ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(μονομελές)

της 18ης Ιουνίου 2013

Υπόθεση F‑143/11

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση – Απόρριψη από την ΑΔΑ αιτήσεως περί αποδόσεως των δικαστικών εξόδων – Προσφυγή ακυρώσεως που έχει το ίδιο αντικείμενο με αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων – Προδήλως απαράδεκτο»

Αντικείμενο:      Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο L. Marcuccio ζητεί, μεταξύ άλλων, την ακύρωση της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί απορρίψεως της αιτήσεώς του της 16ης Αυγούστου 2011, καθώς και την καταβολή ποσού 3 316,31 ευρώ, πλέον τόκων υπερημερίας και χρηματικών ποινών, ως μέρους των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε λόγω της δίκης στην υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Φεβρουαρίου 2011, F‑81/09, Marcuccio κατά Επιτροπής (στο εξής: απόφαση της 15ης Φεβρουαρίου 2011, κατά της οποίας έχει ασκηθεί αναίρεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπόθεση T‑238/11 P).

Απόφαση:      Η προσφυγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Ο L. Marcuccio φέρει τα δικαστικά έξοδά του και τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Περίληψη

1.      Ένδικη διαδικασία – Απόφαση υπό τη μορφή αιτιολογημένης διατάξεως – Προϋποθέσεις – Προσφυγή προδήλως απαράδεκτη ή προδήλως νόμω αβάσιμη – Περιεχόμενο

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 76)

2.      Ένδικη διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Άσκηση προσφυγής που έχει το ίδιο αντικείμενο με αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων – Απαράδεκτο

(Άρθρο 270 ΣΛΕΕ· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 92 § 1· Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 91)

1.       Δυνάμει του άρθρου 76 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, όταν η προσφυγή είναι, εν όλω ή εν μέρει, προδήλως απαράδεκτη, το Δικαστήριο ΔΔ μπορεί, χωρίς να συνεχίσει τη διαδικασία, να αποφανθεί με αιτιολογημένη διάταξη.

Συναφώς, όταν, από την ανάγνωση της δικογραφίας της υποθέσεως, το δικάζον τμήμα, εκτιμώντας ότι έχει επαρκώς διαφωτιστεί από τα έγγραφα της εν λόγω δικογραφίας, είναι εντελώς πεπεισμένο για το προδήλως απαράδεκτο της προσφυγής και επιπλέον κρίνει ότι η διεξαγωγή επ’ ακροατηρίου συζητήσεως δεν θα μπορέσει να παράσχει το οποιοδήποτε νέο στοιχείο εν προκειμένω, η με αιτιολογημένη διάταξη απόρριψη της προσφυγής, βάσει του άρθρου 76 του Κανονισμού Διαδικασίας, όχι μόνο συμβάλλει στην οικονομία της δίκης, αλλά και απαλλάσσει τους διαδίκους από τα έξοδα που θα συνεπαγόταν η διεξαγωγή επ’ ακροατηρίου συζητήσεως.

(βλ. σκέψεις 16 και 17)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 25 Απριλίου 2012, F‑108/11, Oprea κατά Επιτροπής, σκέψη 12 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.      Το υπαλληλικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλέπει ειδική διαδικασία καθορισμού των δικαστικών εξόδων, εφόσον οι διάδικοι ερίζουν ως προς το ύψος και τη φύση των αποδοτέων εξόδων μετά την έκδοση αποφάσεως με την οποία το Δικαστήριο ΔΔ επέλυσε την ένδικη διαφορά και αποφάνθηκε επί της κατανομής των δικαστικών εξόδων. Έτσι, κατά το άρθρο 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, αν γεννηθεί αμφισβήτηση σχετικά με το ύψος και τη φύση των αποδοτέων εξόδων, το Δικαστήριο ΔΔ αποφαίνεται με αιτιολογημένη διάταξη που δεν υπόκειται σε ένδικο μέσο, κατόπιν αιτήσεως του ενδιαφερόμενου διαδίκου και αφού ο αντίδικος υποβάλει τις παρατηρήσεις του.

Εξάλλου, η ειδική διαδικασία την οποία προβλέπει το άρθρο 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας και η οποία έχει ως αντικείμενο τον καθορισμό των δικαστικών εξόδων αποκλείει τη διεκδίκηση των ίδιων ποσών ή ποσών που δαπανήθηκαν για τους ίδιους σκοπούς στο πλαίσιο ενδίκου βοηθήματος που ασκείται σύμφωνα με τα άρθρα 90 και 91 του ΚΥΚ. Επομένως, ο προσφεύγων δεν μπορεί, βάσει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ και του άρθρου 91 του ΚΥΚ, να ασκήσει παραδεκτώς προσφυγή ακυρώσεως που να έχει στην πραγματικότητα το ίδιο αντικείμενο με την αίτηση καθορισμού των δικαστικών εξόδων. Τούτο ισχύει στην περίπτωση προσφυγής ακυρώσεως κατά αποφάσεως περί απορρίψεως αιτήσεως με την οποία ο προσφεύγων ζητεί από την αρμόδια για τους διορισμούς αρχή την απόδοση ποσού ως δικαστικών εξόδων.

(βλ. σκέψεις 19, 20 και 22)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 16 Ιουλίου 2009, C‑440/07 P, Επιτροπή κατά Schneider Electric

ΓΔΕΕ: 11 Ιουλίου 2007, T‑351/03, Schneider Electric κατά Επιτροπής, σκέψη 297

ΔΔΔΕΕ: 10 Νοεμβρίου 2009, F‑70/07, Marcuccio κατά Επιτροπής, σκέψη 17· 20 Ιουνίου 2011, F‑67/10, Marcuccio κατά Επιτροπής, σκέψη 21, που αποτελεί αντικείμενο εκκρεμούς αιτήσεως αναιρέσεως ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπόθεση T‑475/11 P