WYROK TRYBUNAŁU
z dnia 20 lutego 1979 r.(1)
Rewe‑Zentral AG
przeciwko Bundesmonopolverwaltung für Branntwein
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessisches Finanzgericht)
Środki o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych
[…]
W sprawie 120/78
mającej za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu EWG, przez Hessisches Finanzgericht (sąd finansowy dla kraju związkowego Hesji) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między
Rewe‑Zentral AG z siedzibą w Kolonii (Niemcy)
a
Bundesmonopolverwaltung für Branntwein (federalnym monopolem spirytusowym)
orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 30 i 37 traktatu EWG w świetle § 100 ust. 3 Branntweinmonopolgesetz,
TRYBUNAŁ,
w składzie: H. Kutscher, prezes, J. Mertens de Wilmars i A. J. Mackenzie Stuart, prezesi izb, A. M. Donner, P. Pescatore, M. Sørensen, A. O’Keeffe, G. Bosco i A. Touffait, sędziowie,
rzecznik generalny: F. Capotorti,
sekretarz: A. Van Houtte,
wydaje następujący
Wyrok
[…]
Co do prawa
1 Zważywszy, że postanowieniem z dnia 28 kwietnia 1978 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 22 maja tego roku, Hessisches Finanzgericht zwrócił się na podstawie art. 177 traktatu EWG z dwoma pytaniami prejudycjalnymi w przedmiocie wykładni art. 30 i 37 traktatu EWG w celu uzyskania analizy zgodności z prawem wspólnotowym przepisu prawa niemieckiego dotyczącego sprzedaży wyrobów spirytusowych i ustalającego minimalne stężenie alkoholu dla różnych kategorii wyrobów alkoholowych;
2 zważywszy, że z postanowienia odsyłającego wynika, iż skarżąca w postępowaniu przed sądem krajowym zamierza dokonać przywozu partii pochodzącego z Francji cassis de Dijon w celu wprowadzenia go do obrotu w Republice Federalnej Niemiec;
że skarżąca zwróciła się do Bundesmonopolverwaltung z wnioskiem o udzielenie jej zezwolenia na przywóz przedmiotowego wyrobu, a organ ten poinformował ją, iż wyrób ten ze względu na niewystarczające stężenie alkoholu nie posiada cech wymaganych do dopuszczenia go do obrotu na terenie Republiki Federalnej Niemiec;
3 że Bundesmonopolverwaltung przyjął takie stanowisko na podstawie § 100 Branntweinmonopolgesetz (ustawy o monopolu spirytusowym) oraz przepisów wydanych przez ten organ na mocy powołanego paragrafu w celu ustalenia minimalnego stężenia alkoholu dla poszczególnych kategorii likierów i innych napojów alkoholowych (Verordnung über den Mindestweingeistgehalt von Trinkbranntweinen z dnia 28 lutego 1958 r., Bundesanzeiger nr 48 z dnia 11 marca 1958 r.);
że z powołanych przepisów wynika, iż wprowadzanie do obrotu likierów owocowych, takich jak cassis de Dijon, jest poddane wymogowi minimalnego stężenia alkoholu równego 25%, podczas gdy zawartość alkoholu w przedmiotowym wyrobie znajdującym się w swobodnym obrocie we Francji kształtuje się między 15 a 20%;
4 że, zdaniem skarżącej, konsekwencją określenia przez uregulowania niemieckie minimalnego stężenia alkoholu jest fakt, iż znane produkty alkoholowe pochodzące z innych państw członkowskich Wspólnoty nie mogą być sprzedawane w Republice Federalnej Niemiec i że przepis ten stanowi wobec tego ograniczenie swobodnego przepływu towarów między państwami członkowskimi wykraczające poza ramy uregulowań obrotu handlowego zastrzeżonych dla tych państw;
że w jej opinii chodzi w niniejszym przypadku o środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie, sprzeczny z art. 30 traktatu EWG;
że, ponieważ chodzi ponadto o przepis wydany w ramach zarządzania monopolem spirytusowym, skarżąca uważa, iż został naruszony również art. 37, zgodnie z którym państwa członkowskie dostosowują monopole państwowe o charakterze handlowym w taki sposób, by po zakończeniu okresu przejściowego wykluczona była wszelka dyskryminacja między jednostkami pochodzącymi z państw członkowskich w stosunku do warunków zaopatrzenia i zbytu;
5 że w celu rozstrzygnięcia tego sporu Hessisches Finanzgericht skierował dwa pytania, sformułowane w następujący sposób:
a) Czy pojęcie środków o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie w rozumieniu art. 30 traktatu EWG należy interpretować w ten sposób, że stosuje się ono również do ustalenia minimalnego stężenia etanolu w napojach alkoholowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, przewidzianego przez niemiecką ustawę o monopolu spirytusowym, którego skutkiem jest brak możliwości wprowadzenia do obrotu na terenie Republiki Federalnej Niemiec tradycyjnych wyrobów z innych państw członkowskich, w których stężenie etanolu jest niższe od ustalonego progu?
b) Czy ustalenie takiego minimalnego stężenia etanolu mieści się w pojęciu dyskryminacji między jednostkami pochodzącymi z państw członkowskich w stosunku do warunków zaopatrzenia i zbytu w rozumieniu art. 37 traktatu EWG?
6 zważywszy, że sąd krajowy zwraca się w ten sposób o uzyskanie elementów wykładni pozwalających na dokonanie oceny, czy wymóg minimalnego stężenia alkoholu może być objęty zawartym w art. 30 traktatu zakazem stosowania jakichkolwiek środków o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w handlu między państwami członkowskimi czy też zakazem wszelkiej dyskryminacji między jednostkami pochodzącymi z państw członkowskich w stosunku do warunków zaopatrzenia i zbytu w rozumieniu art. 37;
7 że należy w tym względzie zauważyć, iż art. 37 jest postanowieniem specyficznym dla monopoli państwowych o charakterze handlowym;
że w konsekwencji powołane postanowienie pozostaje bez znaczenia dla przepisów krajowych, które nie dotyczą wykonywania przez monopol publiczny jego specyficznej funkcji, czyli prawa wyłączności, lecz odnoszą się w sposób ogólny do produkcji i wprowadzania do obrotu napojów alkoholowych, niezależnie od tego, czy podlegają one temu monopolowi;
że, wobec powyższego, wpływ przepisów opisanych przez sąd krajowy na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową należy rozważyć wyłącznie w świetle wymogów wynikających z art. 30, o którym mowa w pytaniu pierwszym;
8 że wobec braku wspólnych uregulowań produkcji i wprowadzania do obrotu alkoholu – jako że projekt rozporządzenia przekazany przez Komisję Radzie w dniu 7 grudnia 1976 r. (Dz.U. C 309, str. 2) nie uzyskał jeszcze akceptacji Rady – do każdego państwa członkowskiego należy uregulowanie w ramach jego terytorium wszelkich kwestii dotyczących produkcji i wprowadzania do obrotu alkoholu i napojów spirytusowych;
że przeszkody w wewnątrzwspólnotowym obrocie handlowym będące wynikiem rozbieżności w krajowych przepisach regulujących wprowadzanie do obrotu omawianych produktów muszą zostać zaakceptowane pod warunkiem, że przepisy te mogą zostać uznane za niezbędne w celu zadośćuczynienia nadrzędnym wymogom dotyczącym w szczególności skuteczności kontroli podatkowej, ochrony zdrowia publicznego, rzetelności transakcji handlowych i ochrony konsumentów;
9 zważywszy, że rząd Republiki Federalnej Niemiec, będący interwenientem w postępowaniu, wysunął szereg argumentów, które, jego zdaniem, uzasadniają zastosowanie przepisów dotyczących minimalnego stężenia alkoholu w napojach spirytusowych, podkreślając względy dotyczące ochrony zdrowia publicznego oraz ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami handlowymi;
10 zważywszy, że w odniesieniu do kwestii ochrony zdrowia publicznego rząd niemiecki podnosi, iż określenie minimalnego stężenia alkoholu przez ustawodawstwo krajowe ma na celu zapobieganie rozpowszechnianiu napojów spirytusowych na rynku krajowym, szczególnie napojów spirytusowych o umiarkowanej zawartości alkoholu, jako że wyroby te w jego opinii mogą szybciej powodować uzależnienie aniżeli napoje o wyższym stężeniu alkoholu;
11 zważywszy, że rozważania te nie mają rozstrzygającego charakteru, gdyż konsument ma do dyspozycji na rynku wyjątkowo zróżnicowaną gamę wyrobów o niskim lub średnim stężeniu alkoholu i że ponadto istotna część napojów alkoholowych o wysokim stężeniu alkoholu, znajdujących się w swobodnym obrocie na rynku niemieckim, spożywana jest zwyczajowo w postaci rozcieńczonej;
12 zważywszy, że rząd niemiecki podkreśla nadto, iż celem wprowadzenia niższego progu stężenia alkoholu w odniesieniu do niektórych likierów jest ochrona konsumentów przed nieuczciwymi praktykami producentów lub dystrybutorów napojów spirytusowych;
że argumentacja ta opiera się na założeniu, iż obniżenie stężenia alkoholu zapewnia przewagę konkurencyjną względem napojów o wyższym stężeniu alkoholu, zważywszy na fakt, iż w składzie napojów alkohol jest, ze względu na znaczące obciążenia podatkowe, którym podlega, elementem najdroższym;
że ponadto, w opinii tego rządu, skutkiem dopuszczenia swobodnego obrotu wyrobami alkoholowymi, pod warunkiem że w zakresie stężenia alkoholu odpowiadają one normom kraju produkcji, byłoby wprowadzenie we Wspólnocie jako wspólnego standardu najniższego stężenia alkoholu dopuszczonego w którymkolwiek z państw członkowskich, a nawet pozbawienie racji bytu wszelkich wymogów w tej dziedzinie, gdyż przepisy wielu państw członkowskich nie zawierają jakiegokolwiek dolnego progu tego typu;
13 zważywszy, że – jak słusznie zauważyła Komisja – ustalenie minimalnych wartości granicznych w kwestii stężenia alkoholu w napojach może przyczynić się do standaryzacji wprowadzanych do obrotu wyrobów i ich nazewnictwa w celu zwiększenia przejrzystości transakcji handlowych i ofert skierowanych do klientów;
że nie można jednak posunąć się aż do uznania bezwzględnie wymaganego minimalnego stężenia alkoholu za podstawową gwarancję rzetelności transakcji handlowych, podczas gdy z łatwością można zapewnić nabywcom odpowiednią informację poprzez wprowadzenie wymogu wskazania pochodzenia i stężenia alkoholu na opakowaniu wyrobu;
14 zważywszy, że z powyższych rozważań wynika, iż wymogi odnoszące się do minimalnego stężenia alkoholu w napojach spirytusowych nie służą realizacji leżącego we wspólnym interesie celu mogącego przeważać nad wymogami swobody przepływu towarów, która stanowi jedną z podstawowych zasad Wspólnoty;
że w praktyce skutek tego typu wymogów polega przede wszystkim na zagwarantowaniu przewagi napojom o wysokim stężeniu alkoholu, co powoduje wyłączenie z krajowego rynku produktów pochodzących z innych państw członkowskich, które nie odpowiadają tej charakterystyce;
że wynika z tego zatem, iż wprowadzony na mocy przepisów państwa członkowskiego jednostronny wymóg dotyczący minimalnego stężenia alkoholu przy wprowadzaniu do obrotu napojów spirytusowych stanowi niezgodną z art. 30 traktatu przeszkodę w wymianie handlowej;
że nie istnieje zatem żaden uzasadniony powód, dla którego napoje alkoholowe – pod warunkiem że są one legalnie produkowane i wprowadzane do obrotu w jednym z państw członkowskich – nie mogą być wprowadzane w każdym innym państwie członkowskim; przy czym zbyt tych produktów nie może być objęty prawnym zakazem sprzedaży napojów o stężeniu alkoholu niższym od progu określonego w przepisach krajowych;
15 że w konsekwencji na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, iż zawarte w art. 30 traktatu pojęcie „środki o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie” należy rozumieć w ten sposób, że ustanowiony w tym artykule zakaz obejmuje również ustalenie w przepisach państwa członkowskiego minimalnego progu stężenia alkoholu w napojach spirytusowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, w odniesieniu do przywozu napojów alkoholowych legalnie wyprodukowanych i wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim.
W przedmiocie kosztów
16 Zważywszy, że koszty poniesione przez rządy Królestwa Danii i Republiki Federalnej Niemiec oraz Komisję Wspólnot Europejskich, które przedstawiły Trybunałowi uwagi, nie podlegają zwrotowi;
17 że dla stron postępowania przed Hessisches Finanzgericht niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach;
z powyższych względów
TRYBUNAŁ,
orzekając w przedmiocie pytań skierowanych do niego przez Hessisches Finanzgericht postanowieniem z dnia 28 kwietnia 1978 r., orzeka, co następuje:
Zawarte w art. 30 traktatu EWG pojęcie „środki o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie” należy rozumieć w ten sposób, że ustanowiony w tym artykule zakaz obejmuje również ustalenie w przepisach państwa członkowskiego minimalnego progu stężenia alkoholu w napojach spirytusowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, w odniesieniu do przywozu napojów alkoholowych legalnie wyprodukowanych i wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim.
Kutscher | Mertens de Wilmars | Mackenzie Stuart |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 20 lutego 1979 r.
A. Van Houtte | | H. Kutscher |