WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 14 lipca 2011 r.
Sprawa F-81/10
Vidas Praskevicius
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Artykuł 45 regulaminu pracowniczego – Oczywisty błąd w ocenie – Punkty za osiągnięcia – Porównanie osiągnięć – Uzasadnienie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której V. Praskevicius żąda w szczególności stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu, na mocy której nie został on umieszczony na liście urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania AD 6 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2009 r. oraz zasądzenia od Parlamentu 500 EUR tytułem naprawienia krzywdy, której jakoby doznał.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Awans – Przesłanki – Urzędnicy, którzy osiągnęli próg odniesienia – Prawo do automatycznego awansu – Brak
(regulamin pracowniczy, art. 45)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice
(regulamin pracowniczy, art. 45)
3. Urzędnicy – Awans – Uzasadnienie – Obowiązek względem komitetu konsultacyjnego ds. awansów w razie podjęcia decyzji niezgodnej z jego zaleceniem
(regulamin pracowniczy, art. 45)
4. Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia
(regulamin pracowniczy, art. 25 akapit drugi, art.45, art. 90 ust. 2)
1. Z pkt I.3.2 i I.3.3 decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki awansowania i programowania karier zawodowych, ostatnio zmienionej decyzją prezydium z dnia 21 kwietnia 2008 r., nie można wnioskować, że w sytuacjach nieobjętych hipotezą wspomnianych przepisów urzędnicy, którzy osiągnęli próg odniesienia, będą automatycznie awansowani w ramach trwającego postępowania w sprawie awansu.
Taka wykładnia stałaby w sprzeczności z art. 45 regulaminu pracowniczego, który wymaga, by organ powołujący dokonał porównania osiągnięć uprawnionych do ubiegania się o awans urzędników w świetle określonych w nim kryteriów. Tymczasem przepis wykonawczy o charakterze generalnym powinien, o ile to możliwe, być interpretowany w zgodzie z przepisami aktu stanowiącego jego podstawę. Punkt I.3.3 omawianej decyzji należy więc interpretować jedynie w ten sposób, że urzędnicy znajdujący się w jednej z określonych w nim sytuacji nie mogą być w żadnym razie awansowani, choćby nawet osiągnęli próg odniesienia.
Wreszcie, nie można powoływać się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w celu uzasadnienia niezgodnej z przepisem regulaminu pracowniczego praktyki.
(zob. pkt 51, 67)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑90/92 Dr Tretter, 24 czerwca 1993 r., pkt 11
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑576/08 Niemcy przeciwko Komisji, 13 kwietnia 2011 r., pkt 103
2. Przy porównaniu osiągnięć, które należy uwzględnić do celów ewentualnego awansu na podstawie art. 45 regulaminu pracowniczego, organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania i w tym obszarze kontrola sądu powinna się ograniczać do zbadania tego, czy w świetle sposobów i środków, przy których zastosowaniu administracja mogła dokonać oceny, administracja ta utrzymała się w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd nie może więc zastąpić oceny organu powołującego swoją oceną kwalifikacji i osiągnięć kandydatów. Organ powołujący ma również prawo dokonania porównania osiągnięć według procedury lub metody, jaką uzna za najbardziej odpowiednią. Nie ma obowiązku opierania się wyłącznie na sprawozdaniach z oceny danych urzędników, lecz podstawę jego oceny mogą również stanowić inne aspekty osiągnięć tych urzędników.
(zob. pkt 53)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 62/75 Wind przeciwko Komisji, 1 lipca 1976 r., pkt 17
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., pkt 20
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa T‑132/03 Casini przeciwko Komisji, 15 września 2005 r., pkt 55, 152
3. Artykuł 5 ust. 2 akapit pierwszy wewnętrznych wytycznych wydanych przez sekretarza generalnego Parlamentu w dniu 19 października 2005 r. stanowi, że członkowie komitetu konsultacyjnego ds. awansów powinni być informowani o podejmowanych przez organ powołujący decyzjach i że jest on zobowiązany do podania pisemnego uzasadnienia w przypadku decyzji niezgodnych z opinią komitetu.
Jeżeli organ powołujący skieruje pismo do przewodniczącej komitetu ds. awansów, z którego wynika, że postępy w zakresie osiągnięć nieawansowanych urzędników nie uzasadniają przyznania im awansu, to tego rodzaju uzasadnienie wystarczy do spełnienia wymogów art. 5 ust. 2 akapit pierwszy wewnętrznych wytycznych.
W każdym razie, gdyby nawet wykazać uchybienie proceduralne w świetle art. 5 ust. 2 akapit pierwszy wewnętrznych wytycznych, dotyczącego stosunków między organem powołującym a komitetami konsultacyjnymi ds. awansów, uchybienie to nie może stanowić podstawy podważenia zgodności z prawem zaskarżonej decyzji o nieawansowaniu, gdyż brak przestrzegania art. 5 ust. 2 akapit pierwszy wewnętrznych wytycznych nie mógł mieć wpływu na treść tej decyzji.
(zob. pkt 60–62)
4. Organ powołujący nie ma obowiązku uzasadniać decyzji o przyznaniu awansu ani w stosunku do jej adresata, ani też w stosunku do kandydatów, którzy nie zostali awansowani. Ponadto przyjmuje się, że uzasadnienie decyzji oddalającej zażalenie pokrywa się z decyzją, na którą złożono zażalenie. Tym samym, jeżeli w sporze kwestionowana jest decyzja odmowna w sprawie awansowania urzędnika, to uzasadnienie wydania takiej decyzji, która zasadniczo nie jest wydawana z uzasadnieniem, zostaje ujawnione w decyzji oddalającej zażalenie, co umożliwia urzędnikowi zapoznanie się z argumentacją organu powołującego.
(zob. pkt 75, 77)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑117/01 Roman Parra przeciwko Komisji, 20 lutego 2002 r., pkt 25
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑377/08 P Komisja przeciwko Birkhoff, 9 grudnia 2009 r., pkt 55