Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2019 r. – Sped-Pro S.A./ Komisja

(Sprawa T-791/19)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Sped-Pro S.A. (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: Małgorzata Kozak, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 12 sierpnia 2019 r. C(2019) 6099 final (Sprawa AT.40459) odrzucającej wniosek skarżącej na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia 773/2004¹ oraz

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych.

Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się naruszenia art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia 1/2003² oraz art. 7 ust. 1 rozporządzenia 773/2004 w związku z art. 41 ust. 1 oraz art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych poprzez naruszenie zasady rozsądnego terminu ze względu na wydanie decyzji blisko dwa lata po doręczeniu pisma z dnia 13 września 2017 r. informującego o zamiarze odrzucenia skargi, co miało wpływ na wynik postępowania. Komisja naruszyła też przysługujące skarżącej prawo do rozważenia jej sprawy, jak również nie uzasadniła szczegółowo przyczyn odrzucenia skargi, co znalazło odzwierciedlenie w ogólnej treści pisma z dnia 13 września 2017 r. informującego o zamiarze odrzucenia skargi oraz w lakonicznym uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia traktatów.

Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się naruszenia prawa do skutecznej ochrony sądowej, a więc art. 2 TUE w związku z jego art. 19 ust. 1 akapit drugi oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych, poprzez uznanie, że Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów „wydaje się być szczególnie stosownym organem do rozpatrzenia kwestii podniesionych (…) w skardze” (pkt 21 zaskarżonej decyzji), a więc pominięcie co najmniej uzasadnionych wątpliwości odnośnie zachowania praworządności w Polsce, i, w związku z tym, niezawisłości sądów oraz niezależności Prezesa UOKiK. Komisja pominęła m.in. kwestię reorganizacji sądownictwa w Polsce i fakt, że sprawy z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów rozpatrywane są w Sądzie Najwyższym przez nową Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, której sposób powołania jest zbliżony do powołania Izby Dyscyplinarnej.

Zarzut trzeci, dotyczący również naruszenia traktatów.

Zdaniem skarżącej Komisja dopuściła się naruszenia art. 102 TFEU w zw. z art. 17 ust. 1 zdanie drugie TFUE i w zw. z art. 7 ust. 2 rozporządzenia 773/2004 oraz w związku z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 ze względu na popełnienie oczywistego błędu w ocenie interesu Unii i wyznaczenie rynku właściwego. Komisja uznała, że rynek, na którym występuje domniemane naruszenie, jest „zasadniczo ograniczony do krajowego rynku kolejowego, nawet jeżeli domniemane naruszenie mogłoby dotyczyć również przedsiębiorstw zarejestrowanych za granicą”. Komisja nie zapewniła też pełnej skuteczności (effet utile) art. 102 TFEU.

____________

¹ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez

Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE, Dz.U. L 123, 27.4.2004, s. 18).

² Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, Dz.U. L 1, 4.1.2003, s. 1)