POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania)
z dnia 5 grudnia 2019 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Przyjmowanie odwołań do rozpoznania – Artykuł 170b regulaminu postępowania przed Trybunałem – Wniosek niewykazujący istotności danej kwestii dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii – Nieprzyjęcie odwołania do rozpoznania
W sprawie C‑664/19 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 4 września 2019 r.,
Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o., z siedzibą w Częstochowie (Polska), reprezentowana przez C. Rogulę, adwokata,
wnosząca odwołanie,
w której drugą stroną postępowania są:
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO),
strona pozwana w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania),
w składzie: R. Silva de Lapuerta, wiceprezes Trybunału, E. Juhász (sprawozdawca) i C. Lycourgos, sędziowie,
sekretarz: A. Calot Escobar,
uwzględniając wniosek sędziego sprawozdawcy i po wysłuchaniu M. Szpunara, rzecznika generalnego,
wydaje następujące
Postanowienie
1 W odwołaniu Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o. wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 czerwca 2019 r., Agencja Wydawnicza Technopol/EUIPO (200 PANORAMICZNYCH i in.) (od T‑117/18 do T‑121/18, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2019:447), na mocy którego oddalono jej skargę o stwierdzenie nieważności pięciu decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 15 grudnia 2017 r. (sprawy R 2194/2016‑5, R 2195/2016‑5, R 2200/2016‑5, R 2201/2016‑5 i R 2208/2016‑5) (zwanych dalej „spornymi decyzjami”), dotyczących rejestracji oznaczeń słownych 200 PANORAMICZNYCH, 300 PANORAMICZNYCH, 400 PANORAMICZNYCH, 500 PANORAMICZNYCH i 1000 PANORAMICZNYCH jako unijnych znaków towarowych (zwanych dalej „zgłoszonymi znakami towarowymi”).
W sprawie przyjęcia odwołania do rozpoznania
2 Na mocy art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przypadku odwołania wniesionego od orzeczenia Sądu dotyczącego decyzji niezależnej izby odwoławczej EUIPO Trybunał decyduje wcześniej o jego przyjęciu do rozpoznania.
3 Na podstawie art. 58a akapit trzeci tego statutu odwołanie przyjmuje się do rozpoznania, w całości lub w części, zgodnie ze szczegółowymi przepisami określonymi w regulaminie postępowania przed Trybunałem, jeżeli występuje w nim kwestia istotna dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
4 Zgodnie z brzmieniem art. 170a § 1 regulaminu postępowania w sytuacjach, o których mowa w art. 58a akapit pierwszy statutu Trybunału, wnoszący odwołanie załącza do niego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, w którym wyjaśnia, jakiej kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii ono dotyczy, i który zawiera wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie tego wniosku.
5 Zgodnie z art. 170b § 3 tego regulaminu w przedmiocie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania Trybunał orzeka postanowieniem z uzasadnieniem.
6 Na poparcie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania wnosząca odwołanie podnosi, że odwołanie dotyczy kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
7 Po pierwsze, za kwestię istotną dla jedności prawa Unii wnosząca odwołanie uważa okoliczność, że Sąd, skoro ustalił, że EUIPO zarejestrowało wcześniejszy znak towarowy „100 PANORAMICZNYCH”, powinien był stwierdzić nieważność decyzji Piątej Izby Odwoławczej EUIPO, która zakwalifikowała zgłoszone znaki towarowe jako opisowe. Wnosząca odwołanie twierdzi, że taka różna ocena podobnych oznaczeń słownych narusza jedność prawa Unii w zakresie, w jakim zgłoszonym znakom towarowym odmówiono przyznania ochrony pomimo dopuszczenia do rejestracji oznaczenia słownego „100 PANORAMICZNYCH”.
8 Ponadto wnosząca odwołanie twierdzi, że fakt, iż odmowa dokonania rejestracji przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej została uznana za przesłankę uzasadniającą odmowę rejestracji zgłoszonych znaków towarowych, stanowi naruszenie zasady autonomii systemu ochrony unijnych znaków towarowych, którą to autonomię należy rozumieć zgodnie z wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r., ThyssenKrupp Steel Europe/OHIM (Highprotect) (T‑565/10, niepublikowanego, EU:T:2012:107, pkt 27).
9 Po drugie, wnosząca odwołanie wskazuje, że odwołanie dotyczy także innej kwestii istotnej dla jedności prawa Unii, a mianowicie niemożności zarejestrowania należących do niej znaków odnoszących się do tytułów czasopism, która to niemożność, wobec braku innego systemu ochrony oznaczeń stanowiących tytuły prasowe w prawie Unii, całkowicie pozbawia wnoszącą odwołanie ochrony prawnej. Ten brak szczegółowych uregulowań dotyczących tytułów prasowych doprowadza do znacznego i nieuprawnionego zróżnicowania poziomu ochrony między przedsiębiorcami działającymi na rynku wydawniczym a przedsiębiorcami działającymi na innych rynkach.
10 Po trzecie, jako ostatnią z kwestii istotnych dla jedności prawa Unii wnosząca odwołanie wskazuje okoliczność, że Sąd powinien był uznać przeciętnego konsumenta za stosunkowo dobrze poinformowanego, a nie za właściwie poinformowanego.
11 Po czwarte, wnosząca odwołanie podnosi, że jej odwołanie dotyczy kwestii istotnych dla spójności prawa Unii, ponieważ Sąd błędnie ustanowił dodatkowy, dotyczący fantazyjnego charakteru, wymóg dla dokonania rejestracji zgłoszonych znaków towarowych, w przypadku których odmówił on uznania takiego charakteru, a także błędnie zastosował do niniejszej sprawy wyrok z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee (C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 49), naruszając w ten sposób zasadę pewności prawa poprzez nieuprawnioną rozszerzającą wykładnię tego wyroku, który dotyczył charakteru odróżniającego konkretnego znaku towarowego nawiązującego do pochodzenia geograficznego towarów, które to towary były ponadto opatrzone nazwą przedsiębiorcy tożsamą z nazwą geograficznego miejsca pochodzenia.
12 Po piąte, wnosząca odwołanie, twierdząc, że jej odwołanie dotyczy kwestii istotnej dla rozwoju prawa Unii, podnosi naruszenie art. 4 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1) ze względu na to, że przesłanka dotycząca możliwości odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innych przedsiębiorstw została zastosowana w niniejszej sprawie bez odniesienia się do charakterystyki nietypowego rynku, jakim jest rynek periodyków i czasopism.
13 Na wstępie należy zauważyć, że to na wnoszącej odwołanie spoczywa ciężar wykazania, iż kwestie podnoszone w odwołaniu są istotne dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 16 września 2019 r., Kiku/CPVO, C‑444/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:746, pkt 11).
14 Należy także wskazać, że – jak wynika z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z art. 170b § 4 regulaminu postępowania przed Trybunałem – wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania musi zawierać wszystkie niezbędne elementy, aby umożliwić Trybunałowi rozstrzygnięcie w przedmiocie przyjęcia odwołania do rozpoznania oraz określenie, w przypadku częściowego przyjęcia tego odwołania, zarzutów lub części odwołania, których powinna dotyczyć odpowiedź na odwołanie. W istocie, jako że przewidziany w art. 58a tego statutu mechanizm wstępnego przyjmowania odwołań do rozpoznania ma na celu ograniczenie kontroli sprawowanej przez Trybunał do kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, jedynie zarzuty podnoszące takie kwestie i wykazane przez wnoszącego odwołanie powinny być rozpoznawane przez Trybunał w ramach procedury odwoławczej (postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 14 i przytoczone tam orzecznictwo).
15 Wobec powyższego wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien w każdym wypadku w sposób jasny i precyzyjny wskazywać zarzuty, na których odwołanie się opiera, z taką samą precyzją i jasnością określać kwestię prawną podnoszoną w każdym zarzucie, precyzować, czy ta kwestia jest istotna dla jedności, spójności czy dla rozwoju prawa Unii oraz w konkretny sposób przedstawiać powody, dla których owa kwestia jest istotna w świetle przywołanego kryterium. Co się tyczy w szczególności zarzutów odwołania, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien określać przepis prawa Unii lub orzecznictwo, które miałby naruszać zaskarżony wyrok, zawierać zwięzłe wyjaśnienie, na czym polega naruszenie prawa, którego miałby się dopuścić Sąd, oraz wskazywać, w jakim zakresie owo naruszenie miało wpływ na sentencję zaskarżonego wyroku. W przypadku gdy podnoszone naruszenie prawa wynika z naruszenia orzecznictwa, wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania powinien przedstawiać w sposób zwięzły, lecz jasny i precyzyjny, po pierwsze, gdzie występuje domniemana sprzeczność, poprzez wskazanie zarówno punktów zaskarżonego wyroku lub postanowienia, które wnoszący odwołanie podważa, jak i punktów orzeczenia Trybunału lub Sądu, które jakoby miały pozostać nieuwzględnione, a po drugie, konkretne powody, dla których taka sprzeczność stanowi kwestię istotną dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii (postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 15 i przytoczone tam orzecznictwo).
16 W rezultacie wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, który nie zawiera elementów wyszczególnionych w poprzednim punkcie, od samego początku nie pozwala na wykazanie, że odwołanie dotyczy kwestii istotnej dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii, która uzasadnia przyjęcie go do rozpoznania (postanowienie z dnia 24 października 2019 r., Porsche/EUIPO, C‑613/19 P, EU:C:2019:905, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo).
17 W rozpatrywanym tu przypadku, co się tyczy, po pierwsze, argumentacji przywołanej w pkt 7 niniejszego postanowienia, należy zauważyć, że wnosząca odwołanie nie wskazuje, dlaczego okoliczność, że ustalenie przez Sąd faktu wcześniejszego zarejestrowania znaku towarowego „100 PANORAMICZNYCH” nie doprowadziło do stwierdzenia nieważności spornych decyzji, może przekładać się na poruszenie kwestii istotnej dla jedności prawa Unii. W tym względzie wskazania wymaga, że zgodność z prawem decyzji izb odwoławczych należy oceniać wyłącznie na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami, lub rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez sąd Unii, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej instancji EUIPO (zob. podobnie wyrok z dnia 15 września 2005 r., BioID/OHIM, C‑37/03 P, EU:C:2005:547, pkt 47).
18 W odniesieniu do argumentacji przedstawionej w pkt 8 niniejszego postanowienia należy podkreślić, że z jednej strony Sąd w sposób jasny, szczegółowy i zniuansowany przedstawił w pkt 105–109 zaskarżonego wyroku względy uzasadniające to, że z zastrzeżeniem autonomii systemu ochrony unijnych znaków towarowych rejestracje dokonane już w państwach członkowskich stanowią czynnik, który – choć nie jest rozstrzygający i nie może wiązać izby odwoławczej w okolicznościach, w których uważa ona, że zgłoszony znak towarowy koliduje z bezwzględnymi przesłankami odmowy rejestracji – może być brany pod uwagę przy dokonywaniu rejestracji unijnego znaku towarowego. Z drugiej strony wnosząca odwołanie w żaden sposób nie wykazuje, że w zaskarżonym wyroku Sąd odbiegł, bez wskazania uzasadnienia, od pkt 27 wyroku z dnia 6 marca 2012 r., ThyssenKrupp Steel Europe/OHIM (Highprotect) (T‑565/10, niepublikowanego, EU:T:2012:107). Ponadto lektura pkt 28 przywołanego tu wyroku, do którego w sposób wyraźny odniesiono się w pkt 105 zaskarżonego wyroku, ukazuje, że w rzeczywistości Sąd nie odszedł od swojego orzecznictwa.
19 Po drugie, co się tyczy argumentacji przybliżonej w pkt 9 niniejszego postanowienia, zgodnie z którą niedopuszczenie przez Sąd znaku towarowego wnoszącej odwołanie do rejestracji pozbawiłoby przedsiębiorstwa z rynku wydawniczego środków ochrony ich tytułów prasowych, należy zauważyć, że wnosząca odwołanie nie precyzuje w sposób jasny naruszenia prawa, jakiego miałby się dopuścić Sąd przy stosowaniu rozporządzenia 2017/1001. Nie wykazuje ona również, dlaczego pominięcie specyfiki rynku wydawniczego – przy założeniu, że zostałoby dowiedzione – ma nieodzowne znaczenie dla jedności prawa Unii.
20 Po trzecie, jeżeli chodzi o przytoczony w pkt 10 niniejszego postanowienia argument dotyczący błędu, którego miałby się dopuścić Sąd przy ustaleniu stopnia poinformowania przeciętnego konsumenta, wnosząca odwołanie nie wykazuje, w jaki sposób ten błąd – przy założeniu, że zostanie dowiedziony – miałby wpłynąć na jedność prawa Unii.
21 Po czwarte, w odniesieniu do argumentacji zawartej w pkt 11 niniejszego postanowienia, należy stwierdzić z jednej strony, że o ile wnosząca odwołanie utrzymuje, iż Sąd błędnie dodał wymóg posiadania charakteru fantazyjnego dla rejestracji zgłoszonych znaków towarowych, o tyle w ogóle nie wskazuje ona punktu zaskarżonego wyroku, w którym takie dodanie miałoby nastąpić. Otóż określenie „charakter fantazyjny” występujące w pkt 28 i 68 zaskarżonego wyroku, które zawierają przedstawienie argumentów wnoszącej odwołanie, pojawia się jedynie raz w części obejmującej ocenę Sądu, w pkt 51 zaskarżonego wyroku, przy czym ten ostatni punkt ogranicza się do przywołania wypowiedzi wnoszącej odwołanie i nie wspomina o żadnym wymogu dla rejestracji zgłoszonych znaków towarowych.
22 Z drugiej strony, co się tyczy argumentu wnoszącej odwołanie dotyczącego błędnego zastosowania przez Sąd do niniejszej sprawy wyroku z dnia 4 maja 1999 r., Windsurfing Chiemsee (C‑108/97 i C‑109/97, EU:C:1999:230, pkt 49), należy przypomnieć, że w świetle ciężaru dowodu, który spoczywa na składającym wniosek o przyjęcie odwołania do rozpoznania, taka argumentacja nie wystarczy sama w sobie do dowiedzenia, że odwołanie dotyczy kwestii istotnej dla spójności prawa Unii, a wnioskodawca powinien w tym zakresie dopełnić wszystkich wymogów wskazanych w pkt 15 niniejszego postanowienia (zob. podobnie postanowienie z dnia 7 października 2019 r., L’Oréal/EUIPO, C‑586/19 P, niepublikowane, EU:C:2019:845, pkt 16). Należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku wnosząca odwołanie nie spełniła tych wymogów.
23 Po piąte, jeżeli chodzi o argumentację przywołaną w pkt 12 niniejszego postanowienia, należy stwierdzić, że wnosząca odwołanie nie przedstawia w konkretny sposób, dlaczego naruszenie prawa, którego miałby się dopuścić Sąd, ma istotne znaczenie dla rozwoju prawa Unii. Wnosząca odwołanie ogranicza się w tym względzie jedynie do podkreślenia istotności ochrony tytułu jej czasopisma jako znaku towarowego. Ponadto należy zauważyć, że w pkt 129 zaskarżonego wyroku Sąd dopuścił hipotezę wnoszącej odwołanie, że na rynku periodyków tytuły prasowe są dla konsumenta jedynym sposobem odróżniania jednego towaru od drugiego. Niemniej jednak w tym samym punkcie Sąd zaznaczył, co nie zostało wyraźnie zakwestionowane przez wnoszącą odwołanie, że taka okoliczność tak czy inaczej nie może zwolnić tych tytułów ze spełnienia wymogów określonych w art. 7 rozporządzenia 2017/1001.
24 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że argumentacja przedstawiona przez wnoszącą odwołanie na poparcie wniosku o przyjęcie odwołania do rozpoznania nie pozwala na wykazanie, że owo odwołanie dotyczy kwestii istotnych dla jedności, spójności lub rozwoju prawa Unii.
25 W związku z powyższym odwołanie to nie powinno zostać przyjęte do rozpoznania.
W przedmiocie kosztów
26 Zgodnie z art. 137 regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości, który znajduje zastosowanie do postępowania odwoławczego na mocy art. 184 § 1 tego regulaminu, Trybunał orzeka o kosztach w postanowieniu kończącym postępowanie.
27 Ponieważ niniejsze postanowienie zostało wydane przed doręczeniem odwołania pozostałym uczestnikom postępowania, a w konsekwencji zanim mogli oni ponieść koszty, należy orzec, że wnosząca odwołanie pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanawia, co następuje:
1) Odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania.
2) Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o.o. pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 5 grudnia 2019 r.
Sekretarz | | Prezes izby ds. przyjmowania
odwołań do rozpoznania |
A. Calot Escobar | | R. Silva de Lapuerta |