ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (μονομελές)

της 14ης Δεκεμβρίου 2010

Υπόθεση F-1/10

Luigi Marcuccio

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Κοινωνική ασφάλιση — Ασφάλιση ασθενείας — Αιτήσεις επιστροφής ιατρικών εξόδων — Δεν υφίσταται βλαπτική πράξη — Απαράδεκτο — Ελλιπής αιτιολογία»

Αντικείμενο: Προσφυγή ασκηθείσα βάσει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο εφαρμόζεται στη Συνθήκη ΕΑ δυνάμει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο L. Marcuccio ζητεί, πρώτον, την ακύρωση των αποφάσεων της Επιτροπής περί απορρίψεως, αφενός, των δύο αιτήσεών του της 25ης Δεκεμβρίου 2008 για την επιστροφή διαφόρων ιατρικών εξόδων βάσει του κανονικού συντελεστή και, αφετέρου, της αιτήσεώς του της 27ης Δεκεμβρίου 2008 για την συμπληρωματική επιστροφή, ήτοι σε ποσοστό έως 100 %, των ίδιων ιατρικών εξόδων, δεύτερον, την ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής, της 21ης Σεπτεμβρίου 2009, περί απορρίψεως της διοικητικής του ενστάσεως κατά των ως άνω αποφάσεων, τρίτον, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να καταβάλει, ως επιστροφή κατά ποσοστό 100 % των εξόδων αυτών, το ποσό των 2 519,08 ευρώ ή κάθε μικρότερο ποσό το οποίο το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης θα κρίνει προσήκον και δίκαιο, με επιτόκιο 10 % ετησίως και με ετήσια κεφαλαιοποίηση, τέταρτον, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να του καταβάλει τη διαφορά μεταξύ των ποσών που κατέβαλε ως ιατρικά έξοδα κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 1ης Δεκεμβρίου 2000 και 30ής Νοεμβρίου 2008, και των ποσών που του έχουν επιστραφεί από το κοινό σύστημα ασφαλίσεως ασθενείας, ή κάθε άλλο ποσό το οποίο το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης θα κρίνει συναφώς προσήκον και δίκαιο, με επιτόκιο 10 % ετησίως και με ετήσια κεφαλαιοποίηση.

Απόφαση: Οι σιωπηρές αποφάσεις με τις οποίες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απέρριψε τα από 25 Δεκεμβρίου 2008 αιτήματα του προσφεύγοντος για επιστροφή ορισμένων ιατρικών εξόδων με τον κανονικό συντελεστή ακυρώνονται. Η προσφυγή απορρίπτεται κατά τα λοιπά. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά έξοδά του.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι — Προσφυγή — Βλαπτική πράξη — Έννοια — Σημείωμα της διοικήσεως με το οποίο ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο ότι προτίθεται να εξετάσει την αίτησή του — Δεν εμπίπτει

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 73, 90 και 91)

2.      Διαδικασία — Ένσταση εκκρεμοδικίας

3.      Υπάλληλοι — Βλαπτική απόφαση — Υποχρέωση αιτιολογήσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 25 § 2)

1.      Βλαπτική πράξη είναι εκείνη που παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα δυνάμενα να επηρεάσουν ευθέως και αμέσως τα συμφέροντα του υπαλλήλου, μεταβάλλοντας ουσιωδώς τη νομική του κατάσταση, μια τέτοια δε πράξη πρέπει να προέρχεται από την αρμόδια αρχή και να περιέχει την οριστική θέση που έλαβε η διοίκηση. Συνεπώς, μια απάντηση με την οποία η διοίκηση ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο ότι η αίτησή του εξετάζεται δεν συνιστά βλαπτική πράξη. Πληροφορίες που παρέσχε το γραφείο εκκαθαρίσεως του κοινού συστήματος ασφαλίσεως ασθενείας επί αιτήσεως επιστροφής ιατρικών εξόδων, από τις οποίες προκύπτει ότι θα ληφθεί απόφαση αργότερα, δεν πληρούν εξίσου τον ορισμό της βλαπτικής πράξεως.

(βλ. σκέψεις 46 και 47)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 1 Οκτωβρίου 1991, T‑38/91, Κούσιος κατά Επιτροπής, Συλλογή 1991, σ. II-763, σκέψη 31· 16 Μαρτίου 1993, T‑33/89 και T‑74/89, Blackman κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1993, σ. II‑249, σκέψεις 27, 29 και 30· 30 Ιουνίου 1993, T‑46/90, Devillez κ.λπ. κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1993, σ. II‑699, σκέψεις 13 και 14· 17 Μαρτίου 1998, T‑183/95, Carraro κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1998, σ. I‑A‑123 και II‑329, σκέψεις 19 έως 22· 21 Ιουλίου 1998, T‑66/96 και T‑221/97, Mellett κατά Δικαστηρίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 1998, σ. I‑A‑449 και II‑1305, σκέψη 83

ΔΔΔΕΕ: 28 Ιουνίου 2006, F‑101/05, Grünheid κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2006, σ. I‑A‑1‑55 και II‑A‑1‑199, σκέψη 33 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία· 29 Νοεμβρίου 2007, F‑52/06, Pimlott κατά Ευρωπόλ, Συλλογή Υπ.Υπ. 2007, σ. I‑A‑1‑395 και II‑A‑1‑2197, σκέψη 50· 10 Μαρτίου 2009, F‑106/07, Γιαπράκης κατά Επιτροπής των Περιφερειών, Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. I‑A‑1‑53 και II‑A‑1‑231, σκέψη 43

2.      Προσφυγή, την οποία ασκεί ο ίδιος προσφεύγων που άσκησε προγενεστέρως άλλη προσφυγή, η οποία βάλλει κατά της άρνησης του ίδιου θεσμικού οργάνου να αναγνωρίσει, βάσει των ίδιων λόγων, στις παθήσεις του τον χαρακτήρα σοβαρής ασθένειας προσκρούει στην ένσταση εκκρεμοδικίας και πρέπει, επομένως, να απορριφθεί ως απαράδεκτη.

(βλ. σκέψεις 53 και 54)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 17 Μαΐου 1973, 58/72 και 75/72, Perinciolo κατά Συμβουλίου, Συλλογή τόμος 1972-1973, σ. 543, σκέψεις 3 έως 5· 19 Σεπτεμβρίου 1985, 172/83 και 226/83, Hoogovens Groep κατά Επιτροπής, Συλλογή 1985, σ. 2831, σκέψη 9

ΓΔΕΕ: 14 Ιουνίου 2007, T‑68/07, Landtag Schleswig-Holstein κατά Επιτροπής, που δεν έχει δημοσιευθεί ακόμη στη Συλλογή, σκέψη 16

ΔΔΔΕΕ: 25 Ιανουαρίου 2008, F‑80/06, Duyster κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2008, σ. I‑A‑1‑7 και II‑A‑1‑15, σκέψη 52

3.      Μόνον οσάκις η προσβαλλόμενη απόφαση περιέχει τουλάχιστον απαρχή αιτιολογίας πριν την άσκηση της προσφυγής δύναται η διοίκηση να παράσχει συμπληρωματικές πληροφορίες κατά τη διάρκεια της δίκης και να απαλλαχθεί από την υποχρέωσή της αιτιολογήσεως. Σε περίπτωση σιωπηρής αποφάσεως περί απορρίψεως αιτήσεως για την επιστροφή ιατρικών εξόδων που αφορούν επαγγελματική ασθένεια, η οποία στερείται παντελώς αιτιολογίας, η δυνατότητα αυτή δεν υφίσταται.

(βλ. σκέψη 65)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 20 Σεπτεμβρίου 1990, T‑37/89, Hanning κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1990, σ. II‑463, σκέψεις 41 και 44