ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
(δεύτερο τμήμα)

της 8ης Οκτωβρίου 2015

Υπόθεση F‑39/14

FT

κατά

Ευρωπαϊκής Αρχής Κινητών Αξιών και Αγορών (EAKAA)

«Υπαλληλική υπόθεση – Έκτακτος υπάλληλος – Λογιστής – Μη ανανέωση συμβάσεως ορισμένου χρόνου – Αρμόδια αρχή – Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως – Βάρος αποδείξεως – Κανόνας της αντιστοιχίας μεταξύ δικογράφου της προσφυγής και διοικητικής ενστάσεως»

Αντικείμενο:      Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, με την οποία η FT ζητεί, κατ’ ουσίαν, την ακύρωση της αποφάσεως της 28ης Ιουνίου 2013 του εκτελεστικού διευθυντή της Ευρωπαϊκής Αρχής Κινητών Αξιών και Αγορών (EAKAA) περί μη ανανεώσεως της συμβάσεώς της ορισμένου χρόνου ως έκτακτης υπαλλήλου, η οποία έληγε την 31η Δεκεμβρίου 2013.

Απόφαση:      Η προσφυγή απορρίπτεται. Η FT φέρει τα δικαστικά της έξοδα και καταδικάζεται στα έξοδα της Ευρωπαϊκής Αρχής Κινητών Αξιών και Αγορών.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Συμβασιούχοι υπάλληλοι – Πρόσληψη – Ανανέωση συμβάσεως ορισμένου χρόνου – Εξουσία εκτιμήσεως της Διοικήσεως – Δικαστικός έλεγχος – Όρια – Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως – Έννοια

(Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού, άρθρα 47, στοιχείο βʹ, και 119)

Συμβασιούχος υπάλληλος, με σύμβαση ορισμένου χρόνου, δεν έχει κατ’ αρχήν κανένα δικαίωμα ανανεώσεως της συμβάσεώς του, δεδομένου ότι αυτό συνιστά απλώς δυνατότητα εξαρτώμενη από την προϋπόθεση ότι η ανανέωση αυτή συνάδει προς το συμφέρον της υπηρεσίας. Συναφώς, η Διοίκηση διαθέτει ευρεία εξουσία εκτιμήσεως ως προς την ανανέωση των συμβάσεων. Ο έλεγχος του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης όταν επιλαμβάνεται προσφυγής ακυρώσεως κατά πράξεως που εκδόθηκε κατά την άσκηση αυτής της εξουσίας πρέπει να περιορίζεται στο ζήτημα αν η Διοίκηση, λαμβανομένων υπόψη των μεθόδων που ακολούθησε και των λόγων επί των οποίων στήριξε την εκτίμησή της, κινήθηκε εντός των αποδεκτών ορίων και δεν έκανε χρήση της εξουσίας της κατά τρόπο προδήλως εσφαλμένο.

Ένα σφάλμα δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστεί ως πρόδηλο παρά μόνον όταν μπορεί να γίνει αντιληπτό ευχερώς και να εντοπιστεί με βεβαιότητα κατ’ εφαρμογή των κριτηρίων από τα οποία ο νομοθέτης έχει εξαρτήσει την άσκηση από τη Διοίκηση της εξουσίας εκτιμήσεως που έχει. Συνεπώς, η απόδειξη του ότι η Διοίκηση υπέπεσε, κατά την εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών, σε πρόδηλη πλάνη, η οποία δύναται να δικαιολογήσει την ακύρωση της αποφάσεως η οποία ελήφθη επί τη βάσει της εκτιμήσεως αυτής, προϋποθέτει ότι τα αποδεικτικά στοιχεία, το βάρος προσκομίσεως των οποίων φέρει ο προσφεύγων, αρκούν για να αναιρέσουν το εύλογο των εκτιμήσεων στις οποίες στηρίχθηκε η Διοίκηση. Με άλλα λόγια, ο λόγος ακυρώσεως που αντλείται από την πρόδηλη πλάνη πρέπει να απορρίπτεται εάν, παρά τα στοιχεία που προσκομίζει ο προσφεύγων, η αμφισβητούμενη εκτίμηση εξακολουθεί να μπορεί να γίνει δεκτή ως δικαιολογημένη και έχουσα συνοχή.

(βλ. σκέψεις 72 έως 74)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: αποφάσεις της 11ης Ιουλίου 2012, AI κατά Δικαστηρίου, F‑85/10, EU:F:2012:97, σκέψεις 152 και 153 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, και της 19ης Φεβρουαρίου 2013, BB κατά Επιτροπής, F‑17/11, EU:F:2013:14, σκέψη 57 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία