WYROK TRYBUNAŁU (piąta izba)
z dnia 15 maja 2019 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Rozporządzenie (UE) 2015/2424 – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny znak towarowy Vermögensmanufaktur – Unieważnienie prawa do znaku – Prawo do rzetelnego procesu – Badanie stanu faktycznego z urzędu – Moc wsteczna – Właściwość Sądu – Uzasadnienie wyroków
W sprawie C‑653/17 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 21 listopada 2017 r.,
VM Vermögens-Management GmbH, z siedzibą w Düsseldorfie (Niemcy), reprezentowana przez T. Doldego oraz P. Homanna, Rechtsanwälte,
strona wnosząca odwołanie
w której pozostałymi uczestnikami postępowania są:
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowany przez S. Hannego, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana w pierwszej instancji,
DAT Vermögensmanagement GmbH, z siedzibą w Baldham (Niemcy),
interwenient w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (piąta izba),
w składzie: E. Regan (sprawozdawca), prezes izby, C. Lycourgos, E. Juhász, M. Ilešič i I. Jarukaitis, sędziowie,
rzecznik generalny: J. Kokott,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
podjąwszy, po wysłuchaniu rzecznika generalnego, decyzję o rozstrzygnięciu sprawy bez opinii,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swoim odwołaniu spółka VM Vermögens-Management GmbH wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 7 września 2017 r., VM/EUIPO – DAT Vermögensmanagement (Vermögensmanufaktur) (T‑374/15, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2017:589), w którym Sąd oddalił jej skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 29 kwietnia 2015 r. (sprawa R 418/2014‑5) (zwanej dalej „sporną decyzją”), dotyczącej postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między DAT Vermögensmanagement GmbH a VM Vermögens-Management.
Ramy prawne
Rozporządzenie (WE) nr 207/2009
2 Artykuł 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie [znaku towarowego Unii Europejskiej] (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), zatytułowany „Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji”, stanowi w ust. 1:
„Nie są rejestrowane:
[…]
b) znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek odróżniającego charakteru;
c) znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług;
[…]”.
3 Artykuł 65 tego rozporządzenia, zatytułowany „Skargi do Trybunału Sprawiedliwości”, stanowi:
„1. Na decyzje izb odwoławczych w sprawie odwołań mogą być wnoszone skargi do Trybunału Sprawiedliwości.
2. Skarga może być wniesiona na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu, niniejszego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania lub nadużycia władzy.
3. Trybunał Sprawiedliwości ma właściwość w sprawie stwierdzenia nieważności lub zmiany zaskarżanej decyzji.
[…]”.
4 Zgodnie z art. 75 wspomnianego rozporządzenia, zatytułowanym „Uzasadnienie decyzji”:
„Decyzje Urzędu zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Decyzje opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag”.
5 Artykuł 76 tegoż rozporządzenia, zatytułowany „Badanie przez Urząd stanu faktycznego z urzędu”, brzmi następująco:
„1. W trakcie postępowania Urząd bada stan faktyczny z urzędu; jednakże w postępowaniu odnoszącym się do względnych podstaw odmowy rejestracji Urząd ogranicza się w tym badaniu do stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony oraz poszukiwanego zadośćuczynienia.
2. Urząd może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.
Rozporządzenie (UE) 2015/2424
6 Artykuł 1 pkt 28 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. zmieniającego rozporządzenie Rady nr 207/2009 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 2869/95 w sprawie opłat na rzecz Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. 2015, L 341, s. 21), stanowi:
„[A]rt. 28 [rozporządzenia nr 207/2009] otrzymuje brzmienie:
»Artykuł 28
Określenie i klasyfikacja towarów i usług
[…]
8. Właściciele unijnych znaków towarowych zgłoszonych przed dniem 22 czerwca 2012 r., które zostały zarejestrowane w odniesieniu do całego nagłówka klasyfikacji nicejskiej, mogą złożyć oświadczenie, że ich zamiarem w dacie zgłoszenia było uzyskanie ochrony w stosunku do towarów lub usług wykraczających poza towary lub usługi objęte dosłownym znaczeniem nagłówka danej klasy, pod warunkiem że tak oznaczone towary lub usługi znajdują się w alfabetycznym wykazie dla danej klasy w edycji klasyfikacji nicejskiej obowiązującej w dacie zgłoszenia.
Oświadczenie takie jest składane w Urzędzie w terminie do dnia 24 września 2016 r. i wskazuje w sposób jasny, dokładny i szczegółowy towary i usługi inne niż te wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem określeń nagłówków klas, pierwotnie objętych zamiarem właściciela. Urząd podejmuje stosowne środki w celu dokonania odpowiednich zmian w rejestrze. Możliwość złożenia oświadczenia zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 15, art. 42 ust. 2, art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 57 ust. 2.
Uznaje się, że unijne znaki towarowe, w odniesieniu do których nie złożono żadnego oświadczenia w terminie, o którym mowa w akapicie drugim, obejmują, po upływie tego terminu, jedynie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem określeń zawartych w nagłówku danej klasy.
9. W przypadku dokonania zmiany w rejestrze wyłączne prawa wynikające z unijnego znaku towarowego na mocy art. 9 nie uniemożliwiają osobie trzeciej dalszego używania znaku towarowego w odniesieniu do towarów i usług w przypadku i w zakresie, w jakim używanie znaku towarowego w odniesieniu do tych towarów i usług:
a) rozpoczęło się przed dokonaniem zmiany w rejestrze; oraz
b) nie naruszało praw przysługujących właścicielowi w oparciu o dosłowne znaczenie wpisu zamieszczonego w tym czasie dla tych towarów i usług w rejestrze.
Ponadto zmiana wykazu towarów i usług zamieszczonych w rejestrze nie uprawnia właściciela unijnego znaku towarowego do wniesienia sprzeciwu względem późniejszego znaku towarowego ani do złożenia wniosku o unieważnienie takiego znaku w przypadku i w zakresie, w jakim:
a) przed dokonaniem zmiany w rejestrze późniejszy znak towarowy był już używany w odniesieniu do towarów lub usług lub złożony został wniosek o jego rejestrację w odniesieniu do towarów lub usług; oraz
b) używanie znaku towarowego w odniesieniu do tych towarów i usług nie naruszało lub nie naruszyłoby praw przysługujących właścicielowi w oparciu o dosłowne znaczenie wpisu zamieszczonego w tym czasie dla tych towarów i usług w rejestrze«”.
Komunikaty nr 4/03 i 2/12
7 Punkt IV akapit pierwszy komunikatu nr 4/03 prezesa EUIPO z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie używania nagłówków klas w wykazach towarów i usług dla potrzeb zgłoszeń wspólnotowych znaków towarowych stanowił:
„34 klasy towarów i 11 klas usług obejmują całość towarów i usług, wskutek czego posłużenie się wszystkimi ogólnymi określeniami z nagłówka danej klasy odnosi się do wszystkich towarów lub usług należących do tej klasy”.
8 W dniu 20 czerwca 2012 r. prezes EUIPO przyjął komunikat nr 2/12 uchylający komunikat nr 4/03 i dotyczący używania nagłówków klas w wykazach towarów i usług dla potrzeb zgłoszeń wspólnotowych znaków towarowych. Punkt V tego komunikatu przewidywał:
„Co się tyczy [unijnych] znaków towarowych zarejestrowanych przed wejściem w życie [komunikatu nr 2/12], w przypadku których posłużono się wszystkimi ogólnymi określeniami wymienionymi w nagłówku danej klasy, [EUIPO] przyjmuje, że zamiarem zgłaszającego, w świetle wskazań zawartych we wcześniejszym komunikacie nr 4/03, było objęcie wszystkich towarów lub usług wskazanych w alfabetycznym wykazie tej klasy, zgodnie z wersją obowiązującą w chwili dokonania zgłoszenia”.
Okoliczności powstania sporu
9 Okoliczności powstania sporu, które zostały przedstawione w pkt 1–16 zaskarżonego wyroku, można na potrzeby niniejszego postępowania streścić w następujący sposób.
10 W dniu 18 grudnia 2009 r. wnosząca odwołanie, VM Vermögens-Management, dokonała w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia nr 207/2009. Znakiem towarowym, dla którego wystąpiono o rejestrację, było oznaczenie słowne „Vermögensmanufaktur” (zwane dalej „zakwestionowanym znakiem towarowym”).
11 Usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 35 i 36 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami (zwanego dalej „porozumieniem nicejskim), i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:
– klasa 35: „reklama; zarządzanie w działalności handlowej; administrowanie działalnością handlową; czynności biurowe”;
– klasa 36: „ubezpieczenia; działalność finansowa; działalność monetarna; zarządzanie finansami, doradztwo w sprawach finansowych, usługi związane z nieruchomościami”.
12 W dniu 8 lutego 2011 r. zgłoszenie unijnego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 26/2011. W dniu 18 maja 2011 r. zakwestionowany znak towarowy został zarejestrowany pod numerem 8770042.
13 W dniu 30 lipca 2012 r. na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia interwenient w pierwszej instancji, DAT Vermögensmanagement, złożył do EUIPO wniosek o unieważnienie prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich usług, dla których znak ten został zarejestrowany (zwany dalej „wnioskiem o unieważnienie prawa do znaku”).
14 W dniu 15 stycznia 2013 r. wnosząca odwołanie przedstawiła uwagi, wnosząc o oddalenie w całości wniosku o unieważnienie prawa do znaku. W dniu 7 czerwca 2013 r. interwenient w pierwszej instancji przedstawił swe uwagi w przedmiocie uwag wnoszącej odwołanie z dnia 15 stycznia 2013 r. i przedłożył załączniki 7–25, przytoczone w pkt 3 zaskarżonej decyzji. Interwenient w pierwszej instancji wniósł również o przedłużenie terminu na przedstawienie dodatkowych dowodów, o zapoznanie się z którymi wystąpił on do Deutsches Patent- und Markenamt (niemieckiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych), a których jeszcze nie otrzymał.
15 W dniu 12 sierpnia 2013 r. wnosząca odwołanie wniosła o przedłużenie terminu na przedstawienie uwag, na co Wydział Unieważnień wyraził zgodę.
16 W dniu 23 sierpnia 2013 r. interwenient w pierwszej instancji przedstawił nowe uwagi, do których zostały załączone załączniki 26–30, przytoczone w pkt 3 spornej decyzji (zwane dalej „spornymi załącznikami”). Wydział Unieważnień błędnie zakwalifikował te uwagi jako uwagi wnoszącej odwołanie i doręczył je, jako takie, w dniu 2 września 2013 r. interwenientowi w pierwszej instancji. Wydział Unieważnień powiadomił również obydwie strony o zamknięciu spornego etapu postępowania. W tym samym dniu Wydział Unieważnień, po zauważeniu swego błędu, uchylił komunikat adresowany do wnoszącej odwołanie.
17 W dniu 14 października 2013 r. EUIPO powiadomiło wnoszącą odwołanie o oddaleniu przedstawionego przez interwenienta w pierwszej instancji w dniu 7 czerwca 2013 r. wniosku o przedłużenie terminu z tego względu, że nie został on przez interwenienta uzasadniony, i o nieuwzględnieniu jego uwag z dnia 23 sierpnia 2013 r. EUIPO wyjaśniło wnoszącej odwołanie, że odpis pisma interwenienta w pierwszej instancji z dnia 23 sierpnia 2013 r. został jej przekazany jedynie w celach informacyjnych.
18 W dniu 30 października 2013 r. wnosząca odwołanie przedstawiła swoje uwagi w przedmiocie uwag interwenienta w pierwszej instancji z dnia 7 czerwca 2013 r.
19 W dniu 8 listopada 2013 r. Wydział Unieważnień przekazał interwenientowi w pierwszej instancji uwagi wnoszącej odwołanie z dnia 30 października 2013 r., wskazując, że uwagi te dotyczą uwag z dnia 23 sierpnia 2013 r., i ponownie zamknął sporny etap postępowania.
20 W dniu 10 grudnia 2013 r. Wydział Unieważnień oddalił w całości wniosek o unieważnienie prawa do znaku. Oparł on zasadniczo swoją decyzję na fakcie, że słowo niemieckie „Manufaktur” nie mogło mieć konkretnego znaczenia, jeśli chodzi o usługi objęte zgłoszeniem, z uwagi na ich niematerialny charakter. W konsekwencji jego zdaniem kombinacja niemieckich słów „Vermögen” i „Manufaktur” miała w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji zakwestionowanego znaku towarowego charakter odróżniający i nie mogła opisywać usług.
21 W dniu 5 lutego 2014 r. interwenient w pierwszej instancji, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009, wniósł do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
22 Sporną decyzją Piąta Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła to odwołanie. W pierwszej kolejności uznała ona, że dokumenty przedstawione przed nią przez wnoszącą odwołanie i przez interwenienta w pierwszej instancji nie są dowodami uzupełniającymi i konkretyzującymi dowody przedstawione już przed Wydziałem Sprzeciwów i że korzysta ona zatem na mocy art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 z przysługującego jej uznania, aby dokumenty te zaakceptować. W drugiej kolejności Izba Odwoławcza uznała, że zakwestionowany znak towarowy jest opisowy i pozbawiony charakteru odróżniającego. W konsekwencji uchyliła ona decyzję Wydziału Unieważnień i unieważniła prawo do spornego znaku towarowego dla usług należących do klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
23 Skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 9 lipca 2015 r. wnosząca odwołanie wniosła o stwierdzenie nieważności spornej decyzji. Na poparcie tej skargi wnosząca odwołanie podniosła cztery zarzuty, z których pierwszy dotyczył naruszenia art. 75 rozporządzenia nr 207/2009 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza uwzględniła uwagi przedstawione przez interwenienta w pierwszej instancji w dniu 23 sierpnia 2013 r., choć powinny one zostać odrzucone jako wniesione po terminie, drugi – naruszenia art. 76 tego rozporządzenia w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza z urzędu włączyła do przeprowadzanego przez siebie badania okoliczności faktyczne, których strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie, trzeci – naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia, które skutkowało stwierdzeniem przez Izbę Odwoławczą, że zakwestionowany znak towarowy ma w odniesieniu do objętych zgłoszeniem usług charakter opisowy, a czwarty – naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) tegoż rozporządzenia w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że zakwestionowany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego.
24 Po wniesieniu skargi, w dniu 15 listopada 2016 r., EUIPO poinformowało Sąd, że w dniu 23 września 2016 r. wnosząca odwołanie złożyła oświadczenie na podstawie art. 28 ust. 8 rozporządzenia nr 207/2009, zmienionego rozporządzeniem nr 2015/2424 (zwane dalej „oświadczeniem z 2016 r.”), w celu sprecyzowania, jakie usługi były objęte jej zamiarem uzyskania ochrony przy zgłaszaniu zakwestionowanego znaku towarowego. EUIPO wskazało, że według nowego wykazu usług, opublikowanego w dniu 7 listopada 2016 r. w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej, oprócz usług wymienionych w pkt 11 niniejszego wyroku, usługi oznaczone zakwestionowanym znakiem towarowym należące do klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 35: „usługi aukcyjne; badania w dziedzinie działalności gospodarczej; handlowe informacje i porady udzielane konsumentom [punkty informacji konsumenckiej]; ekonomiczne prognozy; agencje informacji handlowej; badania biznesowe; badania rynkowe […]; usługi przeglądu prasy; badania opinii publicznej; usługi w zakresie porównywania cen; usługi public relations; poszukiwania w zakresie patronatu”;
– klasa 36: „usługi konsultingu finansowego; informacje finansowe; doradztwo w sprawach ubezpieczeniowych; informacja o ubezpieczeniach; usługi depozytów sejfowych; sponsorowanie finansowe; depozyty kosztowności”.
25 W uwagach dotyczących pisma EUIPO z dnia 15 listopada 2016 r. wnosząca odwołanie wniosła posiłkowo do Sądu o utrzymanie spornej decyzji w mocy wyłącznie w odniesieniu do usług należących do klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, wymienionych w pkt 11 niniejszego wyroku, i o orzeczenie, że zakwestionowany znak towarowy pozostaje zgodnie z prawem zarejestrowany dla usług wskazanych w oświadczeniu z 2016 r., a w dalszej kolejności posiłkowo o utrzymanie spornej decyzji w mocy wyłącznie w odniesieniu do usług należących do klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, wymienionych w pkt 11 niniejszego wyroku, i przekazanie sprawy Wydziałowi Unieważnień EUIPO w celu dokonania pierwszego badania w odniesieniu do usług wskazanych w oświadczeniu z 2016 r.
26 Zaskarżonym wyrokiem Sąd oddalił w całości skargę złożoną przez wnoszącą odwołanie.
Żądania stron przed Trybunałem
27 Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
28 EUIPO wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania oraz
– obciążenie wnoszącej odwołanie kosztami postępowania.
W przedmiocie odwołania
29 Na poparcie odwołania wnosząca je podnosi sześć zarzutów, z których pierwszy dotyczy naruszenia art. 65 i 2 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z artykułami 17 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), drugi – naruszenia art. 36 zdanie pierwsze statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, trzeci – naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, czwarty – naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, piąty – naruszenia art. 75 wspomnianego rozporządzenia i szósty – naruszenia art. 76 tegoż rozporządzenia.
W przedmiocie zarzutów pierwszego i drugiego
Argumentacja stron
30 Poprzez dwa pierwsze zarzuty wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 65 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z artykułami 17 i 47 karty, odmawiając uznania w istocie, iż z uwagi na moc wsteczną zmiany dokonanej w rejestrze unijnych znaków towarowych (zwanym dalej „rejestrem”) w następstwie oświadczenia z 2016 r. w spornej decyzji unieważniono prawo do zakwestionowanego znaku towarowego wyłącznie w odniesieniu do usług objętych dosłownym znaczeniem nagłówka klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, i że z tego względu w żadnym momencie nie można było sprawdzić zdolności rejestrowej tego znaku dla usług nowo dodanych w tym oświadczeniu. Wnosząca odwołanie zarzuca również Sądowi, że w ten sposób wyrok został obarczony brakiem uzasadnienia.
31 W pierwszej kolejności Sąd uznał w pkt 152 zaskarżonego wyroku, że za pomocą swoich argumentów wnosząca odwołanie zwróciła się do niego o zmianę spornej decyzji na mocy art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009.
32 Sąd stwierdził zaś w pkt 153 tego wyroku, że art. 65 ust. 2 tego rozporządzenia umożliwia mu stwierdzenie nieważności lub dokonanie zmiany decyzji izby odwoławczej EUIPO jedynie na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu, wspomnianego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania albo nadużycia władzy.
33 Przypomniawszy, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sąd nie może stwierdzić nieważności lub dokonać zmiany takiej decyzji z uwagi na podstawy, które zaistniały po jej wydaniu, Sąd stwierdził w pkt 154 zaskarżonego wyroku, że oświadczenie z 2016 r. było późniejsze od spornej decyzji, i w konsekwencji w pkt 155 tego wyroku odrzucił jako niedopuszczalne żądania sformułowane przez wnoszącą odwołanie w jej uwagach wskazanych w pkt 25 niniejszego wyroku.
34 Jednakże wnosząca odwołanie podnosi, że należy wykluczyć stosowanie tych zasad, jeżeli wskutek tego stosowania jej interesy, chronione na mocy zasad podstawowych, zostają naruszone bez podania podstaw faktycznych czy szczegółowego uzasadnienia, co miało miejsce w niniejszym przypadku.
35 W następstwie wyroku z dnia 19 czerwca 2012 r., Chartered Institute of Patent Attorneys (C‑307/10, EU:C:2012:361) art. 28 ust. 8 rozporządzenia nr 207/2009, zmienionego rozporządzeniem nr 2015/2424, przewiduje w celu ochrony uzasadnionych oczekiwań właścicieli unijnych znaków towarowych okres przejściowy, podczas którego właściciele ci, którzy polegali na obowiązującej wówczas praktyce EUIPO i zarejestrowali swoje znaki towarowe w odniesieniu do całego nagłówka klas porozumienia nicejskiego, mogą złożyć oświadczyć, że ich zamiarem w dacie zgłoszenia było uzyskanie ochrony w stosunku do towarów lub usług poza dosłownym znaczeniem nagłówka danych klas, pod warunkiem że oznaczone towary lub usługi znajdują się w alfabetycznym wykazie dla danych klas porozumienia nicejskiego.
36 Z uwagi na to, że przepis ten w szczególności odnosi się do zamiaru właściciela unijnego znaku towarowego w dacie zgłoszenia, założono, że zmiana w rejestrze dokonana w następstwie oświadczenia złożonego na podstawie art. 28 ust. 8 rozporządzenia nr 207/2009, zmienionego rozporządzeniem 2015/2424, działa wstecz od dnia dokonania zgłoszenia unijnego znaku towarowego.
37 Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd powinien był zatem uznać, że w dniu wydania spornej decyzji zakwestionowany znak towarowy był jak gdyby zarejestrowany nie tylko dla ogólnych określeń nagłówków klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, lecz również dla usług nowo dodanych na mocy oświadczenia z 2016 r.
38 Sąd naruszył zaś w opinii wnoszącej odwołanie skutki wsteczne zmiany w rejestrze wynikającej z oświadczenia z 2016 r., stwierdzając w pkt 154 zaskarżonego wyroku, że żądania wnoszącej odwołanie opierają się na okoliczności zaistniałej po wydaniu spornej decyzji.
39 Czyniąc to, Sąd pozbawił wnoszącą odwołanie możliwości poddania sprawdzeniu zdolności rejestrowej jako unijnego znaku towarowego wyrażenia „Vermögensmanufaktur” w odniesieniu do usług, które zostały dodane na mocy oświadczenia z 2016 r., a tym samym dopuścił się nieuzasadnionego naruszenia ochrony przysługującego jej prawa własności intelektualnej, o którym mowa w art. 17 karty, oraz naruszenia jej prawa do bycia wysłuchaną wynikającego z art. 47 tej karty.
40 W drugiej kolejności wnosząca odwołanie podnosi, że przyjęte przez Sąd w pkt 149–155 zaskarżonego wyroku rozumowanie prowadzące do odrzucenia przez niego jako niedopuszczalnych argumentów, na podstawie których wnosząca odwołanie wniosła do Sądu o uznanie w istocie, iż w spornej decyzji nie unieważniono prawa do zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do usług wskazanych w oświadczeniu z 2016 r., jest obarczone brakiem uzasadnienia.
41 Jak według niej wynika z utrwalonego orzecznictwa uzasadnienie wyroku Sądu powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny jego rozumowanie, pozwalając zainteresowanym na poznanie powodów wydanego orzeczenia, a Trybunałowi – na przeprowadzenie jego kontroli. Wnosząca odwołanie podnosi, że jakkolwiek uzasadnienie Sądu może być dorozumiane, to konieczne jest jednak, by zbadał on w sposób wystarczający wszystkie żądania i główne punkty argumentacji stron.
42 Tytułem uzasadnienia Sąd zaś przyjął jej zdaniem w pkt 152–154 zaskarżonego wyroku, że nie można stwierdzić nieważności lub dokonać zmiany spornej decyzji z uwagi na podstawy, które zaistniały po jej wydaniu, nie zbadawszy mocy wstecznej zmiany w rejestrze dokonanej w następstwie oświadczenia z 2016 r. Pomimo uwag przedstawionych przez wnoszącą odwołanie Sąd zatem pominął zbadanie zasadniczego punktu jej argumentacji.
43 Ponadto wnosząca odwołanie podnosi w replice, że uzasadnienie Izby Odwoławczej dotyczące rzekomej niemożliwości zarejestrowania jako unijnego znaku towarowego wyrażania „Vermögensmanufaktur” dla ogólnych określeń nagłówków klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, nie może być po prostu przeniesione na usługi, które zostały dodane na mocy oświadczenia z 2016 r.
44 Taka transpozycja byłaby jej zdaniem możliwa jedynie w odniesieniu do usług wykazujących wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z ogólnymi określeniami nagłówków klas porozumienia nicejskiego w takim stopniu, że tworzą one jednorodną kategorię usług.
45 Nie zostało zaś wykazane ani przez EUIPO, ani przez Sąd, że uzasadnienie dotyczące rzekomej niemożliwości zarejestrowania zakwestionowanego znaku towarowego nie tylko stosuje się do ogólnych określeń nagłówków klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, ale także do usług nowo dodanych na mocy oświadczenia z 2016 r.
46 EUIPO twierdzi, że dwa pierwsze zarzuty są bezzasadne.
Ocena Trybunału
47 W zakresie, w jakim wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że w pkt 149–155 zaskarżonego wyroku, po pierwsze, naruszył art. 65 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 17 i 47 karty, a po drugie, spowodował obarczenie zaskarżonego wyroku brakiem uzasadnienia, należy zauważyć, że argumenty, które podnosi, opierają się na założeniu, zgodnie z którym rejestracja zakwestionowanego znaku towarowego, a zatem sporna decyzja poddana kontroli Sądu, dotyczyła wyłącznie ogólnych określeń nagłówków klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, z takim skutkiem, że ochrona tego znaku została rozszerzona z uwagi na oświadczenie z 2016 r. na dodane na jego mocy usługi, które z tego względu nie były przedmiotem spornej decyzji unieważniającej prawo do zakwestionowanego znaku towarowego.
48 Należy zaś zauważyć, że zgodnie z podejściem przedstawionym w pkt IV akapit pierwszy komunikatu nr 4/03 oraz w pkt V komunikatu nr 2/12 wskazanie nagłówków klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego w zgłoszeniu znaku towarowego Vermögensmanufaktur miało na celu ochronę tego znaku towarowego w odniesieniu do wszystkich usług znajdujących się w alfabetycznym wykazie tych klas (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., Brandconcern/EUIPO i Scooters India, C‑577/14 P, EU:C:2017:122, pkt 31, 32).
49 Wynika stąd, że w chwili rejestracji ochrona, z której korzystał zakwestionowany znak towarowy, obejmowała już usługi wskazane w oświadczeniu z 2016 r. W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie art. 28 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia nr 207/2009, zmienionego rozporządzeniem 2015/2424, uznaje się, że znaki towarowe takie jak ten rozpatrywany w postępowaniu głównym, w odniesieniu do których nie złożono żadnego oświadczenia, obejmują począwszy od dnia 24 września 2016 r. jedynie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem określeń zawartych w nagłówku danej klasy porozumienia nicejskiego.
50 A zatem wbrew temu, co utrzymuje wnosząca odwołanie, oświadczenie z 2016 r. nie miało na celu objęcia nowych usług ochroną, z której korzysta zakwestionowany znak towarowy, ale zapewnienie, by począwszy od upływu terminu, o którym mowa w art. 28 ust. 8 akapit trzeci rozporządzenia nr 207/2009, zmienionego rozporządzeniem 2015/2424, usługi wskazane w tym oświadczeniu nadal korzystały z tej ochrony, mimo że nie są one wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem określeń zawartych w nagłówku klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.
51 Tym samym, jak słusznie wskazało EUIPO w swych pismach, choć sporna decyzja została wydana przed złożeniem oświadczenia z 2016 r., dotyczyła wszystkich usług, dla których zakwestionowany znak towarowy został zarejestrowany, a zatem wszystkich usług należących do klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, w tym usług wskazanych w tym oświadczeniu, wobec czego w tej decyzji unieważniono prawo do tego znaku towarowego dla wszystkich tych usług.
52 W rezultacie w zakresie, w jakim opierają się one na założeniu, które nie odpowiada zakresowi ochrony rzeczywiście przysługującej zakwestionowanemu znakowi towarowemu, argumenty przedstawione przez wnoszącą odwołanie w ramach dwóch pierwszych zarzutów oparte są na założeniu błędnym pod względem prawnym.
53 Należy również zauważyć, że w pkt 154 zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił uzasadnienie umożliwiające wnoszącej odwołanie poznanie powodów, dla których Sąd odrzucił jej żądania zmiany zaskarżonej decyzji. W związku z tym zaskarżony wyrok nie jest obarczony pod tym względzie brakiem uzasadnienia.
54 W rezultacie dwa pierwsze zarzuty należy oddalić.
W przedmiocie zarzutu trzeciego
Argumentacja stron
55 W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, stwierdzając, że zakwestionowany znak towarowy jest opisowy w odniesieniu do wszystkich usług objętych tym znakiem z wyjątkiem usług „reklamy” i „czynności biurowych”.
56 W pierwszej kolejności zaskarżony wyrok opiera się według niej na nietrafnych rozważaniach co do sposobu postrzegania przez właściwy krąg odbiorców wyrażenia „Vermögensmanufaktur”.
57 Sąd uznał, po pierwsze, w pkt 53 tego wyroku, że ten krąg odbiorców jest w stanie zrozumieć znaczenie niemieckich wyrazów „Vermögen” i „Manufaktur”. Po drugie, w pkt 57 i 58 wspomnianego wyroku stwierdził, że kombinacja tych dwóch wyrazów wykazuje jasne i jednoznaczne znaczenie, a mianowicie „manufaktura majątku”, które nie wykracza poza sumę wskazówek dostarczonych przez te dwa elementy, i wywiódł na tej podstawie, że właściwy krąg odbiorców jest w stanie zrozumieć, iż zakwestionowany znak towarowy odwołuje się do struktury lub do szczególnego miejsca, w którym są wytwarzane lub proponowane w sposób niestandardowy usługi o bardzo precyzyjnej zawartości tematycznej mającej ścisły związek z majątkiem i finansami.
58 Zdaniem wnoszącej odwołanie określenie „Manufaktur” jest zaś używane w języku potocznym wyłącznie w odniesieniu do towarów. Zatem, co się tyczy usług, wyraz „Vermögensmanufaktur” wywołuje u właściwego kręgu odbiorców proces myślowy i nie jest bezpośrednio ani natychmiast kojarzony z zindywidualizowanymi usługami wysokiej jakości.
59 W drugiej kolejności Sąd ustalił według wnoszącej odwołanie opisowy charakter zakwestionowanego znaku towarowego w odniesieniu do usług „zarządzania w działalności handlowej” i „administrowania działalnością handlową” należących do klasy 35 w rozumieniu porozumienia nicejskiego na podstawie błędnej wykładni art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009.
60 Najpierw w pkt 73 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, że wyraz „Manufaktur” może odnosić się do miejsca świadczenia usług i że wyrażenie „Vermögensmanufaktur” można zatem uznać za wskazanie takiego miejsca. Z tego względu Sąd uznał, że usługi „zarządzania w działalności handlowej” i „administrowania działalnością handlową” mogą być świadczone w takiej „manufakturze majątku”.
61 Następnie w pkt 74 tego wyroku Sąd wskazał, że wyraz „Manufaktur” może odnosić się do zindywidualizowanych usług wysokiej jakości, wobec czego wyrażenie „manufaktura majątku” opisuje przeznaczenie usług „zarządzania w działalności handlowej” i „administrowania działalnością handlową” w tym znaczeniu, że wspomniane usługi rozumiane jako usługi wysokiej jakości umożliwiają uzyskanie majątku w sposób zindywidualizowany.
62 Wbrew zaś temu, czego wymaga art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, zakwestionowany znak nie zasadza się według wnoszącej odwołanie wyłącznie na wskazówce służącej do oznaczania w obrocie przeznaczenia takich usług. Usługi „zarządzania w działalność handlowej” i „administrowania działalnością handlową” są przeznaczone do zapewnienia sukcesu operacyjnego i gospodarczego przedsiębiorstwa. Nie są więc przeznaczone do uzyskiwania majątku.
63 Podobnie ewentualne wskazówki nawiązujące do usług „szczególnie wysokiej jakości” lub „usług zindywidualizowanych” nie odnoszą się według wnoszącej odwołanie do przeznaczenia tych usług.
64 W trzeciej kolejności Sąd również oparł się zdaniem wnoszącej odwołanie na błędnej interpretacji art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, stwierdzając w pkt 66–69 zaskarżonego wyroku, że zakwestionowany znak towarowy ma charakter opisowy względem usług należących do klasy 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.
65 Takie rozumowanie opiera się według wnoszącej odwołanie wyłącznie na twierdzeniu, zgodnie z którym określenie „Vermögensmanufaktur” jest rozumiane jako miejsce, w którym świadczone są usługi należące do wspomnianej klasy 36. To zaś co najwyżej dostawca tych usług jest tak oznaczany, a nie właściwość wspomnianych usług.
66 Ponadto uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest zdaniem wnoszącej odwołanie wewnętrznie sprzeczne. Podczas gdy w pkt 46 i 47 tego wyroku Sąd założył, że wyraz „Manufaktur” będzie postrzegany w sposób wykraczający poza pierwotne znaczenie jako odnoszący się do usług wysokiej jakości, z pkt 69 wspomnianego wyroku wynika, że co się tyczy usług należących do klasy 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, określenie to miałoby zachować swoje pierwotne znaczenie i odnosić się do konkretnego miejsca, w którym dane usługi są świadczone.
67 EUIPO twierdzi, że zarzut trzeci jest oczywiście bezzasadny.
Ocena Trybunału
68 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 256 TFUE i z art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie ogranicza się do kwestii prawnych. Wyłącznie Sąd jest właściwy do dokonania ustaleń i oceny istotnych okoliczności faktycznych oraz oceny dowodów. Ocena tych okoliczności faktycznych i dowodów nie stanowi zatem – z zastrzeżeniem przypadków ich przeinaczenia – kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym (zob. w szczególności wyrok z dnia 6 września 2018 r., Bundesverband Souvenir – Geschenke – Ehrenpreise/EUIPO, C‑488/16 P, EU:C:2018:673, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
69 Należy zaś stwierdzić, że, pod pozorem rzekomo błędnej wykładni art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 i jakoby wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wnosząca odwołanie ogranicza się do podważenia oceny okoliczności faktycznych, której Sąd dokonał w odniesieniu zarówno do sposobu postrzegania zakwestionowanego znaku towarowego przez właściwy krąg odbiorców, jak i do jego charakteru opisowego względem usług należących do klas 35 i 36 w rozumieniu porozumienia nicejskiego.
70 Wnosząca odwołanie zwraca się zatem w rzeczywistości do Trybunału o zastąpienie oceny dokonanej przez Sąd w ramach swobodnej oceny okoliczności faktycznych i dowodów, nie podnosząc jednak w tym względzie jakiegokolwiek ich przeinaczenia.
71 W rezultacie zarzut trzeci należy odrzucić jako niedopuszczalny.
W przedmiocie zarzutu czwartego
Argumentacja stron
72 W ramach zarzutu czwartego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd dokonał błędnego zastosowania art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, co doprowadziło go do stwierdzenia w pkt 113 zaskarżonego wyroku, iż zakwestionowany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego.
73 Podnosi ona najpierw, że w pkt 110 tego wyroku Sąd ogranicza się do wskazania, że w odniesieniu do rozpatrywanych usług ten znak towarowy jest wyraźnie i bezpośrednio postrzegany przez właściwy krąg odbiorców jako odnoszący się do usług wysokiej jakości oraz jako pozwalający oczekiwać, iż świadczenie takich usług przyniesie mu korzyść majątkową.
74 Następnie w pkt 111 wspomnianego wyroku Sąd ogranicza się zdaniem wnoszącej odwołanie do wskazania, że zakwestionowany znak towarowy nie jest wystarczająco oryginalny lub narzucający się ani wystarczająco nietypowy pod względem struktury formalnej, aby wymagać minimalnego wysiłku interpretacyjnego, przemyślenia lub analizy ze strony właściwego kręgu odbiorców, podczas gdy zgodnie z orzecznictwem Trybunału (wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 47), występowanie takich cech nie stanowi warunku niezbędnego dla ustalenia charakteru odróżniającego wskazania zachwalającego.
75 I tak, w szczególności w pkt 112 i 113 zaskarżonego wyroku Sąd uzasadnia swoje twierdzenie, zgodnie z którym zakwestionowany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, podnosząc jedynie, że jest on postrzegany przez właściwy krąg odbiorców jako wskazanie zachwalające lub informacja promocyjna w nawiązaniu do skuteczności tych usług.
76 Czyniąc to, Sąd naruszył zdaniem wnoszącej odwołanie orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym takie stwierdzenie nie wystarcza do uznania, że dany znak towarowy nie ma charakteru odróżniającego, ponieważ można by go jednocześnie postrzegać jako informację promocyjną i jako wskazanie pochodzenia mające charakter odróżniający (wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 44).
77 Sąd zatem ani nie dowiódł, ani wystarczająco nie uzasadnił braku charakteru odróżniającego zakwestionowanego znaku towarowego, jako że taki brak nie może zdaniem wnoszącej odwołanie tym bardziej zostać uzasadniony rzekomo opisowym charakterem wyrażenia „Vermögensmanufaktur”, skoro przesłanki określone w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 nie zostały spełnione.
78 EUIPO uważa, że zarzut czwarty jest oczywiście bezzasadny.
Ocena Trybunału
79 Argument wnoszącej odwołanie, zgodnie z którym Sąd naruszył prawo, stwierdzając w istocie, że zakwestionowany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 z tego tylko powodu, że wyrażenie „Vermögensmanufaktur” stanowi wskazanie zachwalające, opiera się na błędnym rozumieniu zaskarżonego wyroku.
80 W tym względzie należy zauważyć, że, po pierwsze, Sąd przypomniał w pkt 95 tego wyroku, iż znak towarowy, który ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. lit. c) rozporządzenia nr 207/2009, jest z tego powodu bezwzględnie pozbawiony charakteru odróżniającego.
81 Po drugie, w pkt 96 wspomnianego wyroku Sąd stwierdził, że jeśli natomiast znak towarowy nie ma charakteru opisowego w rozumieniu tego przepisu, niekoniecznie jest z tego powodu odróżniający oraz że w takim przypadku należy jeszcze zbadać, czy samoistnie jest w stanie pełnić podstawową funkcję znaku towarowego, jaką jest wskazywanie pochodzenia handlowego danego towaru lub danej usługi, aby umożliwić konsumentowi nabywającemu towar lub usługę oznaczone danym znakiem towarowym dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru, jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru, jeśli było ono negatywne.
82 Ponadto w pkt 99 zaskarżonego wyroku Sąd przypomniał również, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału zachwalająca konotacja słownego znaku towarowego nie wyklucza, że nadaje się on do zagwarantowania konsumentom pochodzenia towarów lub usług nim oznaczonych. W ten sposób znak towarowy może być postrzegany przez właściwy krąg odbiorców równocześnie jako sformułowanie reklamowe i jako wskazanie pochodzenia handlowego towarów lub usług oznaczonych tym znakiem (wyrok z dnia 21 stycznia 2010 r., Audi/OHIM, C‑398/08 P, EU:C:2010:29, pkt 45).
83 Jednakże w pkt 111 tego wyroku Sąd zauważył, że zakwestionowany znak towarowy nie jest ani wystarczająco oryginalny, ani narzucający się, ani nie posiada formalnie nietypowej struktury, aby wymagać minimalnego wysiłku interpretacyjnego, przemyślenia lub analizy ze strony właściwego kręgu odbiorców, wobec czego krąg ten będzie się zatem skłaniać do kojarzenia go od razu z oznaczonymi nim usługami.
84 W tych okolicznościach Sąd wywiódł z powyższego, że nie można dopuścić, by przedsiębiorstwo mogło zmonopolizować wyrażenie „Vermögensmanufaktur” jako unijny znak towarowy, podczas gdy znak ten nie pozwala właściwemu kręgowi odbiorców na odróżnienie usług świadczonych przez to przedsiębiorstwo od usług świadczonych przez inne przedsiębiorstwa z tego samego sektora działalności.
85 Z tego względu Sąd stwierdził w pkt 112 wspomnianego wyroku, że właściwy krąg odbiorców nie skłania się do postrzegania w zakwestionowanym znaku towarowym, oprócz informacji promocyjnej, wskazania szczególnego pochodzenia handlowego umożliwiającego mu dokonanie przy późniejszym zakupie takiego samego wyboru, jeśli doświadczenie okazało się pozytywne, lub dokonanie odmiennego wyboru, jeśli było ono negatywne.
86 Wynika z tego, że wnosząca odwołanie nie może twierdzić, iż stwierdzenie Sądu, zgodnie z którym – jak wynika z pkt 113 zaskarżonego wyroku – zakwestionowany znak towarowy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, jest jedynie uzasadnione zachwalającym charakterem tego znaku towarowego.
87 Z powyższego wynika, że zarzut czwarty należy oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutów piątego i szóstego
Argumentacja stron
88 Poprzez zarzuty piąty i szósty wnosząca odwołanie twierdzi, że uznając w pkt 123–133 i 135–148 zaskarżonego wyroku, iż przedstawione przez interwenienta w pierwszej instancji sporne załączniki 26–30 nie zostały uwzględnione przez Izbę Odwoławczą w decydujący sposób w ramach dokonywanej przez nią oceny zdolności rejestrowej zakwestionowanego znaku towarowego, Sąd naruszył, po pierwsze, art. 75 zdanie drugie rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym decyzje EUIPO opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag, a po drugie, art. 76 ust. 2 tego rozporządzenia, według którego EUIPO nie może – jak twierdzi wnosząca odwołanie – wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie.
89 Co się tyczy spornych załączników 27, 29 i 30, Sąd stwierdził w pkt 125 i 141 zaskarżonego wyroku, że nie zostały one wyraźnie wymienione w ramach oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą.
90 O ile zaś wnosząca odwołanie przyznaje, że Izba Odwoławcza nie poczyniła wyraźnego odniesienia do tych załączników, o tyle twierdzi ona, że brzmienie pkt 29 i 40 spornej decyzji zostało przejęte ze spornego załącznika 29. Tym samym zdaniem wnoszącej odwołanie załącznik ten został wzięty pod uwagę przez Izbę Odwoławczą, a wnosząca odwołanie nie miała możliwości przedstawienia swoich uwag w przedmiocie spornych załączników.
91 Ponadto Sąd, oddaliwszy szczegółowe zarzuty dotyczące naruszenia art. 75 zdanie drugie i art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 wyłącznie na tej podstawie, że sporne załączniki 27, 29 i 30 nie zostały wyraźnie wymienione w spornej decyzji, nie zbadał zdaniem wnoszącej odwołanie, czy załączniki te stanowiły decydujące czynniki w ramach oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą, czy też jedynie dodatkowe dowody.
92 Co się tyczy spornych załączników 26 i 28, Sąd uznał zdaniem wnoszącej odwołanie w szczególności w pkt 128, 132 i 142 zaskarżonego wyroku, że nie były one rozstrzygające dla oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą i że stanowią one jedynie dowody uzupełniające.
93 Jeśli chodzi zaś o sporny załącznik 28, dotyczy on według wnoszącej odwołanie właśnie tego samego niemieckiego znaku towarowego Finanzmanufaktur co znak wskazany w załączniku 29, który został przejęty w tym samym brzmieniu przez Izbę Odwoławczą. Oczywiste jest zatem, że Izba Odwoławcza również uwzględniła ów załącznik 28 w ramach swojej oceny.
94 Jeżeli chodzi o załącznik 26, odnosi się on do decyzji niemieckiego urzędu ds. patentów i znaków towarowych dotyczącej zdolności rejestrowej znaku towarowego Kredimanufaktur. Jako że uzasadnienie tej decyzji zostało przejęte prawie dosłownie przez Izbę Odwoławczą, zdaniem wnoszącej odwołanie błędne jest twierdzenie Sądu, zgodnie z którym załącznik ten jest tylko dodatkowym dowodem i nie był rozstrzygający w ramach oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą.
95 EUIPO twierdzi, że zarzuty piąty i szósty są oczywiście bezzasadne.
Ocena Trybunału
96 W zakresie, w jakim można zauważyć podobieństwa spornych załączników z uzasadnieniem spornej decyzji, jak to podnosi wnosząca odwołanie, nie można zaprzeczyć, że przytoczenie dowodów, które nie zostały przedstawione w odpowiednim terminie i co do których strony nie miały możliwości przedstawiania swoich uwag, zasługuje na krytykę. Należy jednak zauważyć, że w pkt 128, 130 i 131 zaskarżonego wyroku Sąd zauważył, iż Izba Odwoławcza mogła oprzeć swoje rozumowanie na przedstawionych przez interwenienta w pierwszej instancji innych załącznikach, do których odnoszą się w szczególności pkt 43 i 50 zaskarżonego wyroku i co do których jest bezsporne, że zostały one przedstawione w odpowiednim terminie, że wnosząca odwołania je znała oraz że mogła ona przedstawić uwagi w tym względzie.
97 Sąd wywiódł na tej podstawie w pkt 132 i 142 tego wyroku, że sporne załączniki nie były rozstrzygające dla oceny dokonanej przez Izbę Odwoławczą i że były one jedynie dodatkowymi dowodami.
98 W związku z tym należy stwierdzić, że w ramach swojego odwołania wnoszą je ogranicza się w istocie do powtórzenia argumentów przedstawionych w pierwszej instancji, bez wskazania, w jaki sposób Sąd naruszył prawo, gdy uznał w pkt 134 i 144 zaskarżonego wyroku, że zarzuty dotyczące ewentualnego uwzględnienia spornych załączników przez Izbę Odwoławczą są bezskuteczne.
99 W rezultacie zarzuty piąty i szósty należy odrzucić jako niedopuszczalne.
100 Z powyższego wynika, że odwołanie należy w części odrzucić, a w pozostałym zakresie oddalić.
Koszty
101 Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.
102 Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
103 Ponieważ EUIPO wniosło o obciążenie wnoszącej odwołanie kosztami postępowania, a ta przegrała sprawę, należy obciążyć ją, poza jej własnymi kosztami, także kosztami poniesionymi przez EUIPO.
Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołanie zostaje w części odrzucone, a w pozostałym zakresie oddalone.
2) VM Vermögens-Management GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).
Podpisy