POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)

z dnia 27 września 2011 r.

Sprawa F‑82/07

Daniel Dittert

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu za 2006 r. – Nowa struktura zatrudnienia – Wydłużenie ścieżki kariery poprzez wprowadzenie nowych grup zaszeregowania, które nie mają odpowiedników w dawnym regulaminie pracowniczym – Zastosowanie art. 45 regulaminu pracowniczego, załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, jak również ogólnych przepisów wykonawczych, obowiązujących od 2005 r. – Zasada równego traktowania – Moc wsteczna decyzji w sprawie awansu od daty sprzed dnia 1 maja 2004 r. – Środki przejściowe – Skarga w sposób oczywisty podlegająca oddaleniu

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której D. Dittert żąda tytułem głównym stwierdzenia nieważności decyzji, w drodze której został awansowany do grupy zaszeregowania A*9 zamiast do A*10 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżący i Komisja pokrywają swoje własne koszty. Rada, interwenient, pokrywa własne koszty.

Streszczenie

1.      Postępowanie – Orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem – Przesłanki – Skarga oczywiście niedopuszczalna lub oczywiście pozbawiona podstawy prawnej – Zakres

(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 76)

2.      Urzędnicy – Awans – Właściwe przepisy – Postępowanie w sprawie awansu za 2004 r.

(regulamin pracowniczy, art. 45, załącznik XIII, art. 6 akapit drugi; rozporządzenie Rady nr 723/2004, motyw 37)

3.      Urzędnicy – Awans – Przyjęcie nowego systemu awansowania – Przejście od dawnego do nowego systemu

(regulamin pracowniczy, art. 45)

4.      Urzędnicy – Awans – Właściwe przepisy – Zasada ciągłości kariery zawodowej – Zasada nieustanowiona w prawie Unii

1.      Zgodnie z art. 76 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, jeżeli skarga jest, w całości lub w części, oczywiście niedopuszczalna albo oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, orzec postanowieniem z uzasadnieniem. W zakresie tego przepisu mieszczą się wszystkie skargi oczywiście podlegające oddaleniu ze względów związanych z istotą sprawy.

(zob. pkt 38, 39)

2.      Gdy do regulaminu pracowniczego wprowadza się zmiany legislacyjne, zważywszy, że zatrudniony już personel może być w stanie powoływać się na uzasadnione oczekiwania i prawa nabyte pod rządami przepisów regulaminu pracowniczego obowiązujących przed zmianą, może być konieczne przyjęcie przez prawodawcę środków przejściowych.

Do celów ustalenia struktury zatrudnienia, w odniesieniu do której powinna wywierać skutki decyzja w sprawie awansu urzędnika w ramach postępowania w sprawie awansu następującego po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego w dniu 1 maja 2004 r., art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wprowadza rozróżnienie między datą wydania takiej decyzji a datą, od której wywiera ona skutki, wskazując datę wywarcia skutków. Zgodnie z tym przepisem dla awansu mającego miejsce przed dniem 1 maja 2004 r. wyższy stopień zaszeregowania, o którym mowa w art. 45 nowego regulaminu pracowniczego, ustala się nie na podstawie struktury zatrudnienia wynikającej z nowego regulaminu pracowniczego, lecz tej określonej w dawnym regulaminie pracowniczym. Przepis ten jest zatem przepisem przejściowym, który umożliwia zagwarantowanie danym urzędnikom, że dawna struktura zatrudnienia będzie stosowana do awansów wywołujących skutki przed dniem 1 maja 2004 r.

Zakres zastosowania art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego może obejmować wyłącznie decyzje w sprawie awansu wydane w ramach postępowania w sprawie awansu za 2004 r., wywołujące skutki przed dniem 1 maja 2004 r., a więc nie ma on zastosowania do urzędników, którzy w dniu 30 kwietnia 2004 r. nie otrzymali awansu w ramach postępowania za 2004 r., a w każdym razie nie otrzymali awansu ze skutkiem przed dniem 1 maja 2004 r.

W tym względzie, skoro postępowanie w sprawie awansu odbywa się co roku i zawsze wywołuje skutki wsteczne ograniczone do danego postępowania, jeżeli instytucja postanawia nadać moc wsteczną niektórym decyzjom w sprawie awansu, aby stały się one skuteczne w dacie przypadającej przed dniem 1 maja 2004 r., decyzja ta nie jest obarczona niezgodnością z prawem, ponieważ jej podstawę prawną stanowi art. 6 akapit drugi załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 56, 60, 61, 104)

3.      Urzędnicy mogący ubiegać się o awans na wyższy stopień zaszeregowania w dniu 30 kwietnia 2004 r., przed wejściem w życie nowego regulaminu, którzy jednak zostali awansowani w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r., nie są w takiej samej sytuacji prawnej i faktycznej, jak urzędnicy zaszeregowani w tej samej grupie, mogący ubiegać się o awans do wyższej grupy zaszeregowania w dniu 30 kwietnia 2004 r., którzy faktycznie otrzymali awans w ramach postępowania w sprawie awansu za 2004 r.

Zgodnie z przepisami prawnymi regulującymi awans zawodowy urzędników z oceny osiągnieć, którą ma obowiązek przeprowadzić organ powołujący dla każdego corocznego postępowania w sprawie oceny wynika bowiem, że po dokonaniu tej oceny awansowani są wyłącznie urzędnicy o największych osiągnięciach na przestrzeni danego okresu. W tym względzie faktyczna i prawna sytuacja urzędników, co do których uznano, że mieli mniejsze osiągnięcia na przestrzeni danego okresu, oraz sytuacja ich faktycznie awansowanych współpracowników jest zasadniczo odmienna. Pierwsi z nich nie należą więc do tej samej grupy osób co ich awansowani współpracownicy i nie mogą powoływać się na równość traktowania.

Ponadto w braku zawartego w regulaminie pracowniczym upoważnienia dla instytucji do przyjmowania środków przejściowych stanowiących odstępstwo, w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r., od bezpośredniego zastosowania nowej struktury zatrudnienia, zaniechanie przyjęcia przez instytucję tego rodzaju środków nie narusza ani zasady równego traktowania, ani ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej, ani też ochrony uzasadnionych oczekiwań.

(zob. pkt o76–78, 95, 96)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑443/07 P Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, 22 grudnia 2008 r., pkt 99

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑58/05 Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, 11 lipca 2007 r., pkt 86, 113

4.      Prawo Unii nie ustanawia wyraźnie ani zasady ciągłości kariery zawodowej, ani zasady prawa do kariery zawodowej. Orzecznictwo ustanowiło natomiast zasadę ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej jako szczególną postać zasady równego traktowania mającą zastosowanie do urzędników.

(zob. pkt 79, 80, 108)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑33/07 Toronjo Benitez przeciwko Komisji, 5 marca 2008 r., pkt 87