Προσφυγή-αγωγή της 6ης Μαρτίου 2006 - Vienne κ.λπ. κατά Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

(Υπόθεση F-22/06)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγοντες-ενάγοντες: Philippe Vienne κ.λπ. (Bascharage, Λουξεμβούργο) [Εκπρόσωποι: G. Bounéou και F. Frabetti, δικηγόροι]

Καθού: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα του προσφεύγοντος

Οι προσφεύγοντες-ενάγοντες ζητούν από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης:

να ακυρώσει τη ρητή απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2005, με την οποία το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αρνήθηκε να παράσχει στους προσφεύγοντες την αρωγή που προβλέπεται στο άρθρο 24 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως (ΚΥΚ)

να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποκαταστήσει πλήρως τη ζημία που οι προσφεύγοντες-ενάγοντες υπέστησαν εκ του γεγονότος αυτού

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Οι προσφεύγοντες-ενάγοντες, όλοι τους μόνιμοι ή έκτακτοι υπάλληλοι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είχαν ζητήσει τη μεταφορά των κτηθέντων στο Βέλγιο συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων τους στο κοινοτικό σύστημα, σύμφωνα με τις διατάξεις βελγικού νόμου του 1991. Το 2003 το Βέλγιο θέσπισε νέο νόμο ο οποίος, κατά τους προσφεύγοντες-ενάγοντες, προβλέπει ευνοϊκότερους όρους για νέες μεταφορές αυτού του είδους. Ωστόσο, οι προσφεύγοντες-ενάγοντες, δεδομένου ότι είχαν ήδη μεταφέρει τα δικαιώματά τους, δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από τις διατάξεις του νόμου 2003.

Ως εκ τούτου, οι προσφεύγοντες-ενάγοντες υπέβαλαν αίτηση με την οποία ζήτησαν αρωγή βάσει του άρθρου 24 του ΚΥΚ. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο δεν είχε πρόθεση να παράσχει αρωγή στους μονίμους ή εκτάκτους υπαλλήλους όσον αφορά τις εν λόγω μεταφορές, απέρριψε την αίτησή τους με απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2005.

Με την προσφυγή-αγωγή τους, οι ενδιαφερόμενοι βάλλουν κατά της αποφάσεως αυτής, την οποία χαρακτηρίζουν ως άρνηση αρωγής αντίθετη στο άρθρο 24 του ΚΥΚ. Πέραν του τελευταίου αυτού άρθρου, οι προσφεύγοντες-ενάγοντες επικαλούνται επίσης, προς στήριξη των αιτημάτων τους, παράβαση του καθήκοντος αρωγής, παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων και της απαγορεύσεως αυθαιρέτων ενεργειών, παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και του κανόνα "patere legem quam ipse fecisti", καθώς και κατάχρηση εξουσίας

____________