoszeniu o konkursie i że w rezultacie powinna spełniać szczegółowe wymogi przewidziane w pkt III.2.1 lit. b) ogłoszenia o konkursie.
72 Skarżąca nie kwestionuje ponadto, że w rubryce formularza zgłoszeniowego dotyczącej doświadczenia zawodowego wpisała jedynie zatrudnienie w charakterze asystentki w Komisji przez okres dwóch miesięcy i siedemnastu dni. Podczas rozprawy skarżąca przyznała się jednak do popełnienia oczywistej omyłki pisarskiej polegającej na wpisaniu informacji o doświadczeniu zawodowym w rubryce formularza zgłoszeniowego dotyczącej motywacji.
73 Sąd stwierdza w tym zakresie, że w rubryce formularza zgłoszeniowego dotyczącej motywacji skarżąca ograniczyła się w rzeczywistości do zadeklarowania, że pracowała jako sekretarka przez ponad dziesięć lat. Zgłoszenie skarżącej nie zawierało jednak żadnej innej informacji, która umożliwiłaby komisji konkursowej zbadanie, jak rozległe i istotne było to doświadczenie zawodowe w świetle warunków dopuszczenia do udziału w konkursie.
74 W świetle przytoczonego powyżej orzecznictwa nie można więc zarzucić komisji konkursowej, że nie poprosiła skarżącej o przedstawienie dodatkowych dokumentów ani też że sama nie przeprowadziła dodatkowych badań w związku z informacją przekazaną przez skarżącą, która to informacja nie była poparta żadnymi dającymi się sprawdzić dowodami dotyczącymi doświadczenia zawodowego skarżącej (zob. ww. wyrok w sprawie Carrasco Benítez przeciwko Komisji, pkt 77, 78).
75 W konsekwencji komisja konkursowa nie popełniła oczywistego błędu, uznając, na podstawie informacji przekazanych przez skarżącą w zgłoszeniu, że wymóg doświadczenia zawodowego nie został spełniony.
76 W konsekwencji zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady dobrej administracji oraz obowiązku staranności.
– Argumenty stron
77 Skarżąca zarzuca komisji konkursowej, że ta nie wzięła pod uwagę wszystkich czynników, które mogły zdecydować o treści decyzji, w tym nie tylko interesu służby, ale również jej osobistego interesu, i podnosi, że zaskarżona decyzja skutkuje wykluczeniem z udziału w konkursie kandydatki w pełni spełniającej wymogi interesu służby.
78 Komisja wnosi o oddalenie tego zarzutu jako oczywiście bezzasadnego.
– Ocena Sądu
79 Sąd wskazuje w pierwszej kolejności, że pkt 2.1.3.1 przewodnika dla kandydatów, stanowiącego integralną część ogłoszenia o konkursie, który ponadto został dołączony przez skarżącą do skargi, wyraźnie stanowi, że informacje, których podanie wymagane jest przy zapisie do udziału w konkursie otwartym, dotyczą między innymi „[d]oświadczenia zawodowego (jeśli jest wymagane): nazwy i adresu pracodawcy, zakresu wykonywanych zadań, daty rozpoczęcia i zakończenia pracy”. W niniejszym przypadku w ogłoszeniu o konkursie wymagano podania doświadczenia zawodowego.
80 W drugiej kolejności należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem przywołanym w pkt 67–69 niniejszego wyroku komisja konkursowa nie ma żadnego obowiązku zwracać się do kandydatów o przedstawienie dodatkowych dokumentów ani też prowadzić samodzielnie badania, by ustalić, czy zainteresowany spełnia wszystkie wymogi wskazane w ogłoszeniu o konkursie.
81 W trzeciej kolejności z przepisów art. 2 akapit drugi załącznika III do regulaminu pracowniczego wynika, że dają one komisji konkursowej jedynie możliwość zwrócenia się do kandydatów o przedstawienie dodatkowych dokumentów lub informacji, w sytuacji gdy komisja konkursowa ma wątpliwości co do treści przedstawionego dokumentu. W tym względzie nie może być mowy o przekształceniu w obowiązek tego, co prawodawca przewidział jako zwykłe uprawnienie komisji konkursowej (ww. wyrok w sprawie Carrasco Benítez przeciwko Komisji, pkt 78).
82 W czwartej kolejności zgodnie z tytułem V pkt 1 i z tytułem VII pkt 2 ogłoszenia o konkursie przekazanie kompletnej dokumentacji kandydata i weryfikacja załączonych dokumentów poświadczających stanowi drugi etap konkursu, do którego zostają zaproszeni kandydaci, którzy uzyskali najwyższe wyniki w testach wstępnych oraz minimalną liczbę punktów wymaganą w tych testach oraz którzy spełniają, w świetle oświadczenia składanego przy zgłoszeniu elektronicznym, ogólne i szczegółowe warunki dopuszczenia do udziału w konkursie wymienione w tytule III ogłoszenia o konkursie.
83 Wreszcie w piątej kolejności, nawet gdyby niepoparte żadnym dowodem twierdzenie skarżącej, iż ze względu na posiadany dyplom i doświadczenie zawodowe spełnia ona wszelkie wymogi interesu służby, zostało wykazane, to nie można stawiać komisji konkursowej zarzutu, że naruszyła zasadę dobrej administracji, podejmując decyzję w oparciu o okoliczność, iż skarżąca nie przedstawiła w swoim zgłoszeniu informacji umożliwiających komisji ustalenie, że skarżąca spełnia szczegółowe warunki dopuszczenia do udziału w konkursie. Podobnie obowiązek staranności wcale nie wymaga od komisji konkursowej dopuszczenia do udziału w konkursie wszystkich kandydatów, którzy w swoim własnym odczuciu odpowiadają wymogom stawianym na stanowiskach do obsadzenia.
84 W rezultacie komisja konkursowa, podejmując zaskarżoną decyzję bez wcześniejszego zwrócenia się o dodatkowe informacje odnośnie do deklaracji przedstawionych w formularzu zgłoszeniowym przez kandydatkę, która nie dostarczyła wystarczających danych, by umożliwić komisji konkursowej ustalenie, że spełniała szczegółowe warunki dopuszczenia do udziału w konkursie, nie naruszyła ani zasady dobrej administracji, ani obowiązku staranności.
85 Dlatego zarzut drugi należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie żądania odszkodowania
86 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym służby cywilnej żądania mające na celu uzyskanie odszkodowania należy oddalić, jeżeli pozostają one w ścisłym związku z żądaniami stwierdzenia nieważności, które zostały oddalone jako bezzasadne (wyrok Sądu z dnia 23 listopada 2010 r. w sprawie F‑75/09 Wenig przeciwko Komisji, pkt 71).
87 W niniejszej sprawie należy zauważyć, że żądanie odszkodowania pozostaje w ścisłym związku z żądaniem stwierdzenia nieważności, które zostało oddalone jako bezzasadne. Ponieważ badanie żądania stwierdzenia nieważności nie wykazało niezgodności z prawem, która może powodować powstanie odpowiedzialności instytucji, należy oddalić wszystkie żądania odszkodowania, dotyczące zarówno poniesionej szkody majątkowej, jak i doznanej krzywdy.
88 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że skargę należy oddalić w całości.
W przedmiocie kosztów
89 Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.
90 Z przedstawionych powyżej względów skarżąca przegrała sprawę. Ponadto Komisja w swoich żądaniach wyraźnie wniosła o obciążenie skarżącej kosztami postępowania. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 ust. 2 regulaminu postępowania, skarżąca pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Alma Yael Cristina pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.
Van Raepenbusch | Barents | Bradley |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 20 czerwca 2012 r.
W. Hakenberg | | S. Van Raepenbusch |