WYROK SĄDU (pierwsza izba)

z dnia 2 lipca 2019 r.(*)

Odpowiedzialność pozaumowna – Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Islamskiej Republiki Iranu – Zamrożenie środków finansowych – Naprawienie szkody, jaką miała ponieść skarżąca w wyniku umieszczenia jej nazwy w wykazach osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające – Szkoda majątkowa – Szkoda niemajątkowa

W sprawie T‑405/15

Fulmen, z siedzibą w Teheranie (Iran), reprezentowana przez adwokatów A. Bahramiego i N. Korogiannakisa,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez R. Liudvinaviciute-Cordeiro oraz M. Bishopa, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez

Komisję Europejską, reprezentowaną początkowo przez A. Aresu i D. Gauci, a następnie przez A. Aresu i R. Tricota, działających w charakterze pełnomocników,

interwenient,

mającej za przedmiot oparte na art. 268 TFUE żądanie naprawienia szkody, jaką skarżąca miała ponieść w następstwie przyjęcia decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. 2010, L 195, s. 39), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 423/2007 dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2010, L 195, s. 25), decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB (Dz.U. 2010, L 281, s. 81) i rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. 2010, L 281, s. 1), na mocy których nazwa skarżącej została umieszczona i utrzymana w wykazach osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające,

SĄD (pierwsza izba),

w składzie: I. Pelikánová (sprawozdawca), prezes, V. Valančius i U. Öberg, sędziowie,

sekretarz: M. Marescaux, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 grudnia 2018 r.,

wydaje następujący

Wyrok

I.      Okoliczności powstania sporu

1        Niniejsza sprawa wpisuje się w ramy środków ograniczających ustanowionych w celu wywarcia nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby ta zakończyła działania stwarzające zagrożenie rozprzestrzeniania broni jądrowej i związane z rozwojem systemów jej przenoszenia (zwane dalej „rozprzestrzenianiem broni jądrowej”).

2        Skarżąca, Fulmen, jest spółką irańską, działającą między innymi w sektorze sprzętu elektrycznego.

3        W ramach Unii Europejskiej zostały uchwalone: wspólne stanowisko Rady 2007/140/WPZiB z dnia 27 lutego 2007 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2007, L 61, s. 49) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczące środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2007, L 103, s. 1).

4        Artykuł 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska 2007/140 przewidywał zamrożenie wszelkich środków finansowych i zasobów gospodarczych określonych kategorii osób i podmiotów. Wykaz tych osób i podmiotów znajdował się w załączniku II do wspólnego stanowiska 2007/140.

5        Artykuł 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 przewidywał, w zakresie kompetencji Wspólnot Europejskich, zamrożenie środków finansowych osób, podmiotów lub organów, uznanych przez Radę Unii Europejskiej za biorące udział w rozprzestrzenianiu broni jądrowej zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. b) wspólnego stanowiska 2007/140. Wykaz tych osób, podmiotów i organów stanowił załącznik V do rozporządzenia nr 423/2007.

6        Wspólne stanowisko 2007/140 zostało uchylone decyzją Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. 2010, L 195, s. 39).

7        Artykuł 20 ust. 1 decyzji 2010/413 przewiduje zamrożenie środków finansowych wielu kategorii podmiotów. Przepis ten obejmuje między innymi „osoby lub podmioty […], które są zaangażowane [w rozprzestrzenianie broni jądrowej], które są bezpośrednio powiązane z takimi działaniami lub zapewniają wsparcie dla takich działań, a także osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierownictwem, lub podmioty należące do nich lub przez nie kontrolowane, w tym w sposób nielegalny […] wymienione w załączniku II”.

8        Wykaz zawarty w załączniku II do decyzji 2010/413 został zastąpiony nowym wykazem, ustanowionym w decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. zmieniającej decyzję 2010/413 (Dz.U. 2010, L 281, s. 81).

9        W dniu 25 października 2010 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. 2010, L 281, s. 1).

10      Z chwilą uchwalenia decyzji 2010/413 w dniu 26 lipca 2010 r. nazwa skarżącej została wpisana przez Radę do wykazu osób, podmiotów lub organów zawartego w tabeli I załącznika II do omawianej decyzji.

11      W rezultacie, na podstawie rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 668/2010 z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie wdrożenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 423/2007 (Dz.U. 2010, L 195, s. 25), nazwa skarżącej znalazła się w wykazie osób, podmiotów lub organów zawartym w tabeli I załącznika V do rozporządzenia nr 423/2007. Przyjęcie rozporządzenia wykonawczego nr 668/2010 wywołało skutek w postaci zamrożenia środków finansowych i zasobów gospodarczych skarżącej.

12      W decyzji 2010/413 Rada w odniesieniu do skarżącej podała następujące uzasadnienie: „[Fulmen był] [z]aangażowan[y] w instalację sprzętu elektrycznego w zakładach Kom/Fordu [Iran] w chwili, gdy nie było jeszcze powszechnie wiadome, że zakłady te istnieją”. W rozporządzeniu wykonawczym nr 668/2010 użyto następującego sformułowania: „[Fulmen był] [z]aangażowan[y] w instalację sprzętu elektrycznego w zakładach Kom/Fordu, wtedy gdy nie było jeszcze powszechnie wiadome, że zakłady te istnieją”.

13      Pismem z dnia 28 lipca 2010 r. Rada powiadomiła skarżącą o umieszczeniu jej nazwy w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413 i w wykazie zawartym w załączniku V do rozporządzenia nr 423/2007.

14      Pismem z dnia 14 września 2010 r. skarżąca zwróciła się do Rady o ponowne przeanalizowanie kwestii umieszczenia jej w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413 oraz w wykazie zawartym w załączniku V do rozporządzenia nr 423/2007. Wezwała ona również Radę do przedstawienia dowodów, które stanowiły podstawę zastosowania wobec niej środków ograniczających.

15      Przyjęcie decyzji 2010/644 nie miało wpływu na umieszczenie nazwy skarżącej w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413.

16      Ponieważ rozporządzenie nr 423/2007 zostało uchylone rozporządzeniem nr 961/2010, nazwa skarżącej została umieszczona przez Radę w pkt 13 tabeli B załącznika VIII do tego ostatniego rozporządzenia. W związku z tym środki finansowe skarżącej zostały obecnie zamrożone na podstawie art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010.

17      Pismem z dnia 28 października 2010 r. Rada odpowiedziała na pismo skarżącej z dnia 14 września 2010 r., wskazując, że po ponownym rozpatrzeniu oddala wniosek skarżącej o wykreślenie jej nazwy z wykazu zawartego w załączniku II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 i w załączniku VIII do rozporządzenia nr 961/2010, który zastąpił załącznik V do rozporządzenia nr 423/2007. Rada uściśliła w tym względzie, że ponieważ akta nie zawierały nowych okoliczności uzasadniających zmianę jej stanowiska, wobec skarżącej należy w dalszym ciągu stosować środki ograniczające przewidziane we wskazanych powyżej aktach. Rada wskazała ponadto, że jej decyzja o pozostawieniu nazwy skarżącej w tych wykazach nie była oparta na okolicznościach innych niż wymienione w uzasadnieniu tych wykazów.

18      Wyrokiem z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), Sąd stwierdził nieważność decyzji 2010/413, rozporządzenia wykonawczego nr 668/2010, decyzji 2010/644 i rozporządzenia nr 961/2010 w zakresie, w jakim dotyczyły one Fereydouna Mahmoudiana i skarżącej.

19      Jeśli chodzi o skutki w czasie stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów w ramach skargi, w której zapadł wyrok z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), w pkt 106 tego wyroku, Sąd w odniesieniu do rozporządzenia nr 961/2010 przypomniał, że na mocy art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, na zasadzie odstępstwa od art. 280 TFUE, orzeczenia Sądu, w których zostaje stwierdzona nieważność rozporządzenia, stają się skuteczne z dniem upływu terminu do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy tego statutu, lub, jeśli odwołanie zostało wniesione w tym terminie, z dniem jego oddalenia. W niniejszej sprawie Sąd orzekł, że ryzyko poważnego i nieodwracalnego naruszenia skuteczności środków ograniczających nałożonych rozporządzeniem nr 961/2010 nie jest wystarczająco wysokie, biorąc pod uwagę znaczący wpływ tych środków na prawa i wolności skarżących, aby uzasadniało utrzymanie w mocy skutków tego rozporządzenia wobec nich w okresie wykraczającym poza zakres przewidziany w art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

20      Ponadto w pkt 107 wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), Sąd utrzymał w mocy skutki decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644, do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 961/2010.

21      W dniu 4 czerwca 2012 r. Rada złożyła do Trybunału odwołanie od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142). Odwołanie to zostało zarejestrowane pod sygnaturą C‑280/12 P. Na poparcie tego odwołania Rada podniosła w szczególności, że Sąd naruszył prawo, orzekając, iż powinna przedstawić dowody na to, że skarżąca prowadziła prace w zakładach w Kom/Fordu (Iran), i to bez względu na okoliczność, że dowody, które mogłyby zostać przedstawione, pochodzą z poufnych źródeł i że naruszenia prawa, których dopuścił się Sąd, dotyczyły dwóch aspektów przekazania tych dowodów, z których pierwszy dotyczy przekazania Radzie dowodów przez państwa członkowskie, a drugi – przekazania informacji poufnych sądowi.

22      Wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r., Rada/Fulmen i Mahmoudian (C‑280/12 P, EU:C:2013:775), Trybunał oddalił odwołanie jako bezzasadne, utrzymując w mocy to, co Sąd orzekł w pkt 103 wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), a mianowicie, że Rada nie przedstawiła dowodu, że skarżąca prowadziła prace w zakładach Kom/Fordu.

23      Na mocy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1361/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 (Dz.U. 2013, L 343, s. 7) Rada, postępując zgodnie z tym, co wynikało z wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., Rada/Fulmen i Mahmoudian (C‑280/12 P, EU:C:2013:775), dokonała wykreślenia nazwy skarżącej z wykazów osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, wymienionych, odpowiednio, w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012, ze skutkiem od dnia 19 grudnia 2013 r. Od tamtej pory nazwa skarżącej nie została ponownie umieszczona w żadnym wykazie.

II.    Przebieg postępowania i żądania stron

24      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 25 lipca 2015 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę. Sprawa została przydzielona pierwszej izbie Sądu.

25      W dniu 9 listopada 2015 r. Rada złożyła odpowiedź na skargę.

26      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 listopada 2015 r. Komisja Europejska złożyła wniosek o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Rady.

27      W dniu 2 grudnia 2015 r. skarżąca złożyła swoje uwagi w przedmiocie wniosku Komisji o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta. Rada nie przedstawiła uwag w przedmiocie tego wniosku w wyznaczonym terminie.

28      Na mocy decyzji prezesa pierwszej izby Sądu z dnia 10 grudnia 2015 r., wydanej zgodnie z art. 144 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem, Komisja została dopuszczona do sprawy w charakterze interwenienta.

29      W dniu 22 stycznia 2016 r. Komisja złożyła uwagi interwenienta. Ani Rada, ani skarżąca nie przedstawiły uwag w przedmiocie tego pisma.

30      W dniu 25 stycznia 2016 r. skarżąca złożyła replikę.

31      W dniu 8 marca 2016 r. Rada złożyła duplikę.

32      W piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 29 marca 2016 r. skarżąca wniosła o przeprowadzenie rozprawy, zgodnie z art. 106 § 1 regulaminu postępowania.

33      Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (pierwsza izba) przyjął pierwszy środek organizacji postępowania polegający na przesłuchaniu stron w przedmiocie ewentualnego zawieszenia postępowania do czasu wydania przez Trybunał orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie C‑45/15 P, Safa Nicu Sepahan/Rada. Rada przedstawiła uwagi w przedmiocie tego wniosku w wyznaczonym terminie.

34      Po zmianie składu izb Sądu, na podstawie art. 27 § 5 regulaminu postępowania, sędzia sprawozdawca został przydzielony do pierwszej izby, której w rezultacie przydzielona została niniejsza sprawa.

35      Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2016 r. prezes pierwszej izby Sądu postanowił zawiesić postępowanie w niniejszej sprawie.

36      W następstwie wydania wyroku z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (pierwsza izba) przyjął drugi środek organizacji postępowania polegający na przesłuchaniu stron na okoliczność konsekwencji, jakie strony wywodzą z tego wyroku dla niniejszego postępowania (zwanego dalej „drugim środkiem organizacji postępowania”). Strony główne i Komisja przedstawiły uwagi w przedmiocie tego wniosku w wyznaczonym terminie.

37      Na wniosek sędziego sprawozdawcy Sąd (pierwsza izba) przyjął trzeci środek organizacji postępowania polegający na zadaniu skarżącej kilku pytań (zwany dalej „trzecim środkiem organizacji postępowania”). Skarżąca udzieliła odpowiedzi w wyznaczonym terminie.

38      Pismem z dnia 28 listopada 2018 r. Komisja poinformowała Sąd, że nadal popiera stanowisko Rady i że nie uznała za konieczne uczestniczyć w rozprawie w niniejszej sprawie.

39      Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2018 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron głównych i ich odpowiedzi na ustne pytania Sądu.

40      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

–        zasądzenie od Rady na jej rzecz kwoty 11 009 560 EUR tytułem naprawienia poniesionej przez nią szkody majątkowej i kwoty 100 000 EUR tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę niemajątkową;

–        obciążenie Rady kosztami postępowania.

41      Rada i Komisja wnoszą do Sądu o:

–        oddalenie skargi,

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

III. Co do prawa

A.      W przedmiocie właściwości Sądu

42      W duplice, opierając się na wyroku z dnia 18 lutego 2016 r., Jannatian/Rada (T‑328/14, niepublikowanym, EU:T:2016:86), Rada podnosi, że w zakresie, w jakim skarżąca oparła swoje żądanie odszkodowawcze na niezgodności z prawem umieszczenia jej nazwy w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644, Sąd nie jest właściwy do orzekania w przedmiocie niniejszej skargi, ponieważ art. 275 akapit drugi TFUE nie przyznaje Sądowi właściwości do orzekania w przedmiocie wniosku o odszkodowanie opartego na niezgodności z prawem aktu z zakresu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB).

43      W odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd na rozprawie, w którym Sąd zwrócił się o przedstawienie uwag w przedmiocie zarzutu Rady o niedopuszczalności skarżąca wyjaśniła, że w niniejszej skardze zamierza dochodzić naprawienia szkody wyrządzonej wyłącznie przez rozporządzenia przyjęte przez Radę, co zostało odnotowane w protokole z rozprawy. W świetle wspomnianej odpowiedzi należy stwierdzić, że zasadniczo skarżąca zmieniła drugie żądanie skargi, w związku z czym ostatecznie wnosi jedynie, aby Sąd zasądził na jej rzecz od Rady kwotę 11 009 560 EUR tytułem naprawienia szkody majątkowej, jaką poniosła z powodu niezgodnego z prawem umieszczenia jej nazwy w wykazach załączonych do rozporządzenia wykonawczego nr 668/2010 i rozporządzenia nr 961/2010 (zwanych dalej „spornymi wykazami”) i kwotę w wysokości 100 000 EUR tytułem naprawienia szkody niemajątkowej, jaką poniosła skutkiem tego.

44      W każdym razie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 129 regulaminu postępowania Sąd w każdej chwili może, z urzędu, po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron orzec o niedopuszczalności ze względów porządku publicznego, wśród których według orzecznictwa mieści się właściwość sądu Uni do rozpoznania skargi (zob. podobnie wyroki: z dnia 18 marca 1980 r., Ferriera Valsabbia i in./Komisja, 154/78, 205/78, 206/78, od 226/78 do 228/78, 263/78, 264/78, 31/79, 39/79, 83/79, 85/79, EU:C:1980:81, pkt 7; z dnia 17 czerwca 1998 r., Svenska Journalistförbundet/Rada, T‑174/95, EU:T:1998:127, pkt 80).

45      W tym względzie z orzecznictwa wynika, że o ile skarga o odszkodowanie mająca na celu naprawienie szkody, jaka miała zostać poniesiona w związku z przyjęciem aktu w dziedzinie WPZiB, nie należy do kompetencji Sądu (wyrok z dnia 18 lutego 2016 r., Jannatian/Rada, T‑328/14, niepublikowany, EU:T:2016:86, pkt 30, 31), to Sąd nadal uznaje się za właściwy do rozpoznania żądania naprawienia szkody, jaką miały ponieść osoba lub podmiot w związku z zastosowaniem wobec nich środków ograniczających zgodnie z art. 215 TFUE (zob. podobnie wyroki: z dnia 11 lipca 2007 r., Sison/Rada, T‑47/03, niepublikowany, EU:T:2007:207, pkt 232–251; z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 45–149).

46      Nie może być inaczej w przypadku żądania naprawienia szkody, jaką miała ponieść osoba lub podmiot w związku z zastosowaniem wobec niej środków ograniczających zgodnie z art. 291 ust. 2 TFUE.

47      Zgodnie bowiem z orzecznictwem żaden przepis traktatu FUE nie przewiduje, że jego część szósta, dotycząca przepisów instytucjonalnych i finansowych, nie ma zastosowania w dziedzinie środków ograniczających. Posłużenie się art. 291 ust. 2 TFUE, zgodnie z którym „[j]eżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w art. 24 i 26 Traktatu o Unii Europejskiej, Radzie”, nie jest zatem wykluczone, pod warunkiem, że zostały spełnione warunki przewidziane w tym przepisie (wyrok z dnia 1 marca 2016 r., National Iranian Oil Company/Rada, C‑440/14 P, EU:C:2016:128, pkt 35).

48      W niniejszym przypadku środki ograniczające przyjęte wobec skarżącej w decyzji 2010/413, zmienionej następnie decyzją 2010/644, zostały wykonane rozporządzeniem wykonawczym nr 668/2010, przyjętym zgodnie z art. 291 ust. 2 TFUE i rozporządzeniem nr 961/2010, przyjętym zgodnie z art. 215 TFUE.

49      Wynika z tego, że o ile Sąd nie jest właściwy do rozpoznania żądania odszkodowawczego skarżącej w zakresie, w jakim zmierza ona do uzyskania odszkodowania za szkodę, jaką miała ponieść w wyniku wydania decyzji 2010/413, zmienionej następnie decyzją 2010/644, o tyle jednak jest on właściwy do rozpoznania tegoż żądania w zakresie, w jakim zmierza ono do naprawienia szkody, jaką poniosła z powodu wykonania tejże decyzji rozporządzeniem wykonawczym nr 668/2010 i rozporządzeniem nr 961/2010 (zwanymi dalej „spornymi aktami”).

50      W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd jest właściwy do rozpatrzenia niniejszej skargi w brzmieniu zmienionym na rozprawie, to znaczy w zakresie, w jakim dotyczy ona naprawienia szkody, którą skarżąca, jak twierdzi, poniosła z tego powodu, że środki ograniczające przyjęte w decyzji 2010/413, zmienionej następnie decyzją 2010/644, zostały wprowadzone w życie w drodze spornych aktów (zwanych dalej „spornymi środkami”).

B.      Istota sprawy

51      Zgodnie z art. 340 akapit drugi TFUE „[w] dziedzinie odpowiedzialności pozaumownej Unia powinna naprawić, zgodnie z zasadami ogólnymi, wspólnymi dla praw państw członkowskich, szkody wyrządzone przez jej instytucje lub jej pracowników przy wykonywaniu ich funkcji”. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii, w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE, z powodu niezgodnego z prawem zachowania jej organów jest uzależnione od łącznego spełnienia określonych przesłanek, a mianowicie: bezprawności zachowania zarzucanego instytucjom, rzeczywistego charakteru szkody oraz istnienia związku przyczynowego między zarzucanym instytucjom zachowaniem a poniesioną szkodą (zob. wyroki: z dnia 9 września 2008 r., FIAMM i in./Rada i Komisja, C‑120/06 P i C‑121/06 P, EU:C:2008:476, pkt 106 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 47).

52      Na poparcie niniejszej skargi skarżąca podnosi, że w sprawie zostały spełnione wszystkie trzy wyżej wymienione przesłanki.

53      Rada, popierana przez Komisję, wnosi o oddalenie skargi jako niezasadnej, ponieważ wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi skarżąca nie przedstawia dowodu na to, że w sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii.

54      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przesłanki powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE, wymienione w pkt 51 powyżej, mają charakter kumulatywny (wyrok z dnia 7 grudnia 2010 r., Fahas/Rada, T‑49/07, EU:T:2010:499, pkt 92, 93; postanowienie z dnia 17 lutego 2012 r., Dagher/Rada, T‑218/11, niepublikowane, EU:T:2012:82, pkt 34).  Z powyższego wynika, że jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona, skargę należy oddalić w całości, bez konieczności badania pozostałych przesłanek (wyrok z dnia 26 października 2011 r., Dufour/EBC, T‑436/09, EU:T:2011:634, pkt 193).

55      Należy zatem zbadać, czy w niniejszej sprawie skarżąca przedstawiła spoczywający na niej dowód bezprawności zachowania, które zarzuca Radzie, a mianowicie wydanie spornych aktów oraz pozostawienie jej nazwy w spornych wykazach, rzeczywiste istnienie szkód majątkowych i niemajątkowych, które, jak twierdzi, poniosła, oraz istnienie związku przyczynowego między wspomnianym wydaniem a szkodami, które podnosi.

1.      W przedmiocie podnoszonej niezgodności z prawem

56      Skarżąca podnosi, że przesłanka dotycząca niezgodności z prawem zachowania instytucji jest spełniona, ponieważ, co do zasady wydanie spornych aktów i pozostawienie jej nazwy w spornych wykazach stanowią wystarczająco istotne naruszenie, przez Radę, przepisów prawa mających na celu przyznanie praw jednostkom, co zgodnie z orzecznictwem może spowodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii.

57      W tym względzie, po pierwsze, skarżąca przypomina, że z wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), a także z wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., Rada/Fulmen i Mahmoudian (C‑280/12 P, EU:C:2013:775), wydanego w wyniku odwołania Rady i oddalającego wspomniane odwołanie (zob. pkt 22 powyżej) wynika, że sporne akty są niezgodne z prawem.

58      Z jednej strony przypomina ona bowiem, że w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), Sąd uznał, że Rada nie dysponowała żadnym dowodem na jej niekorzyść w celu potwierdzenia umieszczenia jej nazwy w spornych wykazach, i uważa, że okoliczność ta stanowi wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej, której celem jest przyznanie jednostkom praw, które mogą skutkować powstaniem odpowiedzialności pozaumownej Unii. W odpowiedzi na pytanie zadane w ramach drugiego środka organizacji postępowania skarżąca wskazuje, że biorąc pod uwagę podobieństwo zdarzeń powodujących powstanie okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie oraz w sprawie, w której zapadł wyrok Trybunału z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), wszystkie ustalenia dotyczące wagi niezgodności z prawem zachowania Rady w tej ostatniej sprawie można zastosować mutatis mutandis do niniejszej sprawy. Skarżąca dodaje, że Sąd powinien uznać, iż samo stwierdzenie nieważności spornych aktów nie może stanowić wystarczającego naprawienia szkody niemajątkowej.

59      Z drugiej strony skarżąca uważa, że w świetle rażącego naruszenia prawa stwierdzonego przez Sąd w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142) decyzja Rady o wniesieniu odwołania od tego wyroku stanowi nadużycie władzy, które spowodowało zwiększenie poniesionej przez nią szkody.

60      Po drugie, skarżąca twierdzi, że sporne środki skutkowały naruszeniem korzystania ze swobody przedsiębiorczości i prawa własności przysługujących jej na mocy art. 16 i 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Owo pogwałcenie praw podstawowych zwiększało ciężar naruszenia, którego dopuściła się Rada, w takim stopniu, że stanowi ono istotne naruszenie normy prawnej.

61      W odpowiedzi na pytanie zadane w ramach drugiego środka organizacji postępowania Rada, popierana przez Komisję, nie kwestionuje już naruszenia prawa wynikającego z przyjęcia spornych środków i uznaje, że wnioski wyciągnięte przez Trybunał w wyroku z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), dotyczące istnienia wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom, mają znaczenie dla niniejszej sprawy, ponieważ wskazanie skarżącej nastąpiło w okolicznościach podobnych do okoliczności faktycznych sprawy, w której zapadł ten wyrok. Sprzeciwia się ona natomiast twierdzeniom skarżącej dotyczącym nadużycia władzy i naruszenia art. 16 i 17 karty i uważa, że wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), nie zawiera żadnej istotnej wskazówki w tym względzie.

62      W niniejszym przypadku w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), Sąd stwierdził niezgodność spornych aktów z prawem.

63      Niemniej jednak należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu stwierdzenie niezgodności z prawem danego aktu prawnego, jakkolwiek godne ubolewania, nie jest wystarczające, by uznać, że została spełniona przesłanka powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii dotycząca niezgodności z prawem zachowania zarzucanego instytucjom (wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 50; zob. także podobnie wyroki: z dnia 6 marca 2003 r., Dole Fresh Fruit International/Rada i Komisja, T‑56/00, EU:T:2003:58, pkt 71–75; z dnia 23 listopada 2011 r., Sison/Rada, T‑341/07, EU:T:2011:687, pkt 31). Ewentualne stwierdzenie nieważności jednego lub większej liczby aktów Rady będących źródłem szkód, które podnosi skarżąca, nawet jeżeli takie stwierdzenie nieważności zapadło na mocy wyroku Sądu wydanego przed wniesieniem skargi o odszkodowanie, nie stanowi zatem niewzruszalnego dowodu, wystarczająco istotnego, że instytucja dopuściła się naruszenia, co pozwoliłoby stwierdzić ipso iure jej odpowiedzialność pozaumowną.

64      Przesłanka dotycząca bezprawnego zachowania instytucji Unii wymaga wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie praw jednostkom (zob. wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, C‑45/15 P, EU:C:2017:402, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

65      Celem wymogu wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie praw jednostkom jest to, aby bez względu na rodzaj rozpatrywanego niezgodnego z prawem aktu uniknąć sytuacji, w której ryzyko konieczności ponoszenia ciężaru szkód podnoszonych przez zainteresowane osoby upośledziłoby zdolność danej instytucji do wykonywania w pełnym zakresie jej kompetencji w interesie ogólnym, zarówno w ramach jej działalności prawodawczej czy wymagającej podejmowania decyzji z zakresu polityki ekonomicznej, jak i w sferze jej kompetencji administracyjnych, nie dopuszczając jednakże do tego, by ciężar konsekwencji oczywistych i niewybaczalnych naruszeń spoczywał na jednostkach (zob. wyroki: z dnia 23 listopada 2011 r., Sison/Rada, T‑341/07, EU:T:2011:687, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 51).

66      W świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 63–65 powyżej należy zbadać, czy przepisy prawne, na których naruszenie powołuje się skarżąca w niniejszej sprawie, mają na celu przyznanie praw jednostkom i czy Rada dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia tych przepisów.

67      Na poparcie swojego żądania naprawienia szkody skarżąca podnosi zasadniczo dwa zarzuty niezgodności z prawem, a mianowicie, po pierwsze, wydanie spornych aktów i pozostawienie jej nazwy w spornych wykazach, podczas gdy Rada nie dysponowała żadnymi dowodami na ich poparcie, niezgodność z prawem, której skutki zostały zaostrzone przez nadużycie władzy przez Radę w zakresie, w jakim wniosła odwołanie od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), a po drugie, naruszenie art. 16 i 17 karty.

68      Po pierwsze, jeśli chodzi o zarzut niezgodności z prawem oparty na wydaniu spornych aktów oraz pozostawieniu przez Radę jej nazwy w spornych wykazach, podczas gdy Rada nie dysponowała żadnymi dowodami na ich poparcie, należy przypomnieć, że w pkt 68 i 69 wyroku z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (T‑384/11, EU:T:2014:986), Sąd orzekł, że organ administracji działający ze zwykłą ostrożnością i starannością byłby w stanie zrozumieć, w chwili przyjmowania aktu zaskarżonego w danej sprawie, że do niego należy zgromadzenie informacji i dowodów uzasadniających środki ograniczające wobec skarżącej w tej sprawie, tak aby w razie ich zakwestionowania mógł wykazać zasadność tych środków poprzez przedstawienie rzeczonych informacji i rzeczonych dowodów przed sądem Unii. Sąd stwierdził, że nie działając w ten sposób, Rada dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie praw jednostkom w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 63 i 64 powyżej. W pkt 40 wyroku z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), wydanego w wyniku odwołania od wyroku z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (T‑384/11, EU:T:2014:986), i oddalającego to odwołanie, Trybunał orzekł, że Sąd słusznie stwierdził, między innymi w pkt 68, 69 swojego wyroku, że utrzymujące się przez blisko trzy lata naruszenie – ciążącego na Radzie obowiązku przedstawienia, w razie zakwestionowania, informacji lub dowodów potwierdzających powody zastosowania środków ograniczających wobec osoby fizycznej lub prawnej – stanowiło wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej mającej na celu przyznanie praw jednostkom.

69      W niniejszym przypadku, jak to wynika z wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), potwierdzonego przez Trybunał w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., Rada/Fulmen i Mahmoudian (C‑280/12 P, EU:C:2013:775), należy stwierdzić, że naruszenie popełnione przez Radę nie tylko jest przedmiotowo identyczne, lecz również o około sześć miesięcy dłuższe niż naruszenie popełnione przez Radę w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (T‑384/11, EU:T:2014:986).

70      Wynika z tego, że z jednej strony norma prawna, której naruszenie podnoszone jest w niniejszej sprawie, jest normą prawną przyznającą uprawnienia jednostkom, wśród których figuruje skarżąca jako osoba prawna, której dotyczą sporne akty. Z drugiej strony naruszenie tej zasady stanowi wystarczająco istotne naruszenie w rozumieniu orzecznictwa przypomnianego w pkt 64 powyżej.

71      Ponadto z uwag przedstawionych przez strony, w ramach drugiego środka organizacji postępowania, wynika, że jeśli chodzi o skutki, jakie wywodzą one z wyroku z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), dla niniejszej sprawy, to same są obecnie zgodne w kwestii, że niezgodność z prawem stanowi wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej prawa jednostkom.

72      Co się tyczy argumentu, zgodnie z którym zasadniczo to ostatnie naruszenie jest o tyle bardziej istotne, o ile obciążająca jest okoliczność, że wnosząc odwołanie od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142) Rada dopuściła się nadużycia władzy – nie może on zostać uwzględniony.

73      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt jest dotknięty wadą nadużycia władzy tylko wtedy, kiedy z obiektywnych, właściwych dla danej sprawy i spójnych poszlak wynika, że został on przyjęty wyłącznie lub w znacznej mierze w celu innym niż wskazany albo w celu obejścia procedury specjalnie przewidzianej w traktacie dla okoliczności danej sprawy (zob. wyrok z dnia 29 listopada 2017 r., Montel/Parlament, T‑634/16, niepublikowany, EU:T:2017:848, pkt 161 i przytoczone tam orzecznictwo).

74      W tym względzie, z jednej strony, należy przypomnieć, że prawo do wniesienia odwołania od wyroków Sądu jest przewidziane w art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE i stanowi integralną część środków odwoławczych systemu sądowniczego Unii. Zgodnie z tym samym postanowieniem odwołanie do Trybunału ogranicza się do kwestii prawnych. Dodatkowo, zgodnie z art. 56 akapit drugi zdanie pierwsze statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie może zostać wniesione przez każdą stronę, której żądania nie zostały uwzględnione, w całości lub w części. Z przepisów prawa pierwotnego Unii wynika, że z poszanowaniem ustanowionych w nim granic każda strona może swobodnie nie tylko wnieść odwołanie od wyroku Sądu, lecz ponadto podnosić wszelkie zarzuty, które uważa za użyteczne w celu popierania i wygrania swojej sprawy. Zważywszy na to ostatnie, wbrew temu, co twierdzi skarżąca, nie można zarzucać Radzie, że wniosła odwołanie od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), aby – jak precyzuje to w odpowiedzi na skargę – dysponować „utrwalonym orzecznictwem dotyczącym geograficznych środków ograniczających”, ponieważ taki argument odnosi się w sposób oczywisty do kwestii prawnej w rozumieniu art. 256 ust. 1 akapit drugi TFUE.

75      Z drugiej strony twierdzenie skarżącej, że Rada odwołała się od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), wyłącznie w celu wywarcia nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła swój program jądrowy, utrwalając w ten sposób skutki wywołane przez sporne akty wobec skarżącej, nie może zostać uwzględnione. Nie tylko bowiem twierdzenie to nie jest poparte żadnym dowodem lub informacją, ale w każdym razie należy stwierdzić, że utrwalenie tych skutków jest nieodłącznie związane z decyzją o wniesieniu odwołania, a to na mocy art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, w myśl tego artykułu, „[n]a zasadzie odstępstwa od artykułu 280 [TFUE] orzeczenia Sądu o nieważności rozporządzenia stają się skuteczne dopiero po upływie terminu określonego w pierwszym akapicie artykułu 56 niniejszego statutu, bądź jeśli w terminie tym wniesiono odwołanie – od daty jego oddalenia”.

76      Dodatkowo należy przypomnieć (zob. pkt 19 powyżej), że w odniesieniu do skutków w czasie stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 961/2010, w pkt 106 wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), Sąd orzekł, że ryzyko poważnego i nieodwracalnego naruszenia skuteczności środków ograniczających nałożonych rozporządzeniem nr 961/2010 nie wydaje się w tamtym przypadku wystarczająco wysokie, aby mogło uzasadnić utrzymanie w mocy skutków tego rozporządzenia wobec skarżących w czasie przekraczający termin wskazany w art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Ponadto w pkt 107 tegoż wyroku (zob. pkt 20 powyżej) Sąd utrzymał w mocy skutki decyzji 2010/413, zmienionej decyzją 2010/644 do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 961/2010.

77      Wniosek z powyższych rozważań jest taki, że utrzymanie w mocy skutków spornych aktów wobec skarżącej, po stwierdzeniu ich nieważności w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), wynika z zastosowania przepisów statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i z suwerennej oceny Sądu, a nie z zarzucanego Radzie przez skarżącą zachowania, że wniosła odwołanie od tego wyroku.

78      W związku z powyższym, ponieważ skarżąca nie przedstawiła żadnej obiektywnej okoliczności, która mogłaby udowodnić, że Rada odwołała się od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), w celu zaszkodzenia skarżącej lub wywarcia nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła swój program jądrowy – argument dotyczący nadużycia władzy przez Radę, które zwiększyło ciężar naruszenia normy prawnej rozpatrywanego w niniejszej sprawie, należy oddalić jako bezzasadny.

79      W odniesieniu do drugiego zarzutu niezgodności z prawem, opartego na naruszeniu art. 16 i 17 karty, należy zauważyć, że skarżąca ogranicza się do przypomnienia przesłanek niezbędnych do tego, by powstało naruszenie praw i wolności uznanych w karcie i do podniesienia, że celem i skutkiem nałożonych na nią spornych środków były wynikające zeń ograniczenia jej prawa własności i swobody wykonywania działalności gospodarczej ustanowione art. 16 i 17 karty.

80      Tymczasem, o ile zgodnie z utrwalonym orzecznictwem prawo własności jest zagwarantowane w art. 17 karty, o tyle nie korzysta ono w prawie Unii z ochrony bezwzględnej, lecz musi być rozważane w świetle swojej funkcji społecznej. Wobec tego wykonywanie tych praw może zostać poddane ograniczeniom, pod warunkiem że ograniczenia te rzeczywiście odpowiadają celom Unii służącym interesowi ogólnemu i nie stanowią, w stosunku do swego celu nieproporcjonalnej i niemożliwej do przyjęcia ingerencji, która naruszałaby istotę praw w ten sposób gwarantowanych (zob. wyrok z dnia 13 września 2013 r., Makhlouf/Rada, T‑383/11, EU:T:2013:431, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo). Orzecznictwo to może zostać odpowiednio zastosowane do wolności prowadzenia działalności gospodarczej, która jest zagwarantowana w art. 16 karty.

81      W niniejszym przypadku, po pierwsze, należy zauważyć, że wydanie spornych aktów wobec skarżącej w zakresie, w jakim przewidują one zamrożenie jej środków finansowych, aktywów finansowych i innych zasobów gospodarczych, miało na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz wywarcie w ten sposób nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła dane działania. Cel ten wpisywał się w bardziej ogólne ramy wysiłków związanych z utrzymaniem pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego i był w konsekwencji uzasadniony i odpowiedni (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 13 września 2013 r., Makhlouf/Rada, T‑383/11, EU:T:2013:431, pkt 100, 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

82      Po drugie, sporne środki były również konieczne, ponieważ inne, mniej restrykcyjne środki, takie jak system udzielania uprzedniego zezwolenia lub obowiązek uzasadnienia a posteriori wykorzystania przekazanych środków, nie pozwalały na równie skuteczne osiągnięcie realizowanego celu, jakim jest zapobieżenie rozprzestrzenianiu broni jądrowej oraz wywarcie w ten sposób nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła dane działania, zwłaszcza w świetle możliwości obejścia nałożonych ograniczeń (zob. analogicznie wyrok z dnia 13 września 2013 r., Makhlouf/Rada, T‑383/11, EU:T:2013:431, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

83      Tym samym skarżąca nie wykazała, że sporne akty naruszyły prawa wynikające z art. 16 i 17 karty.

84      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że jedynie pierwszy zarzut niezgodności z prawem dotyczący wydania spornych aktów oraz utrzymania przez Radę nazwy skarżącej w spornych wykazach, w sytuacji gdy Rada nie dysponowała żadnymi dowodami na ich poparcie, stanowi naruszenie prawa powodujące powstanie odpowiedzialności Unii, w rozumieniu orzecznictwa przywołanego w pkt 64 powyżej.

2.      W przedmiocie podnoszonej szkody i istnienia związku przyczynowego pomiędzy niezgodnością z prawem zarzucanego zachowania a tą szkodą

85      Skarżąca uważa, że wykazała rzeczywisty i pewny charakter szkód – majątkowej i niemajątkowej, które poniosła z powodu spornych aktów, oraz związek przyczynowy pomiędzy bezprawnością zarzucanego zachowania a podnoszoną szkodą. Biorąc pod uwagę szczególne okoliczności sprawy, skarżąca uważa, że wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), nie podważa zasadności jej żądania odszkodowawczego.

86      W replice podnosi ona, że Rada usiłuje, z naruszeniem art. 340 TFUE, narzucić warunki, które mogą uczynić praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym skorzystanie przez jednostki z prawa do odszkodowania.

87      W odpowiedzi na argument Rady, oparty na braku związku przyczynowego, w świetle środków ograniczających przyjętych wobec niej w 2011 r. w Stanach Zjednoczonych (zwanych dalej „amerykańskimi środkami”), skarżąca wskazuje, że środki amerykańskie zostały przyjęte półtora roku po spornych aktach, oraz że powołują się na te ostatnie jako na „dowód”. Zatem rzeczone środki, wynikające z rzeczonych aktów, nie mogły wyrządzić jej osobnej szkody, w związku z czym ewentualne szkody wynikały bezpośrednio z niezgodnego z prawem działania Rady i to ta ostatnia powinna je naprawić. Z drugiej strony skarżąca przypomina, że stosunki między Islamską Republiką Iranu a Stanami Zjednoczonymi zostały zerwane od 1980 r. i że od 1995 r. Stany Zjednoczone zakazały wszelkiej działalności i transakcji z irańskimi spółkami. Tym samym, ze względu na to, że nie utrzymywała stosunków ze spółkami mającymi siedzibę w Stanach Zjednoczonych i nie posiadała tam aktywów, władze amerykańskie nie wyrządziły jej żadnej szkody.

88      Rada, popierana przez Komisję, nie zgadza się z argumentami skarżącej. Rada uważa, że wnioski wyciągnięte przez Trybunał w wyroku z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), dotyczące przesłanek naprawienia szkody majątkowej i niemajątkowej są istotne i przemawiają na korzyść jej argumentów w niniejszej sprawie. Ponadto w odniesieniu do szkody zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej, jakie skarżąca miała ponieść w Iranie, Rada zauważa, że w okresie stosowania spornych środków podlegała ona również środkom amerykańskim, które to środki mogły mieć równie szkodliwe skutki, a nawet bardziej szkodliwe, a które to środki nadal obowiązują. W duplice Rada stwierdza, że środki amerykańskie miały rzeczywisty wpływ na działalność gospodarczą skarżącej.

89      Należy zbadać, czy skarżąca przedstawiła dowód podnoszonej szkody i związku przyczynowego pomiędzy bezprawnością zarzucanego zachowania a tą szkodą.

90      Jeżeli chodzi o przesłankę dotyczącą rzeczywistego charakteru szkody, to zgodnie z orzecznictwem odpowiedzialność pozaumowna Unii może powstać tylko wtedy, gdy skarżący faktycznie poniósł rzeczywistą i pewną szkodę (zob. podobnie wyroki: z dnia 27 stycznia 1982 r., De Franceschi/Rada i Komisja, 51/81, EU:C:1982:20, pkt 9; z dnia 16 stycznia 1996 r., Candiotte/Rada, T‑108/94, Rec, EU:T:1996:5, pkt 54). Do skarżącego należy wykazanie, że przesłanka ta jest spełniona (zob. wyrok z dnia 9 listopada 2006 r., Agraz i in./Komisja, C‑243/05 P, EU:C:2006:708, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo), a w szczególności przedstawienie jednoznacznych dowodów zarówno na istnienie, jak i na zakres szkody, na którą się powołuje (zob. wyrok z dnia 16 września 1997 r., Blackspur DIY i in./Rada i Komisja, C‑362/95 P, EU:C:1997:401, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

91      Dokładniej, jakiekolwiek żądanie naprawienia szkody, czy to chodzi o szkodę majątkową, czy niemajątkową, symboliczne lub aby uzyskać znaczące odszkodowanie, musi precyzować charakter podnoszonej szkody w związku z zarzucanym zachowaniem oraz przynajmniej w przybliżony sposób szacować rozmiar tej szkody (zob. wyrok z dnia 26 lutego 2015 r., Sabbagh/Rada, T‑652/11, niepublikowany, EU:T:2015:112, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

92      Jeżeli chodzi o przesłankę dotyczącą istnienia związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym zachowaniem i podnoszoną szkodą, to wspomniana szkoda musi wynikać w sposób wystarczająco bezpośredni z zarzucanego zachowania, a zachowanie to musi stanowić decydującą przyczynę szkody, nie ma natomiast obowiązku naprawienia każdej szkody będącej konsekwencją, choćby odległą, sytuacji niezgodnej z prawem (zob. wyrok z dnia 10 maja 2006 r., Galileo International Technology i in./Komisja, T‑279/03, EU:T:2006:121, pkt 130 i przytoczone tam orzecznictwo; a także podobnie wyrok z dnia 4 października 1979 r., Dumortier i in./Rada, 64/76, 113/76, 167/78, 239/78, 27/79, 28/79 i 45/79, EU:C:1979:223, pkt 21). Do skarżącego należy dostarczenie dowodu istnienia związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem i powoływaną szkodą (zob. wyrok z dnia 30 września 1998 r., Coldiretti i in./Rada i Komisja, T‑149/96, EU:T:1998:228, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).

93      To właśnie w świetle przytoczonego powyżej orzecznictwa należy zbadać, czy w niniejszej sprawie skarżąca wykazała rzeczywisty i pewny charakter szkody majątkowej i niemajątkowej, jakie miała ponieść w następstwie wydania spornych aktów i utrzymania jej nazwy w spornych wykazach oraz istnienie związku przyczynowego między wspomnianym wydaniem a tymi szkodami.

a)      W przedmiocie podnoszonej szkody majątkowej oraz istnienia związku przyczynowego

94      Opierając się na opinii z dnia 21 lipca 2015 r. opracowanej przez firmę audytorską wpisaną na listę biegłych rewidentów regionu Paris Île-de-France (Francja), dołączonej w załączniku A.2 do skargi (zwanej dalej „opinią biegłego rewidenta”), skarżąca twierdzi, że w następstwie wydania spornych aktów, poniosła dwa rodzaje szkód majątkowych w Iranie, a także dwa rodzaje szkód majątkowych w Europie. Za wszystkie te szkody wnosi ona o zasądzenie od Rady wypłaty jej odszkodowania w łącznej kwocie 11 009 560 EUR.

95      W odpowiedzi na pytanie zadane w ramach trzeciego środka organizacji postępowania, dotyczące niezgodności między całkowitą kwotą szkody majątkowej określoną w żądaniach skargi, mianowicie 11 009 560 EUR, oraz sumą kwot odnoszących się do poszczególnych szkód majątkowych, o których mowa w uzasadnieniu skargi, skarżąca wskazuje, że niezgodność ta wynika z oczywistego błędu pisarskiego, który popełniła, co Sąd powinien uwzględnić. W rzeczywistości bowiem, o ile wymieniła ona wysokość każdej ze szkód finansowych i operacyjnych poniesionych w Iranie w tytułach E.1.1.2, E.1.1.3 i E.1.1.4 skargi, zapomniała to zrobić, jeśli chodzi o szkodę finansową i operacyjną poniesioną w Iranie, o której mowa w tytule E.1.1.1. Wyjaśnia jednak, że wysokość tej ostatniej szkody majątkowej, wywołanej „[s]padkiem zysku księgowego”, który szacuje na 2 932 367 EUR, jest wliczona do całkowitej kwoty szkody majątkowej, w odniesieniu do której potwierdza ona, że jest to kwota „11 009 560 EUR, która figuruje zarówno w skardze, jak i w załączniku A.2 do skargi na s. 35”.

96      Należy zauważyć, że w celu wykazania istnienia szkody i związku przyczynowego skarżąca zasadniczo opiera się na opinii biegłego rewidenta. Wynika to w sposób oczywisty z lektury pkt 60–101 skargi, znajdujących się w tytule E „W przedmiocie szkody majątkowej i istnienia związku przyczynowego” w związku ze stronami 8–27 tej opinii. W tych punktach skargi powtórzone są słowo po słowie wszystkie fragmenty figurujące na tych stronach opinii biegłego rewidenta. Co najwyżej skarżąca starała się niekiedy streścić niektóre części tej opinii, poprzestając na wycinaniu jej fragmentów.

97      W tych okolicznościach oraz w zakresie, w jakim znaczna część roszczeń skarżącej dotyczących szkody majątkowej opiera się na ocenach zawartych w opinii biegłego rewidenta, przed zbadaniem szkody majątkowej, jaką skarżąca miała ponieść w Iranie i w Europie, oraz sprawdzeniem istnienia związku przyczynowego, należy w pierwszej kolejności zbadać moc dowodową opinii biegłego rewidenta.

1)      Badanie mocy dowodowej opinii biegłego rewidenta

98      Z tego powodu wobec braku przepisów Unii dotyczących pojęcia dowodu, sąd Unii ustanowił zasadę swobodnej oceny dowodów lub swobodę środków dowodowych, którą należy rozumieć jako możliwość powołania środków dowodowych każdego rodzaju, takich jak zeznania świadków, dowody z dokumentów, przyznanie się do winy itp. (zob. podobnie wyroki: z dnia 23 marca 2000 r., Met-Trans i Sagpol, C‑310/98 i C‑406/98, EU:C:2000:154, pkt 29; z dnia 8 lipca 2004 r., Dalmine/Komisja, T‑50/00, EU:T:2004:220, pkt 72; opinia rzecznika generalnego P. Mengozziego w sprawie Archer Daniels Midland/Komisja, C‑511/06 P, EU:C:2008:604, pkt 113, 114). Jednocześnie sąd Unii ustanowił zasadę swobodnej oceny dowodów, zgodnie z którą ustalenie wiarygodności lub, innymi słowy, mocy dowodowej środka dowodowego jest pozostawione swobodnemu uznaniu sędziego (wyrok z dnia 8 lipca 2004 r., Dalmine/Komisja, T‑50/00, EU:T:2004:220, pkt 72; opinia rzecznika generalnego P. Mengozziego w sprawie Archer Daniels Midland/Komisja, C‑511/06 P, EU:C:2008:604, pkt 111, 112).

99      Aby wykazać moc dowodową dokumentu, należy uwzględnić szereg elementów, takich jak pochodzenie dokumentu, okoliczności jego sporządzenia, adresata tego dokumentu i jego brzmienie, a także rozpatrzyć – w świetle powyższych elementów – czy zawarta w nim informacja wydaje się rozsądna i wiarygodna (wyroki: z dnia 15 marca 2000 r., Cimenteries CBR i in./Komisja, T‑25/95, T‑26/95, od T‑30/95 do T‑32/95, od T‑34/95 do T‑39/95, od T‑42/95 do T‑46/95, T‑48/95, od T‑50/95 do T‑65/95, od T‑68/95 do T‑71/95, T‑87/95, T‑88/95, T‑103/95 i T‑104/95, EU:T:2000:77, pkt 1838; a także z dnia 7 listopada 2002 r., Vela i Tecnagrind/Komisja, T‑141/99, T‑142/99, T‑150/99 i T‑151/99, EU:T:2002:270, pkt 223).

100    W tym kontekście sąd Unii uznał już, że przedstawiona przez stronę skarżącą analiza nie może zostać uznana za neutralną i niezależną opinię, jako że została ona sporządzona na żądanie samego skarżącego, i przez niego sfinansowana, na podstawie udostępnionych przez niego danych, a prawidłowość lub znaczenie tych danych nie zostały zweryfikowane w jakikolwiek niezależny sposób (zob. podobnie wyrok z dnia 3 marca 2011 r., Siemens/Komisja, T‑110/07, EU:T:2011:68, pkt 137).

101    Sąd Unii miał już okazję stwierdzić, że moc dowodowa opinii biegłego może zostać uznana wyłącznie z uwagi na jej przedmiotową treść oraz że zawarte w takim dokumencie niepoparte niczym twierdzenie nie jest samo w sobie rozstrzygające (zob. podobnie wyrok z dnia 16 września 2004 r., Valmont/Komisja, T‑274/01, EU:T:2004:266, pkt 71).

102    To właśnie w świetle zasad przypomnianych w pkt 98–101 powyżej należy dokonać oceny mocy dowodowej opinii biegłego rewidenta.

103    W tym względzie należy zauważyć, że opinia biegłego rewidenta została sporządzona przez firmę audytorską wpisaną na listę biegłych rewidentów regionu Paryż Île-de-France. Z pisma, które znajduje się na s. 2 i 3 wspomnianej opinii, skierowanego przez rzeczoną firmę do skarżącej i datowanego na dzień 21 lipca 2015 r., wynika, że zgodnie z warunkami ustalonymi podczas spotkania w dniu 18 czerwca 2015 r. celem zadania powierzonego tej firmie przez skarżącą była ocena szkód wyrządzonych skarżącej i jej większościowemu akcjonariuszowi M. Mahmoudianowi przez zastosowanie spornych środków w Iranie i w Europie. W ramach wykonywania tego zadania, w tym piśmie wyjaśniono w szczególności, że „[ta] opinia została sporządzona na podstawie dokumentów dostarczonych nam przez spółkę Fulmen oraz informacji pochodzących z instytucji irańskich”. Z brzmienia wspomnianego pisma wynika, że opinia biegłego rewidenta została sporządzona na wniosek skarżącej w celu poświadczenia, w ramach niniejszego sporu, rzeczywistego charakteru i zakresu podnoszonej szkody majątkowej oraz że, zasadniczo, opiera się ona na dokumentach przedstawionych przez skarżącą. Należy podkreślić, że wspomniane dokumenty, do których czasem odsyłają przypisy, nie zostały załączone do opinii biegłego rewidenta.

104    Ze względu na kontekst, w jakim sporządzono opinię biegłego rewidenta i zgodnie z zasadami przypomnianymi w pkt 98–101 powyżej, moc dowodową tej opinii należy zrelatywizować. Nie można uznać jej za wystarczającą, aby mogła ona stanowić dowód wskazanych w niej okoliczności – w szczególności co się tyczy rzeczywistego charakteru i zakresu podnoszonej szkody. Co najwyżej może stanowić uprawdopodobnienie, pod warunkiem potwierdzenia innymi środkami dowodowymi.

105    Jeśli chodzi o okoliczność przytoczoną w pkt 96 powyżej, a mianowicie, że w celu wykazania istnienia szkody i związku przyczynowego skarżąca opiera się w sposób istotny, a nawet wyłączny na opinii biegłego rewidenta, w świetle zasady swobodnej oceny środków dowodowych przypomnianej w pkt 98 powyżej, takie posłużenie się tego typu dokumentem jest samo w sobie dozwolone.

106    Jednakże, jak zostało to stwierdzone w pkt 104 powyżej, zważywszy na kontekst, w jakim została sporządzona, bez względu nawet na to, że została opatrzona „pieczęcią” biegłego rewidenta, to zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 98–101 powyżej, opinii biegłego rewidenta nie można uznać za wystarczającą, ponieważ nie została poparta innymi dowodami na potwierdzenie tego, co w niej zawarte, w szczególności jeśli chodzi o rzeczywisty charakter i zakres podnoszonej szkody.

2)      W przedmiocie podnoszonej szkody majątkowej, jaką miała ponieść skarżąca w Iranie oraz istnienia związku przyczynowego

107    Skarżąca utrzymuje, że w następstwie nałożenia na nią spornych środków poniosła w Iranie szkody majątkowe, które kwalifikuje jako dwie kategorie, a mianowicie, z jednej strony, szkody finansowe i operacyjne, a z drugiej strony, jako w istocie szkody handlowe lub strukturalne.

108    Na wstępie należy stwierdzić, że w pkt 78, 80 i 81 skargi skarżąca wyraźnie wskazuje, że w niniejszym żądaniu odszkodowawczym nie ujmuje – przy czym wymienia je w ramach dwóch kategorii szkód majątkowych, o których mowa w pkt 107 powyżej – szkód odnoszących się odpowiednio do odsetek umownych należnych jej klientom z tytułu opóźnień w realizacji budowy, utraty pozycji międzynarodowej oraz odejścia kluczowych osób i kierownictwa.

i)      W przedmiocie szkód finansowych i operacyjnych

109    Skarżąca utrzymuje, że sporne środki miały wpływ na realizację będących w toku projektów, ponieważ nie mogła ona dokonać niektórych zakupów sprzętu pochodzącego z Europy, a w niektórych przypadkach nie mogła tego sprzętu zastąpić, a tym samym nie mogła wykonać danych projektów, a w innych przypadkach, gdy udało jej się zastąpić rzeczony sprzęt, nastąpiły opóźnienia w realizacji projektów, a wskutek tych zmian straciła marżę. Mają z tego wynikać trzy rodzaje szkód, a mianowicie: spadek rocznego dochodu netto, niemożność ukończenia czterech kontraktów w toku w Iranie w okresie od 2010 r. do 2014 r. oraz niemożność uzyskania nowych kontraktów w Iranie w spornym okresie.

110    Rada, popierana przez Komisję, sprzeciwia się argumentom skarżącej odnoszącym się do jej żądania naprawienia różnych szkód finansowych i operacyjnych, których rzekomo doznała w Iranie.

111    Po pierwsze, co się tyczy szkody wynikającej ze spadku księgowego dochodu netto, skarżąca twierdzi, że obrót netto, księgowy zysk netto i marża zysku znacznie spadły od 2011 r. Spadek wskaźnika „dochód netto z obrotu” (z 2,14% w okresie 2007–2011 do ‐4,35% w okresie 2011–2014) jest bezpośrednio związany z wpisaniem jej do spornych wykazów. Spadek ten wynika z pięciu następujących czynników: podwyższenie kosztów finansowych i bankowych, należne klientom kary umowne z powodu opóźnień w realizacji projektów, wzrost ceny zakupu surowców spowodowany korzystaniem z pośredników przy zakupach za granicą, unieważnienie umów dystrybucji z wysoką marżą, takich jak umowa dystrybucji ze spółką Omicron i dodatkowe koszty spowodowane spornymi środkami, takie jak poprawianie kolejnych proponowanych badań i instalacji, poszukiwanie ewentualnych nowych dostawców i przeniesienie członków personelu do obsługi spornych środków. W replice skarżąca przedstawia schematyczną tabelkę podsumowującą sposób obliczenia swojej szkody polegającej na spadku jej księgowego dochodu netto.

112    W odniesieniu do dowodu na rzeczywiste wystąpienie szkody polegającej na spadku księgowego dochodu netto, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że – jak podkreśla Rada – skarżąca w skardze nie formułuje w liczbach żadnego żądania odszkodowawczego z tytułu tej szkody ujętej w całości.

113    Jak zostało wskazane w pkt 95 powyżej, w odpowiedzi na pytanie zadane w ramach trzeciego środka organizacji postępowania skarżąca wyjaśnia, że jeśli chodzi o szkodę polegającą na spadku jej księgowego dochodu netto, to brak wyrażonego w liczbach żądania odszkodowawczego wynika z popełnionej przez nią oczywistej omyłki pisarskiej, co Sąd powinien wziąć pod uwagę.

114    Jednakże, po pierwsze, należy stwierdzić, że o ile brak oceny szkody majątkowej, o której mowa w tytule E.1.1.1 skargi, faktycznie występuje, o tyle brak ten nie wskazuje, co twierdzi skarżąca, na oczywistą omyłkę pisarską.

115    W odniesieniu do pięciu czynników, będących przyczyną szkody, o której mowa w tytule E.1.1.1 stwierdzić zatem należy, że uzasadnienie, ponieważ odnosi się tylko odpowiednio do drugiego czynnika dotyczącego „wypłaconych klientom kar za opóźnienie” i do trzeciego czynnika dotyczącego „podwyżki kosztów zakupu surowców”, nie zawiera żadnej oceny. W tych okolicznościach można uznać, że brak oceny całkowitej kwoty szkody, o której mowa w tytule E.1.1.1 może być wyjaśniony brakiem oceny każdego z tych czynników i z tego braku wynikać. Tym samym omyłka popełniona przez skarżącą nie wydaje się aż tak oczywista, żeby Sąd mógł ją uwzględnić.

116    Po drugie, przypomnieć należy, że wprawdzie treść skargi co do poszczególnych punktów może być poparta i uzupełniona poprzez odwołania do załączonych do niej wyciągów z dokumentów, jednakże ogólne odwołanie do innych pism, także wówczas, gdy stanowią one załączniki do skargi, nie rekompensuje braku zasadniczych elementów argumentacji prawnej, które muszą być zawarte w skardze. Ponadto nie jest rolą Sądu wyszukiwanie i identyfikowanie w załącznikach podstaw skargi i argumentów, na których może się ona opierać, ponieważ załączniki pełnią funkcję czysto dowodową i pomocniczą (zob. wyrok z dnia 14 grudnia 2005 r., Honeywell/Komisja, T‑209/01, EU:T:2005:455, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).

117    Co prawda w niniejszej sprawie, w odpowiedzi na pytanie zadane w ramach trzeciego środka organizacji postępowania, w kształcie przedstawionym w pkt 95 powyżej, skarżąca w żaden sposób nie wykazała, że oczywistą omyłkę pisarską, na którą się powołuje, można stwierdzić po zapoznaniu się z opinią księgową.

118    Niemniej jednak należy zauważyć, że pkt 62–74 skargi, które znajdują się w tytule E.1.1.1, powtarzają niemalże słowo w słowo fragmenty stron 9–13 opinii biegłego rewidenta, które znajdują się pod tytułem „Ustęp 1: Spadek księgowego dochodu netto” tej opinii. Tymczasem dokładna lektura tych punktów skargi oraz tych fragmentów opinii biegłego rewidenta pozwala na stwierdzenie, że skarżąca nie przekopiowała tego w sposób wyczerpujący. Skarżąca nie przekopiowała bowiem zarówno tabeli 6, przytoczonej na s. 12 i 13 wspomnianej opinii, zatytułowanej „Wpływ spadku wartości dochodu netto na [obrót] osiągnięty [w latach 2011–2014]”, jak i wniosków znajdujących się na s. 13 tegoż sprawozdania, w których znajduje się ocena przedmiotowej szkody majątkowej, a mianowicie 2 932 367 EUR.

119    Niemniej jednak, w świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 116 powyżej, Sąd nie ma oceniać czy okoliczność, że skarżąca nie skopiowała ani tabeli, ani wniosków, o których mowa w pkt 118 powyżej, wynika ze świadomego wyboru z jej strony, ze względu na swobodę, którą dysponuje przy opracowywaniu argumentacji i redagowaniu swoich pism, czy też ze zwykłego przeoczenia, wskutek którego powstała oczywista omyłka pisarska, którą Sąd mógłby wziąć pod uwagę.

120    W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że skarżąca nie udowodniła, że szkoda rzeczywiście wystąpiła, wobec czego, bez konieczności badania związku przyczynowego, należy oddalić jako bezzasadne żądanie naprawienia szkody polegającej na „spadku księgowego dochodu netto”.

121    W drugiej kolejności, co się tyczy szkody wyrządzonej unieważnieniem czterech będących w toku kontraktów, a mianowicie projektów Kamyaran & Shaked, Mahyar, 6 Trans Khouzestan i GIS Tehran, które skarżąca wycenia na 771 577 EUR, wystarczy stwierdzić, że skarżąca w sposób oczywisty nie przedstawiła dowodu związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem a szkodą.

122    Skarżąca ogranicza się bowiem do twierdzenia, z jednej strony, że ze względu na to, iż jej partnerzy handlowi odmówili dostarczenia jej sprzętu, który powinna była dostarczyć, była ona zmuszona do wstrzymania wykonania czterech projektów w Iranie w okresie od 2010 r. do 2014 r., a z drugiej strony, że wydanie spornych aktów stanowi jedyny decydujący element, który skutkował wypowiedzeniem umów.

123    Na poparcie tego podwójnego twierdzenia skarżąca ogranicza się do odesłania do załącznika A.6 do skargi, który zawiera „[k]opie dokumentów projektów Kamyaran, Trans, Mahyar, GIS Tehran”. W załącznikach C.5, C.6 i C.7 do repliki załącza ona trzy dokumenty zawierające obliczenie marży dla trzech z tych czterech projektów i związaną z tym kartę budżetową.

124    Należy stwierdzić, że ani argumentów przedstawionych w skardze, ograniczających się do kilku linii, ani w replice, ani dokumentów załączonych do tych pism, nie można uznać za najmniejsze uprawdopodobnienie związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym zachowaniem a szkodą.

125    Ani skarga, ani replika nie zawierają bowiem jakiegokolwiek dowodu mogącego wykazać, że sporne środki były – jak twierdzi skarżąca – decydującą przyczyną przerwania czterech projektów, o których mowa w skardze. Podobnie, jeśli chodzi o rzekomą odmowę ze strony partnerów handlowych dostarczenia jej sprzętu, którego potrzebowała, aby zrealizować wspomniane przedsięwzięcia, skarżąca nie dostarczyła absolutnie żadnego dowodu takiej odmowy.

126    Co najwyżej wskazuje ona w replice, że zarzucana szkoda nie została spowodowana przez środki amerykańskie, ponieważ, z jednej strony, nie utrzymywała żadnej relacji ze spółkami amerykańskimi ani nie prowadziła żadnych dostaw ze Stanami Zjednoczonymi, a z drugiej strony, najwięksi światowi dostawcy w dziedzinie sprzętu to trzy spółki europejskie, czyli Schneider, ABB i Siemens.

127    Tego rodzaju twierdzeń nie można jednak w żadnym stopniu uznać za dowód na to, że zarzucane zachowanie stanowi decydujący powód powstania niniejszej szkody, a mianowicie unieważnienia czterech kontraktów realizowanych w Iranie.

128    Z powyższych rozważań wynika, że ponieważ skarżąca nie przedstawiła dowodu na istnienie związku przyczynowego, żądanie naprawienia szkody wynikającej z unieważnienia czterech umów należy oddalić jako bezzasadne.

129    Po trzecie, jeśli chodzi o szkodę polegającą na utracie nowych kontraktów w Iranie, skarżąca podnosi, że ze względu na to, iż została ona pozbawiona źródeł dostaw i członków swojego personelu, nie miała możliwości pozyskania nowych zamówień w tym państwie w spornym okresie. Należy stwierdzić, że mówiąc o „spornym okresie”, skarżąca ma na myśli okres pomiędzy pierwszym wpisem jej nazwy dnia 26 lipca 2010 r. (zob. pkt 10 powyżej) i wykreśleniem tej nazwy ze spornych wykazów w dniu 19 grudnia 2013 r. (zob. pkt 23 powyżej) (dalej zwanym „spornym okresem”). Wysokość poniesionej w ten sposób szkody szacuje na 2 838 897 EUR. Ponownie należy od razu stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła dowodu istnienia związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem a szkodą.

130    W tym względzie ogranicza się ona bowiem do stwierdzenia, że – w świetle danych statystycznych dotyczących inwestycji w sektorze energii elektrycznej w Iranie oraz zmian jej udziału w rynku w tym sektorze, który z 10,69% w okresie ośmiu lat poprzedzającym sporne środki przeszedł na 2,70% w spornym okresie – „staje się oczywiste, że sankcje miały wpływ na znaczne zmniejszenie udziału skarżącej w rynku”.

131    Wszakże z danych zawartych w tabeli 9 opinii biegłego rewidenta wynika przede wszystkim, że inwestycje w sektorze energii elektrycznej w Iranie, po przejściu z 786 000 000 EUR w latach 2007–2008 do 1 070 785 714 EUR w latach 2008–2009, zmniejszyły się o około 16,6% począwszy od roku obrachunkowego 2009–2010, a następnie około 10% w roku obrachunkowym 2010–2011, a następnie o około 33,44% w roku obrachunkowym 2011–2012, aż wreszcie o około 52,7% w roku obrachunkowym 2012–2013. Dane te pozwalają zatem stwierdzić, że od roku obrachunkowego 2009–2010, czyli przed wydaniem spornych aktów, inwestycje w sektorze energii elektrycznej w Iranie zaczęły znacząco spadać.

132    Ponadto z tabeli 10 opinii biegłego rewidenta wynika, że w latach obrachunkowych 2012–2013 i 2013–2014 skarżąca z całą pewnością nie zawarłaby żadnego nowego kontraktu. Jednak z tej samej tabeli wynika, że w roku obrachunkowym 2011–2012, czyli ponad rok po wydaniu spornych aktów, skarżąca zdołała zawrzeć kontrakty o wartości ponad dwukrotnie wyższej niż wartość kontraktów zawartych w latach 2010–2011.

133    Zatem dane zawarte w tabelach 9 i 10 opinii biegłego rewidenta nie pozwalają na przedstawienie dowodu na istnienie związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem a rozpatrywaną szkodą.

134    Następnie należy również podkreślić, że ze względu na to, iż sporne środki mają zastosowanie wyłącznie w Unii, jako takie nie zabraniają one zatem skarżącej podejmowania prób pozyskania nowych zamówień w Iranie. Skarżąca nie przedstawia żadnego dowodu na to, że złożyła przynajmniej ofertę w celu uzyskania takich zamówień, a jej oferta została odrzucona w szczególności z uwagi, jak twierdzi skarżąca, na jej niewystarczającą zdolność techniczną i opinię. Ostatecznie skarżąca nawet nie twierdzi, że wystąpiła o uzyskanie jakiegokolwiek zamówienia w Iranie, lecz ogranicza się do stwierdzenia, że nie zawarła ona żadnej umowy w latach 2012–2014.

135    Dodatkowo skarżąca nie precyzuje, jakich źródeł dostaw instalacji elektrycznych i których z jej pracowników, posiadających doświadczenie zawodowe wymagane do wykonywania tego rodzaju kontraktów, została ona pozbawiona w następstwie wydania spornych aktów.

136    W świetle powyższych rozważań skarżąca nie przedstawiła dowodu, że przyjęcie spornych środków tłumaczyłoby spadek jej udziału w rynku w sektorze energii elektrycznej w Iranie. Zarówno bowiem trudności, które miały miejsce we wspomnianym sektorze, w zakresie spadku inwestycji, jak i sam brak dowodu, żeby złożyła ofertę w celu uzyskania zamówień w rzeczonym sektorze, mogą wyjaśniać taki spadek udziału w rynku.

137    W związku z tym, ponieważ skarżąca nie przedstawiła dowodu na istnienie związku przyczynowego, żądanie naprawienia szkody polegającej na utracie nowych kontraktów w Iranie należy oddalić jako bezzasadne.

138    W świetle całości powyższych rozważań żądanie odszkodowania z tytułu szkód finansowych i operacyjnych należy oddalić jako bezzasadne.

ii)    W przedmiocie szkód handlowych lub strukturalnych

139    Zasadniczo, jeśli chodzi o szkody handlowe lub strukturalne, których naprawienia żąda skarżąca, twierdzi ona, po pierwsze, że umieszczenie jej nazwy w spornych wykazach spowodowało zerwanie stosunków z jej bankami i jej uprzywilejowanymi partnerami. Po drugie, aby uniknąć „sankcji kaskadowych”, jej umieszczenie w spornych wykazach spowodowało konieczność redukcji strukturalnych w grupie, w drodze przymusowej sprzedaży jej udziałów, w tym w trzech sytuacjach większościowych, w sześciu innych spółkach irańskich.

140    Rada, popierana przez Komisję, sprzeciwia się argumentom skarżącej odnoszącym się do jej żądania naprawienia różnych szkód finansowych i operacyjnych, których rzekomo doznała w Iranie.

141    Po pierwsze, w odniesieniu do zerwania stosunków handlowych z bankiem Tejarat i sześcioma partnerami uprzywilejowanymi, spółką Omicron, z jednej strony, oraz pięcioma innymi spółkami, z drugiej strony, co miało być spowodowane spornymi aktami, to skarżąca rzeczywiście przyznała, że zerwanie tych poszczególnych relacji partnerskich wpłynęło na jej działalność, co zostało już uwzględnione przy obliczaniu spadku jej księgowego dochodu netto, podnoszonego już w ramach kategorii szkód finansowych i operacyjnych. Jednakże z tytułu szkody podnoszonej niniejszym powołuje się ona również na uszczerbki, które wystąpiły po stwierdzeniu nieważności sankcji, a które w istocie dotyczą perspektyw odzyskania uprzywilejowanych relacji partnerskich. Utrata tych uprzywilejowanych relacji partnerskich, niezależnie od niezrealizowanych w spornym okresie zysków, miało wyrządzić jej szkodę, którą szacuje na 1 026 974 EUR.

142    W odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd, najpierw w ramach trzeciego środka organizacji postępowania, a następnie podczas rozprawy, skarżąca wskazała, że cofa żądanie naprawienia szkody związanej z zerwaniem stosunków z bankiem Tejerat, co zostało odnotowane w protokole rozprawy. Zatem badanie szkody związanej z zerwaniem stosunków handlowych ogranicza się do sześciu uprzywilejowanych relacji partnerskich, na które powołuje się skarżąca.

143    W tym względzie, po pierwsze, jeśli chodzi o zerwanie stosunków łączących ją ze spółką Omicron, której, jak wskazuje skarżąca, była wyłącznym dystrybutorem od 2003 r. i która, w wyniku wydania spornych aktów, przyznała wyłączne prawa do dystrybucji innej spółce irańskiej, skarżąca ocenia poniesioną szkodę na kwotę 526 974 EUR, odpowiadającą rocznej marży, którą wypracowałaby na przestrzeni trzech lat, do wysokości stawki 22% mającej zastosowanie do średniej rocznej regularnej sprzedaży szacowanej na 798 449 EUR.

144    Jeśli chodzi o dowód szkody, należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie skarżąca wnosi o rekompensatę przyszłych utraconych korzyści, jakie oblicza na przestrzeni trzech lat.

145    Tymczasem należy stwierdzić, że skarżąca nie przedstawia żadnego dowodu na zyski, które nie zostały zrealizowane w wyniku rozwiązania danego stosunku umownego. Co najwyżej ogranicza się do tego, że powołuje się na stosowanie stawki marży zysku netto wynoszącej 22% mającej zastosowanie do średniej rocznej regularnej sprzedaży, którą szacuje na 798 449 EUR.

146    Tymczasem, z jednej strony, ani skarga, ani nawet opinia biegłego rewidenta lub przedstawione przez nią informacje nie pokazują, w jaki sposób została obliczona wielkość „regularnych sprzedaży dla rocznej średniej wynoszącej 798 449 EUR”, którą podnosi skarżąca. Jednakże liczba ta służy za podstawę obliczenia podnoszonej szkody. Z drugiej strony skarżąca nie przedstawiła żadnego możliwego dowodu na to, że rzeczywiście wypracowywała, jak twierdzi, marżę zysku netto w wysokości 22%. Co najwyżej twierdzi ona, że tego rodzaju marża, jak wynika z przypisu dolnego do pkt 86 skargi, „została obliczona […] na podstawie najistotniejszej sprzedaży i przyjmując 30% kosztów”, przy czym nie można określić, na jakich dokumentach skarżąca opiera się w celu wykazania rzeczywistego charakteru szkody.

147    W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że jeśli chodzi o zerwanie stosunków handlowych ze spółką Omicron, skarżąca nie przedstawiła dowodu rzeczywistej i pewnej szkody.

148    W związku z tym, bez konieczności badania, czy został przedstawiony dowód istnienia związku przyczynowego, należy oddalić jako bezzasadne żądanie naprawienia szkody związanej z zerwaniem jej stosunków handlowych ze spółką Omicron.

149    Po drugie, w odniesieniu do uprzywilejowanych relacji partnerskich z pięcioma innymi spółkami skarżąca szacuje po 100 000 EUR na sprawę koszt odtworzenia takich stosunków handlowych.

150    Tutaj natychmiast, jeśli chodzi o dowód na wystąpienie szkody, wystarczy zauważyć, że skarżąca nie przedstawia żadnego dowodu na okoliczność istnienia i charakter istniejących relacji z pięcioma przedmiotowymi spółkami, nawet sprzed wydania spornych aktów. Ponadto należy stwierdzić, że skarżąca ponownie powołuje się na przyszłe i hipotetyczne wydatki, których ocena jest czysto arbitralna i z góry ustalona. W związku z tym zarzucana szkoda, wynikająca z zerwania stosunków handlowych z pięcioma spółkami, o których mowa w pkt 141 powyżej, nie jest ani rzeczywista, ani pewna.

151    Z powyższego wynika, że żądanie naprawienia szkody wynikającej z zerwania stosunków między skarżącą a spółką Omnicron i jej pięcioma innymi uprzywilejowanymi partnerami należy oddalić jako bezzasadne.

152    W drugiej kolejności skarżąca podnosi, że musiała zbyć swoje udziały w szeregu irańskich spółek w celu uniknięcia „sankcji kaskadowych”. Skarżąca wskazuje, że ponieważ nie jest w stanie oszacować wysokości straty finansowej wynikającej z tych przymusowych sprzedaży oraz spadku swojej wydajności, ogranicza się do podania w liczbach kosztów koniecznych do odtworzenia rzeczonych udziałów. Koszty z tego tytułu szacuje ona zatem na 30 000 EUR za wcześniejszy audyt i koszty obsługi prawnej w przypadku udziałów większościowych i na 5000 EUR w przypadku udziałów mniejszościowych, czyli łącznie 105 000 EUR. W załączniku do repliki skarżąca załączyła kosztorys usług w zakresie kontroli tych spółek w celu odtworzenia grupy o tej samej skali.

153    Jeśli chodzi o dowód na wystąpienie szkody, należy ponownie stwierdzić, że podnoszona niniejszym szkoda jest czysto hipotetyczna i przyszła. Skarżąca nie przedstawiła bowiem żadnego dowodu, który uzasadniałby dwie wartości kwot żądanych z tytułu kosztów wcześniejszego audytu i obsługi prawnej, które należałoby ponieść na odtworzenie udziałów większościowych i udziałów mniejszościowych. Należy zresztą zauważyć, że w tym względzie skarżąca sama przyznała w pkt 11 skargi, że nie jest w stanie oszacować, po pierwsze, kwoty straty finansowej wynikającej z przedmiotowego zbycia, a po drugie, zmniejszenia swojej wydajności. Tymczasem określenie wartości udziałów w spółkach, które, jak twierdzi, musiała zbyć, okazuje się niezbędne do wyceny poniesionej przez nią szkody. Nawet bowiem przy założeniu, że skarżąca podjęła decyzję o zbyciu swoich udziałów w szeregu irańskich spółek w celu uniknięcia „sankcji kaskadowych”, to nie może to samo w sobie wystarczyć do przedstawienia dowodu na istnienie szkody. Zresztą skarżąca nie wyjaśnia w żaden sposób powodu, dla którego nie była w stanie oszacować szkody, na którą się powołuje.

154    W odniesieniu do związku przyczynowego należy zauważyć, że skarżąca nie przedstawia żadnego dowodu na to, że zbycie udziałów posiadanych przez nią w kilku irańskich spółkach jest rezultatem jakiegokolwiek działania związanego z wydaniem spornych aktów. Ponadto skarżąca nie wyjaśnia, jakie były kompetencje i technologie właściwe przedsiębiorstwom, w których posiadała ona udziały, a które mogły spowodować ryzyko „sankcji kaskadowych”. Co najwyżej z tekstu znajdującego się w tabeli 16 zawartej na s. 22 opinii biegłego rewidenta, to jest strony opinii, do której skarżąca odsyła w pkt 91 skargi, wynika, że zbyte udziały zostały pierwotnie objęte albo w celu rozszerzenia oferty skarżącej na produkty i usługi dodatkowe w stosunku do jej oferty, albo w celu wywarcia wpływu na przedsiębiorstwa, które mogły generować możliwości rynkowe. Niemniej jednak, o ile taki ogólny opis jej wyborów inwestycyjnych odzwierciedla stosunkowo aktualny wybór strategii gospodarczej przedsiębiorstwa, o tyle nie pozwala to zrozumieć, dlaczego skarżąca twierdzi, że musiała zbyć swoje udziały w przedmiotowych przedsiębiorstwach irańskich.

155    W świetle powyższych rozważań, ponieważ nie przedstawiono dowodu na wystąpienie szkody oraz związku przyczynowego, żądanie naprawienia szkody wynikającej z przymusowego zbycia udziałów skarżącej w kilku irańskich spółkach w celu uniknięcia „sankcji kaskadowych” należy oddalić jako bezzasadne.

156    Z całości powyższych rozważań wynika, że żądanie naprawienia szkody majątkowej, jaką skarżąca miała rzekomo ponieść w Iranie, należy oddalić jako bezzasadne.

3)      W przedmiocie szkody majątkowej, jaką miała ponieść skarżąca w Iranie, oraz istnienia związku przyczynowego

157    Jeśli chodzi o szkodę majątkową rzekomo poniesioną w Europie, skarżąca twierdzi, że w wyniku nałożenia spornych środków poniosła ona szkody związane, przede wszystkim, z jej bezpośrednim uczestnictwem w kapitale spółki prawa francuskiego Codefa Connectique S.A.S. (zwanej dalej „Codefa”), następnie z utratą aktywów powierzonych spółce austriackiej pod nazwą SED, a wreszcie z zamrożeniem kilku projektów badawczych i rozwojowych, które prowadziła od 2007 r. we współpracy z kilkoma spółkami europejskimi.

158    Rada nie zgadza się z argumentacją skarżącej dotyczącą szkód majątkowych, jakie miała ponieść ona w Europie.

159    W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o żądanie naprawienia szkody, którą skarżąca miała ponieść z tytułu zbycia jej udziałów we francuskiej spółce zależnej we Francji, Codefa, to szacuje ją ona na kwotę 244 109 EUR z tytułu kwoty transakcji zbycia, do której dodaje ona kwotę 30 000 EUR kosztów transakcji. W replice wyjaśnia ona, że owo zbycie mogło pozwolić innym udziałowcom na ograniczenie ich szkód związanych z Codefą. W tym względzie do repliki załączyła ona fakturę z kosztami odnoszącymi się rzekomo do audytu poprzedzającego zbycie.

160    Po pierwsze, jeśli chodzi o dowód szkody, skarżąca rzeczywiście powołuje się na trudności finansowe, jakie napotkała Codefa, a które zostały rzekomo spowodowane spornymi aktami, co miało uzasadnić jej decyzję o zbyciu udziałów w tej spółce. Z tytułu tego zbycia skarżąca poniosła stratę, za którą domaga się odszkodowania. Jednakże, z jednej strony, stwierdzić należy, że choć skarżąca twierdzi, iż zainwestowała 232 490 EUR na zakup udziałów w tej spółce, to ze skargi wynika, że od 2010 r. nie wypłaciła ona sprzedającemu kwoty 155 000 EUR tytułem tego nabycia. Z drugiej strony, jeśli chodzi o fakturę z kosztami, którą skarżąca załączyła do repliki w celu uzasadnienia kwoty 30 000 EUR z tytułu kosztów transakcji, których zwrotu się domaga, należy stwierdzić, że – jak przyznała sama skarżąca podczas rozprawy i co zostało odnotowane w protokole – ten dokument bez daty odnosi się do kosztów biegłego rewidenta, które zostały poniesione w celu oceny „możliwości inwestowania w spółkę Codefa Connectique”, która to inwestycja została sfinalizowana w drodze nabycia tej ostatniej przez skarżącą w 2009 r., czyli rok przed przyjęciem spornych środków. Tak więc koszty transakcji, na które powołuje się skarżąca, nie odnoszą się w żadnym razie do zbycia jej udziałów w Codefa w listopadzie 2010 r., w odniesieniu do którego to zbycia skarżąca żąda naprawienia szkody, lecz do ich nabycia w 2009 r. W związku z tym, bez konieczności orzekania w przedmiocie dopuszczalności wspomnianego załącznika – ze względu na jego dołączenie do akt sprawy dopiero na etapie repliki – należy go oddalić jako pozbawiony znaczenia w odniesieniu do szkody będącej przedmiotem sporu. Z powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie przedstawiła dowodu na podnoszoną szkodę.

161    Po drugie, w każdym razie skarżąca nie przedstawia również dowodu na istnienie związku przyczynowego. Należy bowiem stwierdzić, że przynajmniej w skardze, w jej pkt 94 i 97, w których zidentyfikowano różne okoliczności faktyczne, jakie pozwoliłyby na stwierdzenie, że trudności napotkane przez Codefę wynikały z wydania spornych aktów, Komisja odsyła do lektury s. 24 i 25 opinii biegłego rewidenta i załącznika A.19 do skargi. Do celów tego twierdzenia, w przypisach znajdujących się na s. 24 i 25 rzeczonej opinii, następuje odesłanie do szeregu dowodów. Jednakże te ostatnie dowody do rzeczonej opinii nie zostały załączone. Ponadto skarżąca nie wyjaśnia, czy przedstawiła je w ramach niniejszego postępowania. W konsekwencji skarżąca nie wykazała związku przyczynowego pomiędzy podnoszoną szkodą a zarzucanym zachowaniem.

162    Tytułem uzupełnienia należy zauważyć, że choć, jak wynika z tytułu zawartego w wykazie załączników do skargi, załącznik A.19 składa się z „[k]opii dokumentów dotyczących spółki CODEFA”, należy stwierdzić, że skarżąca nie odsyła do żadnego z tych dokumentów, które przecież znajdują się łącznie na 114 stronach w pliku załączników do skargi.

163    Tymczasem po pierwsze, jak przypomniano w pkt 116 powyżej, nie jest rolą Sądu wyszukiwanie i identyfikowanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które można by uznać za stanowiące podstawę skargi. Jest tak tym bardziej w przypadku, gdy załącznik stanowią akta składające się z szeregu dokumentów odnoszących się do danego tematu lub osoby, które to dokumenty obejmują wiele stron. W takim przypadku z uwagi na brak dokładnego odesłania przez stronę, która je powołuje, do dowodów i fragmentów wspomnianych załączników, które strona pragnie uwypuklić, aby wykazać zasadność swojej argumentacji, w świetle przytoczonego powyżej w pkt 116 orzecznictwa moc dowodowa tego rodzaju załączników jest znacznie ograniczona.

164    Tak jest w oczywisty sposób w niniejszej sprawie w odniesieniu do załącznika A.19 do skargi, który, jak wskazuje skarżąca, stanowi „[k]opie dokumentów dotyczących spółki CODEFA”, znajdujące się na s. 390–503 załączników do skargi, czyli łącznie na 114 stronach. W braku dokładnego odesłania, w skardze, do elementów znajdujących się wśród tych 114 stron załącznika A.19 należy stwierdzić, że skarżąca nie wykazała zasadności swojej argumentacji w niniejszej sprawie.

165    Po drugie, nawet przy założeniu, że Sąd, nie badając ani nie szukając takich elementów w załączniku A.19 do skargi, ogranicza się do analizy pierwszego dokumentu dołączonego do tego załącznika, znajdującego się na s. 390 załączników do skargi, który to dokument stanowi list polecony za potwierdzeniem odbioru przesłany przez bank Société générale w dniu 2 września 2010 r. do Codefy, to wprawdzie jego przedmiot, zatytułowany „Zawiadomienie o zamknięciu rachunku na 60 dni wcześniej Wypowiedzenie kredytu C.T.C. w rachunku numer: […]”, oraz jego brzmienie wydają się odnosić do zerwania relacji między wspomnianym bankiem a wspomnianą spółką, na co powołuje się skarżąca w pkt 95 skargi. Niemniej jednak należy stwierdzić, że z treści tego pisma nie wynika wcale, żeby zamknięcie konta Codefy prowadzonego w banku Société générale oraz zamknięcie limitu w rachunku bieżącym w wysokości 80 000 EUR, z którego Codefa korzystała w tym banku, wynikały z wydania spornych aktów.

166    Z powyższych rozważań wynika, że skarżąca nie przedstawiła dowodu na istnienie szkody i związku przyczynowego, w związku z czym żądanie naprawienia szkody, wynikającej z rzekomego przymusowego zbycia jej udziałów w jej spółce zależnej Codefa, musi zostać oddalone jako bezzasadne.

167    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o żądanie naprawienia szkody, jaką skarżąca poniosła z powodu niemożności odzyskania zaliczki w wysokości 2 828 370,44 EUR, którą dała spółce austriackiej SED na zakup sprzętu i produktów pochodzących z różnych państw europejskich, niezbędnych dla kontynuacji działalności skarżącej, skarżąca szacuje je na kwotę zaliczki, powiększoną o 262 266 EUR przy zastosowaniu stopy dyskontowej wynoszącej 3% w okresie trzech lat, czyli łącznie 3 090 636 EUR.

168    Po pierwsze, jeśli chodzi o dowód szkody, z pierwszego ustępu tytułu E.2.2.1 skargi, zatytułowanego „Strata aktywów w Austrii”, i z pkt 98 skargi wynika, że skarżąca, która poprzestała na powieleniu niemalże w całości odpowiednich fragmentów stron 25 i 26 opinii biegłego rewidenta, twierdzi, że w dniu jej umieszczenia w spornych wykazach kwota zaliczek, które dała spółce SED wynosiła 2 828 370,44 EUR.

169    Na stronie 25 opinii biegłego rewidenta, jeśli chodzi o kwotę wskazaną w pkt 168 powyżej, widnieje w przypisie dolnym odesłanie do „uznania wierzytelności SED i deklaracji wierzytelności dokonanych przez Fulmen”. Jednakże dokumenty te nie zostały załączone do wspomnianej opinii, a skarżąca nie wyjaśnia, czy przedstawiła je w ramach niniejszej sprawy.

170    Oczywiście nie można wykluczyć, że elementy te mogą znajdować się w załączniku A.4 do skargi, do którego skarżąca odsyła w sposób ogólny, w przypisie dolnym znajdującym się pod treścią tytułu E.2.2.1 skargi.

171    Tymczasem, jak zostało przypomniane w pkt 116 powyżej, do Sądu nie należy poszukiwanie i odnajdywanie w załącznikach zarzutów i argumentów, które mogłyby być podstawą skargi. Mimo to ponownie załącznik A.4 do skargi, zatytułowany „Dokumenty dotyczące spółki SED” znajdujący się w wykazie załączników do skargi, składa się z szeregu dokumentów znajdujących się na s. 36–71 załączników do skargi. W braku dokładnego odesłania w skardze do elementów i fragmentów tego załącznika, które skarżąca chce przedstawić, aby wykazać zasadność swojej argumentacji, w szczególności w świetle orzecznictwa przypomnianego w pkt 116 powyżej, należy stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła dowodu zasadności swojej argumentacji w niniejszej sprawie.

172    W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że skarżąca nie wykazała rzeczywistego charakteru wierzytelności przysługującej jej względem spółki SED, a zatem nie udowodniła szkody.

173    Po drugie, w każdym razie, jeśli chodzi o dowód istnienia związku przyczynowego, należy stwierdzić, że wbrew temu, co utrzymuje skarżąca, z akt sprawy nie wynika, żeby zdarzenie powodujące powstanie podnoszonej szkody, a mianowicie niemożność odzyskania zaliczki wypłaconej spółce SED, polegało na wpisaniu nazwy skarżącej do spornych wykazów. Jak bowiem sama skarżąca wskazuje w skardze, w akapicie pierwszym tytułu E.2.2.1 skargi, „[p]rzed uchyleniem sankcji przeciwko skarżącej spółka SED ogłosiła niewypłacalność, a kwota wypłacona przez skarżącą stała się nie do odzyskania w wyniku postępowania likwidacyjnego”. W konsekwencji skarżąca w żaden sposób nie przedstawiła dowodu istnienia związku przyczynowego między zarzucanym zachowaniem a podnoszoną szkodą.

174    W świetle powyższych rozważań skarżąca nie przedstawiła dowodu na istnienie szkody i związku przyczynowego, w związku z czym żądanie naprawienia szkody z tytułu niemożności odzyskania zaliczki wypłaconej spółce austriackiej należy oddalić jako bezzasadne.

175    W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o podnoszoną szkodę dotyczącą zamrożenia działalności badawczo-rozwojowej skarżącej, którą prowadziła, począwszy od 2007 r., we współpracy z kilkoma spółkami europejskimi i którą w skardze wyceniała na kwotę 2 179 125 EUR, należy wskazać, co następuje: W ramach trzeciego środka organizacji postępowania Sąd wezwał skarżącą do wyjaśnienia, w jakim zakresie, z jednej strony, w pkt 117 repliki, twierdziła, że podtrzymuje swoje argumenty przedstawione w pkt 60–101 skargi, wiedząc, że pkt 99 i 101 skargi odnoszą się do szkody wynikającej z zamrożenia jej działalności badawczo-rozwojowej, podczas gdy w pkt 116 repliki wyraźnie wskazywała, że „postanowiła nie uwzględniać tego w wysokości dochodzonej szkody”. Uznając, że odpowiedź skarżącej na to pytanie nie była jasna, Sąd zadał jej to samo pytanie na rozprawie. Skarżąca przyznała wówczas, że do pkt 117 repliki wkradł się błąd w odesłaniu do punktów skargi. Wskazała w ten sposób, że wspomniany punkt należy rozumieć jako oznaczający, iż „podtrzym[ywała] ona zatem swoje argumenty przedstawione w pkt 60[–]98 skargi”, a nie „w pkt 60[–]101 [s]kargi”, co zostało odnotowane w protokole rozprawy. W związku z tym należy stwierdzić, że skarżąca postanowiła cofnąć żądanie naprawienia szkody poniesionej z tytułu zamrożenia jej działalności badawczo-rozwojowej.

176    Z całości powyższych rozważań wynika, że żądanie naprawienia szkody majątkowej, jaką miała ponieść skarżąca w Europie, należy oddalić jako bezzasadne.

177    W świetle wniosków wyciągniętych w pkt 156 i 176 powyżej należy oddalić żądanie naprawienia szkody majątkowej, jaką miała ponieść skarżąca, jako bezzasadne.

b)      W przedmiocie podnoszonej szkody niemajątkowej oraz istnienia związku przyczynowego

178    Skarżąca twierdzi, że wydanie spornych aktów i pozostawienie jej nazwy w spornych wykazach w zakresie, w jakim naruszyły jej dobra osobiste, a w szczególności jej dobre imię, wyrządziły jej istotną szkodę niemajątkową, którą szacuje ex æquo et bono na kwotę 100 000 EUR.

179    W odpowiedzi na pytanie zadane w ramach drugiego środka organizacji postępowania, dotyczące konsekwencji wyroku z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402) dla niniejszej sprawy, skarżąca stwierdza, że biorąc pod uwagę okoliczności obciążające, polegające w szczególności na nadużyciu władzy przez Radę, naprawienie w całości szkody niemajątkowej, jaką poniosła, wymaga wyższej kwoty niż kwota zasądzona w wyżej wymienionym wyroku.

180    Rada, popierana przez Komisję, wnosi o oddalenie żądania naprawienia poniesionej szkody niemajątkowej.

181    W tym względzie Rada uważa, że przede wszystkim skarżąca nie powołuje się na żaden inny niekorzystny wpływ na swoją działalność gospodarczą niż wpływy, które już zostały objęte jej żądaniami odszkodowawczymi z tytułu szkody majątkowej. Negatywne skutki spornych środków dla dobrego imienia skarżącej w zakresie, w jakim zostało ono naznaczone zaangażowaniem w program rozprzestrzeniania broni jądrowej zostały wystarczająco zrównoważone przez stwierdzenie nieważności spornych środków i przez jego upublicznienie, zarówno w drodze publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w szczególności, w drodze nadania w telewizji francuskiej TF1 reportażu „od siódmej do ósmej”. Ponieważ skarżąca przyznaje, że jej przedsiębiorstwo odnotowało wzrost po uchyleniu spornych środków, dowodzi to, że dobre imię skarżącej nie poniosło uszczerbku, który istniałby dłużej niż do momentu stwierdzenia nieważności spornych aktów, co oznacza, że samo stwierdzenie nieważności spornych aktów stanowi wystarczające naprawienie szkody.

182    Następnie, jeśli chodzi o szkodę niemajątkową, która wykraczałaby poza sferę bieżących interesów handlowych skarżącej, skarżąca nie przedstawiła żadnego argumentu ani dowodu mogących wykazać zarówno rzeczywisty i pewny charakter takiej szkody, jak i bezpośredni związek między tą szkodą a spornymi aktami.

183    Wreszcie, jeśli chodzi o rozmiar podnoszonej szkody, skarżąca nie wskazała, na jakich kryteriach lub dowodach opiera się przy obliczaniu kwoty odszkodowania, o które wnosi, ani naprawienie czego ma stanowić ta kwota. Tymczasem należy wziąć pod uwagę fakt, że w odróżnieniu od skarżącej w sprawie, w której zapadł wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (C‑45/15 P, EU:C:2017:402), w niniejszym przypadku skarżąca nadal podlega środkom amerykańskim.

184    W pierwszej kolejności należy wskazać, że sporne środki mają znaczne konsekwencje negatywne i istotny wpływ na prawa i wolności osób, których dotyczą (zob. podobnie wyrok z dnia 28 maja 2013 r., Abdulrahim/Rada i Komisja, C‑239/12 P, EU:C:2013:331, pkt 70). W tym względzie, jeżeli dana jednostka zostaje objęta środkami ograniczającymi z powodu wsparcia, jakiego miała udzielać przy rozprzestrzenianiu broni jądrowej, to jest ona publicznie kojarzona z zachowaniem uważanym za poważne zagrożenie dla pokoju międzynarodowego i bezpieczeństwa międzynarodowego, co w konsekwencji naraża na szwank jej dobre imię i tym samym wyrządza jej krzywdę (wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 80).

185    Z jednej strony naruszenie dobrego imienia danej jednostki wywołane środkami ograniczającymi, takimi jak sporne środki, nie dotyczy jej możliwości gospodarczych i handlowych, lecz jej woli zaangażowania się w działania uważane przez społeczność międzynarodową za godne potępienia. Tak więc oddziaływanie na daną jednostkę ma miejsce poza sferą jej bieżących interesów gospodarczych (wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 82).

186    Z drugiej strony rzeczone naruszenie jest tym większe, że wynika nie z wyrażenia osobistej opinii, lecz z zajęcia przez instytucję Unii oficjalnego stanowiska, opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, z towarzyszącymi mu obligatoryjnymi skutkami prawnymi (wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 83).

187    W świetle powyższego należy uznać, że w niniejszej sprawie wydanie spornych aktów oraz pozostawienie nazwy skarżącej w spornych wykazach spowodowało powstanie po jej stronie szkody niemajątkowej, odrębnej od szkody majątkowej powstałej w wyniku oddziaływania na jej stosunki gospodarcze. W konsekwencji należy uznać, że przysługuje jej prawo do odszkodowania za doznaną szkodę niemajątkową (zob. podobnie wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 85).

188    Co się tyczy rzeczywistego charakteru szkody niemajątkowej, jaką skarżąca miała ponieść, należy przypomnieć, że jeśli chodzi w szczególności o taką szkodę, to o ile przedstawienie dowodów lub wniosków dowodowych nie jest uważane za niezbędną przesłankę uznania takiej szkody, o tyle na stronie skarżącej spoczywa obowiązek wykazania co najmniej, że zachowanie zarzucane danej instytucji mogło spowodować powstanie takiej szkody (zob. wyrok z dnia 16 października 2014 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, T‑297/12, niepublikowany, EU:T:2014:888, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. także podobnie wyrok z dnia 28 stycznia 1999 r., BAI/Komisja, T‑230/95, EU:T:1999:11, pkt 39).

189    Ponadto, o ile w wyroku z dnia 28 maja 2013 r., Abdulrahim/Rada i Komisja (C‑239/12 P, EU:C:2013:331), Trybunał orzekł, że stwierdzenie nieważności niezgodnych z prawem środków ograniczających może stanowić formę zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę, o tyle nie wynika stąd jednak, że taka forma zadośćuczynienia jest we wszystkich przypadkach w sposób konieczny wystarczająca dla zapewnienia pełnego zadośćuczynienia za tę krzywdę, a wszelkie orzeczenia w tym względzie powinny zostać wydane na podstawie oceny okoliczności danego wypadku (wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, C‑45/15 P, EU:C:2017:402, pkt 49).

190    Co prawda, w niniejszym przypadku, stwierdzenie nieważności spornych aktów w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), orzekającym, że powiązanie skarżącej z rozprzestrzenianiem broni jądrowej jest nieuzasadnione, a tym samym niezgodne z prawem, może stanowić pewną formę naprawienia szkody niemajątkowej, jaką skarżąca poniosła, a której naprawienia w niniejszej sprawie żąda. Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy takie stwierdzenie nieważności nie może stanowić pełnego naprawienia rzeczonej szkody.

191    Jak wynika bowiem z orzecznictwa przypomnianego w pkt 184 powyżej, wydanie spornych aktów, a z tego tytułu twierdzenie o zaangażowaniu skarżącej w rozprzestrzenianie broni jądrowej, miało na celu naruszenie jej dobrego imienia, a tym samym wywarcie wpływu na zachowanie wobec niej osób trzecich (zob. podobnie wyrok dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 88).

192    Tymczasem te skutki, które trwały przez okres prawie trzech i pół roku i są przyczyną szkody niemajątkowej, jaką poniosła skarżącą, nie mogą zostać w całości zniwelowane poprzez stwierdzenie a posteriori niezgodności z prawem spornych aktów w niniejszej sprawie, a to z następujących powodów:

193    Po pierwsze, zastosowanie wobec danej jednostki środków ograniczających przyciąga większą uwagę i powoduje silniejszą reakcję, w szczególności poza Unią, niż późniejsze stwierdzenie ich nieważności (zob. podobnie wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 88).

194    Po drugie, zarzut Rady względem skarżącej jest wyjątkowo poważny, ponieważ wiąże ją z rozprzestrzenianiem broni jądrowej, to jest z działalnością stanowiącą zdaniem Rady zagrożenie dla pokoju międzynarodowego i bezpieczeństwa międzynarodowego (zob. podobnie wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 89).

195    Po trzecie, jak wynika z pkt 22 powyżej, zarzut podniesiony przez Radę wobec skarżącej nie został poparty żadną istotną informacją lub żadnym istotnym dowodem (zob. podobnie wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 90).

196    Po czwarte, i w każdym wypadku, pomimo, że wpisanie nazwy skarżącej, opublikowane w Dzienniku Urzędowym, mogło zostać w każdym czasie cofnięte przez Radę, a przynajmniej zmienione lub uzupełnione, w celu usunięcia ewentualnych obciążających ją naruszeń prawa, to sytuacja ta, mimo protestów skarżącej, w szczególności w odniesieniu do braku dowodów na poparcie podniesionego przeciwko niej zarzutu, trwała przez blisko trzy lata. W tym względzie akta sprawy nie zawierają dowodów wskazujących na to, by Rada – z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na protesty skarżącej – zweryfikowała w jakimkolwiek momencie lub z jakiegokolwiek tytułu zasadność tego zarzutu w celu ograniczenia jego szkodliwych skutków dla skarżącej (zob. podobnie wyrok z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, T‑384/11, EU:T:2014:986, pkt 91).

197    Taka weryfikacja była w każdym razie szczególnie uzasadniona w niniejszej sprawie po ogłoszeniu wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), ze względu na powagę stwierdzonej w nim, na podstawie utrwalonego orzecznictwa, niezgodności z prawem. O ile bowiem wyrok ten mógł, w każdym razie w części, stanowić naprawienie szkody niemajątkowej, jaką poniosła skarżąca, o tyle w żadnym wypadku nie mógł on w tym zakresie wywołać jakiegokolwiek skutku w odniesieniu do okresu następującego po jego wydaniu, okresu trwającego około rok i dziewięć miesięcy, w którym umieszczenie nazwy skarżącej w wykazie zostało utrzymane w mocy.

198    Nie podważając w żaden sposób prawa zainteresowanej instytucji do wniesienia odwołania od orzeczenia Sądu kończącego postępowanie w sprawie, ani do odroczenia skutków takiego orzeczenia, wynikającego z art. 60 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – należy stwierdzić, że w ramach Unii prawa, w świetle powagi stwierdzenia przez Sąd niezgodnego z prawem zachowania do danej instytucji należy przeprowadzenie, chociażby równolegle z wniesieniem odwołania, weryfikacji ocen, które spotkały się z sankcją ze strony Sądu. Wymóg taki nie ma na celu nałożenia na daną instytucję obowiązku, by natychmiast wykonała wyrok Sądu, lecz – jak wynika z pkt 91 wyroku z dnia 25 listopada 2014 r., Safa Nicu Sepahan/Rada (T‑384/11, EU:T:2014:986) – by zbadała, czy w świetle wniosków wyciągniętych przez Sąd zaskarżone akty nie mogłyby, a nawet nie powinny, zostać wycofane, zastąpione lub zmienione w celu ograniczenia ich szkodliwych skutków.

199    Szkoda niemajątkowa spowodowana poprzez utrzymanie [w wykazach osób i podmiotów, do których mają zastosowanie środki ograniczające] nazwy skarżącej po dacie ogłoszenia wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142) – co wyraźnie podnosi skarżąca w skardze – różni się bowiem od tej, która powstała przed wydaniem tego wyroku. W ten oto sposób, w przytoczonym wyroku Sąd formalnie uznał – zgodnie z twierdzeniami skarżącej – że umieszczenie jej nazwy w wykazie było – z powodu braku dowodów na poparcie podniesionego przeciwko niej zarzutu – niezgodne z prawem w świetle utrwalonego orzecznictwa.

200    W niniejszej sprawie, w szczególności w świetle ocen i wniosków sformułowanych przez Sąd w wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), Rada mogła zbadać, czy utrzymanie nazwy skarżącej bez zmian, to znaczy bez żadnego dowodu na poparcie podnoszonego przeciwko niej zarzutu było uzasadnione w dniu ogłoszenia wspomnianego wyroku, nie ryzykując zwiększenia rozmiaru szkody, którą już poniosła.

201    W świetle wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., Rada/Fulmen i Mahmoudian (C‑280/12 P, EU:C:2013:775), wniosku tego nie można zmienić, ponieważ w wyroku tym Trybunał tylko zbadał i oddalił odwołanie wniesione przez Radę od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142) stwierdzającego nieważność, zatem nie mógł on orzec w przedmiocie naprawienia szkody spowodowanej utrzymaniem nazwy skarżącej w spornych wykazach po ogłoszeniu tego ostatniego wyroku.

202    W świetle powyższych rozważań, a w każdym wypadku zawartych w pkt 196–200 powyżej, należy uznać, że stwierdzenie – wyrokiem z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142) – nieważności wpisania nazwy skarżącej do wykazu nie stanowiło całkowitego naprawienia szkody niemajątkowej poniesionej przez skarżącą.

203    W drugiej kolejności należy zbadać, czy – jak twierdzi skarżąca – pewne dodatkowe czynniki mogły przyczynić się do zwiększenia szkody niemajątkowej, jaką poniosła skarżąca, w związku z czym powinny zostać uwzględnione w ramach szacowania wymiaru odszkodowania za poniesioną przez nią szkodę.

204    Przede wszystkim podniesiony przez skarżącą argument przedłużenia okresu, w którym ponosiła ona szkodę niemajątkową, i zwiększenia zakresu tej szkody, z tego powodu, że Rada z jednej strony – wyczerpała środki odwoławcze, którymi dysponowała na podstawie traktatu FUE, w szczególności wnosząc odwołanie od wyroku z dnia 21 marca 2012 r., Fulmen i Mahmoudian/Rada (T‑439/10 i T‑440/10, EU:T:2012:142), z drugiej zaś – podniosła po raz pierwszy przed Trybunałem pewne zarzuty lub argumenty na poparcie tego odwołania, w tym również powołując się – nie podając ich jednak do wiadomości – na informacje poufne będące podstawą spornych aktów – nie może zostać uwzględniony. W ten sam sposób i z tych samych powodów, dla których stwierdzono w pkt 72–78 powyżej, że okoliczności te nie mogą stanowić czynnika, który zwiększał wagę naruszenia prawa, jakiego dopuściła się Rada, tym bardziej nie mogą one co do zasady być źródłem jakiejkolwiek szkody niemajątkowej skutkującej powstaniem odpowiedzialności pozaumownej Unii.

205    Następnie reportaż nadany przez francuski kanał telewizyjny TF1 w programie „Od siódmej do ósmej” dostępnym w Internecie, którego treść – jak twierdzi skarżąca – była daleka od pełnego oddania znacznego rozmiaru szkody niemajątkowej, jaką poniosła, miał udział w przywróceniu jej dobrego imienia. Nagłośnił on bowiem w szczególności fakt stwierdzenia nieważności spornych aktów przez sąd Unii. Niemniej jednak w świetle szczególnie poważnego zarzutu, jaki Rada sformułowała pod adresem skarżącej, nie można uznać, żeby nadanie tego programu – wbrew temu, co twierdzi Rada – mogło stanowić przeciwwagę dla negatywnych skutków spornych środków dla dobrego imienia skarżącej.

206    Wreszcie, co się tyczy szkody niemajątkowej, jaką miała ponieść skarżąca w wyniku środków amerykańskich, a za którą odpowiedzialność ponosić miałaby Unia, ze względu na fakt, że środki te zostały przyjęte na podstawie spornych aktów – z taką argumentacją nie sposób się zgodzić. Należy bowiem stwierdzić, że środki amerykańskie, które zostały przedstawione w załączniku do repliki, w żaden sposób nie odnoszą się do spornych aktów ani zresztą do jakiegokolwiek działania, które zostało podjęte przez Unię wobec skarżącej. W związku z tym każdy ze środków ograniczających przyjętych odpowiednio przez Unię i Stany Zjednoczone wywiera autonomiczne skutki. Zatem przy założeniu, że środki amerykańskie mogły spowodować powstanie szkody po stronie skarżącej, w świetle autonomii tych środków w stosunku do spornych aktów Unia nie może być pociągnięta do odpowiedzialności z tytułu ewentualnej szkody niemajątkowej, jaką mogła ponieść skarżąca. Niemniej jednak, mając na względzie tę samą autonomię środków amerykańskich, Rada niesłusznie uważa, że oszacowanie kwoty szkody niemajątkowej, jaką poniosła skarżąca, powinno uwzględniać okoliczność, że skarżąca po stwierdzeniu nieważności spornych aktów nadal podlegała środkom amerykańskim.

207    Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd, oceniając szkodę niemajątkową, jaką poniosła skarżąca, ex æquo et bono jest zdania, że zasądzenie kwoty 50 000 EUR stanowi odpowiednie odszkodowanie.

208    Podsumowując, należy uwzględnić niniejszą skargę odszkodowawczą i z tego tytułu przyznać skarżącej odszkodowanie w wysokości 50 000 EUR z tytułu poniesionej przez nią szkody niemajątkowej. Natomiast jej żądanie odszkodowania za szkodę majątkową zostaje oddalone.

IV.    W przedmiocie kosztów

209    Zgodnie z art. 134 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli więcej niż jedna strona przegrała sprawę, Sąd rozstrzyga o podziale kosztów.

210    W niniejszej sprawie Rada przegrała sprawę w zakresie żądania naprawienia szkody niemajątkowej, jaką poniosła skarżąca, podczas gdy skarżąca przegrała w zakresie żądania naprawienia szkody majątkowej. W tych okolicznościach należy orzec, że każda ze stron poniesie swoje własne koszty.

211    Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania instytucje interweniujące w sprawie pokrywają własne koszty. Komisja pokryje zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje:

1)      Zasądza się od Rady Unii Europejskiej zapłatę na rzecz Fulmen kwoty 50 000 EUR tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę niemajątkową.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      Fulmen, Rada i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 2 lipca 2019 r.

Podpisy

Spis treści

I. Okoliczności powstania sporu

II. Przebieg postępowania i żądania stron

III. Co do prawa

A. W przedmiocie właściwości Sądu

B. Istota sprawy

1. W przedmiocie podnoszonej niezgodności z prawem

2. W przedmiocie podnoszonej szkody i istnienia związku przyczynowego pomiędzy niezgodnością z prawem zarzucanego zachowania a tą szkodą

a) W przedmiocie podnoszonej szkody majątkowej oraz istnienia związku przyczynowego

1) Badanie mocy dowodowej opinii biegłego rewidenta

2) W przedmiocie podnoszonej szkody majątkowej, jaką miała ponieść skarżąca w Iranie oraz istnienia związku przyczynowego

i) W przedmiocie szkód finansowych i operacyjnych

ii) W przedmiocie szkód handlowych lub strukturalnych

3) W przedmiocie szkody majątkowej, jaką miała ponieść skarżąca w Iranie, oraz istnienia związku przyczynowego

b) W przedmiocie podnoszonej szkody niemajątkowej oraz istnienia związku przyczynowego

IV. W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: francuski.