POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)

z dnia 21 października 2014 r.

Sprawa F‑107/11 DEP

Ioannis Ntouvas

przeciwko

Europejskiemu Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC)

Służba publiczna – Postępowanie – Ustalenie kosztów – Wynagrodzenie adwokata – Reprezentowanie instytucji przez adwokata – Koszty przejazdu i pobytu oraz diety dzienne pracownika – Koszty podlegające zwrotowi

Przedmiot:      Złożony na podstawie art. 92 § 1 wcześniej obowiązującego regulaminu postępowania (zwanego dalej „dawnym regulaminem postępowania”) przez I. Ntouvasa wniosek o ustalenie kosztów sprawy, w której został wydany wyrok I. Ntouvas/ECDC (F‑107/11, EU:F:2012:182, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑94/13 P).

Orzeczenie:      Całkowita wysokość kosztów podlegających zwrotowi przez I. Ntouvasa na rzecz Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób tytułem kosztów podlegających zwrotowi w sprawie F‑107/11 Ntouvas/ECDC zostaje ustalona na kwotę 9472,19 EUR.

Streszczenie

1.      Postępowanie sądowe – Koszty – Koszty podlegające zwrotowi – Przedstawienie dokumentów poświadczających, mogących wykazać rzeczywisty charakter poniesionych kosztów, których zwrotu zażądano – Kryteria

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

2.      Postępowanie sądowe – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Niezbędne wydatki poczynione przez strony – Honoraria wypłacane przez instytucję jej adwokatowi – Zaliczenie – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę w celu ustalenia kosztów

[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 19 akapit pierwszy, załącznik I, art. 7 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]

3.      Przywileje i immunitety Unii Europejskiej – Zwolnienie Unii z podatków bezpośrednich i opłat celnych w odniesieniu do produktów przeznaczonych do użytku służbowego – Korzyści przyznane Unii w zakresie podatków pośrednich – Uznanie państw członkowskich – Przesłanki

(Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, art. 3, 4)

1.      Sama okoliczność, że stronie zostały przekazane wyłącznie kopie oryginałów faktur, nie pozwala stwierdzić, w braku argumentów mogących podważyć autentyczność tych faktur i ich zgodność z oryginałami, brak szczerości i nierzeczywisty charakter kosztów z tytułu wydatków podlegających zwrotowi.

(zob. pkt 24)

2.      Jak wynika z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału, mającego zastosowanie przed Sądem do spraw Służby Publicznej na podstawie art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu, instytucjom Unii przysługuje swoboda decyzji o skorzystaniu z pomocy adwokata. Jego wynagrodzenie mieści się więc w pojęciu koniecznych kosztów poniesionych w związku z postępowaniem, przy czym instytucja nie musi wykazywać, że pomoc ta była obiektywnie uzasadniona.

Jeśli chodzi o ustalenie kwoty, do wysokości której honoraria adwokata lub radcy prawnego mogą podlegać zwrotowi, sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wynagrodzenia należnego od stron ich własnym adwokatom lub radcom prawnym, lecz do określenia kwoty, do której te wynagrodzenia mogą podlegać zwrotowi przez stronę obciążoną kosztami postępowania. Rozstrzygając w przedmiocie wniosku o ustalenie kosztów, sąd Unii nie musi brać pod uwagę krajowych taryf ustalających wysokość wynagrodzenia adwokatów lub radców prawnych ani ewentualnej umowy w tym zakresie między zainteresowaną stroną a jej pełnomocnikami lub doradcami.

Podobnie ryczałtowy charakter wynagrodzenia nie ma wpływu na ocenę przez Sąd do spraw Służby Publicznej kwoty podlegającej zwrotowi tytułem kosztów, gdyż sąd opiera się na utrwalonych w orzecznictwie kryteriach i dokładnych informacjach, których powinny dostarczyć mu strony. O ile brak takich informacji nie jest przeszkodą dla ustalenia przez wspomniany Sąd podlegających zwrotowi kosztów na zasadzie słuszności, o tyle sprawia, że oceny żądań wnioskodawcy musi on dokonać w sposób nieuchronnie ścisły.

Ponadto w braku przepisów prawa Unii o charakterze taryfowym sąd winien swobodnie ocenić okoliczności danego przypadku, uwzględniając przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie z punktu widzenia prawa Unii, a także stopień trudności sprawy, nakład pracy wymagany w postępowaniu spornym od biorących udział w sprawie pełnomocników lub doradców oraz interes ekonomiczny, jaki strony miały w sporze.

Wreszcie podlegającej zwrotowi kwoty wynagrodzenia adwokata zainteresowanej instytucji nie można ustalać w oderwaniu od pracy wykonanej, nawet jeszcze przed wniesieniem sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej, przez służby tej instytucji. Skoro bowiem dopuszczalność skargi zależy od złożenia zażalenia oraz jego oddalenia przez organ powołujący, służby instytucji co do zasady zajmują się sporami, zanim trafią one do Sądu do spraw Służby Publicznej.

Jeśli chodzi o nakład pracy związany z postępowaniem przed Sądem do spraw Służby Publicznej, do sądu należy uwzględnienie całkowitej liczby godzin pracy, jaka może wydać się obiektywnie niezbędna dla celów tego postępowania.

(zob. pkt 25–30, 34)

Odesłanie

Sąd Unii Europejskiej, postanowienie Marcuccio/Komisja, T‑515/09 P-DEP, EU:T:2013:269, pkt 20

Sąd do spraw Służby Publicznej, postanowienia: Schönberger/Parlament, F‑7/08 DEP, EU:F:2010:32, pkt 29; Chatzidoukakis/Komisja, F‑84/10 DEP, EU:F:2014:41, pkt 20, 22–24 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Na podstawie art. 3 i 4 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej Unia jest zwolniona z wszelkich podatków bezpośrednich, w tym opłat celnych w odniesieniu do produktów przeznaczonych do użytku służbowego, podczas gdy potencjalne korzyści przyznawane Unii w zakresie podatków pośrednich, takich jak podatek od wartości dodanej, są pozostawione uznaniu państw członkowskich i podlegają warunkom nałożonym we wspomnianym protokole. W każdym razie zakup przez urzędników i pracowników usług podczas ich podróży służbowej nie jest zwolniony z podatku od wartości dodanej.

(zob. pkt 47)