POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 10 września 2007 r.
Sprawa F‑146/06
Michael Alexander Speiser
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Członkowie personelu tymczasowego – Wynagrodzenie – Dodatek zagraniczny – Złożenie zażalenia z przekroczeniem terminu – Oczywista niedopuszczalność
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której M.A. Speiser żąda stwierdzenia nieważności decyzji sekretariatu generalnego Parlamentu z dnia 11 września 2006 r. oddalającej jego zażalenie na odmowę przyznania mu dodatku zagranicznego.
Orzeczenie: Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Skarżący pokryje jedną trzecią własnych kosztów postępowania. Parlament pokryje oprócz własnych kosztów postępowania, dwie trzecie kosztów poniesionych przez skarżącego.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Termin
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 46)
2. Postępowanie – Koszty – Zwrot – Szczególne powody
(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 87 § 3 akapit pierwszy; decyzja Rady 2004/752, art. 3 ust. 4)
1. Niedopuszczalne jest obejście przez urzędnika lub członka personelu tymczasowego terminów do wniesienia zażalenia i skargi ustanowionych w art. 90 i art. 91 regulaminu pracowniczego poprzez zakwestionowanie, w drodze złożenia wniosku, wcześniejszej decyzji, niezaskarżonej w terminie, gdyż wniosek o ponowne zbadanie decyzji, która stała się ostateczna, może uzasadnić jedynie wystąpienie nowej okoliczności faktycznej istotnej dla sprawy.
Za nową okoliczność faktyczną, która umożliwiłaby odstępstwo od terminów obowiązujących zgodnie z art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego nie można uznać okoliczności, że administracja na wniosek urzędnika lub członka personelu tymczasowego ponownie zbadała jego sprawę w celu przedstawienia mu dodatkowych informacji. W tym zakresie pismo od administracji, zgodnie z którym decyzja odmowna pozostaje niezmieniona, stanowi jedynie potwierdzenie tej wcześniejszej decyzji i w efekcie nie może skutkować rozpoczęciem biegu nowego terminu na złożenie skargi.
(zob. pkt 22, 27)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 127/84 Esly przeciwko Komisji, 15 maja 1985 r., Rec. str. 1437, pkt 10; sprawa 153/85 Trenti przeciwko EKES, 10 lipca 1986 r., Rec. str. 2427, pkt 13
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑144/03 Schmit przeciwko Komisji, 4 maja 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑101, II‑465, pkt 147; sprawa T‑358/03 Krahl przeciwko Komisji, 7 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑215, II‑993, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd do Spraw Służby Publicznej: sprawa F‑11/05 Chassagne przeciwko Komisji, 29 czerwca 2006 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑1‑65, II‑A‑1‑241, pkt 24
2. Zgodnie z art. 87 § 3 akapit pierwszy regulaminu w wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną podzielone.
W tym zakresie okoliczność, że w ramach skargi odrzuconej ze względu na przekroczenie terminu na złożenie zażalenia administracja przynajmniej częściowo była źródłem opóźnienia w złożeniu zażalenia poprzez zachęcanie zainteresowanego do złożenia zażalenia na akt potwierdzający, który nie jest aktem niekorzystnym, stanowi wypadek szczególny, uzasadniający podział między daną instytucję a skarżącego urzędnika kosztów poniesionych przez tego ostatniego w związku z prowadzeniem postępowania.
Poza tym o ile bezsporne jest, że strona może zawsze powołać się na normę bezwzględnie wiążącą w odniesieniu do dopuszczalności skargi, o tyle fakt, że dana instytucja powołuje się przed sądem na potwierdzający charakter aktu, po tym, jak wywołała u urzędnika mylne wrażenie, że akt ten może być przedmiotem zażalenia, wydaje się być niezgodny z zasadą dobrej wiary, która powinna stanowić podstawę stosunków między instytucjami wspólnotowymi a ich urzędnikami.
(zob. pkt 30–33)