WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 14 maja 2014 r.

Sprawa F‑17/13

Patricia Cocco

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Zatrudnienie – Ogłoszenie o przyjmowaniu zgłoszeń do pracy EPSO/CAST/02/2010

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której P. Cocco żąda stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie wniosku o zatrudnienie jej w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III, a także naprawienia szkody.

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie wniosku P. Cocco o zatrudnienie jej w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez P. Cocco.

Streszczenie

Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zatrudnienie – Grupa zaszeregowania – Uwzględnienie doświadczenia zawodowego – Uznanie przysługujące organowi upoważnionemu do zawierania umów – Wykładnia tekstów prawnych Unii – Granice

[warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 82 ust. 2 lit. b)]

Administracji przysługuje szeroki zakres uznania w kwestii ustalenia, czy wcześniejsze doświadczenie zawodowe kandydata może zostać uwzględnione na potrzeby zatrudnienia go w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III, jednakże powinna ona korzystać z tego szerokiego zakresu uznania między innymi z poszanowaniem wszystkich obowiązujących przepisów.

Dla dokonania wykładni przepisu prawa Unii trzeba uwzględnić nie tylko jego treść i kontekst, lecz także cel, do którego zmierza regulacja, której część stanowi ów przepis. Tymczasem jeśli prawodawca i organ administracyjny używają w tym samym akcie o charakterze generalnym dwóch różnych terminów, względy spójności i pewności prawa stoją na przeszkodzie temu, by nadać im to samo znaczenie. Znajduje to tym bardziej zastosowanie w sytuacji, gdy terminy te oddają różny sens w języku potocznym. Tak właśnie jest w przypadku przymiotników „odpowiedni” i „równorzędny”. W powszechnym użyciu przymiotnik „odpowiedni” oznacza „dostosowany do określonego użycia”. Natomiast przymiotnik „równorzędny” oznacza „tej samej wartości”, a tym samym ma bardziej ograniczony zakres.

W tym względzie należy zauważyć, że w braku dyplomu potwierdzającego wykształcenie na poziomie szkoły wyższej art. 82 ust. 2 lit. b) warunków zatrudnienia innych pracowników wymaga odpowiedniego doświadczenia zawodowego, w sytuacji gdy zainteresowany posiada wykształcenie średnie potwierdzone świadectwem dającym dostęp do studiów wyższych, albo, jeśli nie ma to miejsca, równorzędne wykształcenie zawodowe lub doświadczenie zawodowe.

Tym samym wykładni tego przepisu należy dokonywać w ten sposób, iż kandydat na członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III powinien legitymować się trzyletnim doświadczeniem zawodowym dostosowanym do obowiązków stanowiska do obsadzenia, lecz niekoniecznie z nimi równorzędnym.

(zob. pkt 26, 30, 32, 33, 37)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 292/82 Merck, 17 listopada 1983 r., pkt 12

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑6/09 Fares przeciwko Komisji, 28 października 2010 r., pkt 38, 39; sprawa F‑27/10 Begue i in. przeciwko Komisji, 10 marca 2011 r.,pkt 40; sprawa F‑158/12 Marques przeciwko Komisji, 25 września 2013 r., pkt 21–23

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑160/08 P Komisja przeciwko Putterie-De-Beukelaer, 8 lipca 2010 r., pkt 70