Language of document :

Αναίρεση που άσκησε στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 η Τσεχική Δημοκρατία κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 28 Ιουνίου 2018 στην υπόθεση T-147/15, Τσεχική Δημοκρατία κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-575/18 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η τσεχική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Τσεχική Δημοκρατία (εκπρόσωποι: M. Smolek, J. Vláčil και O. Serdula)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη·

να απορρίψει την ένσταση απαραδέκτου που προέβαλε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή·

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο ώστε να αποφανθεί αυτό επί του αιτήματος που διαλαμβάνεται στην προσφυγή της Τσεχικής Δημοκρατίας· και

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει έναν μοναδικό λόγο αναιρέσεως, επικαλούμενη παράβαση του άρθρου 263 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) σε συνδυασμό με παράβαση του άρθρου 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης).

Με την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη το Γενικό Δικαστήριο εσφαλμένα έκρινε ότι η προσβαλλόμενη πράξη, λαμβανομένης ιδίως υπόψη της ελλείψεως εξουσίας της Επιτροπής προς έκδοση αποφάσεων στο πεδίο των παραδοσιακών ιδίων πόρων, δεν αποτελούσε πράξη υποκείμενη σε προσφυγή κατά το άρθρο 263 ΣΛΕΕ, γεγονός που –κατά την κρίση του Γενικού Δικαστηρίου– δεν παραβλάπτει το δικαίωμα της Τσεχικής Δημοκρατίας για αποτελεσματική δικαστική προστασία υπό την έννοια του άρθρου 47 του Χάρτη, καθόσον η Τσεχική Δημοκρατία είχε την ευχέρεια να καταβάλει υπό αίρεση το αμφισβητούμενο ποσό, να διατυπώσει τις αντιρρήσεις της σχετικά με την ορθότητα της νομικής απόψεως της Επιτροπής, και να αναμένει την Επιτροπή να ασκήσει την κατά το άρθρο 258 ΣΛΕΕ προσφυγή.

Η κρίση του Γενικού Δικαστηρίου αντιβαίνει στο άρθρο 263 ΣΛΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη, δεδομένου ότι η υπό αίρεση καταβολή δεν διασφαλίζει ότι η διαφορά θα κριθεί πράγματι στο μέλλον επί της ουσίας από το Γενικό Δικαστήριο. Τούτο προκύπτει από την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου επί του ζητήματος της διακριτικής ευχέρειας της Επιτροπής σχετικά με διαδικασίες που αφορούν παράλειψη εκπληρώσεως υποχρεώσεων, από την πλήρη έλλειψη διατάξεων σχετικών με την έννοια της υπό αίρεση καταβολής, και ιδίως από την προηγούμενη σχετική πρακτική της Επιτροπής.

____________