WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 17 lutego 2011 r.

Sprawa F-119/07

Guido Strack

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Postępowanie mediacyjne – Akt niekorzystny –Artykuł 73 regulaminu pracowniczego – Utrwalenie – Świadczenie tymczasowe

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której G. Strack żąda po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji odmownej Komisji w sprawie wprowadzenia procedury mediacyjnej i wypłaty na jego rzecz świadczenia tymczasowego na mocy art. 19 ust. 4 wspólnych zasad ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej urzędników Wspólnot Europejskich, jak również stwierdzenia nieważności decyzji organu powołującego z dnia 20 lipca 2007 r. oddalającej jego zażalenie; po drugie, zasądzenia od Komisji na jego rzecz zadośćuczynienia tytułem naprawienia doznanej krzywdy i szkody niematerialnej, jak również uszczerbku na zdrowiu, a ponadto odsetek za zwłokę.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność odmownej decyzji Komisji z dnia 26 lutego 2007 r. w sprawie zapłaty na rzecz skarżącego świadczenia tymczasowego na podstawie art. 19 ust. 4 wspólnych zasad ubezpieczenia. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. Komisja pokrywa własne koszty, a także połowę kosztów poniesionych przez skarżącego. Skarżący pokrywa połowę własnych kosztów.

Streszczenie

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt podlegający zaskarżeniu – Skarga na decyzję odmowną w sprawie wszczęcia postępowania mediacyjnego – Wyłączenie

(art. 263 TFUE)

2.      Urzędnicy – Obowiązek staranności ciążący na administracji

(regulamin pracowniczy, art. 24)

3.      Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie z tytułu wypadków i chorób zawodowych – Niezdolność do pracy – Świadczenie – Prawo do wypłaty – Przesłanki

(regulamin pracowniczy, art. 73 ust. 2 lit. c); zasady ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej, art. 18–20)

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności nie jest dopuszczalna w zakresie, w jakim jest skierowana przeciwko decyzji odmownej strony pozwanej w sprawie wszczęcia postępowania mediacyjnego.

Mediacja stanowi bowiem dobrowolny proces rozwiązywania konfliktów, którego przedmiotem jest właśnie umożliwienie stronom osiągnięcia pozasądowego uregulowania sporu. W rezultacie i zakładając, że odmowa danej strony zaangażowania się w taki proces mogłaby wywoływać niekorzystne skutki dla strony przeciwnej, stwierdzenie nieważności takiej decyzji odmownej stanowi jedynie interes hipotetyczny, ponieważ takie stwierdzenie nieważności nie mogłoby zmusić tej strony do przyjęcia mediacji.

(zob. pkt 65, 66)

2.      Obowiązki wynikające z zasady staranności są znacznie większe, jeśli ma się do czynienia z sytuacją urzędnika, co do którego istnieją wątpliwości w kwestii jego zdrowia psychicznego. W takim wypadku organ administracji powinien rozpatrywać jego wnioski w duchu szczególnej otwartości. Omawiany obowiązek znajduje zastosowanie tym bardziej w sytuacji, gdy pogorszenie stanu zdrowia urzędnika jest niekwestionowane i gdy opiekujący się nim lekarz psychiatra zwraca uwagę administracji na okoliczność, że z medycznego punktu widzenia niezwłoczna interwencja w celu rozwiązania i ustania ukrytych konfliktów ma charakter pilny.

(zob. pkt 85)

3.      Prawo do wypłaty świadczenia z tytułu trwałej częściowej niezdolności do pracy, o którym mowa w art. 73 ust. 2 lit. c) regulaminu pracowniczego, przysługuje dopiero od chwili utrwalenia zmian chorobowych, ponieważ utrwalenie jest stanem osoby, której fizyczne zmiany chorobowe utrwaliły się w taki sposób, że nie wydaje się, by mogły zostać wyleczone lub mogły ulec poprawie, a leczenie nie jest już zasadniczo wskazane, chyba że celem uniknięcia pogorszenia.

Jednakże zgodnie z art. 19 ust. 4 wspólnych zasad ubezpieczenia od ryzyka wypadku i choroby zawodowej urzędników przysługuje prawo do świadczenia tymczasowego właśnie dlatego, że świadczenie określone w art. 73 ust. 2 lit. c) regulaminu pracowniczego jest wypłacane dopiero wtedy, gdy nastąpi utrwalenie. Niemniej jednak przyznanie świadczenia tymczasowego wymaga istnienia „niekwestionowanego stopnia trwałej niezdolności do pracy”.

W tym względzie, jeśli urzędnik składa wniosek o przyznanie świadczenia tymczasowego, zadaniem administracji i organu powołującego jest, przed oddaleniem tego wniosku, między innymi, zasięgnięcie opinii biegłych w dziedzinie medycyny, lekarza zakładowego i ewentualnie komisji lekarskiej, celem zastosowania w drodze analogii art. 18–20 wspólnych zasad. Z systematyki wspólnych zasad, a w szczególności z ich art. 19 ust. 3 i art. 20 wynika bowiem, że ocena o charakterze medycznym spoczywa wyłącznie na lekarzach.

Jeśli administracja oddala wniosek o przyznanie świadczenia tymczasowego bez zasięgnięcia opinii lekarskiej, to narusza systematykę art. 19 ust. 4 i art. 20 wspólnych zasad, jak również zasadę staranności. Ponadto, jeżeli naruszenie omawianego art. 19 ust. 4 i zasady staranności przyczynia się do pogorszenia choroby i opóźnienia jej utrwalenia, naprawienie tego rodzaju szkody powinno zostać przeprowadzone w ramach postępowania przewidzianego celem wykonania art. 73 regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 88, 89, 93, 95, 105)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑185/90 P Komisja przeciwko Gill, 4 października 1991 r., pkt 24

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑148/95 W przeciwko Komisji, 21 maja 1996 r., pkt 36, 37

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑23/05 Giraudy przeciwko Komisji, 2 maja 2007 r., pkt 200