WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ (druga izba)
z dnia 28 czerwca 2007 r.(*)
Urzędnicy – Powołanie do grupy zaszeregowania – Stanowisko dyrektora opublikowane przed dniem 1 maja 2004 r. – Zmiana regulaminu pracowniczego – Artykuły 2 i 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego – Zaklasyfikowanie do grupy na podstawie nowych mniej korzystnych przepisów – Zasada ekspektatywy rozwoju kariery urzędnika
W sprawie F‑21/06
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA,
Joao da Silva, urzędnik Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Brukseli (Belgia), reprezentowany przez G. Vandersandena oraz L. Leviego, adwokatów,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez J. Curralla, H. Kraemera oraz K. Herrmann, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez
Radę Unii Europejskiej, reprezentowaną przez M. Arpio Santacruz oraz I. Sulce, działające w charakterze pełnomocników,
interwenient,
SĄD (druga izba),
w składzie: S. Van Raepenbusch (sprawozdawca), prezes, I. Boruta i H. Kanninen, sędziowie,
sekretarz: S. Boni, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 15 marca 2007 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Skargą, która wpłynęła do sekretariatu Sądu w dniu 2 marca 2006 r. za pośrednictwem faksu (złożenie oryginału miało miejsce w dniu 6 marca 2006 r.), J. da Silva wnosi w szczególności o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 18 maja 2005 r. w zakresie, w jakim dotyczy jego zaszeregowania jako dyrektora do grupy A*14 stopień 2,
– zaszeregowanie go do grupy A*15, zgodnie z postanowieniami ogłoszenia o wolnym stanowisku COM/R/8003/03, opublikowanego w dniu 7 listopada 2003 r. (Dz.U. C 268 A, str. 1, zwanego dalej „ogłoszeniem o wolnym stanowisku”), jak również
– odtworzenie w całości jego kariery ze skutkiem wstecznym od dnia, w którym nastąpi przywrócenie do takiego zaszeregowania do grupy i stopnia, włączając w to zapłatę odsetek za zwłokę.
Ramy prawne
2 Artykuł 29 Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 30 kwietnia 2004 r., był sformułowany w następujący sposób:
„1. Przy obsadzaniu wolnego stanowiska w instytucji organ powołujący w pierwszej kolejności bierze pod uwagę:
a) czy stanowisko to może zostać obsadzone w drodze awansu lub przeniesienia w ramach instytucji;
b) możliwość przeprowadzenia konkursów wewnętrznych w ramach instytucji;
c) wnioski o przeniesienie złożone przez urzędników innych instytucji trzech Wspólnot Europejskich;
a następnie przeprowadza procedurę konkursową, w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji albo testy, lub zarówno w oparciu o świadectwa kwalifikacji, jak i testy, zgodnie z przepisami załącznika III.
Konkurs może być przeprowadzony także w celu stworzenia rezerwy dla późniejszego naboru.
2. Przy naborze urzędników w grupach zaszeregowania A1 lub A2 oraz, w wyjątkowych przypadkach, również w odniesieniu do stanowisk, które wymagają specjalnych kwalifikacji, organ powołujący może zastosować inną procedurę niż konkurs”.
3 Nowa struktura ścieżki kariery została wprowadzona rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającym Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 124, str. 1), które weszły w życie w dniu 1 maja 2004 r.
4 Z motywu 10 tego rozporządzenia wynika, co następuje:
„Istnieje wyraźna potrzeba wzmocnienia zasady przebiegu kariery uzależnionego od osiągnięć, ustanawiania bliższej zależności między wykonywaniem pracy a wynagrodzeniem przez zapewnienie wyższych premii za dobre wyniki w pracy dzięki zmianom strukturalnym w systemie awansów, przy jednoczesnym zapewnieniu równości profilu przeciętnej kariery między nowymi i starymi strukturami, z zachowaniem wykazu stanowisk oraz dyscypliny budżetowej”.
5 Wprowadzeniu tej nowej struktury kariery zawodowej towarzyszyło przyjęcie przepisów przejściowych zawartych w załączniku XIII do regulaminu pracowniczego, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 723/2004. I tak art. 2 ust. 1 tego załącznika przewiduje między innymi, że odnośnie do urzędników zajmujących stanowiska, o których mowa w art. 35 regulaminu pracowniczego, grupy zaszeregowania A3 i A2 są zmienione, odpowiednio na A*14 i A*15.
6 Artykuł 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego ma następujące brzmienie:
„Urzędnik grupy zaszeregowania A3, z 30 kwietnia 2004 r., z chwilą powołania po tej dacie na stanowisko dyrektora uzyskuje awans do następnej grupy zaszeregowania, zgodnie z art. 7 ust. 5 niniejszego załącznika. Nie stosuje się art. 46 zdanie ostatnie regulaminu pracowniczego”.
7 Na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędników, których umieszczono na liście właściwych kandydatów przed 1 maja 2006 r., oraz z naboru przeprowadzonego między 1 maja 2004 r. a 30 kwietnia 2006 r.:
– jeśli listę sporządzono dla kategorii A*, B* lub C*, przenosi się do grup zaszeregowania przewidzianych w ogłoszeniu o konkursie;
– jeśli listę sporządzono dla kategorii A, LA, B lub C, przenosi się zgodnie z poniższą tabelą:
Grupa zaszeregowania konkursu | Grupa zaszeregowania naboru |
A/LA 8 | A*5 |
A/LA 7 et A/LA 6 | A*6 |
A/LA 5 et A/LA 4 | A*9 |
A/LA 3 | A*12 |
A2 | A*14 |
A1 | A*15 |
B5 i B4 | B*3 |
B3 i B2 | B*4 |
C5 i C4 | C*1 |
C3 i C2 | C*2 |
| | |
8 Przejście ze starej do nowej siatki wynagrodzeń jest przedmiotem art. 7 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, który przewiduje między innymi w ust. 1, że „zmiana nazw grup zaszeregowania na mocy art. 2 ust. 1 niniejszego załącznika nie prowadzi do żadnych zmian w miesięcznych wynagrodzeniach podstawowych wypłacanych na rzecz każdego z urzędników”.
9 Zgodnie z art. 19 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego:
„Jeżeli w okresie przejściowym od 1 maja 2004 r. do 31 grudnia 2008 r. miesięczne wynagrodzenie urzędnika netto przed zastosowaniem współczynnika korygującego jest niższe niż wynagrodzenie netto otrzymywane na podstawie tych samych warunków w miesiącu poprzedzającym dzień 1 maja 2004 r., urzędnik ten jest uprawniony do dodatku wyrównawczego odpowiadającego różnicy między kwotami obu wynagrodzeń. Wyrównanie to jest nienależne, jeżeli obniżka wynagrodzenia netto wynika z rocznego dostosowania wynagrodzeń określonego w załączniku XI do regulaminu pracowniczego. Niniejsza gwarancja zysku netto nie obejmuje pokrycia szczególnego wyrównania, zmiany stawki składki emerytalnej lub zmiany w uzgodnieniach dotyczących przekazywanej części płacy”.
10 Ogłoszenie o wolnym stanowisku w celu obsadzenia stanowiska dyrektora w grupie A2 w dyrekcji „Nowe technologie i infrastruktura – zastosowanie” dyrekcji generalnej (DG) „Społeczeństwo informacyjne” w oparciu o art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego, opublikowane w dniu 7 listopada 2003 r., na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego przewidywało pośród warunków zatrudnienia, że „wynagrodzenie i warunki pracy są takie jak przewidziane dla urzędników grupy zaszeregowania A2 Wspólnot Europejskich”. Termin zgłaszania kandydatur został wyznaczony na dzień 5 grudnia 2003 r.
Okoliczności leżące u podstaw sporu
11 Skarżący wstąpił do służby w Komisji w dniu 16 marca 1991 r. w charakterze pracownika tymczasowego grupy zaszeregowania A4 i został zatrudniony w dyrekcji generalnej (DG) „Telekomunikacja, przemysł informatyczny i innowacje”.
12 W dniu 16 marca 1993 r. skarżący, w dalszym ciągu będący pracownikiem tymczasowym, został powołany na stanowisko kierownika wydziału B3 „Komunikacja bezprzewodowa” w ramach tej samej DG, który wówczas zwano „Technologie i przemysł informatyczny oraz telekomunikacja”. W dniu 1 lutego 1997 r. został awansowany do grupy zaszeregowania A3, stopień 4.
13 Decyzją z dnia 17 kwietnia 2002 r. skarżący został powołany na urzędnika w okresie próbnym ze skutkiem od 16 marca 2002 r., a jego zaszeregowania dokonano do grupy A3, stopień 6. Zachował on zajmowane przez siebie wówczas stanowisko kierownika wydziału. W dniu 16 grudnia 2002 r. skarżący został mianowany na urzędnika na czas nieokreślony.
14 Oprócz tego skarżącemu dwukrotnie powierzono objęcie stanowiska pełniącego obowiązki dyrektora na podstawie art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego: pierwszy raz od listopada 2002 r. do stycznia 2003 r., a następnie od dnia 16 kwietnia do 16 września 2004 r.
15 W dniu 20 listopada 2003 r. skarżący zgłosił swoją kandydaturę na stanowisko opisane w ogłoszeniu o wolnym stanowisku.
16 W dniu 1 maja 2004 r., czyli w dniu wejścia w życie rozporządzenia nr 723/2004, grupa zaszeregowania A3, stopień 7, do której należał skarżący, została przekwalifikowana na grupę A*14, stopień 7.
17 Na posiedzeniu w dniu 7 lipca 2004 r. kolegium komisarzy powołało skarżącego na stanowisko dyrektora opisane w ogłoszeniu o wolnym stanowisku. Punkt 7.11 protokołu z tego posiedzenia stwierdzał, że data wejścia w życie tej decyzji zostanie ustalona w późniejszym okresie.
18 W dniu 1 stycznia 2005 r. skarżący osiągnął stopień 8 w grupie zaszeregowania A*14.
19 Pismem z dnia 11 stycznia 2005 r. p. S., dyrektor dyrekcji „Personel i kariery” w DG „Personel i administracja” powiadomiła skarżącego o trudnościach, z jakimi administracja spotkała się przy ustalaniu jego zaszeregowania, co zmusiło ją do zasięgnięcia w dniu 25 października 2004 r. opinii służb prawnych, na którą w dalszym ciągu oczekiwano.
20 W piśmie z dnia 21 lutego 2005 r. skierowanym do dyrektora generalnego DG „Personel i administracja” skarżący w następujący sposób wyraził swoje zdziwienie faktem opóźnienia w wydaniu formalnej decyzji w sprawie powołania go na stanowisko dyrektora:
„Brak decyzji w mojej sprawie jest tym bardziej niezrozumiały, że ogłoszenie o wolnym stanowisku opublikowane w Dzienniku Urzędowym wyraźnie wskazywało, że stanowisko to miało być obsadzone w grupie zaszeregowania A2, czyli [od 1 maja 2004 r.] A*15. W każdym razie zaznaczam, że obecnie należę do grupy zaszeregowania A*14 [stopień] 8, który jest ostatnim stopniem w grupie A*14, oraz że co najmniej prawidłowe wydaje się, że powinienem zostać powołany do grupy zaszeregowania A*15 bez utraty wynagrodzenia”.
21 Pismem z dnia 2 marca 2005 r. p. S. poinformowała skarżącego, że administracja w dalszym ciągu nie była w stanie sporządzić formalnego aktu powołania z przyczyn od niej niezależnych, ponieważ służby prawne nie wydały jeszcze opinii, o którą się zwrócono w dniu 25 października 2004 r.
22 W piśmie z dnia 7 kwietnia 2005 r. skarżący wyraził ubolewanie z powodu niewydania formalnej decyzji w jego sprawie i wyjawił zamiar poinformowania o tej sytuacji V. Reding, komisarza, oraz J. M. Barrosa, przewodniczącego Komisji, jeżeli „słuszna i sprawiedliwa” decyzja nie zostanie wydana w terminie jednego tygodnia.
23 Pismem z dnia 8 kwietnia 2005 r. p. S. poinformowała skarżącego, że w związku z otrzymaniem opinii służb prawnych administracja mogła zająć się przygotowaniem formalnej decyzji w sprawie powołania. Zaznaczyła ona po pierwsze, że skarżący nie posiadał w grupie zaszeregowania A3 (przekwalifikowanej na grupę A*14 od 1 maja 2004 r.) stażu pracy wymaganego do awansu do wyższej grupy zaszeregowania jako kandydat „wewnętrzny”, a więc nie mógł być przedstawiony do awansu do grupy zaszeregowania A*15; następnie stwierdziła, że jego powołanie należało traktować jako nowe zatrudnienie w grupie zaszeregowania A*14, stopień 2, bez zastosowania współczynnika korygującego, na podstawie zwykłych kryteriów, a wreszcie, że niemożliwe było zachowanie przez skarżącego grupy zaszeregowania A*14, stopień 8.
24 Pismem z dnia 11 kwietnia 2005 r. skarżący poinformował dyrektora generalnego DG „Personel i administracja”, że nie mógł zaakceptować zaszeregowania prowadzącego do ograniczenia jego „obecnych” (wynagrodzenie) oraz przyszłych (emerytura) uprawnień, gdyż zaszeregowanie to było niezgodne z ogłoszeniem o wolnym stanowisku oraz art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Skarżący zażądał więc, aby przed przedłożeniem formalnej decyzji w sprawie powołania do podpisu przez przewodniczącego Komisji wyjaśniono mu powody, z jakich administracja odeszła od postanowień ogłoszenia o wolnym stanowisku oraz wyżej wspomnianego przepisu.
25 Decyzja z dnia 18 maja 2005 r., doręczona skarżącemu w dniu 27 maja, podpisana przez przewodniczącego Komisji, potwierdzała powołanie skarżącego na stanowisko dyrektora ze skutkiem od dnia 16 września 2004 r. i dokonywała jego zaszeregowania do grupy A*14, stopień 2, przy czym staż pracy w danym stopniu nabywany był od dnia 1 września 2004 r.
26 Pismem z dnia 30 maja 2005 r. skarżący poinformował przewodniczącego Komisji o tym, że czuje się zmuszony odrzucić propozycję powołania go na stanowisko dyrektora, ponieważ wynikające z niego zaszeregowanie do grupy A*14, stopień 2 prowadziło do zmniejszenia jego miesięcznego wynagrodzenia netto o około 1000 EUR i oznaczało raczej dorozumiane obniżenie grupy zaszeregowania, wiążące się z sankcją, a nie awansem. Skarżący podkreślał ponadto, że ogłoszenie o wolnym stanowisku wyraźnie odnosiło się do grupy zaszeregowania A2, od 1 maja 2004 r. przekwalifikowanej na grupę A*15, oraz że nie przedstawiłby swojej kandydatury na to stanowisko, gdyby mógł przewidzieć, że zostanie zaszeregowany do grupy A*14, stopień 2. Skarżący zwrócił się do przewodniczącego Komisji o zawieszenie jego powołania do zakończenia postępowania poprzedzającego wniesienie skargi pracowniczej, które miał zamiar wszcząć w odniesieniu do decyzji z dnia 18 maja 2005 r., i podkreślił, że „słuszna decyzja oznaczałaby zaproponowanie [mu] zaszeregowania, które nie byłoby niekorzystne ani względem [jego] uprawnień, ani wynagrodzenia”. Kopia tego pisma była również adresowana do dyrektora generalnego DG „Personel i administracja”.
27 W dniu 14 lipca 2005 r. skarżący wniósł na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenie, w którym zażądał, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 18 maja 2005 r., w której ustalono jego zaszeregowanie jako dyrektora w grupie A*14, stopień 2 (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), a po drugie, zaszeregowania do grupy A*15, bez utraty wynagrodzenia, ze skutkiem od dnia 16 września 2004 r. lub, tytułem żądania subsydiarnego, powołania go na stopień, który nie zmienia warunków jego wynagrodzenia, z zachowaniem przynależności do dotychczasowej grupy zaszeregowania i stopnia, czyli grupy A*14, stopień 8.
28 W decyzji z dnia 14 listopada 2005 r., doręczonej pismem z dnia 21 listopada 2005 r., organ powołujący oddalił zażalenie skarżącego.
29 W piśmie z Biura Administrowania i Rozliczania Należności z tytułu Uprawnień Indywidualnych Komisji (zwanego dalej „PMO”) z dnia 12 stycznia 2006 r. skarżący został poinformowany, że na podstawie art. 85 regulaminu pracowniczego kwota w wysokości 12 615,85 EUR zostanie od niego pobrana w formie potrąceń rozłożonych na okres od lutego do lipca 2006 r. w celu pokrycia nadwyżki przez niego otrzymanej, odpowiadającej różnicy w wynagrodzeniu między jego dawną grupą zaszeregowania A*14, stopień 8 a grupą A*14, stopień 2, do której został zaliczony w wykonaniu zaskarżonej decyzji.
30 W piśmie z dnia 23 stycznia 2006 r., skierowanym do dyrektora generalnego DG „Personel i administracja” po spotkaniu odbytym między nim i skarżącym w dniu 19 stycznia 2006 r., skarżący stwierdził, że nie może „zaakceptować stanowiska [d]yrektora w grupie zaszeregowania A*14, stopień 2 bez zastosowania mnożnika i czynnika gwarantującego zachowanie kwoty nominalnej”, i zwrócił się o „skorygowanie [swojego] wynagrodzenia od stycznia 2006 r. […] i uchylenie nakazu zwrotu ponad 12 600 EUR z tytułu rzekomo »nienależnie« otrzymanego wynagrodzenia”. W piśmie tym skarżący zaznaczył jeszcze:
„Przypominam Państwu, że w żadnym momencie nie przyjąłem powołania do grupy zaszeregowania A*14, stopień 2”.
31 Pismem z dnia 13 lutego 2006 r. dyrektor generalny DG „Personel i administracja” poinformował skarżącego, że w porozumieniu z gabinetem wiceprzewodniczącego Komisji S. Kallasa nie zamierzał on przedstawiać zaskarżonej decyzji do ponownego rozważenia przez kolegium komisarzy.
32 W dniu 21 lutego 2006 r. skarżący ponownie zwrócił się pismem do dyrektora generalnego DG „Personel i administracja” w przedmiocie odmowy przyjęcia stanowiska dyrektora z zaszeregowaniem do grupy A*14, stopień 2 i wezwał organ powołujący do zajęcia stanowiska w tej kwestii, ponieważ dotychczas nie otrzymał on wyjaśnień ani uzasadnienia z jego strony, oraz do podjęcia wszystkich koniecznych kroków celem skorygowania wynagrodzenia skarżącego, począwszy od stycznia 2006 r., jak również uchylenia nakazu zwrotu kwot jakoby nienależnie pobranych. Poinformował również dyrektora generalnego DG „Personel i administracja” o swym zamiarze wniesienia skargi na oddalenie zażalenia, z uwagi przede wszystkim na bezwzględnie wiążący charakter terminów do wniesienia skargi, i dodał, że nie można uważać jego skargi za kwestionowanie odmowy przyjęcia stanowiska dyrektora. Komisja pozostawiła to pismo bez odpowiedzi.
33 Pismem z dnia 22 lutego 2006 r. skierowanym do komisarza Kallasa komisarz V. Reding wyraziła swoje zdumienie sytuacją, w jakiej znalazł się skarżący, i wezwała S. Kallasa do osobistego zaangażowania się w jej rozwiązanie, celem uniknięcia tego, by przypadek zainteresowanego został podany do wiadomości Parlamentu Europejskiego lub szerszego kręgu odbiorców.
Żądania stron i przebieg postępowania
34 Skarżący wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie dopuszczalności skargi i jej zasadności, włączając w to zarzut niezgodności z prawem w niej zawarty;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– w rezultacie zaszeregowanie go do grupy i na stopień, do których powinien był być zaszeregowany (lub ich ekwiwalentów według klasyfikacji wprowadzonej przez regulamin pracowniczy w jego brzmieniu obowiązującym począwszy od dnia 1 maja 2004 r.) według postanowień ogłoszenia o wolnym stanowisku;
– ponowne ustalenie w sposób całościowy jego kariery zawodowej ze skutkiem wstecznym od dnia zaszeregowania do tak zmienionej grupy i na tak zmieniony stopień (w tym ponowne przeliczenie jego doświadczenia w tak zmienionym zaszeregowaniu, praw do awansu i uprawnień emerytalnych), włączając w to zapłatę odsetek za zwłokę w oparciu o stopę ustaloną przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowania, obowiązującą podczas stosownego okresu, powiększoną o dwa punkty procentowe, od wszystkich kwot odpowiadających różnicy pomiędzy wynagrodzeniem odpowiadającym jego zaszeregowaniu wymienionym w decyzji o zatrudnieniu a zaszeregowaniem, do którego był uprawniony do dnia wydania decyzji o jego prawidłowym zaszeregowaniu;
– obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.
35 Pozwana wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– orzeczenie w sprawie kosztów według stosownych przepisów.
36 Postanowieniem Sądu z dnia 17 maja 2006 r. Rada Unii Europejskiej została dopuszczona do sprawy w charakterze interwenienta na poparcie żądań strony pozwanej.
Co do prawa
37 Skarżący podnosi w uzasadnieniu swojej skargi cztery zarzuty dotyczące naruszenia:
– art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego;
– art. 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz zasad niedyskryminacji, równoważności zatrudnienia i grupy zaszeregowania, jak również interesu służby;
– zasad niedziałania wstecz i pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań, jak również praw nabytych oraz ekspektatywy rozwoju kariery;
– zasady dobrej administracji i obowiązku staranności.
38 Tytułem żądania subsydiarnego, w razie gdyby podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, skarżący podnosi zarzut niezgodności z prawem tego przepisu.
39 Należy w pierwszej kolejności i łącznie dokonać analizy pierwszego, trzeciego i czwartego zarzutu.
Argumenty uczestników
Co do rzekomego naruszenia art. 2 ust. 1 oraz art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego
40 Jeśli chodzi o pierwszy zarzut, to skarżący zauważa, że strona pozwana stworzyła rozróżnienie pomiędzy kandydatem „zewnętrznym”, którym byłby kandydat uczestniczący w postępowaniu rekrutacyjnym otwartym zarówno dla kandydatów pracujących już dla instytucji, jak i dla kandydatów, którzy dla niej nie pracują, a kandydatem „wewnętrznym”, którym byłby kandydat uczestniczący w postępowaniu rekrutacyjnym otwartym wyłącznie dla osób już pracujących dla tej instytucji. W oparciu o to rozróżnienie strona pozwana uznała się za zobowiązaną do zastosowania art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego celem określenia grupy zaszeregowania i stopnia skarżącego przy jego powołaniu, ponieważ grupa zaszeregowania A2 nie istniała już, począwszy od dnia 1 maja 2004 r.
41 W tym względzie skarżący nie kwestionuje tego, że nie posiada stażu pracy nabytego w ramach stopnia wymaganego, aby móc przedstawić swą kandydaturę tytułem postępowania w sprawie awansu otwartego na podstawie art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Jednak właśnie dlatego, że pozwana nie znalazłaby kandydata spełniającego wymogi stanowiska do obsadzenia, gdyby przeprowadziła postępowanie w sprawie awansu przewidziane w tych przepisach, otworzyła ona postępowanie w sprawie naboru na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Ponadto o ile posiadanie statusu urzędnika w chwili otwarcia postępowania w sprawie naboru przesądza o znacznej różnicy w sytuacji prawnej kandydatów, uzasadniającej zastosowanie odmiennych przepisów regulaminu pracowniczego, skarżący posiadał właśnie status urzędnika w chwili otwarcia postępowania w sprawie naboru, tak więc jego sytuacja nie mogła być regulowana na podstawie przepisów stosowanych względem nowo zatrudnianych pracowników.
42 Skarżący dodaje, że chociaż załącznik XIII do regulaminu pracowniczego nie reguluje wyraźnie przypadku powołania dokonanego po 1 maja 2004 r., po zakończeniu postępowania w sprawie naboru otwartego przed tym dniem na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego, to jednak zawiera on przepisy umożliwiające przekształcenie dawnych grup zaszeregowania w nowe, określone w tym załączniku. Skarżący twierdzi, że taki jest cel art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, na podstawie którego grupa zaszeregowania A2 została przekwalifikowana na grupę A*15.
43 Chociaż art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego dotyczy wyłącznie grup zaszeregowania urzędników posiadających w dniu 1 maja 2004 r. jeden z wymienionych w art. 35 regulaminu pracowniczego statusów służbowych – przy czym należy odnotować, że skarżący w tym dniu nie zajmował stanowiska dyrektora w jednej z wymienionych form statusu służbowego, a więc nie był zaszeregowany do grupy A2 – to jednak w braku szczegółowych przepisów analogiczne zastosowanie art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego mogłoby rozwiązać problem wynikający z „zaniku” grupy zaszeregowania A2, przewidzianej w ogłoszeniu o wolnym stanowisku, przy jednoczesnym uniknięciu obniżenia grupy zaszeregowania skarżącego powołanego na stanowisko w wyższej grupie zaszeregowania.
44 Skarżący odrzuca natomiast możliwość analogicznego zastosowania art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Przepis ten miałby bowiem dotyczyć wyłącznie postępowania konkursowego, podczas gdy art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego, który przewidywał postępowanie, po zakończeniu którego został on powołany na stanowisko dyrektora, wyraźnie precyzuje, że ustanowione tam postępowanie w sprawie naboru różni się od postępowania konkursowego. Ponadto w związku z tym, że art. 12 ust. 3 wspomnianego załącznika XIII wprowadza odstępstwo od zasady przekształcania grup zaszeregowania zawartej w art. 2 ust. 1 tego załącznika, powinien on podlegać wykładni zawężającej. Tytułem żądania subsydiarnego skarżący podnosi zarzut niezgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, który jest przedmiotem odrębnych rozważań w jego pismach.
45 Skarżący uważa, że w celu dokonania jego zaszeregowania pozwana powinna była zastosować art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, który konkretnie dotyczy sytuacji urzędnika grupy zaszeregowania A3 w dniu 30 kwietnia 2004 r., który uzyskuje awans do następnej grupy zaszeregowania, jeżeli po tej dacie jest powołany na stanowisko dyrektora.
46 Skarżący przyznaje, że jego powołanie nie nastąpiło wskutek awansu w rozumieniu art. 45 regulaminu pracowniczego. Jednakże kwestionuje on interpretację strony pozwanej, według której art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego znajduje zastosowanie jedynie do awansu na podstawie wspomnianego art. 45. Gdyby bowiem ustawodawca zamierzał ograniczyć zasięg tego przepisu do tego rodzaju sytuacji, w miejsce słowa „powołany” [„nommé”] zastosowałby słowo „awansowany” [„promu”]. Ponadto fakt, że nowa struktura kariery przewiduje dwie grupy zaszeregowania dla stanowiska dyrektora – A*14 i A*15 – a w dawnym systemie istniała tylko jedna grupa – A2 – nie oznacza, że art. 5 ust. 5 wspomnianego załącznika dotyczy jedynie awansów w rozumieniu art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego.
47 Skarżący podsumowuje, że poprzez zastosowanie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego pozwana naruszyła art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 5 tego załącznika. Dodaje on, że jeżeli istniało kilka możliwości ustalenia jego zaszeregowania, pozwana powinna była – chociażby tylko ze względu na obowiązek staranności – przyjąć tę grupę zaszeregowania, która była dla zainteresowanego najkorzystniejsza.
48 Pozwana stwierdza, że gdyby ogłoszenie dotyczące spornego stanowiska zostało opublikowane na podstawie art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego, skarżący nie mógłby nawet przedstawić swojej kandydatury, ponieważ nie posiadał on stażu pracy jako urzędnik powołany na czas nieokreślony w grupie zaszeregowania A3 wymaganego dla awansu do grupy zaszeregowania A2. Jedynie z powodu tego, że sporne stanowisko było otwarte dla kandydatów „zewnętrznych” na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego, skarżący mógł wziąć udział w postępowaniu w sprawie naboru. Na tej podstawie pozwana stwierdza, że znajdującymi zastosowanie przepisami są te, które regulują powołanie jakiegokolwiek kandydata „zewnętrznego” na urzędnika. W trakcie rozprawy pozwana zrównała powołanie skarżącego na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego z „drugim naborem” w ramach instytucji.
49 Zdaniem pozwanej, to rozumowanie nie jest sprzeczne z zasadą równego traktowania, ponieważ fakt posiadania statusu urzędnika w chwili otwarcia postępowania w sprawie naboru przesądza o istotnej różnicy między kandydatami, różnicy uzasadniającej zastosowanie względem skarżącego przepisów regulaminu pracowniczego stosowanych względem nowo rekrutowanych pracowników.
50 W odniesieniu do możliwości zastosowania art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego pozwana podkreśla, że przepis ten dotyczy wyłącznie osób, które posiadały status urzędnika przed dniem 1 maja 2004 r. Jednak, zdaniem pozwanej, gdyby wspomniany art. 2 należało stosować w drodze analogii w odniesieniu do zaszeregowania do grupy przy zatrudnieniu, logika wymagałaby zastosowania tego przepisu zarówno w odniesieniu do zatrudnienia dokonanego po zakończeniu postępowania konkursowego, jak i po zakończeniu postępowania prowadzonego na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Te dwa postępowania, chociaż odrębne z punktu widzenia ich celu, traciłyby tę odrębność w przypadku zmiany struktury kariery dokonanej w okresie między opublikowaniem ogłoszenia o konkursie lub o wolnym stanowisku oraz powołaniem.
51 W odniesieniu do możliwości zastosowania art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego pozwana utrzymuje, że przepis ten jest jednym z takich przepisów tego załącznika, za pomocą których ustawodawca zamierzał zachować ekspektatywę rozwoju kariery urzędników, którzy przed dniem 1 maja 2004 r. posiadali status urzędników, oraz że dotyczy on jedynie awansu, a więc postępowania na podstawie art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego, a nie na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego. W odniesieniu do urzędników grupy zaszeregowania A3 ekspektatywa rozwoju kariery obejmowała, przed 1 maja 2004 r., możliwość awansu do grupy A2 w przypadku powołania na stanowisko dyrektora lub głównego doradcy. W nowej strukturze kariery stanowisko dyrektora przewidziane jest dla grupy zaszeregowania A*14, z możliwością awansu do grupy zaszeregowania A*15. To w charakterze odstępstwa od tej zasady art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego przewidywał awans do grupy zaszeregowania A*15 dla urzędników, którzy zaszeregowani byli do dawnej grupy A3 przed dniem 1 maja 2004 r. przy ich powołaniu na stanowisko dyrektora. Z tego przepisu wynika, zdaniem pozwanej, że w przypadku objęcia stanowiska dyrektora na podstawie art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego art. 5 ust. 5 załącznika XIII do tego regulaminu należy interpretować w ten sposób, że powołanie na takie stanowisko wymaga dwuletniego stażu pracy w grupie zaszeregowania A3. Pozwana twierdzi również, że ostatni z wymienionych przepisów nie znajduje natomiast zastosowania, jeżeli nabór miał miejsce na podstawie postępowania z art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
W odniesieniu do rzekomego naruszenia zasady niedziałania prawa wstecz, pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz praw nabytych i ekspektatywy rozwoju kariery urzędnika
52 W ramach zarzutu trzeciego skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja prowadzi do obniżenia jego grupy zaszeregowania. Skarżący był zaszeregowany do grupy A*14 stopień 8 przed formalnym wydaniem zaskarżonej decyzji, a po jej wydaniu został zaszeregowany do grupy A*14 stopień 2. Skarżący twierdzi, że narusza to jego prawa nabyte związane z zaszeregowaniem i prawa nabyte o charakterze pieniężnym, które zostały znacznie ograniczone, jak również ekspektatywę rozwoju kariery urzędnika.
53 Skarżący podkreśla, że regulamin pracowniczy przewiduje zasadę praw nabytych zarówno w samym jego tekście, jak i ustanowionych w nim środkach przejściowych. Zachowanie wynagrodzenia zasadniczego oraz poziomu wynagrodzenia bez względu na zmianę nazewnictwa grup zaszeregowania jest bowiem zagwarantowane w art. 7 ust. 1 i art. 19 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Również art. 45a regulaminu pracowniczego gwarantuje, że powołanie na stanowisko w grupie funkcyjnej AD nie prowadzi do zmiany grupy zaszeregowania ani stopnia, jakie osiągnął urzędnik w chwili jego powołania. Wreszcie art. 46 regulaminu pracowniczego gwarantuje zachowanie praw nabytych w związku ze stażem pracy w danym stopniu w przypadku powołania do wyższej grupy zaszeregowania.
54 Skarżący dodaje, że pozwana naruszyła również zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w związku z tym, że skarżący miał prawo oczekiwać, iż decyzja w sprawie powołania wydana po zakończeniu postępowania w sprawie naboru otwartego w dniu 7 listopada 2003 r. będzie zgodna z ogłoszeniem o wolnym stanowisku, ponieważ regulamin pracowniczy nie dopuszczał możliwości zakwestionowania zaszeregowania urzędnika z powodu jego powołania do wyższej grupy zaszeregowania na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
55 Skarżący zarzuca pozwanej brak uwzględnienia faktu, że był on urzędnikiem zarówno w chwili otwarcia postępowania rekrutacyjnego, jak i w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Ponadto zastosowanie nowych zasad wynikających ze zmiany regulaminu pracowniczego nie może prowadzić do naruszenia praw nabytych przez skarżącego jako urzędnika przed dniem 1 maja 2004 r.
56 Pozwana stwierdza, że skarżącemu nie obniżono grupy zaszeregowania, ponieważ jego zaszeregowanie w grupie A*14, stopień 2 wynika z powołania go na stanowisko dyrektora w następstwie postępowania rekrutacyjnego prowadzonego na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
57 W odniesieniu do rzekomego naruszenia nabytych praw o charakterze pieniężnym pozwana stwierdza, że art. 7 ust. 1 i art. 19 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego dotyczą tego, co nazywane jest „ochroną kwoty nominalnej” i dotyczy przypadku urzędnika, którego sytuacja prawna wynikająca z regulaminu pracowniczego nie uległa zmianie po wejściu w życie rozporządzenia nr 723/2004, neutralizując w ten sposób zmiany wprowadzone przez to rozporządzenie do wcześniejszej i nadal istniejącej sytuacji prawnej. Zakres zastosowania art. 19 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego dotyczy bowiem sytuacji, w których wejście w życie wspomnianego rozporządzenia mogło mieć wpływ na świadczenia otrzymywane przez urzędnika. Artykuł 45a regulaminu pracowniczego dotyczy mechanizmu certyfikacji, którą można porównać raczej do postępowania w sprawie awansu przewidzianego w art. 29 ust. 1 lit. a) pkt ii) oraz iii) regulaminu pracowniczego aniżeli do postępowania w sprawie naboru.
58 W odniesieniu do zarzucanego naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań Komisja wskazuje na brak udowodnienia przez skarżącego faktu, że administracja udzieliła mu konkretnych, bezwarunkowych i zgodnych zapewnień co do zaszeregowania go do grupy A*15. Pozwana przypomina, że zgodnie z orzecznictwem uzasadnione oczekiwania mogą zrodzić się jedynie z zapewnień zgodnych z obowiązującymi przepisami (wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 czerwca 1993 r. w sprawie T‑46/90 Devillez i in. przeciwko Parlamentowi, Rec. str. II‑699, pkt 38 oraz z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawie T‑381/00 Wasmeier przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑125 i II‑677, pkt 106). Zdaniem pozwanej, art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wyraźnie przewiduje zaszeregowanie urzędników zatrudnionych przed dniem 1 maja 2004 r. do odpowiednich grup i nie pozostawia organowi powołującemu swobodnego uznania.
59 Pozwana dodaje, że chociaż ogłoszenie o określonym wolnym stanowisku stanowi ramy prawne wiążące organ powołujący w odniesieniu do kryteriów wymaganych od kandydatów, to nie są to wiążące ramy prawne dla treści przyszłej decyzji o powołaniu urzędnika w wyniku postępowania na podstawie tego ogłoszenia. Ta ostatnia decyzja o powołaniu podlega wyłącznie przepisom regulaminu pracowniczego obowiązującym w chwili jej wydania.
W odniesieniu do rzekomego naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku staranności
60 W odniesieniu do zarzutu czwartego skarżący stwierdza, że pozwana naruszyła zasadę dobrej administracji i obowiązek staranności, ponieważ nie mógł on w żadnym momencie uświadomić sobie, że zostanie zaszeregowany do niższej grupy niż ta przewidziana w ogłoszeniu o wolnym stanowisku i niższej niż ta związana ze stanowiskiem kierownika wydziału, tym bardziej że decyzja kolegium komisarzy z dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie powołania go na stanowisko dyrektora nie zawierała żadnej informacji o jego zaszeregowaniu, a zaskarżona decyzja nie wskazywała szczegółowej podstawy prawnej umożliwiającej dokonanie jego zaszeregowania.
61 Skarżący twierdzi, że kwestia jego zaszeregowania była na tyle niejasna, że DG „Personel i administracja” uznała za stosowne zasięgnięcie opinii służb prawnych, którym wydanie opinii zajęło dużo czasu.
62 Pozwana podnosi, że argument skarżącego, według którego zaskarżona decyzja nie powołuje się wyraźnie na art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, nie wpływa na zasadność tej decyzji, lecz stanowi zarzut skierowany przeciwko jej uzasadnieniu, które zgodnie z utrwalonym orzecznictwem może zostać uzupełnione uzasadnieniem zawartym w odpowiedzi na zażalenie. Ponadto długi okres, jaki upłynął między objęciem obowiązków przez skarżącego i formalnym wydaniem zaskarżonej decyzji oraz zasięgnięciem opinii służby prawnych, nie jest okolicznością mogącą podważyć zgodność zaskarżonej decyzji z prawem.
Ocena Sądu
63 Na wstępie należy stwierdzić, że załącznik XIII do regulaminu pracowniczego, którego celem jest ustanowienie „przepisów przejściowych” obowiązujących po wejściu w życie rozporządzenia nr 723/2004, nie zawiera żadnego przepisu regulującego przypadek urzędnika powołanego na stanowisko w wyższej grupie zaszeregowania po dniu 1 maja 2004 r., po zakończeniu postępowania w sprawie naboru, które zostało otwarte przed tą datą na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego.
64 Z pobieżnej analizy wynika, że ani art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, na który powołuje się skarżący, ani też art. 12 ust. 3 tego załącznika, który w drodze analogii zastosowała w niniejszym przypadku pozwana, w takim przypadku nie znajdują zastosowania.
65 Wymienione przepisy dotyczą bowiem wyłącznie możliwości objęcia wolnego stanowiska w ramach danej instytucji w drodze awansu na podstawie art. 29 ust. 1 lit. a) pkt iii) regulaminu pracowniczego w przypadku opisanym w art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego lub w drodze postępowania konkursowego w przypadku opisanym w art. 12 ust. 3 tego załącznika.
66 Chociaż art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego odnosi się ogólnie do „powołania” do grupy zaszeregowania A3, z 30 kwietnia 2004 r., z chwilą powołania po tej dacie na stanowisko dyrektora, to precyzuje on również, że zainteresowany uzyskuje „awans” do następnej grupy zaszeregowania oraz że art. 46 zdanie ostatnie regulaminu pracowniczego nie znajduje zastosowania.
67 Należy jednak stwierdzić, że postępowanie w sprawie naboru przewidziane w art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego, które faktycznie przeprowadzono w niniejszym przypadku, nie dotyczy ani awansu w ścisłym znaczeniu tego słowa, ani – jak wynika z samego brzmienia tego przepisu – postępowania konkursowego.
68 Nie zmienia to jednak faktu, że przypadek skarżącego nasuwa kwestię ustalenia jego zaszeregowania, która mimo braku szczegółowych przepisów w regulaminie pracowniczym nie może pozostać bez rozwiązania ze strony administracji. Chociaż art. 5 ust. 5 lub art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jako takie nie znajdują zastosowania, nie można wykluczyć, że system przewidziany przez jeden z tych przepisów może w tym przypadku zostać przyjęty na podstawie jednej z zasad ogólnych wspólnotowego prawa służby publicznej, jak te powołane w ramach trzeciego i czwartego zarzutu.
69 W tym względzie należy przypomnieć, że skarżący, w dniu 30 kwietnia 2004 r. zaszeregowany do grupy A3, stopień 7 (przekwalifikowanej na grupę A*14 stopień 7 od dnia 1 maja 2004 r. na podstawie art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego), został powołany na stanowisko dyrektora po zakończeniu postępowania w sprawie naboru na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego i zaszeregowany do grupy A*14 stopień 2, czyli do tej samej grupy, do jakiej był zaszeregowany poprzednio, lecz o jeden stopień niżej.
70 Należy więc w pierwszej kolejności zbadać, w świetle zasady ekspektatywy rozwoju kariery urzędnika w ramach swojej instytucji, czy takie zaszeregowanie może być uzasadnione zgodnie z prawem, czy też – jak twierdzi skarżący – organ powołujący miał obowiązek dokonać jego zaszeregowania do następnej grupy zaszeregowania, czyli grupy A*15.
71 W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zasada ekspektatywy rozwoju kariery urzędnika w ramach swojej instytucji została wskazana przez Trybunał i Sąd Pierwszej Instancji w związku z porządkiem pierwszeństwa ustalonym w art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego, według którego organ powołujący, który zamierza obsadzić wolne stanowiska, ma obowiązek rozważyć najpierw możliwości awansu lub przeniesienia w ramach instytucji, a dopiero potem możliwość zorganizowania konkursu wewnętrznego w ramach instytucji (wyrok Trybunału z dnia 13 grudnia 1984 r. w sprawach połączonych 20/83 i 21/83 Vlachos przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, Rec. str. 4149, pkt 19, 23 i 24; wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 lutego 1998 r. w sprawie T‑3/97 Campogrande przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑89 i II‑215, pkt 65 oraz z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie T‑372/00 Campolargo przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑49 i II‑223, pkt 91 i 92).
72 To jednak nie oznacza, że zasada ekspektatywy rozwoju kariery urzędnika w ramach swojej instytucji znajduje wyraz jedynie w porządku pierwszeństwa ustalonym w art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego.
73 W drugiej kolejności należy podkreślić, że art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego został zinterpretowany w taki sposób, że daje on urzędnikom i innym pracownikom – choć tylko wyjątkowo – możliwość powołania na stanowisko w wyższej grupie zaszeregowania, a więc przyspieszenia ich kariery. Postępowanie w sprawie naboru przewidziane w tym przepisie obejmuje bowiem nie tylko osoby niebędące jeszcze w służbie Wspólnot, lecz również urzędników lub innych pracowników będących w służbie. Trybunał w wyroku z dnia 5 grudnia 1974 r. (w sprawie 176/73 Van Belle przeciwko Radzie, Rec. str. 1361, pkt 10) orzekł, że niesłuszna i niezgodna z interesem służby byłaby sytuacja, w której w postępowaniu tym mogliby wziąć udział jedynie kandydaci niebędący urzędnikami, ponieważ zastępuje ono konkurs wewnętrzny lub otwarty, od udziału w którym nie można wyłączyć kandydatów będących urzędnikami.
74 Innymi słowy, na wzór otwartego konkursu (ww. wyrok w sprawie Van Belle przeciwko Komisji, pkt 8), postępowanie przewidziane w art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego nie jest wyłącznie jednym ze sposobów naboru zewnętrznego, w odróżnieniu od konkursu wewnętrznego lub powołania do wyższej grupy zaszeregowania w drodze awansu, ponieważ jest ono otwarte zarówno dla kandydatów spoza instytucji wspólnotowych, jak i innych kandydatów posiadających status urzędników lub innych pracowników.
75 W tych okolicznościach, w przeciwieństwie do twierdzeń pozwanej, nie można uznać, że powołanie urzędnika o statusie aktywnego zatrudnienia na stanowisko w wyższej grupie zaszeregowania na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego to kolejne zatrudnienie w ramach instytucji powodujące przerwanie jego kariery. W takim przypadku należy raczej uznać, że postępowanie przeprowadzone przez organ powołujący powinno być przyrównane do postępowania w sprawie awansu, jak orzekł Trybunał w powołanym powyżej wyroku w sprawie Vlachos przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości (pkt 23) w odniesieniu do objęcia stanowiska w drodze wewnętrznego konkursu w ramach instytucji.
76 W związku z tym, że powołanie urzędnika na stanowisko w wyższej grupie zaszeregowania stanowi przyspieszenie jego kariery, jego następstwem nie może być – bez naruszenia zasady ekpektatywy rozwoju kariery urzędnika w ramach swojej instytucji, wyrażonej w regulaminie pracowniczym – obniżenie jego grupy zaszeregowania lub stopnia, a w konsekwencji obniżenie jego wynagrodzenia.
77 Z tabeli miesięcznych wynagrodzeń zasadniczych ustalonych dla każdej grupy zaszeregowania i stopnia w art. 66 regulaminu pracowniczego, a w systemie przejściowym w art. 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wynika bowiem, że każde przyspieszenie kariery lub zaszeregowanie do wyższej grupy powinno z zasady pociągać za sobą podwyższenie zasadniczego miesięcznego wynagrodzenia, a jeśli nie, to przynajmniej zachowanie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przed powołaniem na wyższe stanowisko. Zwiększenie wynagrodzenia odpowiada zresztą celowi przewidzianemu w motywie 10 rozporządzenia nr 723/2004 i leży u podstaw art. 46 regulaminu pracowniczego, który w przypadku awansu przewiduje zaszeregowanie urzędnika w pierwszym lub drugim stopniu wyższej grupy zaszeregowania.
78 W trzeciej kolejności należy ustalić zaszeregowanie, które w świetle powyższych rozważań powinno być w rzeczywistości przyznane skarżącemu w następstwie powołania go na stanowisko dyrektora.
79 W tym względzie należy odnotować, że stanowisko dyrektora może zostać objęte w grupie zaszeregowania A*14 i A*15, zgodnie z załącznikiem XIII.1 („Rodzaje stanowisk w okresie przejściowym”) do regulaminu pracowniczego. W związku z tym, że szczególne postępowanie w sprawie naboru przewidziane w art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego może – jak wynika z pkt 75 niniejszego wyroku – być zrównane z awansem, jeżeli bierze w nim udział urzędnik lub inny pracownik o statusie aktywnego zatrudnienia, należy czerpać inspirację z rozwiązania przyjętego przez samego ustawodawcę wspólnotowego w art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, a więc ustalić zaszeregowanie do „następnej grupy zaszeregowania”, czyli w niniejszym przypadku do grupy zaszeregowania A*15, ponieważ skarżący zajmował stanowisko kierownika wydziału w grupie zaszeregowania A*14 przed powołaniem go na stanowisko dyrektora zgodnie z art. 7 ust. 5 tego załącznika.
80 Takie rozwiązanie nasuwa się tym bardziej, że jest ono zgodne z obowiązkiem staranności spoczywającym na administracji, który zgodnie z utrwalonym orzecznictwem oznacza, że jeżeli administracja zajmuje stanowisko względem sytuacji prawnej urzędnika, właściwy organ uwzględnia wszystkie okoliczności mogące przesądzać o treści jego decyzji oraz uwzględnia nie tylko interes służby, lecz również interes zainteresowanego urzędnika (wyrok Trybunału z dnia 29 czerwca 1994 r. w sprawie C‑298/93 P Klinke przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, Rec. str. I‑3009, pkt 38; wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie T‑133/89 Burban przeciwko Parlamentowi, Rec. str. II‑245, pkt 27 oraz z dnia 1 czerwca 1999 r. w sprawach połączonych T‑114/98 i T‑115/98 Rodríguez Pérez i in. przeciwko Komisji, RecFP str. I‑A‑97 i II‑529, pkt 32). W niniejszym przypadku skarżący miał zaś słuszny i zgodny z obowiązującymi przepisami regulaminu pracowniczego interes w tym, aby jego wynagrodzenie nie zostało obniżone po powołaniu go na wyższe stanowisko, które było wyrazem uznania jego osobistych zasług.
81 Wreszcie w odniesieniu do żądań skargi dotyczących ponownego ustalenia kariery zawodowej skarżącego, należy stwierdzić, że należy to do środków, które pozwana będzie musiała podjąć w celu zapewnienia wykonania niniejszego wyroku.
82 Biorąc pod uwagę całość powyższych rozważań, należy stwierdzić, że organ powołujący naruszył zasadę ekspektatywy rozwoju kariery urzędnika w ramach swojej instytucji, dokonując w stosunku do skarżącego – powołanego na stanowisko w wyższej grupie zaszeregowania po dniu 1 maja 2004 r., po zakończeniu postępowania otwartego przed tą datą na podstawie art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego – zaszeregowania do grupy i stopnia, które były niższe niż posiadane przez skarżącego przed powołaniem.
83 W konsekwencji, bez konieczności przeprowadzania analizy pozostałych argumentów podniesionych na poparcie zarzutu pierwszego, trzeciego i czwartego ani też analizy zarzutu drugiego i zarzutu niedopuszczalności podniesionego w odniesieniu do art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
W przedmiocie kosztów
84 Jak orzekł Sąd w wyroku z dnia 26 kwietnia 2006 r. w sprawie F‑16/05 Falcione przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanym w Zbiorze, pkt 77–86, do czasu wejścia w życie regulaminu Sądu, a w szczególności szczegółowych przepisów dotyczących kosztów, należy stosować wyłącznie regulamin Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, znajdujący zastosowanie mutatis mutandis do Sądu na podstawie art. 3 ust. 4 decyzji 2004/752/WE, Euratom z dnia 2 listopada 2004 r. ustanawiającej Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (Dz.U. L 333, str. 7), do czasu wejścia w życie regulaminu tego Sądu.
85 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ pozwana przegrała sprawę w niniejszym przypadku, należy obciążyć ją kosztami postępowania.
86 Ponadto art. 87 § 4 tego regulaminu przewiduje, iż państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 18 maja 2005 r. w części, w której dokonuje ona zaszeregowania J. da Silvy na stanowisku dyrektora do grupy A*14, stopień 2.
2) Komisja Wspólnot Europejskich pokryje koszty J. da Silvy, a także własne koszty.
3) Rada Unii Europejskiej pokryje własne koszty.
Van Raepenbusch | Boruta | Kanninen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 28 czerwca 2007 r.
W. Hakenberg | | S. Van Raepenbusch |
Tekst niniejszego orzeczenia, jak również teksty orzeczeń sądów wspólnotowych przytaczane w tym orzeczeniu, które nie zostały dotychczas opublikowane w Zbiorze, są dostępne na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości: www.curia.europa.eu