WYROK SĄDU (pierwsza izba w składzie powiększonym)

10 kwietnia 2019 r.(*)

Dumping – Przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/388 – Rozporządzenie (WE) nr 1225/2009 [zastąpione rozporządzeniem (UE) 2016/1036] – Margines dumpingu – Określenie ceny eksportowej – Powiązanie między eksporterem a importerem – Wiarygodna cena eksportowa – Skonstruowanie ceny eksportowej – Rozsądna marża w odniesieniu do kosztów sprzedaży, kosztów administracyjnych i kosztów ogólnych – Rozsądna marża zysku – Szkoda poniesiona przez przemysł Unii – Obliczenie podcięcia cenowego i marginesu szkody – Związek przyczynowy – Dostęp do poufnych danych dochodzenia antydumpingowego – Prawo do obrony

W sprawie T‑301/16

Jindal Saw Ltd, z siedzibą w New Delhi (Indie),

Jindal Saw Italia SpA, z siedzibą w Trieście (Włochy),

reprezentowane przez adwokatów R. Antoniniego oraz E. Monard,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez J.F. Brakelanda oraz G. Luenga, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranej przez:

Saint-Gobain Pam, z siedzibą w Pont-à-Mousson (Francja), reprezentowaną przez adwokatów O. Prosta, A. Coelha Diasa oraz C. Bouvarela,

interwenient,

mającej za przedmiot żądanie oparte na art. 263 TFUE i zmierzające do stwierdzenia nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/388 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii (Dz.U. 2016, L 73, s. 53) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących,

SĄD (pierwsza izba w składzie powiększonym),

w składzie: I. Pelikánová, prezes, V. Valančius, P. Nihoul, J. Svenningsen (sprawozdawca) i U. Öberg, sędziowie,

sekretarz: P. Cullen, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 3 lipca 2018 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Skarżące spółki, Jindal Saw Ltd, spółka prywatna prawa indyjskiego, i Jindal Saw Italia SpA, spółka włoska należąca do Jindal Saw, prowadzą działalność w zakresie produkcji i sprzedaży między innymi rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego przeznaczonych na rynek indyjski i na wywóz. W rozpatrywanym w niniejszej sprawie okresie trzy powiązane przedsiębiorstwa podjęły działania w celu wprowadzenia do obrotu produktów Jindal Saw w Unii Europejskiej, a mianowicie – oprócz Jindal Saw Italia – Jindal Saw España SL i Jindal Saw Pipeline Solutions, UK (tzw. Jindal Saw UK) (zwane dalej łącznie „podmiotami zajmującymi się sprzedażą spółki Jindal Saw”).

2        W dniu 10 listopada 2014 r. spółki Saint-Gobain Pam, Saint-Gobain Pam Deutschland GmbH i Saint-Gobain Pam España S.A., zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 343, s. 51), zmienionym rozporządzeniem (UE) nr 37/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 stycznia 2014 r. (Dz.U. 2014, L 18, s. 1) (zwanym dalej „rozporządzeniem podstawowym”) [zastąpionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 21)], złożyły do Komisji Europejskiej skargę na podstawie art. 5 rozporządzenia nr 1225/2009 celem wszczęcia dochodzenia antydumpingowego dotyczącego przywozu rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego pochodzących z Indii.

3        W drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 20 grudnia 2014 r. (Dz.U. 2014, C 461, s. 35) Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące rozpatrywanego przywozu (zwane dalej „postępowaniem antydumpingowym”).

4        Jednocześnie w dniu 26 stycznia 2015 r. spółki Saint-Gobain Pam, Saint-Gobain Pam Deutschland i Saint-Gobain Pam España, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 597/2009 z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 188, s. 93), zmienionym rozporządzeniem nr 37/2014 (zwanym dalej „podstawowym rozporządzeniem antysubsydyjnym”) [zastąpionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. 2016, L 176, s. 55)] złożyły do Komisji skargę na podstawie art. 10 rozporządzenia podstawowego, żądając wszczęcia dochodzenia antysubsydyjnego, również w odniesieniu do rozpatrywanego przywozu.

5        W drodze zawiadomienia opublikowanego w Dzienniku Urzędowym w dniu 11 marca 2015 r. (Dz.U. 2015, C 83, s. 4) Komisja wszczęła postępowanie antysubsydyjne dotyczące rozpatrywanego przywozu (zwane dalej „postępowaniem antysubsydyjnym”).

6        W dniu 24 czerwca 2015 r. spółka Jindal Saw przedstawiła Komisji swoje uwagi na temat niektórych aspektów analizy dumpingu, szkody dla przemysłu Unii oraz interesu Unii. Uwagi te obejmowały zarówno postępowanie antydumpingowe, jak i postępowanie antysubsydyjne.

7        W dniu 18 września 2015 r. Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2015/1559 nakładające tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii (Dz.U. 2015, L 244, s. 25, zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie ceł tymczasowych”). Rozpatrywany produkt został zdefiniowany w tym rozporządzeniu jako rury i przewody rurowe z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzące z Indii.

8        W dniu 23 października 2015 r. spółka Jindal Saw przedstawiła uwagi w przedmiocie tymczasowych danych w postępowaniu antydumpingowym, zwracając się jednocześnie o przeprowadzenie przez Komisję wysłuchania.

9        W dniu 20 listopada 2015 r. odbyło się spotkanie. W dniu 24 listopada 2015 r. spółka Jindal Saw przesłała Komisji pocztą elektroniczną wiadomość, w której potwierdziła pewne aspekty poruszone podczas tego spotkania, w szczególności dotyczące definicji rozpatrywanego produktu oraz obliczania podcięcia cenowego, i w dniu 27 listopada 2015 r. przedstawiła Komisji swoje uwagi w następstwie wspomnianego spotkania w ramach postępowania antydumpingowego. W dniu 9 grudnia 2015 r. przekazała Komisji uwagi w postępowaniu antydumpingowym i w postępowaniu antysubsydyjnym, dotyczące w szczególności, po pierwsze, subsydialnego charakteru podatku eksportowego nałożonego na rudę żelaza, po drugie, szkody, po trzecie, odpowiedzi na pytania użytkowników rozpatrywanego produktu, i po czwarte, wyłączenia z zakresu definicji rozpatrywanego produktu rur, które nie są powlekane ani od wewnątrz, ani od zewnątrz.

10      W dniu 22 grudnia 2015 r. Komisja poinformowała spółkę Jindal Saw o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz wskazanego produktu (dalej jako „ujawnienie ostatecznych ustaleń”) oraz o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzano nałożyć ostateczne cło wyrównawcze na ten sam przywóz. Przed przekazaniem swoich uwag Jindal Saw pocztą elektroniczną w dniu 12 stycznia 2016 r. zwróciła się o dodatkowe informacje dotyczące czterech szczególnych kwestii.

11      W dniu 20 stycznia 2016 r. spółka Jindal Saw przedstawiła swe uwagi dotyczące ujawnienia ostatecznych ustaleń w ramach postępowania antydumpingowego i postępowania antysubsydyjnego.

12      W dniu 26 stycznia 2016 r. Komisja przesłała spółce Jindal Saw dodatkowy komunikat w sprawie ujawnienia ostatecznych ustaleń dotyczący korekty pewnych elementów w zakresie obliczenia marginesu dumpingu w ramach postępowania antydumpingowego. Termin zgłaszania uwag został wyznaczony na dzień 28 stycznia 2016 r.

13      W dniu 28 stycznia 2016 r. spółka Jindal Saw uczestniczyła w spotkaniu zorganizowanym przez Komisję. Spotkanie to dotyczyło między innymi ustaleń dotyczących subsydium, jakie stanowił podatek eksportowy od rudy żelaza i system podwójnej opłaty za kolejowy transport towarowy w zakresie rudy żelaza, obliczeń dotyczącego całości podniesionych środków subsydyjnych, szkody dla przemysłu Unii oraz dumpingu. W tym samym dniu Komisja skierowała pismo do spółki Jindal Saw, informując ją o pewnych korektach obliczeń wskaźników szkody dla przemysłu Unii w postępowaniu antydumpingowym i w postępowaniu antysubsydyjnym. Termin zgłaszania uwag został wyznaczony na dzień 1 lutego 2016 r.

14      W dniu 1 lutego 2016 r. spółka Jindal Saw wysłała dwie wiadomości elektroniczne do Komisji, przedstawiając swoje uwagi dotyczące z jednej strony korekty niektórych wskaźników szkody dla przemysłu Unii oraz z drugiej strony spotkania z dnia 28 stycznia 2016 r. Wiadomości te zawierały również szereg wniosków o udzielenie informacji.

15      W wyniku postępowania antydumpingowego i postępowania antysubsydyjnego Komisja przyjęła, odpowiednio, rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/388 z dnia 17 marca 2016 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii (Dz.U. 2016, L 73, s. 53, zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”), a także rozporządzenie wykonawcze (UE) 2016/387 z dnia 17 marca 2016 r. nakładające ostateczne cło wyrównawcze na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii (Dz.U. 2016, L 73, s. 1), które stanowi przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności w sprawie Jindal Saw i Jindal Saw Italia/Komisja (T‑300/16).

16      W zaskarżonym rozporządzeniu rozpatrywany produkt został ostatecznie zdefiniowany jako „rury i przewody rurowe z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”), z wyłączeniem rur z żeliwa ciągliwego bez powłoki wewnętrznej lub zewnętrznej […], pochodzące z Indii, obecnie objęte kodami CN ex 7303 00 10 oraz ex 7303 00 90” (zwany dalej „rozpatrywanym produktem”).

 Postępowanie i żądania stron

17      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 13 czerwca 2016 r. skarżące wniosły niniejszą skargę. Odpowiedź na skargę, replika i duplika zostały złożone, odpowiednio, w dniach 27 września 2016 r., 21 listopada 2016 r. oraz 26 stycznia 2017 r.

18      W wyniku zmiany składu izb Sądu sprawa została przydzielona nowemu sędziemu sprawozdawcy w ramach pierwszej izby.

19      Wnioski o zachowanie poufności dotyczące niektórych danych zawartych w skardze, replice i duplice zostały przedłożone przez skarżące w dniach 11 listopada i 21 listopada 2016 r. oraz 14 lutego 2017 r.

20      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 18 października 2016 r. spółka Saint-Gobain Pam wniosła o dopuszczenie jej do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania Komisji. Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2017 r. prezes pierwszej izby Sądu dopuścił tę interwencję.

21      W dniu 6 marca 2017 r. interwenient złożył w sekretariacie Sądu uwagi interwenienta. Komisja oraz skarżące złożyły swoje pisma w przedmiocie tych uwag w dniach 24 marca i 19 kwietnia 2017 r.

22      W dniu 20 lipca 2017 r. Sąd nakazał Komisji, na mocy art. 91 lit. b) regulaminu postępowania przed Sądem i z zastrzeżeniem zastosowania art. 103 ust. 1 tego regulaminu, przedstawić poufne dane niezbędne do sprawdzenia prawdziwości niektórych wyjaśnień przedstawionych w odpowiedzi na skargę w odniesieniu do wpływu błędu pisarskiego, o którym mowa w motywie 72 zaskarżonego rozporządzenia (zwanego dalej „błędem pisarskim”).

23      W dniu 10 sierpnia 2017 r. Komisja przedstawiła, w formacie cyfrowym, dane określone w ramach środka dowodowego zarządzonego przez Sąd.

24      Decyzją doręczoną stronom w dniu 14 września 2017 r. przedstawiciele reprezentujący skarżące zostali wezwani, w ramach środków organizacji postępowania, do zapoznania się, na określonych warunkach, z owymi danymi w pomieszczeniach sekretariatu Sądu. Ów wgląd w dane miał miejsce w dniach 26 i 27 września 2017 r.

25      W dniu 18 października 2017 r. skarżące w następstwie zapoznania się przez ich przedstawicieli z omawianymi danymi przedstawiły uwagi (zwane dalej „uwagami z dnia 18 października 2017 r.”). Tego samego dnia skarżące złożyły wniosek o zachowanie poufności wobec interwenienta w zakresie dotyczącym niektórych wspomnianych danych.

26      W dniu 14 listopada 2017 r. Komisja złożyła wniosek o zachowanie poufności wobec interwenienta co do niektórych danych zawartych w uwagach z dnia 18 października 2017 r.

27      W dniu 22 listopada 2017 r. Komisja przedstawiła uwagi dotyczące uwag z dnia 18 października 2017 r.

28      W dniu 15 grudnia 2017 r. interwenient przedstawił swe uwagi w przedmiocie uwag z dnia 18 października 2017 r. oraz w sprawie uwag Komisji.

29      W dniu 27 kwietnia 2018 r. Sąd wezwał strony główne w ramach środków organizacji postępowania do udzielenia odpowiedzi oraz do przedstawienia pewnych dokumentów. Strony zastosowały się do tego żądania w przewidzianym terminie. Otrzymały one możliwość przedstawienia uwag na temat swych odnośnych odpowiedzi, co nastąpiło również w wyznaczonych terminach.

30      W dniu 25 czerwca 2018 r., po otrzymaniu odpowiedzi Komisji, w drodze nowego środka organizacji postępowania, Sąd wezwał ją do przedstawienia zweryfikowanego w świetle błędu, który uznała, obliczenia marginesu dumpingu.

31      Skarżące wnoszą do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim ich ono dotyczy;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

32      Komisja, popierana przez interwenienta, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie skarżących kosztami postępowania.

33      Na rozprawie w dniu 3 lipca 2018 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności uwag z dnia 18 października 2017 r.

34      Uwagi z dnia 18 października 2017 r. zostały przedstawione przez skarżące w poniższym kontekście.

35      Na końcowym etapie postępowania administracyjnego Komisja poinformowała zainteresowane strony o istnieniu błędu pisarskiego. Błąd ten, dotyczący niektórych wskaźników szkody wyrządzonej przemysłowi Unii, polegał na uwzględnieniu pewnej części sprzedaży eksportowej przemysłu unijnego jako sprzedaży unijnej. W konsekwencji Komisja dokonała korekty danych dotyczących sprzedaży w Unii przez przemysł unijny oraz rewizji danych dotyczących innych wskaźników, na które miał wpływ ten błąd pisarski.

36      W skardze skarżące podniosły, że Komisja nie dokonała wszystkich zmian, których wymagała korekta błędu pisarskiego.

37      W odpowiedzi na skargę Komisja szczegółowo wyjaśniła, że błąd pisarski powstał podczas przepisywania do specyficznego informatycznego arkuszu obliczeniowego niektórych cyfr zawartych w informatycznym arkuszu obliczeniowym utworzonym za pomocą oprogramowania kalkulacyjnego, załączonym do przedstawionych przez producenta unijnego odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, oraz że błąd ten nie wpływał na wskaźniki inne, niż te, które zostały skorygowane, jako że inne wskaźniki zostały zapisane w odrębnych informatycznych arkuszach obliczeniowych.

38      Zdaniem Komisji jedynymi wskaźnikami szkody, na które został wywarty wpływ – i które zostały zmienione – były wskaźniki, w przypadku których zostały stworzone automatyczne powiązania we wzorach obliczeniowych zamieszczonych w tym specyficznym arkuszu obliczeniowym z danymi będącymi przedmiotem błędu pisarskiego.

39      Komisja zaproponowała, aby rozpatrywane dane, które mają charakter poufny w rozumieniu art. 19 rozporządzenia podstawowego, zostały udostępnione dla Sądu, z zastrzeżeniem zastosowania art. 103 regulaminu postępowania, w celu umożliwienia skarżącym zweryfikowania zasadności wyjaśnień przedstawionych w pkt 37 i 38 powyżej.

40      W następstwie zarządzonego przez Sąd środka dowodowego Komisja złożyła w sekretariacie Sądu klucz USB zawierający rzeczone dane, które miały mu zostać udostępnione. Decyzją podaną do wiadomości w dniu 14 września 2017 r., i z uwzględnieniem wskazanego środka dowodowego, adwokaci reprezentujący skarżące zostali wezwani, pod warunkiem podpisania zobowiązania do zachowania poufności, do zapoznania się w pomieszczeniach sekretariatu Sądu z dokumentami zawartymi na owym kluczu USB, wyłącznie w celu sprawdzenia prawdziwości pewnych wyjaśnień przedstawionych w odpowiedzi na skargę w odniesieniu do skutków błędu pisarskiego.

41      W uwagach z dnia 18 października 2017 r. złożonych po tym udostępnieniu danych skarżące nie zakwestionowały prawdziwości tych wyjaśnień, stwierdziły natomiast, że zauważyły w udostępnionych dokumentach pięć nowych błędów, które potwierdzały niektóre ich zarzuty.

42      Tytułem głównym Komisja podnosi, że uwagi z dnia 18 października 2017 r. są niedopuszczalne, ponieważ dotyczą kwestii niezwiązanych z przedmiotem środków dowodowych i środków organizacji postępowania przyjętych przez Sąd. Tytułem pomocniczym podnosi ona, że sprostowanie błędów wskazanych przez skarżące nie zmieniłoby analizy przeprowadzonej przez nią w ramach zaskarżonego rozporządzenia

43      Interwenient, od którego pochodzi większość poufnych danych, o których mowa, podnosi zasadniczo, że rozporządzenie podstawowe nie zezwala na ujawnienie poufnych danych przekazywanych przez przedsiębiorstwo instytucjom Unii w ramach postępowania antydumpingowego bez zezwolenia tego przedsiębiorstwa. Tytułem pomocniczym interwenient domaga się uzyskania dostępu szerszego od tego, który został mu już przyznany w odniesieniu do danych, o których mowa.

44      Na wstępie należy stwierdzić, że pięć błędów, które wskazały skarżące w uwagach z dnia 18 października 2017 r. pozostaje bez związku z błędem pisarskim stanowiącym podstawę środków dowodowych i środków organizacji postępowania przyjętych przez Sąd, a zatem bez związku z przedmiotem tych środków.

45      Następnie należy przypomnieć, że rozporządzenie podstawowe reguluje w sposób szczegółowy dostęp zainteresowanych stron do danych zgromadzonych w ramach dochodzenia antydumpingowego. Ustanawia ono kompletny system gwarancji proceduralnych zmierzających, po pierwsze, do umożliwienia zainteresowanym stronom skutecznej obrony ich interesów, i po drugie, do zachowania, kiedy jest to konieczne, poufności informacji wykorzystanych w trakcie tego dochodzenia, i zawiera przepisy pozwalające na pogodzenie tych dwóch wymogów (zob. podobnie wyrok z dnia 30 czerwca 2016 r., Jinan Meide Casting/Rada, T‑424/13, EU:T:2016:378, pkt 96).

46      W tym zakresie art. 19 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ustanawia zasadę, zgodnie z którą każda informacja o charakterze poufnym jest przetwarzana jako taka przez organy, o ile charakter ten jest poparty uzasadnionymi powodami. Ustęp 5 tego artykułu zabrania w szczególności Komisji ujawnienia wszelkich informacji uzyskanych na podstawie owego rozporządzenia, w odniesieniu do których osoba, która je przedstawiła, wniosła o zachowanie poufności, bez wyraźnego zezwolenia tej osoby, z wyjątkiem przypadków wyraźnie przewidzianych, dotyczących w szczególności ujawnienia dokumentów wewnętrznych sporządzonych przez organy Unii.

47      Rozporządzenie podstawowe zawiera szereg przepisów pozwalających na pogodzenie wymogów dotyczących praw zainteresowanych stron w zakresie skutecznej obrony ich interesów z wymogami dotyczącymi potrzeby ochrony informacji poufnych. Z jednej strony dostęp do informacji dostępnych dla zainteresowanych stron na podstawie art. 6 ust. 7 i art. 20 rozporządzenia podstawowego jest ograniczony przez poufność tych informacji. Z drugiej strony art. 19 ust. 2–4 rozporządzenia podstawowego przewiduje szereg rozwiązań w odniesieniu do przestrzegania poufności informacji w celu zachowania ochrony praw zainteresowanych stron.

48      W niniejszej sprawie dokumenty, w przypadku których adwokaci skarżących byli upoważnieni do wglądu, zawierają wyłącznie dane handlowe dwóch z trzech spółek stanowiących w niniejszej sprawie przemysł unijny. Są to dane poufne w rozumieniu art. 19 rozporządzenia podstawowego, co nie zostało zakwestionowane przez strony.

49      Chodzi zatem o dokumenty, w przypadku których skarżący nie byli uprawnieni do żądania ich ujawnienia na mocy rozporządzenia podstawowego. Dostęp do tych dokumentów został przyznany jedynie ich przedstawicielom, i to wyłącznie w celu umożliwienia sprawdzenia skutków błędu pisarskiego popełnionego przez Komisję w ramach decyzji Sądu ściśle ograniczającej ten dostęp w celu zapewnienia poszanowania prawa do obrony skarżących, jak wynika ze środków dowodowych i środków organizacji postępowania przyjętych przez Sąd.

50      Z jednej strony bowiem strony środek dowodowy zarządzony przez Sąd został sformułowany w sposób precyzyjny: Komisja powinna była przedstawić jedynie dane ściśle niezbędne do sprawdzenia prawdziwości pewnych wyjaśnień przedstawionych w odpowiedzi na skargę w odniesieniu do skutków błędu pisarskiego.

51      Z drugiej strony decyzja doręczona stronom w dniu 14 września 2017 r. przewidywała w ramach środków organizacji postępowania dostęp do danych wyłącznie w celu zapewnienia poszanowania prawa do obrony skarżących w ramach niniejszego postępowania w odniesieniu do wspomnianych wyjaśnień, a nie w celu zapewnienia skarżącym informacji poza zakres gwarancji przewidzianych w rozporządzeniu podstawowym na rzecz zainteresowanych stron, co byłoby niezgodne z poszanowaniem poufności tych danych. Ponadto należy podkreślić, że w ramach postępowania administracyjnego prawa skarżących zostały zagwarantowane przez art. 6 ust. 7, art. 19 i art. 20 rozporządzenia podstawowego.

52      Z powyższego wynika, że niniejszy przypadek nie może być zrównany z sytuacją, w której Sąd postanowił, na podstawie art. 103 ust. 3 regulaminu postępowania i po dokonaniu wyważenia, o którym mowa w ust. 2 tego artykułu, o podaniu w sposób ogólny do wiadomości strony głównej informacji lub dokumentów poufnych przedstawionych przez drugą stronę główną. W niniejszym przypadku Sąd udzielił bowiem przedstawicielom skarżących szczególnego dostępu do informatycznych arkuszy obliczeniowych użytych przez Komisję dla określenia spornych wskaźników jedynie w celu umożliwienia im sprawdzenia prawdziwości niektórych wyjaśnień przedstawionych w odpowiedzi na skargę w odniesieniu do skutków błędu pisarskiego, w szczególności w zakresie dotyczącym powiązań utworzonych w tych arkuszach kalkulacyjnych. W związku z tym skarżące nie mogą powoływać się na dysponowanie ogólnym dostępem do nowych informacji pozwalających im na podniesienie nowych zarzutów lub zastrzeżeń, które należałoby uznać za dopuszczalne na podstawie art. 84 regulaminu postępowania.

53      W tym względzie należy również zauważyć, że same skarżące nie zwróciły się do Sądu o umożliwienie im dostępu do omawianych dokumentów, aby mogły one nimi dysponować w sposób ogólny. Przeciwnie, w replice skarżące wyraźnie wniosły o to, by ów dostęp został im udzielony wyłącznie w celu zweryfikowania prawdziwości pewnych wyjaśnień przedstawionych w odpowiedzi na skargę w odniesieniu do skutków błędu pisarskiego.

54      Na podstawie całości powyższych rozważań należy odrzucić uwagi z dnia 18 października 2017 r. jako niedopuszczalne.

55      W konsekwencji nie ma potrzeby orzekać w przedmiocie żądania ewentualnego interwenienta, zmierzającego do uzyskania szerszego dostępu do przedmiotowych danych.

 Co do istoty

56      Na poparcie skargi skarżące przedstawiają w istocie cztery zarzuty dotyczące różnych naruszeń rozporządzenia podstawowego, a mianowicie:

–        zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 2 ust. 8 i 9, a w konsekwencji art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego;

–        zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 3 ust. 2 i 3, a w konsekwencji art. 3 ust. 6 i art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego;

–        zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 3 ust. 2, 3 i 5–8, art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego;

–        zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia podstawowego i prawa do obrony.

57      W pierwszej kolejności należy zbadać zarzut czwarty.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia nr podstawowego oraz prawa do obrony

58      Zarzut czwarty składa się zasadniczo z dwóch części.

59      W ramach pierwszej części zarzutu skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 20 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i prawo spółki Jindal Saw do bycia wysłuchaną poprzez brak przekazania spółce szeregu elementów zażądanych przez nią w dwóch wiadomościach elektronicznych z dnia 1 lutego 2016 r.

60      Opierając się na orzecznictwie, skarżące podkreślają, że wówczas, gdy instytucjom Unii przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania, poszanowanie praw zagwarantowanych w porządku prawnym Unii ma zasadnicze znaczenie oraz że wśród tych praw znajduje się prawo do bycia skutecznie wysłuchanym. Tymczasem nie można całkowicie wykluczyć, że gdyby spółka Jindal Saw miała możliwość zgłoszenia uwag dotyczących informacji zażądanych przez nią w odniesieniu do wskaźników szkody, na które miał wpływ błąd pisarski i kosztów dla przemysłu Unii, w tym kosztów sprzedaży, wydatków administracyjnych i innych kosztów ogólnych (zwanych dalej „kosztami SG&A”) podmiotów zajmujących się sprzedażą grupy Saint‑Gobain Pam, postępowanie administracyjne mogłoby doprowadzić do odmiennego rezultatu, bardziej korzystnego dla niej, ponieważ Komisja już wcześniej zmieniła swe stanowisko w następstwie uwag przedstawionych jej przez zainteresowane strony.

61      W drugiej części zarzutu skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego oraz prawo spółki Jindal Saw do bycia wysłuchaną poprzez brak udzielenia jej wystarczającego czasu na przedstawienie uwag w następstwie powiadomienia o zmienionych wskaźnikach szkody. Podnoszą one w tym względzie, iż nie można całkowicie wykluczyć, że gdyby spółka Jindal Saw dysponowała terminem zgodnym z wspomnianym przepisem po powiadomieniu o zmienionych wskaźnikach szkody, mogłaby ona przedstawić szersze uwagi, które mogłyby skłonić Komisję do zmiany jej stanowiska.

62      Komisja, wspierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność tego zarzutu.

63      Tytułem wstępu należy wskazać w pierwszej kolejności, że gdy zainteresowane strony dochodzenia antydumpingowego, w szczególności objęci postępowaniem producenci eksportujący, zmierzają do uzyskania dostępu do informacji dotyczących okoliczności faktycznych i stwierdzeń, które mogą stanowić podstawę środków antydumpingowych w celu obrony ich interesów, Komisja jest zobowiązana do przestrzegania pewnych zasad i gwarancji proceduralnych.

64      W tym względzie należy stwierdzić, po pierwsze, że art. 20 rozporządzenia podstawowego ustanawia pewne warunki wykonywania prawa zainteresowanych stron do bycia wysłuchanym, które stanowi prawo podstawowe uznane przez porządek prawny Unii. Artykuł ten przewiduje w ust. 2 prawo do uzyskania informacji na temat istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których zamierzone jest zalecenie nałożenia ostatecznych środków antydumpingowych. Artykuł ten stanowi ponadto w ust. 4, że w przypadku gdy Komisja zamierza podjąć decyzję, opierając się na faktach i ustaleniach innych niż podane powyżej, powinna je przekazać najszybciej jak to możliwe, a w ust. 5 – że zainteresowane strony powinny dysponować zasadniczo terminem co najmniej 10 dni na przedstawienie uwag, przy czym termin ten może być krótszy w przypadku dodatkowego ujawnienia ostatecznych ustaleń.

65      Po drugie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wymogi wynikające z zasady poszanowania prawa do obrony obowiązują nie tylko w ramach postępowań mogących prowadzić do nałożenia sankcji, lecz również w dochodzeniach poprzedzających wydanie rozporządzeń antydumpingowych, które mogą dotyczyć zainteresowanych przedsiębiorstw w sposób bezpośredni i indywidualny oraz powodować niekorzystne dla nich konsekwencje. W szczególności w ramach przekazywania informacji zainteresowanym przedsiębiorstwom w toku dochodzenia przestrzeganie ich praw do obrony oznacza, że przedsiębiorstwa te muszą mieć możliwość skutecznego przedstawienia w trakcie postępowania administracyjnego swego stanowiska dotyczącego prawidłowości i znaczenia przywołanych faktów i okoliczności oraz dowodów, na których Komisja oparła swoje twierdzenia w przedmiocie istnienia praktyki antydumpingowej i wynikającej z niej szkody (zob. wyrok z dnia 16 lutego 2012 r., Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, C‑191/09 P i C‑200/09 P, EU:C:2012:78, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

66      Chociaż prawdą jest, że poszanowanie prawa do obrony ma zasadnicze znaczenie w postępowaniach obejmujących dochodzenia antydumpingowe (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lutego 2012 r., Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, C‑191/09 P i C‑200/09 P, EU:C:2012:78, pkt 77 i przytoczone tam orzecznictwo), to jednak występowanie uchybienia w zakresie poszanowania prawa do obrony może prowadzić do stwierdzenia nieważności rozporządzenia ustanawiającego cło antydumpingowe jedynie wówczas, gdy istnieje możliwość, że z powodu tego uchybienia postępowanie administracyjne mogłoby doprowadzić do innego wyniku, co w konkretny sposób wpływałoby na prawo zainteresowanej strony do obrony (zob. podobnie wyrok z dnia 1 października 2009 r., Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware/Rada, C‑141/08 P, EU:C:2009:598, pkt 107).

67      Należy jednak przypomnieć, że nie można zobowiązać tej strony do wykazania, że decyzja Komisji miałaby inną treść, lecz jedynie że ewentualności tej nie można całkowicie wykluczyć, gdyby wspomniana strona miała możliwość lepszego zagwarantowania swej obrony w braku uchybień proceduralnych (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lutego 2012 r., Rada i Komisja/Interpipe Niko Tube i Interpipe NTRP, C‑191/09 P i C‑200/09 P, EU:C:2012:78, pkt 78 i przytoczone tam orzecznictwo).

68      Natomiast do zainteresowanej strony należy konkretne wykazanie, w jaki sposób mogłaby ona lepiej przygotować swoją obronę w przypadku braku wspomnianych uchybień proceduralnych, bez ograniczania się do stwierdzenia, że nie może przedstawić uwag odnośnie do sytuacji hipotetycznych (zob. wyrok z dnia 1 czerwca 2017 r., Changmao Biochemical Engineering/Rada, T‑442/12, EU:T:2017:372, pkt 145 i przytoczone tam orzecznictwo).

69      W drugiej kolejności należy wskazać, że w niniejszym przypadku w ujawnieniu ostatecznych ustaleń Komisja przekazała zainteresowanym stronom wszystkie fakty i ustalenia, które uważała za istotne i na podstawie których zamierzała wprowadzić cło antydumpingowe, w tym dane dotyczące wskaźników szkody i analizy tendencji, które wykazywały te wskaźniki. Konkretnie Komisja z jednej strony wskazała, że sprzedaż przemysłu unijnego spadła o ponad 6% i że przemysł ten stracił około 2,5% udziału w kurczącym się rynku, zaś z drugiej strony, jeżeli chodzi o ów przemysł, wskazała, że niska rentowność połączona ze spadkiem sprzedaży i udziałów w rynku w Unii doprowadziła do trudnej sytuacji gospodarczej i finansowej, i na podstawie całościowej analizy wszystkich wskaźników szkody, które uważała za istotne, oraz w związku z ową trudną sytuacją gospodarczą i finansową doszła do wniosku, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 rozporządzenia podstawowego.

70      Pierwsza część zarzutu dotyczy naruszenia z jednej strony art. 20 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, który należy interpretować w świetle ust. 2 tego artykułu, a z drugiej strony naruszenia prawa do obrony z powodu braku przekazania informacji zażądanych w dwóch wiadomościach elektronicznych spółki Jindal Saw z dnia 1 lutego 2016 r. dotyczących, po pierwsze, powiadomienia o zmienionych wskaźnikach szkody po wykryciu błędu pisarskiego, a po drugie, różnych kosztów dla przemysłu Unii.

71      Co się tyczy w pierwszej kolejności braku przekazania zażądanych przez spółkę Jindal Saw informacji dotyczących korekt wskaźników szkody Unii należy wskazać na wstępie, że w swoim piśmie z dnia 28 stycznia 2016 r. informującym Jindal Saw o pewnych korektach wskaźników szkody dla przemysłu Unii Komisja wyraźnie wskazała, jakie wskaźniki szkody były przedmiotem zmian po wykryciu błędu pisarskiego. Dotyczyły one, po pierwsze, całkowitej konsumpcji w Unii, po drugie, udziału w rynku producentów eksportujących, po trzecie, udziału w rynku rzeczonego przemysłu, i po czwarte, ceny sprzedaży tego przemysłu. Ponadto załącznik do owego pisma zawierał odpowiednie dane liczbowe przedstawione w formie przedziałów, tak jak w ujawnieniu ostatecznych ustaleń. Wreszcie Komisja wyraźnie wskazała w tym piśmie, że modyfikacje te nie doprowadziły ani do zmiany wniosków w zakresie tendencji, ani do zmiany wniosków ostatecznych, które zostały wcześniej przekazane zainteresowanym stronom.

72      Z tych stwierdzeń wynika, że modyfikacje wprowadzone przez Komisję w wyniku korekty błędu pisarskiego nie stanowią same w sobie istotnych faktów i okoliczności w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ nie powodowały one zmiany w tendencjach, na których oparto ocenę szkody. W związku z tym Komisja nie była zobowiązana na mocy rozporządzenia podstawowego, a w szczególności na mocy art. 20 ust. 4 akapit drugi tego rozporządzenia, do poinformowała spółki Jindal Saw o owych modyfikacjach ani, a fortiori, nie musiała nadawać dalszego biegu jej żądaniu udostępnienia dodatkowych informacji w tym przedmiocie. Nie naruszyła ona zatem art. 20 ust. 2 i 4 rozporządzenia podstawowego.

73      Ponadto, co się tyczy podnoszonego naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, należy uznać, że poprzez swoje pismo z dnia 28 stycznia 2016 r., Komisja przekazała wszelkie elementy niezbędne dla celów umożliwienia spółce Jindal Saw przedstawienia swojego stanowiska w odniesieniu do zmian wprowadzonych w wyniku korekty błędu pisarskiego, co zresztą Jindal Saw uczyniła w swej pierwszej wiadomości elektronicznej z dnia 1 lutego 2016 r. W tym względzie należy ponadto wskazać, że w ramach postępowania przed Sądem skarżące nie przedstawiły żadnych uwag nowych względem tych, które zostały już przedstawione Komisji w dniu 1 lutego 2016 r. W związku z tym należy stwierdzić, że Komisja przyjęła zaskarżone rozporządzenie po tym, jak spółka Jindal Saw mogła przedstawić wszelkie istotne uwagi, i że skarżące nie wykazały w niniejszym postępowaniu, iż Jindal Saw mogłaby lepiej zapewnić swoją obronę w ramach postępowania administracyjnego.

74      Co się tyczy, w drugiej kolejności, braku przekazania informacji dotyczących niektórych kosztów przemysłu Unii, należy zauważyć, że prawdą jest, iż udzielenie odpowiedzi na to żądanie – choćby tylko wskazanie, że chodzi o informacje poufne, których nie może ona udostępnić spółce Jindal Saw – stanowiłoby przejaw dobrej administracji ze strony Komisji. Jednakże brak konkretnej odpowiedzi na to żądanie udzielenia informacji nie skutkuje naruszeniem przez Komisję art. 20 ust. 4 rozporządzenia podstawowego w związku z ust. 2 tego artykułu, ponieważ dodatkowe informacje zażądane przez spółkę Jindal Saw nie zawierały nowych istotnych faktów i ustaleń.

75      Już bowiem z tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego, przyjętego w dniu 18 września 2015 r., wynika, że w celu obliczenia rentowności przemysłu Unii Komisja wzięła pod uwagę nie tylko koszty SG&A jednostek produkcji tego przemysłu, lecz również koszty podmiotów zajmujących się sprzedażą tego przemysłu. W tym względzie w motywie 92 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych stwierdzono, że „Komisja określiła rentowność współpracujących producentów unijnych, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży” i że „większość sprzedaży produktu [podobnego] w [Unii] była dokonywana za pośrednictwem [podmiotów trudniących się sprzedażą] należących do współpracujących producentów [unijnych], a ich koszty i poziom rentowności zostały uwzględnione”.

76      Fakt, że spółka Jindal Saw nie dostrzegła lub nie zrozumiała w sposób prawidłowy zakresu tych wyjaśnień przedstawionych w ramach rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych i powtórzonych w ujawnieniu ostatecznych ustaleń, wedle których koszty podmiotów zajmujących się sprzedażą przemysłu unijnego były uwzględniane do celów obliczania rentowności tego przemysłu, nie oznacza, że wyjaśnienia udzielone w tym względzie przez Komisję na posiedzeniu w dniu 28 stycznia 2016 r. stanowiły nowe istotne fakty i ustalenia. Komisja nie naruszyła zatem art. 20 ust. 2 i 4 rozporządzenia podstawowego w tym zakresie.

77      Z faktu, że omawiana informacja dotycząca uwzględnienia kosztów podmiotów zajmujących się sprzedażą przemysłu unijnego w ramach obliczania rentowności tego przemysłu była w posiadaniu spółki Jindal Saw od dnia 19 września 2015 r., czyli od daty opublikowania w Dzienniku Urzędowym tymczasowego rozporządzenia antydumpingowego, wynika, że spółka Jindal Saw dysponowała materiałami niezbędnymi do skutecznego przedstawienia swych uwag co do tego obliczenia.

78      Pierwszą część zarzutu należy zatem oddalić jako bezzasadną.

79      W odniesieniu do drugiej części zarzutu, dotyczącej naruszenia art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przez to, że spółka Jindal Saw nie dysponowała terminem 10 dni lub przynajmniej wystarczającym terminem na przedstawienie uwag dotyczących zmian niektórych wskaźników szkody, należy stwierdzić, że z przepisu tego nie wynika, jakoby Komisja była zobowiązana do udzielenia zainteresowanym stronom terminu na przedstawienie komentarzy w przedmiocie wszelkich zmian, jakich dokonuje ona w następstwie ich uwag dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń. Taki obowiązek mógłby istnieć wyłącznie wtedy, gdyby pismo Komisji z dnia 28 stycznia 2016 r. zawierało istotne fakty i okoliczności w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, co nie miało miejsca.

80      W każdym wypadku należy zauważyć, że w ramach postępowania przed Sądem skarżące nie przedstawiły w odniesieniu do korekty błędu pisarskiego argumentów innych od tych, które spółka Jindal Saw przedstawiła już w swej pierwszej wiadomości elektronicznej z dnia 1 lutego 2016 r.

81      W związku z tym brak jest jakichkolwiek podstaw, by uznać, że postępowanie antysubsydyjne mogło doprowadzić do innego rezultatu, gdyby Jindal Saw dysponowała dłuższym terminem na przedstawienie uwag w tym względzie.

82      Ponadto należy także podkreślić, że nawet po zaznajomieniu się w ramach środków organizacji postępowania zarządzonych przez Sąd z dokumentami zawierającymi dane, na które potencjalnie wpłynął błąd pisarski, skarżące nie przedstawiły żadnego nowego argumentu w związku z tym błędem, przyznając, że korekta tego błędu nie wymagała poprawek innych niż te, które zostały wprowadzone przez Komisję i zakomunikowane spółce Jindal Saw w dniu 28 stycznia 2016 r.

83      W związku z tym należy oddalić część drugą zarzutu jako bezzasadną i w konsekwencji oddalić zarzut czwarty w całości.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji jego art. 9 ust. 4;

84      Zarzut pierwszy dzieli się na dwie części.

–       W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego

85      Część pierwsza obejmuje dwa zastrzeżenia.

86      W ramach zastrzeżenia pierwszego skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego, nie stosując rzeczywistych cen eksportowych stosowanych przez spółkę Jindal Saw dla sprzedaży dokonywanej na rzecz jej podmiotów sprzedaży oraz konstruując zamiast tego cenę eksportową. W tym względzie podnoszą one, że przy ustaleniu marginesu dumpingu można pominąć rzeczywiste ceny eksportowe wyłącznie w przypadku, gdy istnieją dowody na to, że ceny te nie są wiarygodne ze względu na powiązania między eksporterem i importerem – czego Komisja nie wykazała – a nie z samego tylko powodu istnienia tych powiązań.

87      Na poparcie tego zastrzeżenia skarżące powołują się, po pierwsze, na treść art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, którego zmiany, od dnia utworzenia w dniu 1 stycznia 1995 r. Światowej Organizacji Handlu (WTO), wskazują na zmianę podejścia wymaganego przez ten przepis. Zdaniem skarżących mimo że sądy Unii nie wypowiedziały się jeszcze w przedmiocie rozłożenia ciężaru dowodu w ramach stosowania tego przepisu, w pkt 59 wyroku z dnia 26 listopada 2015 r., Giant (China)/Rada (T‑425/13, niepublikowanego, EU:T:2015:896) Sąd przyjął ich wykładnię tego przepisu. Ponadto odnoszą się one do konkretnego rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe, z którego wynika, że sama Komisja interpretuje rzeczony przepis w ten sposób.

88      Po drugie, skarżące powołują się na brzmienie art. 2 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego, dotyczącego ustalenia wartości normalnej produktu objętego postępowaniem w kraju wywozu, z którego wynika, że istnienie związku między stronami sprzedaży wystarcza, aby pominąć ceny stosowane między tymi dwiema stronami. Różnica w brzmieniu dwu ustępów tego artykułu wskazuje, że prawodawca Unii wprowadził istotne rozróżnienie pomiędzy tymi dwoma sytuacjami.

89      Komisja, wspierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność tego zastrzeżenia.

90      Na wstępie należy zauważyć, że art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że co do zasady „cena eksportowa stanowi cenę rzeczywiście zapłaconą lub należną za produkt sprzedawany w ramach wywozu do Unii”. Artykuł 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego umożliwia skonstruowanie ceny eksportowej na podstawie ceny, po której produkty przywożone po raz pierwszy odsprzedaje się niezależnemu nabywcy, wyłącznie „[w] przypadkach braku ceny eksportowej lub gdy okaże się, że jest ona niewiarygodna z powodu istnienia powiązania lub istnienia porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią”.

91      Z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego wynika zatem, że Komisja może uznać, iż cena eksportowa jest niewiarygodna w dwóch przypadkach, a mianowicie albo gdy istnieje powiązanie pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią, albo ze względu na istnienie porozumienia kompensacyjnego pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią. W innych przypadkach, jeżeli istnieje cena eksportowa, Komisja zobowiązana jest oprzeć się na tej cenie w celu stwierdzenia dumpingu (zob. podobnie wyroki Sądu: z dnia 21 listopada 2002 r., T‑88/98 Kundan i Tata/Rada, EU:T:2002:280, pkt 49; z dnia 25 października 2011 r., CHEMK i KF/Rada, T‑190/08, EU:T:2011:618, pkt 26).

92      W odniesieniu do, po pierwsze, kolejnych zmian dotyczących brzmienia art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego należy zaznaczyć, że fragment zdania: „w sytuacji gdy okaże się, że cena eksportowa jest niewiarygodna z powodu istnienia powiązania […] pomiędzy eksporterem i importerem”, którego dotyczy niniejsze zastrzeżenie, ma niemal identyczne brzmienie co część odpowiedniego zdania zawartego pierwotnie w art. 3 ust. 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 459/68 z dnia 5 kwietnia 1968 r. w sprawie ochrony przed dumpingiem lub przyznawaniem premii i subsydiów przez państwa niebędące członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1968, L 93, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem antydumpingowym z 1968 r.”). W tym ostatnim przepisie użyto następującego sformułowania: „jeżeli okaże się, że nie można oprzeć się na cenie eksportowej z powodu istnienia powiązania […] pomiędzy eksporterem i importerem”. Sformułowanie to powtarza brzmienie art. 2 lit. e) porozumienia w sprawie wykonania artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), podpisanego w Genewie w dniu 30 czerwca 1967 r., które weszło w życie w dniu 1 lipca 1968 r.

93      W swojej opinii w sprawie NTN Toyo Bearing i in./Rada (113/77, EU:C:1979:39, Rec. s. 1212 [1253]) rzecznik generalny J.P. Warner, stwierdziwszy to podobieństwo, zauważył, że art. 2 lit. e) porozumienia w sprawie wykonania artykułu VI GATT dokonywał interpretacji art. VI GATT oraz że brzmienie art. 3 ust. 3 rozporządzenia antydumpingowego z 1968 r. nie pozwalało na dokonanie wykładni, zgodnie z którą różnica rzeczywistych cen jest dozwolona wyłącznie pod warunkiem, iż ustalono istnienie szczególnych powodów, aby sądzić, że ze względu na istnienie powiązania pomiędzy eksporterem i importerem ceny te były niewiarygodne. Rzecznik generalny J.P. Warner wywnioskował z tego, że istnienie powiązania pomiędzy eksporterem i importerem jest wystarczające, aby uznać ceny eksportowe za niewiarygodne.

94      Artykuł 3 ust. 3 rozporządzenia antydumpingowego z 1968 r. został zastąpiony art. 2 ust. 8 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3017/79 z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych oraz produktów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1979, L 339, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem z 1979 r.”), który to miał następujące brzmienie:

„W przypadkach braku ceny eksportowej lub gdy okaże się, że jest ona niewiarygodna z powodu istnienia powiązania […] pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią lub gdy z innych przyczyn cena faktycznie zapłacona lub należna za produkt sprzedany w celu wywozu do [Unii] nie może służyć za punkt odniesienia […]”.

95      Jednakże nie można uznać, że ta zmiana brzmienia miała na celu zmianę zasady dotyczącej ciężaru dowodu w odniesieniu do wiarygodności lub braku wiarygodności cen w wypadku powiązania pomiędzy eksporterem i importerem. Miała ona natomiast na celu rozszerzenia sytuacji, w których ceny faktycznie zapłacone za produkt sprzedany w celu wywozu nie może służyć za punkt odniesienia (zob. podobnie wyrok z dnia 14 marca 1990 r., Gestetner Holdings/Rada i Komisja, C‑156/87, EU:C:1990:116, pkt 30). Wynika to z dodania słów „z innych przyczyn”, które nie zostały zawarte w tekście nowego porozumienia w sprawie stosowania art. VI GATT. Zmiana w zakresie struktury zdania w stosunku do zdania zawartego w art. 3 ust. 3 rozporządzenia antydumpingowego z 1968 r. była niezbędna w celu włączenia tego dodania. Tym samym treść tej zasady w odniesieniu do wiarygodności ceny eksportowej stosowanej między powiązanymi stronami nie uległa zmianie.

96      Brzmienie art. 2 ust. 8 lit. b) rozporządzenia antydumpingowego z 1979 r. zostało utrzymane w odpowiednich przepisach aktów prawnych przyjętych później, aż do chwili, w której jego treść została zastąpiona art. 2 ust. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 3283/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1994, L 349, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem antydumpingowym z 1994 r.”), który odnosi się do sytuacji powiązania za pomocą wyrażenia „[…] gdy okaże się, że cena eksportowa jest niewiarygodna z powodu istnienia powiązania […] pomiędzy eksporterem i importerem lub stroną trzecią”. Sformułowanie to jest porównywalne z brzmieniem oryginalnej wersji art. 3 ust. 3 rozporządzenia antydumpingowego z 1968 r. oraz z brzmieniem art. 2.3 porozumienia o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (Dz.U. 1994, L 336, s. 103, zwanego dalej „porozumieniem antydumpingowym WTO z 1994 r.”).

97      Jak wynika z motywów trzeciego i piątego rozporządzenia antydumpingowego z 1994 r., zmiana przepisów wspólnotowych wynikała z potrzeby zapewnienia właściwego i przejrzystego stosowania porozumienia antydumpingowego WTO z 1994 r., wprowadzając jego język do prawa wspólnotowego w możliwie najszerszym zakresie.

98      Jest zatem oczywiste, że prawodawca wspólnotowy miał na celu dostosowanie w możliwie największym stopniu brzmienia rozporządzenia antydumpingowego z 1994 r. do brzmienia porozumienia antydumpingowego WTO z 1994 r. Ze względu na brak uwag dotyczących zmiany brzmienia odnośnego przepisu zarówno w motywach i pracach przygotowawczych nad rozporządzeniem antydumpingowym z 1979 r., w którym brzmienie to zostało zmienione po raz pierwszy, jak i w rozporządzeniu antydumpingowym z 1994 r., w którym brzmienie to zostało ponownie dostosowane do sformułowania użytego w porozumieniu antydumpingowym WTO 1994, należy uznać, że zmiany te nie miały na celu modyfikacji w odniesieniu do ciężaru dowodu w ramach stosowania przepisu odpowiadającego art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego.

99      Powyższej analizy nie podważają argumenty skarżących.

100    Po pierwsze, w zakresie, w jakim skarżące powołują się na pkt 59 wyroku z dnia 26 listopada 2015 r., Giant (China)/Rada (T‑425/13, niepublikowanym, EU:T:2015:896), należy stwierdzić, że punkt ten nie może być uwzględniony w oderwaniu od swojego kontekstu. Otóż w sprawie, która zakończyła się wydaniem tego wyroku, Sąd wypowiedział się nie co do ciężaru dowodu w odniesieniu do stosowania art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, lecz jedynie co do innej szczególnej kwestii.

101    Po drugie, jeśli chodzi o odniesienie się przez skarżące do rozporządzenia Rady (WE) nr 930/2003 z dnia 26 maja 2003 r. kończące postępowania antydumpingowe i antysubsydyjne dotyczące przywozu hodowlanego łososia atlantyckiego pochodzącego z Norwegii oraz postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu hodowlanego łososia atlantyckiego pochodzącego z Chile i Wysp Owczych (Dz.U. 2003, L 133, s. 1), powołują się one na stwierdzenie zawarte w motywie 84 tego rozporządzenia, który jest również wyrwany z kontekstu, jak wynika z motywów 82–84 omawianego rozporządzenia.

102    W drugiej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżących oparty na różnicy w sformułowaniu pomiędzy art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego oraz jego art. 2 ust. 1 akapit trzeci, należy wskazać, że w przeciwieństwie do pierwszego z tych dwóch przepisów ten drugi przepis znajduje swojego źródła w porozumieniu antydumpingowym WTO 1994, w związku z czym nie można skutecznie powoływać się na żaden argument a contrario oparty na różnicy w brzmieniu rzeczonych przepisów. Prawodawca Unii nie był bowiem zmuszony do utrzymania sformułowania aktu przyjętego w ramach WTO, w związku z czym mógł on wyrazić w art. 2 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego tę samą ideę co w ust. 9 tego artykułu, lecz w bardziej wyraźny sposób.

103    Zastrzeżenie pierwsze należy więc oddalić jako bezzasadne.

104    W zastrzeżeniu drugim, podniesionym posiłkowo, skarżące podnoszą, że w każdym razie w toku postępowania administracyjnego spółka Jindal Saw wykazała, że ceny eksportowe oferowane przez nią swoim podmiotom zajmującym się sprzedażą były wiarygodne, po pierwsze, poprzez odniesienie się do cen stosowanych wobec niezależnych importerów w Unii; po drugie, poprzez odniesienie się do cen stosowanych wobec niezależnych importerów w państwach trzecich, i po trzecie, biorąc pod uwagę uznanie przez organy celne owych cen eksportowych.

105    W pierwszej kolejności, co się tyczy cen eksportowych oferowanych przez spółkę Jindal Saw dotyczących bezpośredniej sprzedaży niezależnym klientom w Unii, skarżące twierdzą, że Komisja nie mogła z jednej strony odmówić zastosowania owych cen rzeczywistych dla oceny wiarygodności cen eksportowych naliczanych podmiotom zajmującym się sprzedażą Jindal Saw, ponieważ ilości sprzedawane bezpośrednio niezależnym klientom były zbyt niskie, a z drugiej strony – wykorzystywać te ceny w ramach konstruowania ceny eksportowej.

106    W drugiej kolejności, co się tyczy cen stosowanych w ramach sprzedaży na rzecz niezależnych klientów w państwach trzecich, skarżące podnoszą, że Komisja nie mogła pominąć przy ocenie wiarygodności cen eksportowych stosowanych wobec podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw ze względu na to, że wspomniana sprzedaż nie odzwierciedlała wystarczająco pozycji gospodarczej i zachowania Jindal Saw na rynku unijnym. W istocie, ich zdaniem, z uwagi na to, że samo rozporządzenie podstawowe przewiduje w art. 2 ust. 3 zastosowanie cen eksportowych w wywozie do krajów trzecich w celu skonstruowania wartości normalnej, ceny te powinny również zostać uznane za wystarczająco wiarygodne dla celów porównania, czy ceny naliczane importerom powiązanym w Unii są wiarygodne. Argument podniesiony w tym względzie przez Komisję w rozporządzeniu w sprawie ceł tymczasowych, zgodnie z którym spółka Jindal Saw „sprzedawała do Unii duże ilości za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych w tym samym okresie”, jest zdaniem skarżących bez znaczenia. Ponadto instytucje wykorzystały już wcześniej ceny stosowane na rynkach państw trzecich w celu zweryfikowania wiarygodności cen eksportowych w wywozie do Unii.

107    W trzeciej kolejności, co się tyczy uznania przez organy celne niektórych państw członkowskich cen eksportowych stosowanych przez spółkę Jindal Saw wobec swoich podmiotów zajmujących się sprzedażą, Komisja nie może zasadnie argumentować, że organy te nie wykonywały należycie swoich zadań jedynie z tego powodu, że stawka celnych należności przywozowych wynosiła 0%, w szczególności ze względu na fakt, iż podatek od wartości dodanej (VAT) oblicza się na podstawie wartości celnej, co stanowiłoby wystarczający powód, by wspomniane organy sprawdzały cenę eksportową.

108    Zdaniem skarżących, zakładając nawet, że owe poszczególne elementy nie są wystarczające, aby wykazać, iż ceny eksportowe naliczane przez spółkę Jindal Saw jej podmiotom zajmującym się sprzedażą były wiarygodne, elementy te, rozpatrywane łącznie i w braku dowodów przeciwnych, potwierdzają ten fakt.

109    Komisja, wspierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność tego zastrzeżenia.

110    Tytułem wstępu należy przypomnieć, że w dziedzinie środków ochrony handlowej Komisja dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny musi dokonać (zob. wyrok z dnia 27 września 2007 r., Ikea Wholesale, C‑351/04 EU:C:2007:547, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo). Wynika z tego, że dokonywana przez sąd Unii kontrola takiej oceny musi ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy (zob. wyrok z dnia 7 lutego 2013 r., EuroChem MCC/Rada, T‑84/07, EU:T:2013:64, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo). Jest tak w szczególności w odniesieniu do oceny wiarygodności cen eksportowych zgłoszonych przez eksportera (zob. podobnie wyrok z dnia 21 listopada 2002 r., Kundan i Tata/Rada, T‑88/98, EU:T:2002:280, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo).

111    Ponadto, jak wynika z analizy zastrzeżenia pierwszego, z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego wynika, że w przypadku powiązania pomiędzy eksporterem i importerem istnieje domniemanie, zgodnie z którym ceny stosowane między nimi nie są wiarygodne, w związku z czym Komisja jest co do zasady uprawniona do skonstruowania ceny eksportowej. Jednak, jak przyznaje Komisja, chodzi tu o wzruszalne domniemanie, które zaangażowane przedsiębiorstwa mogą obalić, przedstawiając dowody wykazujące, że ich ceny są wiarygodne.

112    W niniejszym przypadku skarżące twierdzą, że w ramach postępowania administracyjnego przedstawiły dowody pozwalające wykazać, że ceny eksportowe stosowane przez spółkę Jindal Saw wobec jej podmiotów zajmujących się sprzedażą były wiarygodne.

113    Z motywu 35 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych wynika, że Komisja uznała a priori, że w odniesieniu do przywozu dokonywanego przez powiązanych importerów cenę eksportową należało konstruować zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Następnie Komisja uznała w motywie 45 tego rozporządzenia, że ani sprzedaż spółki Jindal Saw na rzecz niepowiązanych podmiotów w Unii, ani jej sprzedaż w państwach trzecich nie może być wykorzystywana w celu sprawdzenia wiarygodności rzeczywistych cen eksportowych stosowanych przez Jindal Saw wobec podmiotów zajmujących się sprzedażą tej spółki.

114    Argumenty przedstawione przez skarżące na poparcie ich twierdzenia, zgodnie z którym wykazały one wiarygodność cen eksportowych stosowanych przez spółkę Jindal Saw wobec jej podmiotów zajmujących się sprzedażą, nie mogą zostać uwzględnione.

115    W pierwszej kolejności – okoliczność, że Komisja stwierdziła w motywie 45 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, że sprzedaż spółki Jindal Saw na rzecz klientów niezależnych w Unii, która stanowiła 1% całości sprzedaży Jindal Saw w Unii, nie jest wystarczająca pod względem ilości i wartości, aby mogła być uznana za reprezentatywną i służyć jako punkt odniesienia dla oceny wiarygodności cen eksportowych stosowanych w ramach sprzedaży na rzecz podmiotów zajmujących się sprzedażą tej spółki, jest niezależna od kwestii, czy ceny sprzedaży na rzecz klientów niezależnych w Unii stanowiły – odrębnie – wiarygodne ceny dla poszczególnych transakcji, o które chodziło. Komisja nie twierdziła bowiem, że ceny oferowane przez spółkę Jindal Saw wobec niezależnych klientów w Unii nie były same w sobie wiarygodne, lecz dokonując pozbawionej oczywistego błędu oceny, twierdziła, że sprzedaż ta była niewystarczająca pod względem ilości i wartości, aby mogła być ona uznana za reprezentatywną, a zatem aby służyć jako punkt odniesienia dla oceny wiarygodności cen stosowanych dla pozostałych 99% wywozu dokonywanego przez Jindal Saw do Unii, odpowiadających sprzedaży między powiązanymi stronami.

116    W drugiej kolejności, w odniesieniu do odmowy Komisji wykorzystania cen eksportowych stosowanych przez spółkę Jindal Saw w ramach jej sprzedaży w państwach trzecich jako punktu odniesienia przy sprawdzaniu wiarygodności cen eksportowych oferowanych jej podmiotom zajmującym się sprzedażą, należy uznać, że Komisja mogła stwierdzić, nie popełniając również w tym wypadku oczywistego błędu w ocenie, że rynki państw trzecich, na których Jindal Saw sprzedawała swe produkty, stanowiły rynki bardzo odmienne niż rynek unijny, i uznać zasadniczo, że nie zostało wykazane, iż strategia w zakresie cen na tych rynkach była taka sama jak przyjęta na rynku unijnym.

117    W tym względzie argument skarżących, zgodnie z którym rozporządzenie podstawowe przewiduje wykorzystanie cen eksportowych stosowanych w wywozie do krajów trzecich w celu skonstruowania wartości normalnej produktu objętego postępowaniem, jest nieistotny. Należy bowiem przypomnieć, że obliczenie wartości normalnej i obliczenie ceny wywozu stanowią odrębne transakcje, opierające się na dwóch różnych metodach obliczania, określonych odpowiednio w art. 2 ust. 3–7 rozporządzenia podstawowego i art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego (zob. podobnie wyrok z dnia 5 października 1988 r., Canon i in./Rada, 277/85 i 300/85, EU:C:1988:467, pkt 37). Nie można zatem przyjąć rozumowania opartego na paralelizmie między metodą określania ceny eksportowej i metodą określania wartości normalnej.

118    Wreszcie, podobnie jak uczyniła to Komisja, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego wykorzystanie cen eksportowych w celu obliczenia wartości normalnej jest dopuszczalne „pod warunkiem że ceny te są reprezentatywne”. Tymczasem skarżące nie wykazały ani w toku postępowania administracyjnego, ani przed Sądem, że ceny eksportowe stosowane przez spółkę Jindal Saw w wywozie do państw trzecich były reprezentatywne.

119    Wreszcie, po ustaleniu, że wartość normalna musi zostać rzeczywiście skonstruowana, Komisja dokonuje tego na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym, jak utrzymuje Komisja, zastosowanie ceny eksportowej na rynkach państw trzecich jest przewidziane po podjęciu decyzji o skonstruowaniu wartości normalnej, a nie w celu podjęcia decyzji, czy należy ją skonstruować, czy też nie. W związku z tym nawet przy założeniu, że procedury w celu określenia wartości normalnej i ceny eksportowej są porównywalne, quod non, nie można zrównać możliwości wykorzystania cen eksportowych stosowanych w wywozie do państw trzecich dla skonstruowania wartości normalnej, przewidzianych na późniejszym etapie postępowania, oraz kwestii, czy cena eksportowa powinna zostać skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego.

120    Ponadto, niezależnie od faktu, że skarżące nie mogą w sposób uzasadniony oczekiwać, że utrzymany zostanie początkowo przyjęty środek, który może zostać zmieniony przez daną instytucję, jeżeli przysługuje jej zakres uznania w wyborze środków koniecznych do realizacji jej polityki (zob. wyrok z dnia 20 maja 2015 r., Yuanping Changyuan Chemicals/Rada, T‑310/12, niepublikowany, EU:T:2015:295, pkt 120 i przytoczone tam orzecznictwo), przedstawiony przez skarżące na poparcie tego argumentu przykład, zgodnie z którym instytucje skorzystały już z cen eksportowych w wywozie do państw trzecich w celu zweryfikowania wiarygodności cen eksportowych do Unii, nie znajduje tutaj zastosowania. Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 905/2011 Rady z dnia 1 września 2011 r. w sprawie zakończenia częściowego przeglądu okresowego dotyczącego środków antydumpingowych stosowanych w przywozie niektórych politereftalanów etylenu (PET) pochodzących z Indii (Dz.U. 2011, L 232, s. 14), na które powołują się skarżące, dotyczyło sytuacji, w której ceny eksportowe w wywozie do Unii nie mogły być wykorzystane, ponieważ albo nie było żadnego wywozu do Unii w niektórych miesiącach, albo istniało zobowiązanie cenowe, w ramach którego dane przedsiębiorstwo było zobligowane do sprzedaży swoich produktów na rynek unijny po cenie wyższej niż minimalna cena importowa ustalona co miesiąc na podstawie wcześniejszego zobowiązania.

121    W trzeciej i ostatniej kolejności, co się tyczy argumentu skarżących, zgodnie z którym Komisja powinna była uznać rzeczywiste ceny eksportowe naliczane przez spółkę Jindal Saw jej podmiotom zajmującym się sprzedażą, ponieważ ceny te zostały zaakceptowane przez organy celne i podatkowe niektórych państw członkowskich, należy zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem pojęcie „wartości celnej” w rozumieniu, obecnie, rozporządzenia (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1) oraz pojęcie „ceny eksportowej” w rozumieniu, w ramach niniejszej sprawy, rozporządzenia podstawowego nie mogą zostać uznane za równoważne (zob. podobnie wyrok z dnia 14 września 1995 r., Descom Scales/Rada, T‑171/94, EU:T:1995:164, pkt 39).

122    Argument uzupełniający przedstawiony przez skarżące dotyczący wykorzystania wartości celnej jako podstawy obliczenia podatku VAT musi również zostać oddalony z tych samych powodów.

123    W odniesieniu do twierdzenia skarżących, zgodnie z którym nawet jeśli poszczególne elementy zbadane w pkt 115–122 nie są wystarczające, aby wykazać, że ceny eksportowe naliczane przez spółkę Jindal Saw jej podmiotom zajmującym się sprzedażą były wiarygodne, elementy te, rozpatrywane łącznie, powinny być uznane za wystarczające, aby wykazać ową wiarygodność, należy zauważyć, że elementy te mogą służyć jedynie jako wskazówka. Tymczasem, zważywszy na szeroki zakres swobodnego uznania, jaki przysługuje Komisji w ramach dokonywania oceny w zakresie wiarygodności bądź braku wiarygodności cen eksportowych stosowanych pomiędzy powiązanym eksporterem i importerem, okoliczność, że instytucja ta uznała, iż owe wskazówki, które mogły być dopuszczone w świetle podniesionych przez nią zastrzeżeń, nie były wystarczające, aby wykazać wiarygodność cen naliczanych przez spółkę Jindal Saw jej podmiotom zajmującym się sprzedażą, nie może stanowić oczywistego błędu.

124    Mając na względzie powyższe rozważania, należy oddalić pierwszą część zarzutu pierwszego jako bezzasadną.

–       W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji jego art. 9 ust. 4

125    Druga część zarzutu pierwszego dzieli się również na dwa zastrzeżenia.

126    W zastrzeżeniu pierwszym, powołując się w szczególności na pkt 6.99 i 6.100 sprawozdania zespołu orzekającego organu ds. rozstrzygania sporów WTO, przyjętego w dniu 1 lutego 2001 r. dotyczącego sporu „Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe nałożone na blachę ze zwojów stali nierdzewnej oraz na arkusze i taśmy ze stali nierdzewnej pochodzące z Korei” [WT/DS 179/R, zwanych dalej, odpowiednio, „sporem Stany Zjednoczone – Stal nierdzewna (Korea)” i „sprawozdaniem zespołu orzekającego dotyczącego sporu „Stany Zjednoczone – Stal nierdzewna (Korea)”], skarżące twierdzą, że skonstruowanie cen eksportowych ma na celu określenie cen, które byłyby zapłacone przez importera powiązanego, gdyby sprzedaży dokonano na normalnych warunkach handlowych. Tymczasem cena eksportowa skonstruowana przez Komisję nie jest zdaniem skarżących „wiarygodna” w rozumieniu art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia podstawowego.

127    Na brak wiarygodności cen eksportowych skonstruowanych przez Komisję wskazuje fakt, że ceny te stanowią z reguły zaledwie część, a czasem nawet mniej niż połowę rzeczywistych cen naliczanych przez podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw klientom niezależnym w Unii oraz podobną część cen naliczanych przez Jindal Saw niezależnym klientom na rynkach państw trzecich, co nie zostało zakwestionowane przez Komisję. W kilku przypadkach skonstruowane ceny eksportowe są wręcz zerowe lub ujemne.

128    Ponadto skarżące argumentowały w swoich uwagach w odpowiedzi na środki organizacji postępowania, doprecyzowanych podczas rozprawy, że na brak wiarygodności skonstruowanych cen eksportowych w niniejszym przypadku wskazuje również okoliczność, że Komisja nie uwzględniła przy obliczaniu tych cen części sprzedaży spółki Jindal Saw na rzecz klientów niezależnych w Unii. Jednakże należy stwierdzić, że na rozprawie skarżące wycofały wątpliwości, jakie sformułowały w tej kwestii.

129    Komisja, wspierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność tego zastrzeżenia.

130    Należy przypomnieć na wstępie, że zgodnie z art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia podstawowego jeżeli cena eksportowa została skonstruowana na podstawie ceny zapłaconej przez pierwszego niezależnego klienta lub na innej uzasadnionej podstawie, dokonuje się dostosowania w celu uwzględnienia wszystkich kosztów […] poniesionych między przywozem a odsprzedażą, a także marży zysku, po to, aby ustalić wiarygodną cenę eksportową na poziomie granicy [Unii]. Artykuł 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego przewiduje, że koszty, z tytułu których dokonano dostosowania, obejmują, między innymi, rozsądną marżę w odniesieniu do kosztów [SG&A] i do zysku.

131    Ponadto art. 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego nie wskazuje metody obliczenia lub określenia rozsądnej marży w odniesieniu do kosztów SG&A i zysku, lecz ogranicza się do odesłania do rozsądnego charakteru rzeczonej marży. Porozumienie antydumpingowe WTO 1994 również nie określa metody w tym względzie, jak wynika z pkt 6.91 sprawozdania zespołu orzekającego dotyczącego sporu Stany Zjednoczone – Stal nierdzewna (Korea).

132    Poza tym ustalenie rozsądnej marży w odniesieniu do kosztów SG&A i zysku nie stanowi wyjątku w ramach stosowania orzecznictwa przytoczonego w pkt 110 powyżej, zgodnie z którym w dziedzinie środków ochrony handlowej Komisji przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania, w związku z czym sąd Unii sprawuje tu jedynie ograniczoną kontrolę. Kwestia ustalenia rozsądnej marży w sposób nieuchronny wiąże się bowiem z dokonywaniem złożonych ocen ekonomicznych (zob. wyrok z dnia 17 marca 2015 r., RFA International/Komisja, T‑466/12, EU:T:2015:151, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

133    Wreszcie należy zaznaczyć, że w wypadku powiązania pomiędzy eksporterem i importerem to do zainteresowanej strony, zamierzającej zakwestionować zakres dostosowań przeprowadzonych na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego ze względu na nadmierną wysokość marży ustalonych z tytułu kosztów SG&A i zysku, należy przedstawienie konkretnych dowodów i obliczeń uzasadniających jej twierdzenia i w szczególności alternatywną stawkę, jeśli taką proponuje (zob. wyrok z dnia 17 marca 2015 r., RFA International/Komisja, T‑466/12, EU:T:2015:151, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).

134    Jeśli chodzi w szczególności o zastrzeżenie pierwsze, należy przede wszystkim stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzi Komisja, gdy cena eksportowa została skonstruowana, to ma to na celu ustalenie wiarygodnej ceny eksportowej na poziomie granicy Unii, jak zostało to określone w art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia podstawowego. Wynika to również z orzecznictwa organu ds. rozstrzygania sporów WTO, a w szczególności z pkt 6.99 sprawozdania zespołu orzekającego dotyczącego sporu Stany Zjednoczone – Stal nierdzewna (Korea).

135    Co się tyczy w pierwszej kolejności argumentu skarżących, wedle którego na brak wiarygodności cen eksportowych skonstruowanych przez Komisję wskazuje okoliczność, że stanowią one jedynie część cen stosowanych przez podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw wobec klientów niezależnych, jak wynika z brzmienia art. 2 ust. 9 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, cena zapłacona przez pierwszego niezależnego klienta stanowi punkt wyjścia do skonstruowania ceny eksportowej. W związku z tym skonstruowana cena eksportowa będzie w sposób nieunikniony odpowiadać wartości procentowej ceny naliczonej pierwszym niezależnym klientom, zważywszy na różnego rodzaju dostosowania dokonywane zgodnie z tym przepisem.

136    Co się tyczy, w drugiej kolejności, sprzedaży spółki Jindal Saw na rzecz klientów niezależnych w Unii, jak wyjaśniono w motywach 33 i 39 rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych, owa sprzedaż stanowiła ok. 1% całości sprzedaży Jindal Saw w Unii. Tymczasem, jak wynika z pkt 115 powyżej, Komisja mogła w ramach przysługującego jej szerokiego zakresu uznania uznać, nie popełniając oczywistego błędu w ocenie, że tak mała wielkość sprzedaży nie mogła zostać uznana za reprezentatywną, a zatem że ceny stosowane przez spółkę Jindal Saw wobec niezależnych klientów w Unii nie mogły same w sobie służyć jako punkt odniesienia dla oceny wiarygodności cen eksportowych stosowanych w przypadku sprzedaży między powiązanymi stronami. Z tego samego powodu nie można czynić Komisji zarzutu z tego, że nie oceniła wiarygodności skonstruowanych cen eksportowych, uwzględniając ową sprzedaż jako punkt odniesienia.

137    W związku z tym, ze względu na to że dwie okoliczności przedstawione przez skarżące w ramach zastrzeżenia pierwszego nie pozwalają same w sobie na wykazanie, że ceny eksportowe skonstruowane przez Komisję nie są wiarygodne w rozumieniu art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, należy oddalić to zastrzeżenie jako bezzasadne.

138    W zastrzeżeniu drugim skarżące kwestionują rozsądny charakter, w rozumieniu art. 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego, marży kosztów SG&A i zysku zastosowanej przez Komisję w celu dokonania dostosowań w ramach skonstruowania cen eksportowych na podstawie cen sprzedaży pierwszym niezależnym klientom.

139    W pierwszej kolejności, co się tyczy określenia kosztów SG&A, które powinny zostać uwzględnione przy konstruowaniu ceny eksportowej, w zakresie, w jakim Komisja oparła swoje obliczenia na rzeczywistych kosztach podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw, skarżące zarzucają tej instytucji, po pierwsze, że nie wzięła ona w wystarczającym stopniu pod uwagę – w celu wyłączenia dostosowań, których należało dokonać z tytułu kosztów SG&A, kosztów związanych z działalnością przetwórczą prowadzoną przez dwa podmioty zajmujące się sprzedażą, mianowicie Jindal Saw Italia i Jindal Saw UK, co mogła uczynić, stosując w odniesieniu do tych dwóch podmiotów marżę kosztów SG&A przyjętą dla trzeciego podmiotu zajmującego się sprzedażą, tj. Jindal Saw España, który nie prowadził działalności przetwórczej, lub przynajmniej stosując w odniesieniu do Jindal Saw UK taką samą marżę kosztów SG&A jak w odniesieniu do Jindal Saw Italia.

140    Po drugie, skarżące zarzucają Komisji, iż nie dostosowała ona rzeczywistych kosztów SG&A podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw, tak aby móc uwzględnić wpływ na te koszty okoliczności, że sprzedaż w Unii dokonywana przez te podmioty nie osiągnęła jeszcze normalnego poziomu.

141    Po trzecie, skarżące twierdzą, że okoliczność, iż Komisja wykorzystała rzeczywiste dane dotyczące kosztów SG&A ponoszonych przez podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw dla celów skonstruowania cen eksportowych, nie oznacza, że dane te odpowiadają z definicji pojęciu rozsądnej marży kosztów SG&A w rozumieniu art. 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego.

142    W tym względzie skarżące podnoszą przede wszystkim, że art. 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego nie wymaga od Komisji, aby zastosowała rozsądną metodę obliczenia kosztów SG&A, lecz aby wykorzystała rozsądne koszty SG&A. Następnie, skarżące podnoszą, że przepis ten nie wskazuje, że należy wykorzystać rzeczywiste dane w odniesieniu do kosztów SG&A, wbrew temu, co przewiduje prawodawca Unii, na przykład w art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym istnieje różnica między wymogiem wykorzystania rzeczywistych danych w odniesieniu do kosztów SG&A a wymogiem zastosowania rozsądnej marży w odniesieniu do tych samych kosztów. Wreszcie nawet jeśli założyć, że rzeczywiste koszty powinny być uznane za rozsądne, to nie będzie to w tym przypadku o domniemanie niewzruszalne. Tymczasem Komisja nie wyjaśniła, dlaczego okoliczności przedstawione przez skarżące oraz bardzo wysoki poziom kosztów SG&A ponoszonych przez podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw jako takie nie powodowały, iż przyjęta w niniejszym przypadku marża kosztów była nierozsądna.

143    W drugiej kolejności, co się tyczy nominalnej marży zysku uwzględnionej przez Komisję w ramach konstruowania ceny eksportowej, skarżące zarzucają tej instytucji, że wykorzystała marżę zysku, która była nieracjonalna dla importera, wobec którego została zastosowana jednocześnie bardzo wysoka marża kosztów SG&A. Zdaniem skarżących jeśli Komisja postanowi zastosować nominalną marżę zysku, powinna była ona również wykorzystać rozsądną marżę kosztów SG&A, która pozwala na osiągnięcie tego poziomu zysku, ponieważ rozsądny charakter marży na koszty SG&A i marży zysku podlega ocenie również przy badaniu tych marż względem siebie.

144    W trzeciej i ostatniej kolejności, co się tyczy określenia marży kosztów SG&A, które powinny zostać uwzględnione przy konstruowaniu cen eksportowych, skarżące podnoszą, że Komisja niesłusznie zastosowała tę marżę wobec podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw w postaci procentowej odzwierciedlającej stosunek ponoszonych przez nie kosztów SG&A do ich rzeczywistych obrotów, który odpowiada stratom. Zdaniem skarżących Komisja powinna była ustalić tę marżę przy uwzględnieniu rzeczywistego obrotu powiększonego o nominalną marżę zysku, którą również uwzględniła.

145    Podsumowując, skarżące twierdzą, że ze względu na nieprawidłowości, które miały wpływ na ustalenie skonstruowanych cen eksportowych, margines dumpingu stwierdzony przez Komisję został zawyżony i w konsekwencji nałożone cło antydumpingowe, ustalone na podstawie tego marginesu, przekraczało margines dumpingu jaki powinien był zostać określony, co stanowi naruszenie art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

146    Komisja, wspierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność tego zarzutu.

147    Co się tyczy, w pierwszej kolejności argumentu skarżących, zgodnie z którym Komisja nie wykorzystała rozsądnej marży kosztów SG&A w celu ustalenia cen eksportowych w zakresie, w jakim wykorzystała ona rzeczywiste koszty poniesione przez podmioty spółki Jindal Saw w celu ustalenia tej marży, należy zauważyć przede wszystkim, że Komisji przysługuje w tym względzie szeroki zakres swobodnego uznania oraz że uwzględnienie rzeczywistych kosztów importera, przy którym ceny naliczone pierwszym niezależnym klientom służą do ustalenia skonstruowanych cen eksportowych, nie może być uznane za oczywisty błąd w ocenie, gdyż owe rzeczywiste koszty stanowią a priori najbardziej wiarygodne dane w celu określenia dostosowań przewidzianych w tym względzie w art. 2 ust. 9 akapit drugi rozporządzenia podstawowego. Okoliczność, że przepis ten nie przewiduje wyraźnie możliwości ustalenia marży kosztów SG&A i zysku na podstawie rzeczywistych danych, nie może oznaczać, że wykorzystanie rzeczywistych kosztów byłoby nierozsądne.

148    Następnie, co się tyczy uwzględnienia kosztów związanych z działalnością przetwórczą Jindal Saw Italia i Jindal Saw UK w celu ustalenia rzeczywistych kosztów SG&A tych dwóch podmiotów, należy wskazać, że w motywach 45–47 zaskarżonego rozporządzenia Komisja wyjaśniła zasadniczo, po pierwsze, że ekstrapolacja na podstawie kosztów SG&A spółki Jindal Saw España, która nie prowadziła działalności przetwórczej, nie była zgodna z przyjętą przez Komisję metodą, którą uważała ona za właściwą, polegającą na ustaleniu kosztów SG&A na podstawie rzeczywistych kosztów poniesionych przez każdy z podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw, oraz po drugie, że nie mogła ona dokonać dostosowania kosztów SG&A Jindal Saw UK, ponieważ nie przekazano jej żadnych informacji odnośnie podziału tych kosztów po przyjęciu rozporządzenia w sprawie ceł tymczasowych.

149    W związku z tym, jak wynika z pkt 147 powyżej, dokonany przez Komisję wybór polegający na oparciu się na rzeczywistych kosztach podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw nie podlega sam w sobie krytyce; nie można skutecznie zarzucać Komisji, że odmówiła dokonania ekstrapolacji kosztów SG&A spółki Jindal Saw España w celu uwzględnienia kosztów związanych z działalnością przetwórczą dwóch pozostałych podmiotów zajmujących się sprzedażą Jindal Saw bądź kosztów SG&A spółki Jindal Saw Italia w celu uwzględnienia kosztów związanych z działalnością przetwórczą spółki Jindal Saw UK.

150    Ponadto, jak wynika z orzecznictwa przytoczonego w pkt 133 powyżej, to do zainteresowanej strony, w zakresie, w jakim zamierza ona zakwestionować część zapowiadanych dostosowań, należy przedstawienie danych liczbowych na poparcie jej zarzutu, takich jak konkretne wyliczenia uzasadniające ten zarzut.

151    W niniejszej sprawie z motywu 47 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że informacje takie zostały przekazane Komisji w odniesieniu do działalności przetwarzania spółki Jindal Saw Italia oraz że Komisja dokonała dostosowania kosztów SG&A tego podmiotu zajmującego się sprzedażą na podstawie rzeczonych informacji, przy czym nie przedstawiono Sądowi konkretnych pozycji kosztów, które nie zostały uwzględnione podczas tego dostosowania. Natomiast informacje takie nie zostały przekazane w odniesieniu do spółki Jindal Saw UK, a skarżące nie dostarczyły dokładnych wyjaśnień w tym względzie.

152    Wreszcie zakładając nawet, że żądanie uwzględnienia kosztów związanych z działalnością przetwórczą spółek Jindal Saw Italia i Jindal Saw UK przy ekstrapolacji marży kosztów SG&A spółki Jindal Saw España można uznać za zakwestionowanie podparte liczbami, w pkt 148 i 149 powyżej zauważono, że żądanie to zostało słusznie odrzucone przez Komisję.

153    Ostatecznie, jeśli chodzi o argument skarżących, zgodnie z którym Komisja nie uwzględniła w wystarczającym stopniu wpływu okoliczności, że sprzedaż w Unii dokonywana przez podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw nie osiągnęła jeszcze poziomu uznawanego za normalny na rzeczywiste koszty SG&A tych podmiotów, należy zauważyć, iż argument ten nie może zostać uwzględniony, ponieważ nie został on również poparty danymi liczbowymi dotyczącymi dostosowań marży kosztów SG&A, które były według skarżących z tego względu niezbędne.

154    Oczywiście nie można wykluczyć, że przedsiębiorstwo wykaże, iż znajduje się w początkowej fazie wejścia na nowy rynek, w związku z czym jego sprzedaż nie osiągnęła jeszcze oczekiwanego poziomu na tym rynku, i przedstawi dane liczbowe w odniesieniu do konsekwencji tej sytuacji. W takich okolicznościach wymóg przyjęcia rozsądnej marży kosztów SG&A wiąże się co do zasady z umożliwieniem Komisji oceny tych dowodów oraz dokonaniem, w zależności od jej wyniku, koniecznych dostosowań. Należy jednak zauważyć, że skarżące nie przedstawiły w niniejszym przypadku takich dowodów.

155    W drugiej kolejności, w odniesieniu do zastosowania przez Komisję nominalnej marży zysku w wysokości 3,7%, w motywie 50 zaskarżonego rozporządzenia Komisja wyjaśniła zasadniczo, że ze względu na sytuację, w której podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw ponoszą straty, nie można było powoływać się na rzeczywiste dane w celu określenia marży zysku tych podmiotów, tak aby, w braku jakiegokolwiek innego uzasadnionego punktu odniesienia, można było przyjąć średni zysk.

156    W tym względzie należy zauważyć, że o ile art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego przewiduje dostosowanie z tytułu marży zysku, o tyle nie wskazuje on metody obliczenia lub określenia tej marży, która musi być jednak rozsądna.

157    Zgodnie z orzecznictwem taka rozsądna marża zysku może w przypadku powiązania między producentem i importerem do Unii zostać obliczona nie na podstawie danych dostarczonych przez powiązanego importera, na które może mieć wpływ to powiązanie, lecz na podstawie danych pochodzących od niezależnego importera (wyrok z dnia 25 października 2011 r., CHEMK i KF/Rada, T‑190/08, EU:T:2011:618, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

158    W niniejszym przypadku podmioty zajmujące się sprzedażą spółki Jindal Saw wykazywały straty i Komisja podnosi, że nie mogła w związku z tym zastosować rzeczywistej marży zysku tych podmiotów.

159    Co się tyczy zasadniczej krytyki sformułowanej w sposób dorozumiany przez skarżące, zgodnie z którą w przypadku kosztów wiążących się z deficytem żadna marża zysku przy konstruowaniu cen eksportowych nie może zostać uznana za rozsądną w rozumieniu art. 2 ust. 9 akapit trzeci rozporządzenia podstawowego, należy zaznaczyć od razu, podobnie jak czyni to Komisja, że akapit drugi tego samego ust. 9 nie przewiduje dostosowania w odniesieniu do marży „deficytowej”, lecz jedynie do marży zysku. Tym samym zasadniczo nie jest możliwe dokonanie dostosowań w celu uwzględnienia strat, jeżeli przedsiębiorstwo, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, przynosi straty. Ponadto, jak zostało podkreślone w pkt 6.99 sprawozdania zespołu orzekającego dotyczącego sporu Stany Zjednoczone – Stal nierdzewna (Korea), można co do zasady oczekiwać od powiązanego importera, aby ustalił on cenę na podstawie kosztów oraz zysków. Ponadto, jak wynika z orzecznictwa przypomnianego w pkt 157 powyżej, na dane importera powiązanego dotyczące jego sytuacji, generującej zyski lub straty, może mieć wpływ samo powiązanie z eksporterem.

160    Kwestia ta wiąże się jednak ze szczególną sytuacją przedsiębiorstw na wczesnym etapie rozwoju, jako że etap ten może odpowiadać okresowi przynoszącemu straty. Jednakże, jak wskazano w pkt 154 powyżej, uwzględnienie takiej sytuacji w odniesieniu do dokonania dostosowań w ramach konstruowania cen eksportowych powinno nastąpić na poziomie kosztów SG&A i na podstawie dowodów i danych liczbowych, które nie zostały przedstawione w niniejszej sprawie.

161    Skarżące nie wykazały zatem, że dokonując w niniejszym przypadku dostosowań w celu uwzględnienia marży zysku w ramach konstruowania cen eksportowych, Komisja popełniła oczywisty błąd.

162    W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżących, zgodnie z którym ze względu na to, że Komisja zamierzała dokonać ustalenia marży kosztów SG&A na podstawie rzeczywistych kosztów podmiotów zajmujących się sprzedażą spółki Jindal Saw i jednocześnie zastosować nominalną marżę zysku, podczas gdy podmioty te wykazywały straty, powinna ona była ustalić marżę kosztów SG&A na podstawie wartości procentowej odzwierciedlającej stosunek rzeczywistych kosztów SG&A do teoretycznego obrotu odpowiadającego rzeczywistym obrotom powiększonym o wspomnianą nominalną marżę zysku, wystarczy stwierdzić, że żądanie to ma również związek z wysokim poziomem kosztów SG&A ponoszonych przez pozostałe podmioty zajmujące się sprzedażą Jindal Saw, ze względu na to, iż znajdowały się one na wczesnym etapie rozwoju, który odpowiadał okresowi przynoszącemu straty, i z uwzględnieniem przez Komisję nominalnej marży zysku. W związku z tym, jak zostało wskazane w pkt 160 powyżej, kwestia ta dotyczy dostosowań, jakich należało dokonać w odniesieniu do kosztów SG&A i na podstawie dowodów i danych liczbowych, które nie zostały jednak przedstawione w niniejszej sprawie.

163    Wreszcie, jeśli chodzi o argument skarżących, zgodnie z którym, zakładając, że każdy z dowodów wskazanych w celu wykazania nierozsądnego charakteru marży kosztów SG&A i zysku zastosowanych przy konstruowaniu ceny eksportowej nie wystarcza sam w sobie do wykazania tego twierdzenia, dowody te, rozpatrywane łącznie, stanowią zbiór poszlak, które z kolei pozwalają wykazać wspomniane twierdzenie, argument ten należy również oddalić. Należy bowiem stwierdzić, że wspomniane dowody są pozbawione podstaw, ponieważ z jednej strony, w odniesieniu do marży kosztów SG&A, żądania dotyczące wyłączenia dodatkowych kosztów związanych z działalnością przetwarzania oraz uwzględnienia wyjątkowo wysokiego poziomu kosztów SG&A z uwagi na to, że podmioty spółki Jindal Saw znajdowały się na wczesnym etapie rozwoju, nie są oparte na dowodach i danych liczbowych, oraz z drugiej strony, w odniesieniu do marży zysku, zakwestionowanie to jest w każdym wypadku oparte na danych pochodzących od podmiotów zajmujących się sprzedażą Jindal Saw dotyczących ich sytuacji przynoszącej zyski lub straty, które to zgodnie z orzecznictwem należy uznać za podejrzane. W konsekwencji żaden z tych dowodów nie może zostać uznany za wskaźnik nierozsądnego charakteru marży kosztów SG&A i zysku, które zostały określone w niniejszym przypadku przez Komisję.

164    Mając na uwadze całość powyższych rozważań, zastrzeżenie drugie drugiej części zarzutu pierwszego należy również oddalić jako bezzasadne, a co za tym idzie – drugą część zarzutu i zarzut pierwszy w całości.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji jego art. 3 ust. 6 i art. 9 ust. 4

165    W ramach zarzutu drugiego skarżące podnoszą, że Komisja nie oparła ustalenia wystąpienia szkody przemysłu unijnego na zebranych pozytywnych dowodach i obiektywnym badaniu. Twierdzą one, że dla celów analizy wpływu przywozu będącego przedmiotem dumpingu na ceny podobnego produktu tego przemysłu, a zwłaszcza dla celów ustalenia podcięcia cenowego rozpatrywanego produktu w stosunku do produktu podobnego tego przemysłu, Komisja nie przeprowadziła porównania cen, ani na tym samym poziomie handlu, ani na odpowiednim poziomie handlu, z naruszeniem art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego.

166    Zdaniem skarżących wnioski wyciągnięte z obliczeń podcięcia cenowego rozpatrywanego produktu zostały wykorzystane przez Komisję do ustalenia szkody przemysłu unijnego, stwierdzenia związku przyczynowego między przywozem tego produktu a szkodą, a także do obliczenia marginesu szkody. W związku z tym, ich zdaniem, błędy popełnione przy obliczaniu podcięcia cenowego mają wpływ na owe inne elementy zaskarżonego rozporządzenia. W szczególności ustalenie marginesu szkody na zbyt wysokim poziomie skutkowałoby tym, że cło antydumpingowe określone w tym rozporządzeniu przekraczałoby cło, które byłoby wystarczające do usunięcia szkody dla wskazanego przemysłu, z naruszeniem art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

167    Komisja, wspierana przez interwenienta, kwestionuje zasadność tego zarzutu. Podnosi ona, że argumentacja skarżących jest nieprecyzyjna. Ponadto wbrew temu, co twierdzą skarżące, podcięcie cenowe zostało obliczone na podstawie porównania cen na tym samym i na odpowiednim poziomie handlu.

168    Komisja podkreśla, że rozporządzenie podstawowe nie określa, w jaki sposób należy obliczyć podcięcie cenowe, oraz że orzecznictwo również nie wskazuje konkretnej metody jego obliczania.

169    Komisja przypomina również, że wszystkie dane wykorzystane do obliczenia podcięcia cenowego zostały przedstawione przez zainteresowane strony.

170    Ponadto Komisja podnosi, że z rozporządzenia podstawowego w wykładni przyjętej w orzecznictwie nie wynika, jakoby obliczenie podcięcia cenowego winno było być oparte na rzeczywistych cenach, tak by uwzględnić rzeczywistą konkurencję na rynku oraz punkt widzenia klienta, jak twierdzą skarżące.

171    Wreszcie Komisja podnosi, że w każdym wypadku podcięcie cenowe w zakresie rozpatrywanego przywozu jest tylko jednym ze wskaźników występowania istotnej szkody dla przemysłu unijnego, że ustalenia dotyczące podcięcia cenowego w przypadku drugiego indyjskiego producenta eksportującego współpracującego w toku dochodzenia nie zostały podważone i że analiza związku przyczynowego pomiędzy badanym przywozem a szkodą poniesioną przez wskazany przemysł opiera się na stwierdzeniach dotyczących nie tylko ceny, ale również wielkości, przy czym owa wielkość może sama w sobie stanowić wystarczającą podstawę dla stwierdzenia istnienia związku przyczynowego.

172    W ramach niniejszego zarzutu skarżące podnoszą konkretnie, że Komisja popełniła błędy przy obliczaniu podcięcia cenowego, co stanowi naruszenie art. 3 rozporządzenia podstawowego i ma wpływ na ważność zaskarżonego rozporządzenia.

173    Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego ustalenie wystąpienia szkody dla przemysłu Unii opiera się na pozytywnych dowodach i obejmuje obiektywne badanie, po pierwsze, wielkości przywozu będącego przedmiotem dumpingu oraz wpływu tego przywozu na ceny podobnych produktów na rynku Unii, a także, po drugie, wpływu tego przywozu na wskazany przemysł.

174    Bardziej szczegółowo, w odniesieniu do wpływu przywozu będącego przedmiotem dumpingu na ceny, art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje obowiązek zbadania, czy w przypadku tego przywozu nie nastąpiło istotne podcięcie ceny w porównaniu z ceną podobnego produktu przemysłu unijnego lub czy ów przywóz nie prowadzi w inny sposób do istotnego obniżenia cen lub znaczącego powstrzymania wzrostu cen, który nastąpiłby w przeciwnym wypadku.

175    Rozporządzenie podstawowe nie zawiera definicji pojęcia podcięcia cenowego i nie określa metody jego obliczania.

176    Obliczenie podcięcia cenowego rozpatrywanego przywozu jest dokonywane zgodnie z art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego dla celów ustalenia wystąpienia szkody poniesionej przez przemysł unijny w wyniku tego przywozu i jest używane, w szerszym zakresie, w celu oszacowania tej szkody i ustalenia marginesu szkody, a mianowicie poziomu usunięcia szkody. Obowiązek dokonania obiektywnej analizy wpływu przywozu będącego przedmiotem dumpingu ustanowiony w art. 3 ust. 2 wymaga dokonania właściwego porównania ceny rozpatrywanego produktu z ceną podobnego produktu wskazanego przemysłu przy sprzedaży dokonywanej na terytorium Unii. W celu zapewnienia właściwego charakteru tego porównania ceny powinny zostać porównane na tym samym poziomie handlu. Porównanie dokonane między cenami uzyskiwanymi na różnych poziomach handlu, tzn. bez uwzględnienia wszystkich kosztów związanych z poziomem handlu, który należy uwzględnić, prowadzi w sposób konieczny do sztucznych wyników i nie pozwala na prawidłową ocenę szkody przemysłu unijnego. Takie właściwe porównanie stanowi warunek zgodności z prawem obliczenia szkody tego przemysłu (zob. podobnie wyrok z dnia 17 lutego 2011 r., Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods/Rada, T‑122/09, nieopublikowany, EU:T:2011:46, pkt 79, 85).

177    Zgodnie z motywem 84 zaskarżonego rozporządzenia margines podcięcia cenowego został obliczony w niniejszej sprawie w następujący sposób:

„Komisja ustaliła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem na podstawie danych przedłożonych przez producentów eksportujących i przemysł unijny poprzez porównanie:

a)      średnich ważonych cen sprzedaży poszczególnych rodzajów produktu naliczanych przez producentów unijnych klientom niepowiązanym na rynku unijnym, skorygowanych do poziomu ex‑works; oraz

b)      odnośnych średnich ważonych cen przywozu poszczególnych rodzajów produktu dokonywanego przez współpracujących producentów z Indii na rzecz pierwszego klienta niezależnego na rynku unijnym, ustalonych na podstawie kosztu, ubezpieczenia i frachtu (CIF) z odpowiednimi korektami uwzględniającymi koszty ponoszone po przywozie”.

178    Ponadto w motywie 93 zaskarżonego rozporządzenia, Komisja uznała, iż w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem produkowanego przez spółkę Jindal Saw i sprzedawanego w Unii istniało podcięcie cenowe na poziomie 30,9% na podstawie średniej ważonej, co oznacza, że ceny, po których produkt ten był sprzedawany w Unii przez Jindal Saw, były o 30,9% niższe niż cena produktu podobnego przemysłu unijnego.

179    W tym kontekście motyw 84 zaskarżonego rozporządzenia wskazuje, że porównanie cen zostało dokonane na tym samym poziomie handlu, tj. z uwzględnieniem ceny ex‑works dla sprzedaży przemysłu unijnego i ceny CIF dla sprzedaży spółki Jindal Saw. Jednakże w odpowiedzi na pytania zadane przez Sąd w ramach środków organizacji postępowania, Komisja podniosła, że w rzeczywistości w ramach tego porównania zostały wzięte pod uwagę z jednej strony, w odniesieniu do wskazanego przemysłu, albo ceny ex‑works jednostek produkcyjnych, gdy dokonywały one sprzedaży bezpośrednio niezależnym klientom, albo ceny ex‑works podmiotów zajmujących się sprzedażą, a z drugiej strony, w odniesieniu do Jindal Saw, ceny CIF odpowiadające cenom eksportowym określonym w ramach określenia marginesu dumpingu. Jak wynika z odpowiedzi na zarzut pierwszy owe ceny CIF są oparte na konstruowanych cenach eksportowych przy uwzględnieniu różnych dostosowań służących między innymi wskazaniu ceny eksportowej rozpatrywanego produktu przed zaangażowaniem podmiotów zajmujących się sprzedażą Jindal Saw.

180    Komisja utrzymuje w tym względzie, że sprzedaż dokonywana przez podmioty zajmujące się sprzedażą przemysłu unijnego należy uznać za sprzedaż „równoznaczną z poziomem ex‑works”, w związku z czym została ona prawidłowo uwzględniona jako sprzedaż ex‑works produktu podobnego wskazanego przemysłu przy obliczaniu podcięcia cenowego. W związku z tym porównanie cen zostało dokonane pomiędzy cenami na tym samym poziomie handlu.

181    Takie stanowisko nie może zostać przyjęte.

182    Nawet jeśli Komisja wyjaśniła w motywie 84 zaskarżonego rozporządzenia i w trakcie rozprawy, że uwzględniła w ramach porównania ceny przemysłu unijnego na poziomie „ex‑works”, w rzeczywistości porównała ona ceny sprzedaży na rzecz pierwszych niezależnych klientów owego przemysłu z cenami CIF spółki Jindal Saw.

183    Skoro więc Komisja wykorzystała ceny sprzedaży na rzecz pierwszych niezależnych klientów w odniesieniu do produktu podobnego przemysłu Unii, wymóg porównania cen na tym samym poziomie handlu zobowiązywał ją do porównania ich – również w odniesieniu do produktów spółki Jindal Saw – z cenami sprzedaży na rzecz pierwszych niezależnych klientów.

184    Należy ponadto stwierdzić, po pierwsze, że sprzedaż produktów dokonywana nie bezpośrednio przez producenta, lecz za pośrednictwem podmiotów zajmujących się sprzedażą, zakłada istnienie kosztów i marży zysku tych podmiotów, w związku z czym ceny stosowane przez nie wobec niezależnych klientów są zazwyczaj wyższe od cen stosowanych przez producentów w ramach ich sprzedaży bezpośredniej na rzecz takich nabywców i w związku z tym nie mogą one być zrównane z takimi cenami. Po drugie, jak wynika z motywów 7 i 92 rozporządzenia tymczasowego, w niniejszym przypadku większość sprzedaży przemysłu unijnego w Unii była prowadzona przez podmioty dwóch współpracujących producentów unijnych zajmujące się sprzedażą, których produkcja stanowi około 96% łącznej produkcji unijnej.

185    W konsekwencji dokonując w celu porównania cen stosowanych przy obliczaniu podcięcia cenowego zrównania, o którym mowa w pkt 180 powyżej, cen stosowanych przez podmioty zajmujące się sprzedażą wobec niezależnych klientów z cenami stosowanymi przez producentów w ramach ich bezpośredniej sprzedaży na rzecz takich nabywców wyłącznie w odniesieniu do produktu podobnego przemysłu Unii, Komisja uwzględniła w odniesieniu do tego produktu cenę podwyższoną, a w konsekwencji niekorzystną dla spółki Jindal Saw, która dokonywała większości sprzedaży w Unii za pośrednictwem podmiotów zajmujących się sprzedażą i której sytuacja różniła się w tym względzie od sytuacji innego producenta eksportującego współpracującego w ramach dochodzenia.

186    Ponadto, wbrew temu, co utrzymuje Komisja, z wyroku z dnia 30 listopada 2011 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada i Komisja (T‑107/08, EU:T:2011:704) nie wynika, by w odniesieniu do rozpatrywanego produktu była ona zobowiązana do uwzględnienia cen na poziomie dopuszczenia do swobodnego obrotu, co odpowiadałoby w niniejszej sprawie cenie CIF dla produktów indyjskich producentów eksportujących.

187    W istocie, jak wynika z pkt 62 i 63 tego wyroku, w owej sprawie Sąd uznał, że ceny stosowane dla celów obliczaniu podcięcia cenowego powinny być cenami negocjowanymi z niezależnymi klientami, a mianowicie cenami, które mogły zostać uwzględnione przez nich dla celów podjęcia decyzji, czy kupią oni produkty przemysłu unijnego, czy też produkty producentów eksportujących, a nie cenami na etapie pośrednim.

188    Z powyższych rozważań wynika, że ponieważ dla celów określenia ceny produktu podobnego przemysłu unijnego Komisja wzięła pod uwagę ceny sprzedaży stosowane przez podmioty zajmujące się sprzedażą powiązane z głównym producentem w Unii, zaś przy określaniu ceny rozpatrywanego produktu wytwarzanego przez Jindal Saw nie uwzględniła ceny sprzedaży podmiotów zajmujących się sprzedażą tej spółki, nie można uznać, że obliczenie podcięcia cenowego zostało dokonane poprzez porównanie cen na tym samym poziomie handlu.

189    Tymczasem, jak wynika z pkt 176 powyżej, porównanie cen na tym samym poziomie handlu stanowi warunek zgodności z prawem obliczenia podcięcia cenowego danego produktu. W związku z tym obliczenie podcięcia cenowego, takie jak przeprowadzone przez Komisję w ramach zaskarżonego rozporządzenia, należy uznać za sprzeczne z art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego.

190    W konsekwencji zakwestionowanie przez skarżące obliczenia podcięcia cenowego w zakresie dotyczącym produktów spółki Jindal Saw jest zasadne.

191    Z powyższych rozważań wynika, że błąd popełniony przez Komisję w ramach obliczania podcięcia cenowego rozpatrywanego produktu w odniesieniu do produktów spółki Jindal Saw doprowadził do wspomnianego przyjęcia podcięcia cenowego, którego znaczenie, a nawet istnienie, nie zostało ustalone w sposób prawidłowy.

192    Tymczasem w motywie 124 zaskarżonego rozporządzenia Komisja podkreśliła wagę, jaką nadaje istnieniu podcięcia cenowego. W motywach 125 i 126 tego rozporządzenia Komisja uznała, że sprzedaż rozpatrywanego produktu po cenach znacznie niższych, niż ceny stosowane przez przemysł unijny, mając na uwadze podcięcie cenowe wynoszące ponad 30%, wyjaśniał z jednej strony wzrost wielkości sprzedaży i udziałów w rynku tego produktu, a z drugiej strony brak możliwości zwiększenia wielkości sprzedaży na rynku unijnym przez przemysł unijny do poziomu, który umożliwiałby zapewnienie stabilnego zysku. We wskazanym motywie 126 Komisja stwierdziła ponadto, że przywóz po cenach znacznie niższych od cen wskazanego przemysłu znacząco zaniżył ceny na rynku unijnym i uniemożliwił z tego względu podwyżki cen, które nastąpiłyby, gdyby przywóz ów nie miał miejsca, oraz doszła do wniosku, że zaistniała zbieżność w czasie między owym przywozem po cenach znaczne niższych od cen przemysłu unijnego a szkodą poniesioną przez ów przemysł.

193    Z motywów zaskarżonego rozporządzenia wskazanych w pkt 192 powyżej wynika, że podcięcie cenowe obliczone w tym rozporządzeniu stanowiło podstawę stwierdzenia, że przywóz rozpatrywanego produktu spowodował szkodę dla przemysłu unijnego. Tymczasem zgodnie z art. 1 ust. 1 i art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego istnienie związku przyczynowego między przywozem będącym przedmiotem dumpingu a szkodą poniesioną przez przemysł Unii stanowi warunek konieczny dla nałożenia cła antydumpingowego.

194    Ponadto, jak twierdzą skarżące w ramach zastrzeżenia trzeciego niniejszej części zarzutu, nie można wykluczyć, że gdyby podcięcie cenowe zostało obliczone prawidłowo, margines szkody przemysłu unijnego zostałby ustalony na poziomie niższym od marginesu dumpingu. W tej sytuacji, zgodnie z art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, wysokość cła antydumpingowego powinna być ograniczona do stawki, która jest wystarczająca do usunięcia tej szkody.

195    W konsekwencji, biorąc pod uwagę, że stwierdzony błąd w obliczeniu podcięcia cenowego może skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonego rozporządzenia, unieważniając całokształt analizy Komisji dotyczącej związku przyczynowego (zob. podobnie wyrok z dnia 25 października 2011 r., Transnational Company „Kazchrome” i ENRC Marketing/Rada, T‑192/08, EU:T:2011:619, pkt 119 i przytoczone tam orzecznictwo), należy stwierdzić nieważność tego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy on spółki Jindal Saw bez konieczności badania zarzutu trzeciego.

 W przedmiocie kosztów

196    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem skarżących obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżące.

197    Zgodnie z art. 138 § 3 regulaminu postępowania Sąd może zdecydować, że interwenient niewymieniony w §§ 1 i 2 tego przepisu pokryje własne koszty. W okolicznościach niniejszego sporu należy postanowić, że interwenient pokryje własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/388 z dnia 17 marca 2016 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rur i przewodów rurowych z żeliwa ciągliwego (zwanego także „żeliwem sferoidalnym”) pochodzących z Indii w zakresie dotyczącym spółki Jindal Saw Ltd.

2)      Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Jindal Saw i Jindal Saw Italia SpA.

3)      Saint-Gobain Pam pokrywa własne koszty.

Pelikánová Valančius Nihoul

Svenningsen       Öberg

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 10 kwietnia 2019 r.

Podpisy

Spis treści

Okoliczności powstania sporu

Postępowanie i żądania stron

Co do prawa

W przedmiocie dopuszczalności uwag z dnia 18 października 2017 r.

Co do istoty

W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia art. 20 ust. 4 i 5 rozporządzenia nr podstawowego oraz prawa do obrony

W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji jego art. 9 ust. 4;

– W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego

– W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego, dotyczącej naruszenia art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji jego art. 9 ust. 4

W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego, a w konsekwencji jego art. 3 ust. 6 i art. 9 ust. 4

W przedmiocie kosztów

*      Język postępowania: angielski.